Τα 4 πράγματα που δεν μπορείτε να ανακτήσετε

[Xenios]

Μια νεαρή κυρία περίμενε την πτήση της στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα.

Επειδή έπρεπε να περιμένει πολλές ώρες, αποφάσισε να αγοράσει ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα. Αγόρασε επίσης κι ένα πακέτο μπισκότα. Κάθισε σε μια πολυθρόνα, στην αίθουσα VIP του αερολιμένα, για να διαβάσει με ησυχία.

Δίπλα από την πολυθρόνα βάζει τα μπισκότα της, ενώ ένας άνδρας που κάθισε στο διπλανό κάθισμα, άνοιξε το περιοδικό του και άρχισε να διαβάζει.

Όταν πήρε το πρώτο μπισκότο, ο άνδρας πήρε κι αυτός άλλο ένα. Αισθάνθηκε ενοχλημένη αλλά δεν είπε τίποτα. Σκέφτηκε: "Τι νεύρα έχω! Εάν ήμουν σε κατάλληλη διάθεση θα τον χτυπούσα που τόλμησε!" Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε, ο άνδρας έπαιρνε κι αυτός άλλο ένα.

Αυτό την εξαγρίωνε αλλά δεν θέλησε να κάνει σκηνή.

Όταν έμεινε μόνο ένα μπισκότο, σκέφτηκε: «Ααα... Τι θα κάνει αυτός ο καταχραστής τώρα;"

Τότε, ο άνδρας, παίρνει το τελευταίο μπισκότο, το κόβει στη μέση, δίνοντας της το ένα μισό.

Ααα! Αυτό ήταν πάρα πολύ
Ήταν πολύ πάρα πολύ θυμωμένη τώρα!
Σε μια στιγμή, πήρε το βιβλίο της, τα πράγματά της και όρμησε στην αίθουσα επιβίβασης.
Όταν κάθισε στο κάθισμά της, μέσα στο αεροπλάνο, έψαξε την τσάντα της για να πάρει τα γυαλιά της, και, προς μεγάλη της έκπληξη, το πακέτο με τα μπισκότα της ήταν εκεί, άθικτο, κλειστό!

Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη!! Συνειδητοποίησε ότι έκανε λάθος... Είχε ξεχάσει ότι τα μπισκότα της δεν τα είχε βγάλει από την τσάντα της. Ο άνδρας είχε μοιραστεί τα μπισκότα του μ’ αυτήν, χωρίς κανένα συναίσθημα θυμού ή πίκρας. ... ενώ αυτή ήταν πολύ θυμωμένη, σκεπτόμενη ότι μοιραζόταν τα μπισκότα της μ’ αυτόν. Και τώρα δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να εξηγήσει... ούτε να ζητήσει συγγνώμη."

Υπάρχουν 4 πράγματα που δεν μπορείτε να ανακτήσετε.

Η πέτρα...
... αφού ριχθεί!

Η λέξη......
... αφού ειπωθεί!

H ευκαιρία...
... αφού χαθεί!

Ο χρόνος...
... αφού περάσει!

Σχόλιο : Δεν γνωρίζω την πατρότητα του κειμένου που μου ήρθε με email.

[Liria]

Αν ήθελα Στέλιο να συμπυκνώσω και τα τέσσερα σε μια λέξη, θα έλεγα οτι αυτό που δεν γίνεται να ανακτήσουμε, είναι "η στιγμή"! Κάθε στιγμή, περνάει ανεπιστρεπτί και ή την αξιολογούμε και χαράσσεται μέσα μας μοναδική ή την προσπερνάμε και δεν έχουμε ποτέ πιά την ευκαιρία να την αναπαράξουμε. Τέσσερα σε ένα...

[Platinum]

Πράγματι σπάνια εώς ποτέ υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Και αν είστε τυχεροί και σας δοθεί μία μην τη σπαταλήσετε σκεφτόμενοι αν πρέπει. Αδράξτε την...

[Liria]

Υποθέτω οτι στην περίπτωση που μας πέσει το λαχείο της τρίτης ευκαιρίας, θα πρέπει όχι απλώς να την αδράξουμε αλλά να μην έχουμε δικαίωμα να την προσπεράσουμε. Θα αποτελεί ύβρη!
Η απορία μου είναι ή εξής: Ποιός είναι αυτός που κρίνει τελικά πόσο ευκαιρία είναι για μας, μια στιγμή. Ποιός θα αποφασίσει αν κάνουμε καλά που αδράχνουμε την ευκαιρία, ετούτη ή την άλλη στιγμή.
Σε ποιούς λογοδοτούμε κάθε φορά που αποφασίζουμε να γευτούμε κάτι, πριν περάσει ανεπιστρεπτί. Καλά την πέτρα στο νερό, καλά την κουβέντα που δεν μαζεύεται πίσω. Το χρόνο που γλυστράει όμως; Την ευκαιρία που σπανίζει; Τί γίνεται όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με κοινωνικές δομές, με αξίες, με αντιλήψεις που μάλλον απαγορευτικά λειτουργούν σε κρίσιμες για μας στιγμές; Ποιός αναλαμβάνει το ρίσκο να πει "Τώρα δεν επιτρέπεται, μεθαύριο ίσως".
Αυτό το "μεθαύριο" πιθανώς να μην εμπεριέχει πιά, τίποτα από όσα το "τώρα" μπορεί να μας χαρίσει. Ποιά είναι τα όρια ανάμεσα στο να μην χάσεις μια ευκαιρία και να μην σου αναγνωρίζεται το δικαίωμα να την γευτείς;

[Platinum]

Τρίτη, τρίτη;; Δεν θα την άδραχνα θα πήγαινα να παίξω joker...

Σοβαρά τώρα, ο τελικός και αυστηρότερος κριτής έιναι ο εαυτός μας. Μόνο μέσα σου ξέρεις αν ήταν ευκαιρία και την άφησες. Κάτι που εγώ θεωρώ ευκαιρία που έχασες, εσένα μπορεί να σε αφήνει αδιάφορη. Αν σε πειράζει μέσα σου όταν κάποιος σου λέει "γιατί άφησες να παει χαμένη η ευκαιρία" τότε κάτι σημαίνει. Αν αντίθετα η παρατήρηση περνάει χωρίς να σε αγγίζει τότε δεν έχασες και τίποτα. Τα έχω δοκιμάσει και τα δύο και ξέρω. Δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι έχασα ευκαιρίες, δεν μετανιώνω για τίποτα, όμως, κοιτάζω μπροστά και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ με αυτά που έχω.

[Stanley]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη!! Συνειδητοποίησε ότι έκανε λάθος... Είχε ξεχάσει ότι τα μπισκότα της δεν τα είχε βγάλει από την τσάντα της. Ο άνδρας είχε μοιραστεί τα μπισκότα του μ’ αυτήν, χωρίς κανένα συναίσθημα θυμού ή πίκρας. ... ενώ αυτή ήταν πολύ θυμωμένη, σκεπτόμενη ότι μοιραζόταν τα μπισκότα της μ’ αυτόν. Και τώρα δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να εξηγήσει... ούτε να ζητήσει συγγνώμη." Σχόλιο : Δεν γνωρίζω την πατρότητα του κειμένου που μου ήρθε με email.

Το κείμενο αυτό υπάρχει (με ελάχιστες αλλαγές) σε κάποιο από τα βιβλία της "τετραλογίας" του "Γυρίστε το γαλαξία με ωτοστόπ" του Ντάγκλας Άνταμς. Ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία. Δεν γνωρίζω, όμως, αν η "ιστορία" αυτή προϋπήρχε και ο Ντάγκλας Άνταμς την ενσωμάτωσε στο βιβλίο του. Απίθανο μου φαίνεται, όμως.

Φιλικά,
Π.

Υ.Γ. Στο βιβλίο είναι σταθμός τρένου. Επίσης, νομίζω οτι προσδιορίζει και τη μάρκα των μπισκότων. Και φυσικά έχει το απαράμιλλο ύφος του Άνταμς :-)

[Gildor]

Η ιστορια αυτη εχει προβληθει και σε διαφημιση ουισκιου και ήταν με φυστίκια, όχι μπισκότα.

Το ουίσκι νομίζω ήταν το Τζώνι Γουόκερ (του οποίου οι διαφημίσεις πάντα έχουν κάποιο φιλοσοφικό, αλλά εντελώς άσχετο με ουίσκι, υπόβαθρο) και η καμπάνια του με σλογκαν 'which is the greatest distance' ειχε να κανει με την απόσταση μεταξύ των ανθρωπίνων σχέσεων