Τα τείχη της Ευρώπης

[Xenios]

Σε δύο εβδομάδες, η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει δύο γεγονότα που θα τη σημαδέψουν: στις 10 Δεκεμβρίου θα λήξει το τελεσίγραφο για συμφωνία Αλβανοφώνων και Σέρβων για το μέλλον του Κοσσυφοπεδίου και στις 13 Δεκεμβρίου οι ηγέτες των 27 χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα υπογράψουν τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη στη Λισσαβώνα. Στην πρώτη περίπτωση, επειδή δεν θα υπάρξει συμφωνία για το Κόσοβο, οι Αλβανόφωνοι αναμένεται να διακηρύξουν μονομερώς την ανεξαρτησία τους. Η Ουάσιγκτον έχει κάνει σαφές ότι θα αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της ιστορικής σερβικής επαρχίας, παρότι η Ρωσία θα θέσει βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Η Ευρώπη θα κληθεί, λοιπόν, να αντιμετωπίσει μία μεγάλη πρόκληση: θα πρέπει να καταλήξει σε μία ομόφωνη απόφαση για την αναγνώριση ή μη του Κοσόβου και θα πρέπει να αντιμετωπίσει την ειλημμένη απόφαση των ΗΠΑ. Θα δοκιμαστεί πάλι η ενότητα της Ευρώπης, όπως στις αρχές του 2003, όταν η Ουάσιγκτον ετοιμαζόταν να εισβάλει στο Ιράκ; Οι συνθήκες διαφέρουν, αλλά το μέλλον των Δυτικών Βαλκανίων, όπου το Κόσοβο είναι κλειδί των εξελίξεων, θα έχει μεγαλύτερη σημασία από τις διαφορές του 2003 που τείνουν να ξεχαστούν.

Στην περίπτωση της Συνθήκης, οι Ευρωπαίοι συμφώνησαν πριν από ένα μήνα σε ένα κείμενο που διαδέχεται το θνησιγενές Σύνταγμα και θα επιτρέψει στην Ε.Ε. να προχωρήσει. Η Συνθήκη θεσμοθετεί μερικές από τις προτάσεις του Συντάγματος (όπως τις θέσεις μόνιμου προέδρου και υπουργού Εξωτερικών, ισχυρότερο ρόλο για την Ευρωβουλή κ.ά.) αλλά αποφεύγει την ανάγκη επικύρωσης με δημοψηφίσματα.

Και εδώ βρίσκεται η ουσία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος σήμερα: Ενώ η Ευρώπη καλείται να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης, ενώ αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας, την ίδια ώρα δεν εμπιστεύεται τους λαούς της. Η απόρριψη του Συντάγματος από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς (σε δημοψηφίσματα το 2005) πάγωσε τις ευρωπαϊκές εξελίξεις για δύο χρόνια. Σήμερα, με την εξάπλωση της «άμεσης δημοκρατίας» του Διαδικτύου, καμία κυβέρνηση δεν θα ήθελε να θέσει σε δημοψήφισμα κάτι τόσο αφηρημένο όσο το μέλλον της Ευρώπης, και δη όταν τέτοιες διαδικασίες ισοδυναμούν με ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Το μέλλον της Ευρώπης, με άλλα λόγια, μπορεί να κρέμεται από ζητήματα τοπικής και εθνικής φύσεως, όπως την ανησυχία για την εισροή μεταναστών, την ανεργία, τις μεταρρυθμίσεις στα ασφαλιστικά συστήματα. Η δυστυχία (ή ο φόβος της δυστυχίας) σε τοπικό επίπεδο μπορεί να τορπιλίσει ένα υπερεθνικό εγχείρημα.

Ο λόγος είναι ότι η ενωμένη Ευρώπη έχει χτιστεί με εμμονή πάνω στο μοντέλο των ανοικτών αγορών και των ανοικτών συνόρων. Σιγά σιγά όμως οι Ευρωπαίοι ηγέτες αναγνωρίζουν ότι όπως πρέπει να προστατεύουν τους λαούς τους από την τρομοκρατία και το οργανωμένο έγκλημα, έτσι πρέπει να τους προστατεύσουν και από τις ακρότητες της ανοικτής αγοράς. Προχθές, ο Πίτερ Μάντελσον, επίτροπος Εμπορίου της Ε.Ε., έγραφε στην Ιντερνάτιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν: «Επειδή η παγκοσμιοποίηση αλλάζει τις οικονομίες μας, οι ηγέτες μας δέχονται πίεση να αποδείξουν ότι η δική μας “ανοιχτοσύνη” βρίσκει ανταπόκριση και ότι οι άλλοι ακολουθούν τους ίδιους κανόνες».

Αυτός είναι ένας εύσχημος τρόπος να επιμένουμε σε μια πολιτική που μπορεί να έχει φθάσει στα όριά της. Μήπως όμως είναι προς το συμφέρον της Ευρώπης σήμερα να καλλιεργήσει την εικόνα ότι η πολιτική της είναι κομμένη και ραμμένη για την κάθε χώρα χωριστά και όχι ότι αναγκάζει όλες να στριμώχνονται στο ίδιο κοστούμι; Οπως η Βρετανία και η Δανία, για παράδειγμα, έχουν πετύχει να εξαιρούνται από κάποιες πτυχές της ευρωπαϊκής πολιτικής, έτσι θα μπορούσαν άλλες να προστατεύουν κάποιους τομείς, εφόσον αυτό δεν θα επιβαρύνει τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό και τα συγκεκριμένα προϊόντα δεν θα διοχετεύονται εκτός συνόρων. Αν μία χώρα έχει ανάγκη να προστατέψει μέρος του πληθυσμού για κοινωνικούς λόγους, ας δείχνει η Ε.Ε. κατανόηση. Χώρες με ευτυχισμένους πολίτες θα είναι χώρες χρήσιμες για την ενωμένη Ευρώπη και την εξέλιξή της.

Καθημερινή

[tertios]

Οταν ο αμερικανικός επεκτατισμος με προπομπό τον γερμανο υπουργό Εξωτερικών Γκενσερ διαμέλιζε την Γιουγκοσλαβία σε μικρα κρατίδια, και ο Κλίντον άρχισε να βομβαρδίζει το Κοσσυφοπέδιο, η Ευρώπη δέθηκε στο αμερικανικό άρμα......Ο κύβος για τα Βαλκανια είχε ριφθεί.

Ειμαστε μάρτυρες της επιστροφής σε μικρα, απο τους Μεγάλους εξαρτημένα κρατιδιάκια που μόνο αστάθεια μπορούν να παράγουν, εσωτερικα και εξωτερικα. Γαιοπολιτικά η Ευρώπη έχασε την ευκαιρία να τακτοποιήσει τα του οίκου της. Η δεν θέλησε να την εκμετταλευθεί....

Το μέλλον διαγράφεται όχι μόνο αβέβαιο αλλά και σκοτεινό. Οι μικρές Χώρες-Κρατίδια θα αναγκαστούν σε 50 χρόνια να επανεξετάσουν την επανομοσπονοποίηση τους. Μεχρι τότε θα αποτελούν καλοδεχούμενες αγορές για τα αμερικανικα όπλα και τα μεγαθήρια όπως Siemens, General Electric, Microsoft και ότι άλλο έχει σχεση με ενέργεια και καταλήστευση του εθνικού τους πλούτου σε χρυσό, ασήμι, χαλκό και πετρέλαιο.

Η Ευρώπη με τα τείχη της δεν θά έχει καλή τύχη...

[mystakid]

διαίρει και βασίλευε πάντα όμως θα υπάρχει μια ακτίνα ελπίδας... σε αντίδραση των κοσμοκρατόρων και των ισχυρών της γης. Υπομονή, διάκριση και ουσιαστικό αγώνα, εγκαθίδρυσής της.

[tertios]

Τα τείχη....ειναι και πνευματικός όρος, ας θυμηθούμε και τον Καβαφη...

Ανάλογαμε την πνευματικότητα ενος λαού, την συνειδηση του πολιτισμου και της Ιστροίας του, τα τείχη οριοθετουν αλλα δεν χωρίζουν. Οι ελληνικές πόλεις είχαν τειχη, αλλά τα γκρεμιζαν στο Ολυμπιακό Πνεύμα και ποτε δεν σταθηκαν ικανα να εμποδίσουν την ανταλλαγη Ιδεών. Η προσφορά του ελληνικου στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο Πνεύμα ήταν τεραστια, με η χωρις τειχη.

Στη συγκεκριμενη όμως περιπτωση τα τείχη τάκτισαν οι απέξω , μάντρωσαν ανθρώπους και συνειδήσεις, κάτω απο το επιχείρημα της νεάς πανάκειας, που καλείται Ασφάλεια. Και αυτοί πούλησαν την ελευθερία τους για μια καταναλωτικη ευμάρεια, για τον ¨κοσμο τούτο¨. και μαζί την ψυχη τους.

Ποιός θα εξασφαλίσει τους εξασφαλισμένους φοβισμένους απο την αλλαζονική συμπεριφορά των Ασφαλιστων και Πλανητοχωροφυλάκων;

Πάλι μου ερχεται στο μυαλό η φραση απο την προμετωπίδα της Κόλασης του Δαντη: ....Αφήστε κάθε ελπίδα οσοι μπαίνετε εδω μέσα....