Λεύτερη μα επιστρέφουσα

[Diamond]

Ένα όμορφο κείμενο που βρήκα στο Internet αλλά δεν μπορώ να βρώ την αρχική του πηγή. Το μόνο που βρίσκω σαν υπογραφή είναι το "Ιούδας"

ΛΕΥΤΕΡΗ ΜΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΣΑ


Μόλις πέθανε σηκώθηκε από το σώμα της, πήρε την πρώτη εύκολη ανάσα και εξέπνευσε όλο το δηλητήριο που μπόλιαζε στα στήθη της από τα 17 της χρόνια. Δοκίμασε για λίγο την ξεχασμένη ικανότητα να αναπνέει χωρίς βοήθεια. Της άρεσε που ήταν ανεξάρτητη πάλι. Η ματιά της καρφώθηκε σε όσους την περίμεναν. Ο άντρας και τα αδέρφια της, γνώριμοι με το λευκό μάρμαρο από χρόνια, της έδειξαν το σταυρό της. Όχι αυτόν που κουβαλούσε. Τον καινούργιο, που έφτιαχναν τα παιδιά της. Βλαστήμησε τα έξοδα, συνήθεια που δεν έφυγε με την απώλεια του σώματος. Πέθανε, αλλά δεν έχασε τη βρισιά της.
Έκατσε. Έβαλε τα χέρια της κόντρα στα γόνατα, να στηρίζει το σώμα όρθιο. Κοίταξε τη βέρα της. Έλειπε. «Τόσο λεύτερη;» αναρωτήθηκε. Αγρίεψε βλέποντας τους άντρες της ζωής της και πάλι νέους. Όπως τους είχε πεθυμήσει. Ο ποιητής, ο αντάρτης, ο άγγελος. Καθένας και μια σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της. Ο πρώτος, χάθηκε πρόωρα σε ζωγραφιές και λέξεις, με πρόφαση τον εμφύλιο κατατάχθηκε στους αγνοούμενους κι έμειναν όλοι να μνημονεύουν το αλαφροΐσκιωτο της μορφής του. Ο δεύτερος, υπερασπίστηκε δια βίου μια μοναχική πατρίδα, έστριψε λοξά το δίκοχο, οπλίστηκε το θυμό της φτώχειας του και πολέμησε όσους τα βρήκαν έτοιμα. Ο τρίτος, ο άγγελος της, ζώστηκε τις αμαρτίες μιας ολόκληρης πόλης, ξανοίχτηκε στα νερά του Αργολικού και έγινε φάρος που οδηγεί τις θαλασσοδαρμένες ψυχές στο απάγκιο. «Πεθύμησα τις απώλειες τους», μονολόγησε.
Έτριξε η γη. Σείστηκαν τα δέντρα γύρω της. Σφύριξε στα αυτιά της η αναχώρηση. «Το τρένο ήρθε» της είπε ο αντάρτης. «Πιάσε παράθυρο» βιάστηκε ο ποιητής. «Δεν έχεις αμαρτίες εσύ, προχώρα» την έσπρωξε ο άγγελος. Ανέβηκαν. Τακτοποίησαν τα χρόνια τους πάνω από τα καθίσματα, βολεύτηκαν στις θέσεις. Στο τζάμι είδε για πρώτη φορά ξανά το πρόσωπο της. Ατσαλάκωτο μαύρο στα μαλλιά, χείλη σκληρά, μια ομορφιά αντρίκεια με όψη γυναίκας. Νοστάλγησε ένα τσιγάρο. Να συμπληρώσει την αγριάδα που μηχανεύτηκε στη ζωή της. Τώρα γυμνή ξανά, η Άννα των πρώτων χρόνων έπρεπε να διαλέξει τι θάνατο ήθελε να ζήσει.
Άνοιξε το παράθυρο. Χάζεψε το δεξί της χέρι να χαστουκίζει τον αέρα. Να κυματίζει πάνω-κάτω, να παρασέρνεται προς τα πίσω, να σπρώχνεται και πάλι μπροστά από τη λύσσα του. «Σαν κύμα θέλω να πεθάνω» τους είπε. «Να ξεβραστώ σε μια ερημιά, να γίνω αφρός και μετά πάλι ήσυχο νερό. Να έρχομαι ξανά και ξανά. Σαν κύμα θέλω να πεθάνω. Να επιστρέφω στα παιδιά μου, να τα ρίχνω στη θάλασσα μαζί μου. Να κολυμπάω γύρω τους, όταν μʼ ανασταίνουν στα κλάματα τους. Σαν κύμα θέλω να πεθάνω. Να αφρίζω στις φωνές τους κι όταν δειλιάζουν να ξεχάσουν. Σαν κύμα θέλω να πεθάνω. Λεύτερη μα επιστρέφουσα».

[purple anemone]

Ωχ! Κάπου το 'χω ξαναδεί! Τώρα θα σκάσω άμα δεν το θυμηθώ

[Liria]

Αρχική Δημοσίευση από purple anemone Ωχ! Κάπου το 'χω ξαναδεί! Τώρα θα σκάσω άμα δεν το θυμηθώ

Anemologio.gr / modules / Ιούδας

Δείτε και το Kithara.gr / σκέψεις σε παρένθεση / sanduga

αι τα δύο καταπληκτικά!

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Liria Anemologio.gr / modules / Ιούδας Δείτε και το Kithara.gr / σκέψεις σε παρένθεση / sanduga αι τα δύο καταπληκτικά!

όχι. κάτι άλλο είναι... κάπου αλλού...

[Endelva]

Ανατρίχιασα...

[Loki]

Συγγραφέας του κειμένου είναι ο Νίκος Βλαχογιάννης.



Είναι 40 ετών, ανήκει στο ζώδιο των Διδύμων και μένει στην Αθήνα.
Διατηρεί blog στην παρακάτω διεύθυνση, με το ψευδώνυμο "Ιούδας".

http://ioudas.blogspot.com/

Εκεί θα βρείτε το παραπάνω κείμενο, μεταξύ πολλών άλλων...
Ελπίζω να έριξα λίγο φως στην υπόθεση!

[Endelva]

Ω, πάω στη blogόσφαιρα να τον ενοχλήσω. :P

[Diamond]

Γράφει πολύ όμορφα...
Δυστυχώς δεν κατάφερα να τον κάνω track πριν κάνω post το ποίημά του, παρά μόνο με το ψευδόνυμό του.
Ευχαριστώ φίλε Loki. Ελπίζω να μην έχει κάποιο πρόβλημα ο φίλος που βάλαμε το κείμενό του εδώ. Αν έχει ας μας ενημερώσει.

[void engineer]

Χμμ... καλογραμμένο είναι αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρη για το τι θέλει να πει. Πέρα από το ότι η Άννα (; ) πεθαίνει και ξαναρχίζει πάλι από την αρχή, βλέπωντας παράλληλα το παρελθόν της; Και γιατί να είναι ο "άγγελος", ο "αντάρτης" και ο "ποιητής"; Ωραία πάντως η παρομοίωση με το κύμα, ότι δηλαδή θα αρχίζει και ταυτόχρονα θα τελείωνει. Δεν μπορώ να πω ότι μου λέει κάτι το κείμενο, ίσως απλώς να μην είναι του γούστου μου.