Μια καλοκαιρινή ιστορία

[Xenios]

Όπως παλιά θα ξεκινήσουμε μια ιστορία. Ο καθένας θα συμπληρώνει κάθε φορά, μία παράγραφο, που θα έχει μια λογική συνέχεια, αλλά θα το πηγαίνει όπου θέλει.

Μπορεί να γίνει αστυνομική, κωμική, δραματική, ότι θέλετε.

Η παράγραφος να είναι σε λογικό μέγεθος.

Αν θέλετε μπορείτε να κάνετε quote την αμέσως προηγούμενη παράγραφο.

Ήταν μόλις 6 το πρωί, λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος, έκανε την πρώτη του βουτιά. Το σώμα του έσκισε τα ήσυχα νερά και συνέχισε να κολυμπάει καταγοητευμένος από την στιγμή. Κάτι τον σταμάτησε γύρισε να δει και έμεινε έκθαμβος.

Ο/η επόμενος...

[Nikoscot]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Ήταν μόλις 6 το πρωί, λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος, έκανε την πρώτη του βουτιά. Το σώμα του έσκισε τα ήσυχα νερά και συνέχισε να κολυμπάει καταγοητευμένος από την στιγμή. Κάτι τον σταμάτησε γύρισε να δει και έμεινε έκθαμβος.

Το πτώμα ενός δελφινιού, έπλεε λίγο παραπέρα, με την θλιβερή φιγούρα του να ταϊζει πια τα νεογέννητα ψαράκια, που ακροβατούν ανάμεσα στον πάνω κόσμο και τον υπόγειο, μυστήριο κόσμο του βυθού.
Έντρομος πήγε για μια στιγμή να απομακρυνθεί βίαια από την σκηνή, αλλά κρατήθηκε αρκετά ώστε να δεί τις βαθιές εγκοπές πάνω στο σώμα του δελφινιού.
Αυτά έχουν γίνει από ανθρώπινο χέρι σκέφτηκε...αλλά κολυμπώντας πρός τα έξω, συνειδητοποίησε ότι υπάρχουν συντρίμια τριγύρω του.
Δεν είναι μόνο το δελφίνι, έχουν γίνει και άλλα πράγματα εδώ πέρα....

[Naias]

Με μια αστραπιαία κίνηση πλησιάζει το δελφίνι...το βλέπει να σαλεύει, με γρήγορες κινήσεις απομακρύνει τα συντρίμια που πληγώνουν το σώμα του. Ξαφνικά ένας παφλασμός κυμάτων και...ναι! Η φιγούρα της γοργόνας που τον είχε αφήσει πριν λίγα λεπτά έκθαμβο, ήταν σε απόσταση αναπνοής!

[Xenios]

Η γοργόνα του χαμογελάει και με μία απόκοσμη αλλά θεϊκή φωνή, του λέει «ευχαριστώ που βοήθησες τον φίλο μου».

[HelenA]

Βλέποντάς την και ακούγοντάς την, μου ήρθε στο μυαλό η παλιά δοξασία που θέλει τη γοργόνα την αδελφή του Μεγ'Αλέξανδρου να σταματάει τα καράβια και να ρωτάει τον Καπετάνιο αν ζει ο αδελφός της.
Αναρρωτήθηκα αν ζω το τώρα ή ονειρεύομαι.
Η γοργόνα όμως μετά τις ευχαριστίες της εξαφανίστηκε.
Εγώ έμεινα αποσβολωμένος και έκθαμβος από την θεική ομορφιά του προσώπου της. Ήθελα πολύ να την ξαναδώ......

Επανήλθα όμως γρήγορα γιατί ο σκοπός μου ήταν άλλος.. πως θα μπορούσα να βοηθήσω το τραυματισμένο δελφίνι.
Κάπου στο βάθος της θάλασσας διέκρινα μια ψαρόβαρκα, άρχισα να καλώ σε βοήθεια.....

[justin]

Αρχική Δημοσίευση από HelenA Κάπου στο βάθος της θάλασσας διέκρινα μια ψαρόβαρκα, άρχισα να καλώ σε βοήθεια.....

Πλησίασε, άστο να πεθάνει μου είπε ο ψαράς με άγρια φωνή, δες πως μου έκαναν τα δίχτυα, αυτό και η παρέα του, δεν φτάνει που μου τρώνε τα ψάρια καταστρέφουν και την περιουσία μου…

Αυτό είναι αλήθεια μα γιατί τόσο μίσος;

[justin]

Φαίνεται πως ξεχάσατε τη συνέχεια και είπα να σας το θυμίσω…
__________________________________________________ ____________

Κυρ παντελή εσύ είσαι καλός άνθρωπος, βοήθησε με, ένα σωρό παλιά δίχτυα είναι μπλεγμένα στο σώμα του, απομεινάρια από συρτές και τράτες, δεν είναι τα δικά σου, πεθαίνει…
Άστο να πεθάνει μου είπε πάλι και ετοιμάστηκε να φύγει.
Κυρ παντελή σε παρακαλώ κάντο για μένα, δες τα μάτια του πως σε κοιτάζουν…
Εντάξει για σένα λοιπόν, πιάσε αυτό το μαχαίρι, εσύ είσαι καλός στις βουτιές, θα το κρατάω στην επιφάνεια εγώ, τι περιμένεις, καταδύσου και κόψε τα δίχτυα…

Περάσανε τα χρόνια μεγαλώσαμε και τώρα παρέα με τις αναμνήσεις μας.
Στο ταβερνάκι μας στο μικρό λιμάνι κάθε βράδυ οι ιστορίες ατέλειωτες.

Εγώ σας το λέω και ορκίζομαι στον άη Νικόλα, αυτό το δελφίνι ήταν, το γνώρισα σας λέω, ήταν αυτό που ελευθερώσαμε μαζί με τον Νικολή και δεν θα ξεχάσω τα μάτια του.

Μα αυτός είναι ο γέρο καπετάνιος ο Παντελής, είπα μέσα μου, για ποιο δελφίνι άραγε μιλάει;

Πώς να ξεχάσω εκείνη τη μέρα ξεχνιέται; Είχα άρρωστο τον γιο μου τον Σταύρο, χρειαζόμουνα φάρμακα και η θάλασσα άγρια, έπρεπε όμως να πάω στη χώρα, το παιδί ψηνόταν στον πυρετό.

Το καΐκι μου χόρευε πάνω στα πελώρια αφρισμένα κύματα, η καταιγίδα δεν έλεγε να κοπάσει, κύματα που δεν είχα δει ποτέ μου όρμισαν κάποια στιγμή και με πέταξαν μακριά, το καΐκι μου σκόρπισε λες κι’ ήταν χάρτινο.
Αη Νικόλα μου βοήθα με έλεγα με φωνή που έσβηνε από τον αφόρητο πόνο, το δεξί μου χέρι φαίνεται πως είχε σπάσει, ήξερα πως το τέλος της ζωής μου είχε φτάσει, το ξερονήσι του προφήτη Ηλία ήταν κοντά μα πώς να παλέψω με ένα χέρι και με τέτοιο καιρό, αυτό ήταν είπα και εικόνες πολλές έφταναν στο μυαλό μου όταν μέσα στο χαλασμό ένοιωσα πως δεν ήμουνα μόνος μου, κάτι με ακούμπησε, τρόμαξα, κάποιος καρχαρίας θα είναι σκέφτηκα και το αίμα μου πάγωσε. Μα αυτό ήταν δελφίνι είδα τα μάτια του καθαρά έκανε δυο κύκλους γύρω μου και άρχισε να με ανασηκώνει ενώ ταυτόχρονα με έσπρωχνε.

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε μα κάποια στιγμή είδα μπροστά μου βράχια το ξερονήσι του προφήτη Ηλία, σώθηκα είπα και προσπάθησα να κάνω το σταυρό μου…

Φαίνεται πως εκεί πάνω στα βράχια κοιμόμουνα ώρες, ο ήλιος βασίλευε και η καταιγίδα είχε τελειώσει μα το δελφίνι δεν είχε απομακρυνθεί ίσως να ήθελε να με δει ζωντανό. Το κοίταζα που έπαιζε πηδώντας πάνω από το νερό μα διέκρινα και τα σημάδια από τις πληγές που του είχαν κάνει εκείνα τα δίχτυα.
Αυτό ήταν βρε παιδιά το ορκίζομαι, το ορκίζομαι στον αη Νικόλα…

Ά και να μην το ξεχάσω, την Κυριακή μετά την λειτουργία είστε όλοι καλεσμένοι μου στο λιμάνι, το καινούργιο μου τρεχαντήρι το ``δελφίνι`` είναι έτοιμο να πέσει στο νερό, εύχομαι στο γιο μου και σε εκείνο καλά ταξίδια…

Έφυγα αθόρυβα από την ταβέρνα μα την Κυριακή θα την ποιό την τσικουδιά…

[Nikoscot]

Πολύ ωραίο, Γιάννη

[Xenios]

(Αν γίνεται να περιοριστούμε σε μία παράγραφο ο καθένας)

Μπήκα με τον γιο μου στο νέο τρεχαντήρι για μια δοκιμαστική βόλτα. Το καλοφτιαγμένο πλεούμενο, έσχιζε τα νερά, με την γνωστή άνεση των τρεχαντηριών και καθώς καθόμουνα στην πλώρη, το είδα... Ήταν εκείνη;

[Naias]

Ναι, ήταν εκείνο το ίδιο Αυγουστιάτικο φεγγάρι που πριν τρία χρόνια, όπως και τώρα, έλουζε με το φως του τα μαλλιά της ίδιας πανέμορφης γοργόνας!

[Xenios]

-Γιώργη βλέπεις, είπε στον γιο του.
-Στρίβω να γυρίζουμε πατέρα, αργήσαμε.
-Κράτα το παλαμάρι αγόρι μου και δες.
-Παναγιά μου, είναι αυτή;