Το σκεφτόμουν μέρες,μπορεί και μήνες καθότι ο χρόνος και εγώ δεν έχουμε
καμία απολύτως σχέση.
Το φόρουμ το οποίο βλέπετε , σε μία πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου
ήταν εδώ για μένα.
Μια γωνιά να πώ την κάθε χαζομάρα μου , το γέλιο μου ,
το δάκρυ μου , όλα.
Και πραγματικά για να εκτιμήσεις τις παροχές του "γιατρού" σου ,
πρέπει όχι μόνο να αναρρώσεις αλλά να ξεχάσεις κιόλας.
Αυτό έγινε και με μένα. Θέλω λοιπόν, να ευχαριστήσω όλους εσάς
που είσασταν η παρέα μου για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.
Που με την κουβέντα μας και τον χώρο που μου παραχωρίσατε
"έγιανα" γρήγορα και δεν υπάρχει πιά ΄μήτε σημάδι.
Θέλω να πώ για να μάθουν και οι νέοι, πως αυτή η "οικογένεια" σπάνια
΄βρίσκεται. Και ακόμη πιό σπάνια κρατιέται δεμένη, ενωμένη τόσα χρόνια.
Σας ευχαριστώ που σαν άσωτο υιό..με δεχτήκατε πίσω.
Αρνιά δεν βλέπω βέβαια και ανησυχώ...αλλά όλο και κάτι θα κάνουμε..!