Αικατερίνης Χατζηγεωργίου

[Xenios]

Ο Βασίλης αναφέρει στα πολεμικά γεγονότα την Αικατερίνη Χατζηγεωργίου, μια από τις πολλές που έπεσαν στον Μακεδονικό Αγώνα.

Μεγάλη παράλειψη θα ήταν να μην αναφέρουμε τη συμβολή των Ελληνίδων δασκάλων του Μακεδονικού Αγώνα, στο να κρατήσουν άσβεστη στην καρδιά των Ελληνόπουλων την Ορθόδοξη πίστη και την εθνική συνείδηση. «Κάποιες δασκάλες κάποτε, κορίτσια ακόμα, οι περισσότερες, πήραν πάνω τους μια εθνική αποστολή δυσανάλογη της ηλικίας τους, της υποβαθμισμένης θέσης που κράτος και κοινωνία τοποθετούσε τις γυναίκες, αλλά και της αμοιβής και της προστασίας που τους πρόσφερε το κράτος ή η εκάστοτε κυβέρνηση»1.

Οι δασκάλες αυτές είχαν να αντιμετωπίσουν την καχυποψία της τουρκικής πλευράς και ταυτόχρονα το μίσος των κομιτατζήδων, επειδή δεν άφηναν την βουλγαρική προπαγάνδα να καρπίσει. Πολλές από αυτές αψηφώντας τον κίνδυνο για τη ζωή τους μετέφεραν μηνύματα, έκρυβαν όπλα και αντάρτες και, όταν το απαιτούσε η περίσταση, δεν δίσταζαν να κρατήσουν πιστόλι. Η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου και η Βασιλική Παπαθανασίου ήταν δύο από τις δασκάλες που πιστές στα όσα οι ίδιες δίδασκαν, πότισαν με το αίμα τους τον σπόρο του πόθου για την απελευθέρωση της Μακεδονίας.

Η Θυσία της Αικατερίνης Χατζηγεωργίου έγινε θρύλος και γι΄ αυτήν γράφτηκε ένα δημώδες τραγούδι που οι στίχοι λένε :

- Παιδιά μου , γιατί χύνεται δάκρυα με τόση λαύρα
κι όλα φοράτε μαύρα στο έρμο αυτό σχολειό ;
- Έκαψαν τη δασκάλα μας Βούλγαροι δολοφόνοι
κι έχουμε μείνει μόνοι , χωρίς μανούλα πλειό .
Γιατί από μάνα πιο πολύ μας αγαπούσε εκείνη ,
η δόλια Αικατερίνη από τη Γευγελή .
Της είπαν να παραδοθεί τα τέρατα εκείνα.
Μ' αυτή σαν Μπουμπουλίνα, ενώ πυροβολεί, τους λέει
" Δεν παραδίνεται ποτέ της μια Ελληνίδα ".
Κι ως λύκαινα ηρωίδα τρεις ώρες τους κρατεί.
Μα τέλος την εκάψανε κι επέταξε στα ουράνια
κι εμάς σε μαύρη ορφάνια μας άφησε στη γη .