Πως κατασκευάζονται οι γυάλινοι βόλοι.

[justin]

Γυάλινες «μπίλιες» τότε τα χρόνια εκείνα τα παλιά, ήταν σπάνιες, με πυλό τις φτιάχναμε, τις ψήναμε στη φωτιά και τις βάφαμε
με κόκκινο και μπλε μολύβι, τα μοναδικά χρώματα που είχαμε δηλαδή.

Και χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου…

Μόνο μια ξέμεινε στο βάθος της τσέπης, του κοντού παντελονιού μου.
Είπα να την κρατήσω μα την ξέχασα και λυπήθηκα.

Του κοντού παντελονιού μου;


Το Παντελόνι το κοντό μου.

Το παντελόνι το κοντό μου να’ χα πάλι,
έστω μια νύχτα στου μυαλού την παραζάλη.
Του χρόνου τα σκισίματα να κλείσω,
με της καρδιάς μου τα φιλιά να το γεμίσω.

Να ξαναγράψω στο λυχνόφεγγο τραγούδια,
της φτωχικής της νιότης διηγήματα,
στο σύθαμπο να κυνηγώ πουλιά ξεπεταρούδια,
από την έρημο του νου να σύρω ιστορήματα.

Το παντελόνι το κοντό μου να’ χα πάλι,
να δω τον ήλιο της καρδιάς μου να προβάλλει.
Να το φορέσω μια στιγμή μονάχα ένα βράδυ,
της κοπελιάς της πρώτης μου να βρω το χάδι.

Το μαντηλάκι της δώρο ψυχής να κυματίζει,
στ’ αλίμενα του χρόνου όνειρά μου,
ακρόπρωρο στων αναμνήσεων το μπρίκι ν’ αρμενίζει.

Μια βόλτα στις αλάνες στα σοκάκια τα παλιά,
με τη σφεντόνα μου στη τσέπη του την τρύπια,
παράξενη ζωή να σ’ είχα πάλι αγκαλιά.

Γ.Χ.

[Xenios]

Πάντα με μάγευαν οι μπίλιες.

Ήμουν 5 χρονών, όταν πήγα στον πατέρα μου, με το παραπονιάρικο ύφος και με κατεβασμένα τα μούτρα και του είπα, ο Σταύρος (αδελφός) μου δίνει μόνο 2-3 βόλους του και εγώ δεν μπορώ να παίξω με τα άλλα παιδιά...

Την άλλη μέρα ο γλυκός μου πατέρας εμφανίστηκε, με δύο δυχτάκια με ατελείωτες γυαλιστερές γυάλινες μπίλιες, που μου έκοψαν την αναπνοή.

Ο αδελφός μου, κατάλαβε ότι εγώ έχω πολύ περισσότερες και απαίτησε μερίδιο. Έμεινε με την όρεξη. Αυτές τις μπίλιες της έχω ακόμα.... Καλά φυλαγμένες και πότε τις βγάζω για να παίξω.

Πάντα η φαντασία μου οργίαζε το πως τις φτιάχνουν. Εξαιρετικό το βίντεο και το ποίημα.