Χωρίς ψυχή... συνήθεια (μία μικρή εξομολόγηση)

[melevangie]

Είναι λυπηρό πόσο ανόητα βασίζεσαι στον λόγο ενός αγνώστου για να ξορκίσεις τους δαίμονες της απιστίας στο ανθρώπινο είδος. Πρόθυμα συμβιβάζεσαι με μια απλή ανταλλαγή μοναξιάς και φόβου. Φόβος μήπως και δεν συμπορευτείς ποτέ με κάποιον. Μήπως είσαι επάρατος και μιαρός, αυτός που θα παραμείνει εσαεί «μόνος», «μονός». Χωρίς ταίρι ή κλήρο, ένα πιάτο χωρίς φαγητό και μια ζωή χωρίς ζωή.
Τελικά ποιοι περνάνε καλύτερα; Ποιος είναι πιο τυχερός; Ο καπαρωμένος ή ο ακαπάρωτος; Ποιανού τα βήματα έχουν περισσότερες πιθανότητες να είναι πιο «άγρια»; Του ζευγαρωμένου ή του μόνου; Και σε ποιανού τη ζωή δεν εισχωρεί η άσβεστη επιθυμία για περισσότερα; Για τα πάντα; Συμβιβάζεσαι πιο εύκολα όταν αποτελείς μέρος μιας δυάδας; Μπορεί βέβαια πάντα να είναι και στον άνθρωπο αλλά μπορείς να χωρίσεις τις πιθανότητες σε αυτές τις δύο κατηγορίες; Γιατί οι μόνοι ονειρεύονται παρέα; Και γιατί όσοι είναι με παρέα επιθυμούν να βρεθούν πάλι μόνοι, τουλάχιστον ενδόμυχα;
Αναρωτιέμαι, τι είναι αυτά που σκέφτομαι; Εδώ έχω τόσα προβλήματα που έχουν παραμείνει άλυτα και το μόνο που θέλω είναι παρέα. Να ζήσω πάλι. Να αρχίσω να βγαίνω. Να χορεύω και να γελάω όπως κάποτε…. Μήπως είμαι ανόητο ανθρωπάκι ή απλά είναι πολύ ανθρώπινο αυτό που μου συμβαίνει; θα βρω ποτέ κάποιον να με αγαπήσει; Έχω σκεφτεί άπειρες φορές πως είμαι δυστυχισμένη. Αν η ζωή είναι έτσι τότε μάλλον δεν είναι ωραίο να ζεις. Και σίγουρα υπάρχουν και χειρότερα. Υπάρχει πείνα και θλίψη και φόβοι.
Μα τι είναι στα αλήθεια ο άνθρωπος όταν δεν νιώθει ακραίες στιγμές δυστυχίας; Τελικά ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό ή απλά σε κάνει χεσμένο; Βαριέμαι. Ψάχνω να βρω ένα τρόπο ζωής που να με κάνει να αγαπήσω τον εαυτό μου. Μου φαίνεται απίστευτο ότι είμαι τόσα χρόνια μόνη. Σαν να είμαι ο πιο άσχημος άνθρωπος στον πλανήτη. Σαν να μην έχω τίποτα να προσφέρω πέρα από το να μεταφέρω το σαρκίο μου δεξιά και αριστερά σαν την άδικη κατάρα. Χωρίς στόχους, μεγαλωμένη σε μια γενιά χωρίς αξίες, σε έναν κόσμο που σε κρίνει από το μέγεθος των ρούχων σου και τις διαστάσεις της μέσης σου.
Δεν συμπληρώνω κανένα κενό στο παζλ. Το δικό μου κομμάτι μένει πάντα έξω από το παιχνίδι, ψάχνοντας ένα άλλο κομμάτι για να δέσει, αλλά πάντα μένει μονό, άχαρο. Και γνωρίζω πολύ καλά πως δεν είναι πράξη μεμψιμοιρίας απλά μια πιστοποίηση. Παίρνω πιστοποιητικό μοναξιάς γιατί απλά δεν χωράω σε αυτόν τον «αγγελικά» πλασμένο κόσμο. Είμαι αλλού… τα ρούχα μου δεν είναι trendy, το μούτρο μου δεν μοιάζει σε τίποτα με τις όμορφες υπάρξεις που κοσμούν περιοδικά, η φωνή μου δεν έρχεται από τα ουράνια και το σώμα μου δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτά τα ανορεξικά κοριτσάκια που με περιστοιχίζουν και τσιρίζουν μέσα στα αυτιά μου για την καλύτερη δίαιτα. Είμαι ένα κακόσχημο φρούτο για τους γύρω μου… κανείς δεν βλέπει τι κρύβεται στην σάρκα μου. Κανείς δεν ασχολείται με ξεπερασμένες πια αρετές όπως κατανόηση, ανοχή, αγάπη. Και πολύ απλά δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν γιατί κανείς δεν φταίει. Ο κάθε ένας από εμάς κάνει τις επιλογές του και τις προστατεύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το μόνο που μου μένει είναι να συνηθίσω στην ιδέα. Και μετά φαντάζομαι (η φαντασία μου τα φταίει!) πως όλα θα γίνουν απλή συνήθεια. Ο φόβος της μοναξιάς – συνήθεια, η ανία – συνήθεια, η τροφή – συνήθεια, η αδιαφορία – συνήθεια, η αναισθησία – συνήθεια.
Είναι θέμα συνήθειας τελικά να γυρνοβολάμε χωρίς ψυχή;

Υ.Γ. Εύχομαι να μην σας κούρασα!

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από melevangie Υ.Γ. Εύχομαι να μην σας κούρασα!

Καθόλου!

Πρώτα απ' όλα να σε καλωσορίσω στην παρέα της AcroBase.

Μια παροιμία λέει, "Όποιος είναι έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρει".

Αν σε παρηγορεί απλά θα σου πω ότι δεν είσαι η μόνη.
Υπάρχουν πολύς κόσμος που νοιώθει έτσι ή κάπως έτσι.

Λίγο ή πολύ όλοι περάσαμε αναποδιές, προδοσίες, μαχαιρώματα πίσω από την πλάτη, τρικλοποδιές γενικά.

Θέλω απλά να με πιστέψεις, ότι δεν θα νοιώθεις έτσι για πολύ καιρό, μπορούν να έρθουν και άλλες αρνητικές περιπτώσεις, αλλά σε διαβεβαιώ ότι θα βρεις το ήσυχο αραξοβόλι, εκεί που μαζί με τον άνθρωπο που σου αξίζει, θα χαράξτε τον κοινό σας δρόμο.

Η ζωή αξίζει τον κόπο να την διαβείς, γιατί μέσα στις μεταπτώσεις της, καλές και κακές, θα γίνεις πιο δυνατή και θα απολαύσεις το 'νόστιμον ήμαρ'.

Και πάλι καλώς ήρθες στην παρέα μας.

[amigos]

Αρχική Δημοσίευση από melevangie Είμαι αλλού… τα ρούχα μου δεν είναι trendy, το μούτρο μου δεν μοιάζει σε τίποτα με τις όμορφες υπάρξεις που κοσμούν περιοδικά, η φωνή μου δεν έρχεται από τα ουράνια και το σώμα μου δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτά τα ανορεξικά κοριτσάκια που με περιστοιχίζουν και τσιρίζουν μέσα στα αυτιά μου για την καλύτερη δίαιτα. Είμαι ένα κακόσχημο φρούτο για τους γύρω μου… κανείς δεν βλέπει τι κρύβεται στην σάρκα μου. Κανείς δεν ασχολείται με ξεπερασμένες πια αρετές όπως κατανόηση, ανοχή, αγάπη.

Βρήκες όμως το σωστό μέρος.
Εδώ (στην Acro) σε αυτήν την εικονική πραγματικότητα , κανείς δεν σε έχει ανάγκη για τα παραπάνω χαρακητριστικά που αναφέρεις.
Αντιθέτως σε έχουμε ανάγκη για την κατανόησή σου, την αγάπη σου και την ανοχή (ειδικά αν αντέχεις να διαβάζεις τα μηνύματα μερικών!!!).
Καλώς ήρθες!

[Gildor]

Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση οτι "Κανείς δεν ασχολείται με ξεπερασμένες πια αρετές όπως κατανόηση, ανοχή, αγάπη". Πιστεύω καταφεύγουμε σε τέτοιες απαξιώσεις όταν έχουμε απογοητευτεί από τους άλλους.

Μπορω να σε διαψευσω με καθημερινα παραδειγματα, και κυριως με την ιδια την υπαρξη μας :Ρ

[Endelva]

Όταν ήρθα στην acro ήμουν στα μαύρα μου τα χάλια, πονούσα φρικτά και φοβόμουν πραγματικά, αρχετυπικά, ωμά, πρωτόγονα, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Η κοφτερή λογική μου, την οποία είχα βάλει γλυκά για ύπνο για χάρη της μαγείας, του έρωτα, της αγάπης, της ομορφιάς, έμενε κοιμώμενη και δεν μπορούσε να με βοηθήσει σε τίποτα, κι έτσι κινδύνευα στ' αλήθεια να ξεφύγω ολοκληρωτικά, να ξεφύγω για κάπου αλλού, κάπου που ο κόσμος δεν βγάζει νόημα και τ' αστέρια αυτοκτονούν. Θυμό δεν είχα, και όρθια ποτέ δεν θα με κρατούσε ο θυμός με την αξία του, γιατί δεν έχει ιδιαίτερη αξία ο ίδιος για μένα. Ανθρώπους γύρω μου δεν είχα, για αρκετόν καιρό. Όχι μόνο για πραγματική επικοινωνία, δεν είχα ούτε για ένα 'γεια'. Αλλά η μοναξιά δεν είναι εκεί, η πραγματική μοναξιά έχει υπαρξιακό χαρακτήρα, όπως και ο πραγματικός έρωτας... Όλα ξεκινούν από το παράλογο της ύπαρξης. Αυτή τη μοναξιά, τη συμπαντική, δεν την άφησα να με καταλάβει. Δεν μου επέτρεψα να ρωτήσω αυτό το "ΓΙΑΤΙ;" κοιτώντας τον ουρανό γιατί δεν πιστεύω πως το σύμπαν μου χρωστάει κάτι. Μου έκαναν παρέα άνθρωποι που έχουν πεθάνει ήδη, λοιπόν, στην αρχή. Μέσω της μουσικής, μέσω της τέχνης, και της τέχνης του λόγου. Όταν έρχεσαι σε επαφή με δημιουργίες ανθρώπων που ολοφάνερα σου μοιάζουν, είχαν παραπλήσια προβλήματα, είχαν το ίδιο ανθρώπινο παράδοξο να κρέμεται πάνω απ' τα κεφάλια τους, καταλαβαίνεις πως είμαστε μιλιούνια. Τα διαχωριστικά τα βάζουμε εμείς. Φυσικά υπάρχουν λιγότερο και περισσότερο συμβατοί άνθρωποι με εμάς, και οι απόλυτα συντονισμένοι είναι λίγοι, αλλά υπάρχουν. Ή έστω υπήρξαν... Έπειτα μου έκαναν παρέα όλοι αυτοί οι άνθρωποι στο internet, το οποίο είναι το σπίτι μου, η γειτονιά μου, η χώρα μου, και ένας κόσμος σαφώς 'καλύτερος' από τον κόσμο εκεί έξω σαν σύνολο. Με λιγότερη εγκληματικότητα, περισσότερη εθελοντική εργασία [είδες καμμία wikipedia (ουτοπική αναρχία που λειτουργεί!) εκεί στον έξω κόσμο;], και συνήθως καλές προθέσεις. Αν καταφέρεις να βγάλεις λίγο από τον διαδικτυακό κόσμο και έξω, είναι πραγματικά όμορφα. Σκέψου το. Κι ακόμα πιο μετά, σιγά-σιγά, θυμήθηκα τον εαυτό μου, βγήκα από τον τρόμο και τον πόνο, και άρχισαν τα πράγματα να γίνονται καλύτερα μέσα μου, και το έξω σιγά-σιγά ακολουθεί [αν και κανείς δεν εγγυάται πως θα ακολουθήσει]. Η λογική μου μπήκε σε λειτουργία, έγινα δυνατότερη χωρίς να γίνω αναίσθητη, έμαθα πράγματα... Τέλος πάντων, αυτό που λέει ο Gildor. Η ίδια η ύπαρξή μας λέει πολλά από μόνη της. Εμπεριέχει την αιτία. Ξέρω ότι ακούγομαι σαν αρπαγμένη μικρή που σου λέει πως θα σε σώσει η φιλοσοφία και η τέχνη, αλλά αυτή είναι η μικρή-μεγάλη αλήθεια μου. Δεν παραλαμβάνουμε χάος. Παραλαμβάνουμε το ίδιο παράδοξο που έχουν παραλάβει δισεκατομμύρια άλλοι πριν από εμάς, αλλά έχουμε και ό,τι έχουν αφήσει πίσω. Αν είναι ένας άνθρωπος τραγικός ήρωας είναι όλοι οι άνθρωποι δυνάμει τραγικοί ήρωες. Ή και απλά ήρωες.

Όσον αφορά τη σκληρότητα του κόσμου, πάντα ήταν έτσι. Πάντα η εμφάνιση έπαιζε ρόλο, και όσο όμορφος και να είσαι πάντα υπάρχουν ομορφότεροι. Πάντα η εμφάνιση άνοιγε πόρτες. Τώρα είναι ένα πρότυπο, άλλοτε ήταν ένα άλλο. Δεν έχει σημασία ποιο κυριαρχεί, κάποιον καιρό είναι κάποιοι άτυχοι, κάποιον άλλο καιρό κάποιοι άλλοι. Άσε που υπάρχουν και αυτοί που σε κανέναν καιρό δεν θα θεωρούνταν ελκυστικοί. Και μερικοί από αυτούς έχουν κάνει θαύματα, κι έχουν αγαπηθεί. Επίσης, μερικοί από τους πανέμορφους έχουν πεθάνει μόνοι στην ψάθα. Άγριος είναι ο κόσμος, αλλά όμορφος. Σαν σύνολο όμορφος. Και τα σκατά [εκπίζω να μην πρέπει να λογοκριθεί αυτό], και τα χρυσάφια.

Θα πάψω σε λίγο, ελπίζω να μην εισπράξω την κλασσική επίθεση που εισπράττω από μία μερίδα ανθρώπων όταν με πιάνει η τάση του κυρήγματος και της αγόρευσης. Μέσα στον ίδιο κόσμο ζούμε, εννοώ. Δεν μιλάω εκ του ασφαλούς. Και γράφω γιατί νοιάζομαι, και νοιάζομαι γιατί κι εγώ ζω σ' αυτό τον κόσμο ο οποίος με χτυπάει και μερικές φορές τόσο που δεν καταλαβαίνω πως με έχει χαϊδέψει κι όλας, απλά διακριτικά... Τείνουμε να το ξεχνάμε το δεύτερο.

"Be not afraid of greatness: some are born great, some achieve greatness, and some have greatness thrust upon them.", έγραψε ο Shakespeare. Αυτά που έχεις μέσα σου φρόντισέ τα να μη μαραθούν, φύτεψε άλλα αν έχουν μαραθεί... Τα απ' έξω δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε απόλυτα, και τελικά δεν έχουν τόση σημασία, όχι παραπάνω από τη σημασία του καταλύτη, του ερεθίσματος [μεγάλη, δε λέω, αλλά δεν είναι εμείς]. Τα μέσα μας μπορούμε. Η αυτολύπηση και το "γιατί;" δεν πάνε πουθενά. Καταστρέφουν το ίδιο το εγώ το οποίο τα παράγει. Ο εγωισμός δεν κάνει καλό στον εαυτό, κι ο πόνος, τελικά, είναι εγωισμός. Θα μου πεις πως πολύ βουδδιστικά τα λέω, πως σε λίγο θα σου πω πως η θέληση είναι πόνος και να πάψεις να θέλεις. Όχι, να θέλεις, να θέλεις ό,τι θέλεις, αρκεί να αντέχεις να το θέλεις και να μην το έχεις. Αν θέλεις να θέλεις μόνο ό,τι μπορείς να έχεις, τότε δεν μπορείς να θέλεις ό,τι θέλεις.

[SimonSays]

Ένα ρητό λέει "Ο εργένης άνδρας ζει σαν λιοντάρι, αλλά πεθαίνει σαν γάιδαρος. Ο παντρεμένος ζει σαν γάιδαρος, αλλά πεθαίνει σαν λιοντάρι"

Οκ ίσως χάνει στη μετάφραση και βγαίνει λίγο μακάβριο...αλλά το νόημα βγαίνει πιστεύω :-)

[fifi]

...Επειδη πιστευω καλη μου οτι η δυναμη να ξεπερασουμε τα οποια

προβληματα μας παρουσιαζονται κατα καιρους, βρισκεται μονο μεσα μας,εκει

κοντα στη θεληση μας να τα ξεπερασουμε, σου λεω μονο "..fall seven times

stand up eight.." και ελπιζω να βγεις δυνατοτερη ...

Και απο μενα ενα γλυκο καλωσορισμα και fifiλακια!!

Υ.Γ:Η βοηθεια μας ,οποτε τη χρειαστεις ειναι δεδομενη....ετσι;

[Kiwi]

Η μοναξιά μπορεί να είναι πολύ δημιουργική όταν ξέρεις να τη χειρίζεσαι. Μπορεί όμως να γίνει και αβάσταχτη όταν την αφήνεις ελεύθερη να αλωνίζει μέσα σου.

Όσο και να προσπαθούμε να επιβληθούμε ή να ελέγχουμε το μυαλό μας, αυτό μπορεί να κάνει το δικό του παιχνίδι. Και το παιχνίδι του ανέκαθεν ήταν ένα και μοναδικό... να λειτουργεί συνεχώς... δηλαδή να σκέφτεται. Να πηδάει από τη μία σκέψη στην άλλη, να σε βάζει σε ανοδικούς ή καθοδικούς στρόβιλους, να μη σε αφήνει να ηρεμίσεις.

Το μυαλό όμως ανήκει σε εμάς και καλώς κάνουμε να του επιβαλλόμαστε όταν... ξεφεύγει. Υπάρχει πάντα μία γλύκα όταν το αφήνουμε να ταξιδεύει. Δεν πρέπει όμως να το παρακάνει γιατί μετά δυσκολευόμαστε εμείς οι ίδιοι να το επαναφέρουμε όταν χρειάζεται.

Δεν έχει σημασία πώς δείχνεις, πώς σκέφτεσαι, πώς ντύνεσαι και πώς ακούγεσαι. Όλα αυτά αξιολογούνται πάντα σε σχέση με άλλους. Και επειδή η πλειοψηφία των άλλων κατά κανόνα έχει πολλά χειρότερα γνωρίσματα (παρά το "γλυκό" περίβλημα), θα πρέπει να νοιώθεις παρήφανη

[varthol]

Το να είσαι μόνος είναι τυχαίο ή το αποζητάς;Αν συμβαίνη το δεύτερο με γυρνάς 30-40 χρονια πίσω τότε που ο κόσμος δεν με πήγενε η δεν τον πήγενα,πραγματικά ακόμα και τώρα δεν ξέρω.Πάντως επειδή έμεινα μεγάλα διαστήματα μόνος έχω πιστέψει στην αληθινή ύπαρξη-εφαρμογή του νόμου που πρώτος έθεσε ο μεγάλος ψάχτης της ανθρώπινης ψυχής ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΓΚ.Αυτός πρώτος σκιαγράφισε τον νόμο της Αντικατάστασης,αντιμετάθε� �ης και προσπορισμού.Απλοϊκά αν κάποιος δεν έχει τα γνωρίσματα του "ΠΙΠΙΝΙΟΥ" τότε αναπτύση κάτι που τον φέρνη σε ισοροπία στην ζώή του.Πάντος εκείνο τον καιρό,που δοκίμαζα με στεναχωρούσε πολύ η κατάληξη. - χάλια ο Γιώργος αλλά εχει πολύ Ωραία Μάτια.
----------------------------------------------------------------
Σε υποδέχομε και γω με την σειρά μου στη παρέα μας που η μοναξιά γίνεται δημιουργική και γεννά τουλάχιστον μεγάλες φιλίες.

[purple anemone]

Κι από μένα καλώς ήρθες.
Θα τα πω απλά, κι όχι γλαφυρά και συγγραφικά. Η μοναξιά είναι κομμάτι της ζωής μας, φυσιολογικό μέρος της καθημερινότητάς μας, ακόμα κι αν έχουμε βρει το τέλειο αραξοβόλι που αληθώς σου αναφέρει ο φίλος Xenios. Απλά τυχαίνει κάποιες περιόδους να την περνάμε πιο έντονα, βασανιστικά, και μακροπρόθεσμα. Έτσι είναι. Απλά. Ζήσε την, εκμεταλεύσου την, απόλαυσέ την (μπορεί να έρθουν εποχές που θα παρακαλάς να μείνεις μια ωρίτσα μόνη και τι στον κόσμο! ). Μάθε τον εαυτό σου μέσα από αυτήν, γίνετε φίλοι, αγάπησέ τον, και θα δεις... Πολλά πράγματα αλλάζουν ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις κι εκεί που νομίζεις πως όλα θα γίνουν χειρότερα. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Γίνου δυνατή μέσα από τη μοναξιά σου. Είναι κι αυτή μια καλή εμπειρία. Μην κάνεις συμβιβασμούς μόνο και μόνο για τη συντροφιά (εκτός απ' τη δική μας που είναι σαφώς ό,τι χρειάζεσαι ), μείνε ο εαυτός σου και μάθε και τους άλλους να σ' αγαπούν γι' αυτό που είσαι. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας για μας, μπορεί ν' αργεί αλλά τους βρίσκουμε. Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ διαφορετικά θα είμασταν όλοι στα νερά του Σουνίου κάτω από το ναό του Ποσειδώνα (έχει πολύ σαβούρα εκεί).
Εδώ είμαστε εμείς καλέ! - να 'ναι καλά οι skisters... Περιηγήσου λίγο και θα δεις... Η ΖΩΗ ΘΕΛΕΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ για να σου χαμογελάσει κι αυτή...

[Gildor]

Με συγχωρειτε που χωνομαι σαν... χορδή, αλλά θελω να παρω τη θέση της Μελεκάτι

Αρχική Δημοσίευση από purple anemone Έτσι είναι. Απλά. Ζήσε την, εκμεταλεύσου την, απόλαυσέ την (μπορεί να έρθουν εποχές που θα παρακαλάς να μείνεις μια ωρίτσα μόνη και τι στον κόσμο! ).

Δε νομιζω να μου εχει ερθει ποτε μια τετοια σκεψη και νομιζω ουτε προκειται

Καλη η μοναξια αλλα με μετρο... προσωπικα εχω κανει τοση (αναγκαστικη) παρεα με τον εαυτο μου απο μικρος που εχω βαρεθει την παρεα του :Ρ

Εχω φτασει στο σημειο πιο πολυ να με ξεκουραζει και να με ηρεμει η βαβουρα, παρα η απομονωση στην οποια 'οι φυσιολογικοι ανθρωποι' καταφευγουν για να 'βρουν τον εαυτο τους'. Πιο ευκολα τον 'βρισκω', συγκεντρωνομαι και 'διαλογιζομαι' με παρέα παρα μονος μου...

(ακομα και σε αυτο αναποδος )

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Gildor Εχω φτασει στο σημειο πιο πολυ να με ξεκουραζει και να με ηρεμει η βαβουρα,

Το άσχημο Μιχάλη θα ήταν να νοιώθεις μοναξιά, μέσα στον πολύ κόσμο.

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Gildor (ακομα και σε αυτο αναποδος )

Γνωστόν!
Αυτά συμβαίνουν σε όλους κατά καιρούς. Απλά αυτό ήθελα να πω. Και καλό είναι να το εκφράζουμε και να το μοιραζόμαστε. Αλλά να το παλεύουμε κιόλας! Θετικά και δημιουργικά.

[melevangie]

Ευχαριστώ πολύ για την θερμή σας υποδοχή!!
Να είστε όλοι καλά...
Δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση αυτή που περιέγραψα. Ένιωσα μια ανάγκη να μιλήσω και νομίζω πως ήταν μια καλή κίνηση για να ξαλαφρώσω...

Είστε πολύ ωραία παρέα και θα χαρώ πολύ να σας γνωρίσω καλύτερα!
Φιλάκια

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από melevangie Δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση αυτή που περιέγραψα. Ένιωσα μια ανάγκη να μιλήσω και νομίζω πως ήταν μια καλή κίνηση για να ξαλαφρώσω... Είστε πολύ ωραία παρέα και θα χαρώ πολύ να σας γνωρίσω καλύτερα! Φιλάκια

Καλέ καλά έκανες! Μπαίνε εδώ μέσα και θ' αναζητάς τη μοναξιά σου μετά...