Αντιγράφω ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από άρθρο του Νίκου Μουζέλη από το Βήμα της Κυριακής
Στη χώρα μας αγαπάμε την πατρίδα μας κατά έναν γενικό, αφηρημένο τρόπο. Είμαστε υπερήφανοι για την αρχαιοελληνική μας κληρονομιά, για τον ηρωισμό των προγόνων μας, για τη «μοναδικότητα της φυλής», για τις φυσικές ομορφιές της χώρας μας κ.λπ. Οταν όμως ως πολίτες βρισκόμαστε αντιμέτωποι με συγκεκριμένα προβλήματα που αφορούν το κοινωνικό σύνολο και η λύση των οποίων απαιτεί συμμόρφωση σε βασικούς κανόνες συμπεριφοράς τότε ο πατριωτισμός μας εξαφανίζεται. Από την έλλειψη σεβασμού για το περιβάλλον ως τη συστηματική φοροδιαφυγή και τη συχνή εμπλοκή μας σε ρουσφετολογικού τύπου μικροσυναλλαγές - όλοι μας λίγο-πολύ συμπεριφερόμαστε κατά τρόπο που αναπαράγει τα πελατειακά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας. Οι επιμεριστικές συμπεριφορές που αποτελούν συστατικό στοιχείο της πολιτικής μας κουλτούρας (και που έχουν εν μέρει τις ρίζες τους στην οθωμανική κληρονομιά) δεν αλλάζουν βέβαια από τη μια μέρα στην άλλη. Μπορεί όμως να αλλάξουν σταδιακά μέσω της εκπαίδευσης. Μέσω της εκκοινώνησης της εσωτερίκευσης αξιών και κανόνων που συνδέονται με αυτό που οι αγγλοσάξονες ονομάζουν civic spirit (το ότι δεν υπάρχει αντίστοιχος ελληνικός όρος είναι ενδεικτικό της απουσίας της συγκεκριμένης νοοτροπίας από την κουλτούρα μας).
Ο κ. Νίκος Μουζέλης είναι ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας της London School of Economics.