Ένας τυχαίος καημός...
Είναι από αυτές τις στιγμές που δεν πιστεύεις ποτέ πως θα έρθουν. Ή δε θες να το πιστέψεις. Γιατί έχεις μάθει πάντα να ελπίζεις. Σε κάτι καλύτερο, σε κάτι χαρμόσυνο. Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Τελευταία πεθαίνει η ψυχή. Όταν χάσει την ελπίδα της...
Κοιτάς πίσω κι αναπολείς. Και αποστρέφεις το βλέμμα απ’ την εικόνα που βλέπεις. Θυμάσαι τα πρώτα βήματα γεμάτα πόνο και δάκρυ. Και τότε θυμάσαι πως είχες το κουράγιο να ελπίζεις και να χαμογελάς. Και η ταινία συνεχίζει. Συνεχίζει με περισσότερη απογοήτευση και περισσότερο πόνο.
Κι όσο μεγαλώνουν αυτά, μεγαλώνει και η ελπίδα. Μέχρι που ξεχειλίζει απ’ τον πόνο και στραπατσάρεται μέσα στην ίδια την καρδιά που την κουβαλά. Και συνεχίζεις να παλεύεις, ν’ απλώνεις το χέρι, να πιστεύεις, να ζητάς βοήθεια και λύτρωση. Να πιστεύεις σε οράματα που δεν υπάρχουν, σε όνειρα που θα μείνουν στη φαντασία, σε μια ευτυχία που δεν σου ανήκει. Και προχωράς...
Και ξαφνικά, ένα μόνο βήμα πριν την κορφή, νιώθεις το έδαφος να φεύγει κάτω απ’ τα πόδια σου, τη γη να τραντάζεται, τους αγγέλους να ξαναφεύγουν στον ουρανό και να σ’ εγκαταλείπουν. Τότε νιώθεις πως μένεις μόνος. Τότε καταλαβαίνεις πως προδόθηκες. Τότε χάνεται η ελπίδα. Τότε πεθαίνει η ψυχή...
Πώς τόλμησες; Πώς τόλμησες να κοιτάξεις τον ήλιο κατάματα; Πώς τόλμησες να κοιτάξεις πέρα απ’ τους αγγέλους; Πώς τόλμησες θα θεωρήσεις τον εαυτό σου ικανό;
Βουλιάζεις... κι ακούς γύρω σου το γέλιο ν’ αντιλαλεί σαρκαστικό. Και τότε βουλιάζεις ακόμα περισσότερο. Κι αφήνεις το χέρι. Σταματάς να το απλώνεις. Αφήνεσαι και πέφτεις. Μέχρι το τέρμα... Γιατί μόνο στο τέρμα τελικά υπάρχει η γαλήνη...
Εκεί που δε σε βλέπουν οι αγγέλοι...
Εκεί που δε σε αγγίζουν οι άνθρωποι...
Εκεί που δεν υπάρχεις για να πονάς...
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
|