Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
#1
|
|
|||
o «ιερός», «ορθόδοξος» καπιταλισμός
Η ιδεολογία του καπιταλισμού του ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ π. ΙΕΡΟΘΕΟΥ Στην ανθρωπότητα σήμερα επικρατούν δύο κυρίαρχες στάσεις ζωής που μετατρέπονται σε δύο ιδεολογίες, ήτοι ο δυτικός ατομικισμός και ο ανατολικός κολεκτιβισμός. Στον δυτικό ατομικισμό, που χαρακτηρίζεται ως φιλελευθερισμός, κυριαρχεί η ελευθερία του ατόμου και ο ανταγωνισμός εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, ενώ στον ανατολικό κολεκτιβισμό επικρατεί η κυριαρχία του κράτους, που υπονομεύει την ελευθερία του ανθρώπου. Και στις δύο περιπτώσεις καταστρατηγείται ο άνθρωπος ως πρόσωπο και η ανθρώπινη κοινωνία, ως κοινωνία προσώπων. Τα δύο αυτά συστήματα ζωής και ιδεολογικά πρότυπα εκφράζονται στην κοινωνική πραγματικότητα. Ο φιλελευθερισμός κυριαρχεί στη Δύση και ως κέντρο έχει την Αμερική, τη «Μέκκα» της παγκοσμιοποίησης, και ο κολεκτιβισμός εκφράσθηκε στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, αλλά εν πολλοίς και σε χώρες της Απω Ανατολής. Και στις δύο περιπτώσεις κυρίαρχη θέση κατέχει το κεφάλαιο και απλώς διαφοροποιείται στο ποιος το κατέχει και το διαχειρίζεται. Στον φιλελευθερισμό το κεφάλαιο καταλήγει στους λίγους και κινείται εν πολλοίς ανεξέλεγκτα, με την αρχή της αυτορρύθμισης της αγοράς, ενώ στον κολεκτιβισμό-κομμουνισμό το κεφάλαιο κρατικοποιείται. Και στις δύο περιπτώσεις ο απλός λαός βασανίζεται, με τη διαφορά ότι αυτό το βάσανο προέρχεται άλλοτε από την ολιγαρχία μερικών μεγιστάνων του πλούτου και άλλοτε από το αδηφάγο κράτος. Ετσι, ο καπιταλισμός-κεφαλοκρατία δείχνει παντού το σκληρό πρόσωπό του. Εχει διατυπωθεί η άποψη ότι ο καπιταλισμός είναι δημιούργημα του δυτικού ατομικισμού και κυρίως της προτεσταντικής ηθικής, όπως απέδειξε ο Max Weber, και αποβλέπει στη συσσώρευση του πλούτου από τους λίγους, ενώ ο μαρξισμός που προήλθε από τις απόψεις του Marx είναι αντίδραση στον καπιταλισμό και ενδιαφέρεται για το κοινωνικό σύνολο. Στο βάθος τους όμως και τα δύο αυτά συστήματα είναι γεννήματα της ίδιας δυτικής μεταφυσικής, αφού ο Μαρξ ήταν Γερμανοεβραίος και μεγαλωμένος στη Δύση και οι θεωρίες του γεννήθηκαν στον δυτικό «χώρο», αλλά μεταφέρθηκαν στην Ανατολή, γιατί εκεί προϋπήρχε η πρακτική του Ορθοδόξου Χριστιανισμού με τις αρχές της κοινοκτημοσύνης και της κοινοχρησίας και έτσι μπορούσαν να εφαρμοσθούν. Στις ημέρες μας είδαμε την κατάρρευση και των δύο αυτών συστημάτων, αλλά και ιδεολογιών. Στην περίοδο 1989-1991 κατέρρευσε ο κολεκτιβισμός-κομμουνισμός στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, όπου κυριαρχούσε η εξουσία του κράτους στην κοινωνική, οικονομική ζωή των ανθρώπων, και στις ημέρες μας ζούμε την κατάρρευση του φιλελευθερισμού με τη νοοτροπία της ελεύθερης αγοράς και της αυτορρύθμισης της αγοράς που λειτουργεί εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Βεβαίως πρέπει να σημειωθεί ότι η χρεοκοπία του κομμουνισμού δεν μπορεί να θεωρηθεί δικαίωση του καπιταλισμού, όπως και η κατάρρευση του καπιταλισμού δεν προσμετρείται στον κομμουνισμό. Είναι αποτυχία της ιδεολογίας του κεφαλαίου, που αγνοεί τη φτώχεια των ανθρώπων. Πάντως και τα δύο αυτά συστήματα είναι αντίθετα με την ορθόδοξη διδασκαλία στην τελεία της έκφραση, αφού ούτε ο φιλελευθερισμός ούτε ο μαρξισμός, ως ιδεολογίες και κοσμοθεωρίες, μπορούν να γίνουν αποδεκτοί από την Ορθόδοξη Παράδοση, στην οποία γίνεται ευρύτατος λόγος για την αποφυγή του πάθους της φιλαργυρίας, αλλά και για τη βίωση της αγάπης προς τους αδελφούς, κυρίως σε αυτούς που υποφέρουν. Ο συνδυασμός αγάπης και ελευθερίας επιλύει το όλο πρόβλημα, αφού η ελευθερία του ατόμου-προσώπου χωρίς την αγάπη οδηγεί στον άκρατο φιλελευθερισμό και η αγάπη του συνόλου χωρίς την ελευθερία του προσώπου καταλήγει στον άκρατο κολεκτιβισμό. Βέβαια, προλαμβάνοντας κάποια αντίρρηση θα σημειώσω ότι το κακό είναι πως η ιδεολογία του καπιταλιστικού συστήματος, με τις δύο μορφές του, του ατομικού και του κρατικού, σε μερικές περιπτώσεις επηρέασε και επηρεάζει τη ζωή μερικών ορθοδόξων κοινοτήτων. Αυτό το διακρίνουμε και σε μερικά σύγχρονα μοναστήρια, τα οποία ενώ θα έπρεπε να είναι πρότυπα κοινοβιακής ζωής και αναβίωση της πρώτης κοινότητας των Ιεροσολύμων, παρά ταύτα όμως λειτουργούν στο πρότυπο του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος και θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτό το φαινόμενο «ορθόδοξο καπιταλισμό». Ενώ οι μοναχοί επαγγέλλονται και ζουν κατά βάση την αρετή της ακτημοσύνης και κοινοκτημοσύνης, εν τούτοις συγκεντρώνουν, καλώς ή κακώς, κτήματα και χρήματα για τα μοναστήρια και «ρισκάρουν» παίζοντας με αυτήν την περιουσία, χρησιμοποιώντας όλους τους καπιταλιστικούς-φιλελεύθερους τρόπους για την αύξησή της. Δηλαδή, οι μοναχοί προσπαθούν να ζουν πτωχικά μέσα σε μοναστήρια που είναι πλούσια και αναπτύσσουν κοινωνική και πολιτική δύναμη. Αυτή η κατάσταση μού θυμίζει μερικές ανατολικές χώρες, όπως για παράδειγμα τη Ρουμανία, όπου, ενώ ο λαός πεινούσε, ζούσε έστω και ακούσια κάποια ακτημοσύνη, οι άρχοντές της πλούτιζαν και κατασκεύαζαν μεγαλόπρεπα ανάκτορα-παλάτια (βλέπε Τσαουσέσκου). Αυτή, όμως, η νοοτροπία δεν ευνοείται ούτε από τη διδασκαλία της Εκκλησίας και του ορθοδόξου μοναχισμού, που θέλει τον μεν μοναχό ακτήμονα, τα δε μοναστήρια τόπους φιλανθρωπίας, αγάπης και ποικιλοτρόπου θεραπείας. Οι Ιερές Μονές στην Ορθόδοξη Παράδοση είναι πνευματικά θεραπευτήρια. Πρέπει εμείς οι κληρικοί και μοναχοί να καταλάβουμε ότι κάθε νόμιμο δεν είναι και ηθικό, αλλά και κάθε ηθικό, με τους κανόνες της κοινωνικής ηθικής, δεν είναι ορθόδοξο, από την άποψη ότι η ορθόδοξη ευαγγελική ηθική διαφέρει από την κοσμική ηθική, και είναι στην πραγματικότητα ασκητική. Δεν μπορούμε να κατακρίνουμε μόνο τη συσσώρευση των υλικών αγαθών από τα ιδιαίτερα πρόσωπα, αλλά πρέπει να καταδικάζουμε και τη συγκέντρωση των υλικών αγαθών από «εκκλησιαστικές κοινότητες» για επίδειξη καθώς επίσης και να στιγματίζουμε τη συμμετοχή των εκκλησιαστικών προσώπων και κοινοτήτων στα παιχνίδια του καπιταλιστικού συστήματος και της φιλελεύθερης ή νεοφιλελεύθερης αγοράς. Εμείς οι χριστιανοί, ιδίως οι κληρικοί και μοναχοί, πρέπει να φανερώνουμε στην πράξη αυτά που πιστεύουμε και κηρύττουμε, ειδάλλως θα είμαστε ανειλικρινείς και υποκριτές. Πρέπει να αποδιώκουμε τον πειρασμό να διακατεχόμαστε από ιδιότυπη χριστιανική καπιταλιστική ιδεολογία. πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ,Κυριακή 19-10-2008 |
#2
|
|
|||
Ο καταναλωτισμός είναι αρρώστια
του Σεβασμ. Μητροπ. Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος
Σε περίοδο κρίσεων μας δίνεται η δυνατότητα να δούμε και την άλλη όψη της ζωής, γι’ αυτό και ισχύει το αρχαίο γνωμικό ότι «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Μέσα σε όλα τα πράγματα μπορούμε να δούμε και κάτι που είναι καλό. Καταλαβαίνουμε ότι ο πλούτος, η πολυτέλεια, ο καταναλωτισμός δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τον πόθο μας για ζωή, ελευθερία και ευτυχία. Οι ειδήσεις πού μεταφέρουν οι εφημερίδες μάς πληροφόρησαν γιά τήν περίπτωση τού αυστριακού Κάρλ Ράμπεντερ, ο οποίος, ενώ καταγόταν από φτωχική οικογένεια, έγινε εκατομμυριούχος επιχειρηματίας, μέ σκληρή προσωπική εργασία. Πίστευε ότι τά χρήματα θά τού έφερναν ανέσεις καί επιτυχία. Καί όμως, όπως ομολόγησε αργότερα, «έγινε πιό πολύπλοκη η ζωή μου», αισθανόταν ότι δούλευε «σάν σκλάβος», χωρίς νά έχη χρόνο καί νά απολαμβάνη τά απλά καί όμορφα πράγματα τής ζωής. Γι’ αυτό κατέληξε στό συμπέρασμα: «Δέν θέλω νά μού μείνη τίποτα. Τά χρήματα είναι αντιπαραγωγικά. Δέν φέρνουν τήν ευτυχία». Μέ αυτές τίς σκέψεις αποδεσμεύθηκε από ολόκληρη τήν περιουσία του. Η είδηση λέγει ότι «αποφάσισε νά απαλλαγεί εξ ολοκλήρου από τήν περιουσία του, κινητή καί ακίνητη, συνολικής αξίας γύρω στά 4 εκατ. ευρώ, γιατί, όπως λέει, τά πλούτη τόν κάνουν δυστυχισμένο. Θά πουλήσει τά δύο του σπίτια (τό ένα ωραιότατο σαλέ στίς Άλπεις), τό πολυτελές αυτοκίνητό του, όλα του τά έπιπλα καί πολλά αντικείμενα, μεταξύ τών οποίων καί ακριβοί πίνακες ζωγραφικής. Όσα χρήματα βγάλει από αυτά, μαζί μέ τά μετρητά πού ήδη έχει σέ τράπεζα, θά τά δώσει σέ φιλανθρωπικά ιδρύματα τής Κεντρικής καί Νότιας Αμερικής, μέ σκοπό νά διατεθούν σέ προγράμματα απασχόλησης νέων, φτωχών ανθρώπων». Ο ίδιος «θά μείνει σέ μιά μικρή καλύβα στίς Άλπεις ή θά ενοικιάσει μία γκαρσονιέρα στό Ίνσμπουκ». Σέ δήλωσή του λέει: «Η πολυτέλεια καί ο καταναλωτισμός είναι αρρώστια. Δέν τά χρειάζομαι πιά. Όσα χρόνια μού έμειναν, θά τά ζήσω ελεύθερος» (Χρήστος Μιχαηλίδης, Ελευθεροτυπία 10-2-2010). Έχουμε συνηθίσει νά θεωρούμε ότι ελευθερία είναι νά κάνουμε ό,τι θέλουμε, νά ενεργούμε βάσει τών επιθυμιών μας, νά αποκτούμε πολλά χρήματα καί νά έχουμε ανέσεις. Όμως, η πραγματική ελευθερία είναι νά μή δεσμευόμαστε από κάτι, νά μήν είμαστε δούλοι τών επιθυμιών μας καί τών υλικών πραγμάτων. Αυτό είναι ένα μάθημα καί μάλιστα στήν περίοδο τής οικονομικής κρίσης πού ευρισκόμαστε. Πρέπει νά μάθουμε ότι «ο καταναλωτισμός είναι αρρώστια», καί νά περιοριζόμαστε στά πιό απαραίτητα, νά χαιρόμαστε στήν ζωή μας μέ τά πολύ μικρά καί όμορφα πράγματα, καί κυρίως νά δώσουμε τήν δυνατότητα στόν ψυχικό μας κόσμο νά βρίσκη αυτό πού επιθυμεί καί τόν ικανοποιεί. Αυτό συνιστά καί η ασκητική ζωή, τήν οποία διδάσκουν οι Πατέρες μας. Δέν είναι δυνατόν νά είμαστε Χριστιανοί ή ακόμη καί Κληρικοί, πού πρέπει νά εμπνεόμαστε από τό ασκητικό πνεύμα τών λόγων τού Χριστού καί νά ζούμε μέ πλούτο, καί τό χειρότερο νά πλουτίζουμε, χρησιμοποιώντας τόν Χριστό καί τήν χριστιανική μας ιδιότητα. Άν δέν θέλουμε νά υπακούουμε στόν λόγο τού Χριστού, τουλάχιστον νά μάς συνετίζουν τά γεγονότα τής ζωής καί οι κοσμικοί άνθρωποι πού αναζητούν τήν ελευθερία τους πέρα από τά υλικά αγαθά καί θεωρούν ότι «ο καταναλωτισμός είναι αρρώστια». (Πηγή: "Εκκλησιαστική Παρέμβαση" Απρ. 2010) |
#3
|
#4
|
|
||||
Παραπάνω (για υλικό - πνευματικό πλούτο) δεν θέλω να σχολιάσω, ίσως κάνω το διαχωρισμό[*] και αναφερθώ παρακάτω.
Γενικά συμφωνώ με την τοποθέτησή σου, με τις διαπιστώσεις σου. Να πω πως τα βλέπω κι εγώ και ίσως δώσω και κάποιες άλλες πτυχές. Γενικά θα έλεγα πριν την ανάπτυξη της βιομηχανίας και πολύ περισσότερο όλων των τωρινών τεχνολογιών σε σχέση με την πληροφορία, αξία είχε αυτό που ήταν χειροποίητο, είχε πολύ κόπο, τέχνη=τεχνική ή τέχνη=ταλέντο για να φτιαχτεί και ήταν μοναδικό ή σε λίγα αντίτυπα. Παράδειγμα, αξία είχαν τα χειροποίητα χαλιά και τα μοναδικά σχέδιά τους. Αξία είχαν τα έργα τέχνης και πολύτιμο ήταν όταν κάποιο ήταν μοναδικό. Η αξία τους έπεφτε όταν ένα δεύτερο ίδιο παρουσιαζόταν. Και όσο περισσότερα φτιάχνονταν τόσο έπεφτε η αξία. Το ίδο θα μπορούσαμε να πούμε και για τα βιβλία και τις σπάνιες εκδόσεις. Αυτό πιστεύω σε κάποια είδη όπως τα παραπάνω δεν έχει πάψει να ισχύει μα θα επανέλθω παρακάτω. [**] Με την βιομηχανοποίηση και την αλλαγή αυτή, παρουσιάστηκαν και νέα προϊόντα (και υπηρεσίες) που όσο πιο πολλά είναι τόσο μεγαλώνει η αξία τους! Παράδειγμα, τι έχει περισσότερη αξία για μια βιομηχανία; Να έχει μια και μοναδική μηχανή για να κάνει τη δουλειά της ή να αποχτήσει όλο και πιο πολλές για να γίνεται αποδοτικότερη παραγωγή; Γενικά το λέω αυτό και δεν παίρνω μεμονωμένες περιπτώσεις. Για να το κάνω πιο φανερό: για σκεφτείτε πότε έχει περισσότερη αξία πχ ένα τηλέφωνο ή ένα μόντεμ; Όταν είναι μοναδικά - όπως στην περίπτωση χαλιών, πινάκων, έργων τέχνης; Όχι!! Αντίθετα η αξία τους είναι μηδενική αφού δεν μπορούν να αξιοποιηθούν! Όσα περισσότερα τηλέφωνα ή μόντεμ όμως υπάρχουν, τόσο ανεβαίνει η αξία που έχουν καθώς η χρήση τους μεγαλώνει και η προσφορά τους αυξάνει!! Έτσι λοιπόν κάποια αντικείμενα είναι πολύτιμα όταν είναι μοναδικά (χαλιά, έργα τέχνης κ.α) ενώ κάποια άλλα είναι πολύτιμα όταν ο αριθμός τους είναι τεράστιος (τηλέφωνά, μόντεμ κ.α)!! Έτσι βλέπω να ισχύει γενικά.
Δηλαδή, η κτήση έχει πάρει και νέα μορφή καθώς το "αντικείμενο" σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να "είναι" με άυλη υπόσταση - αναπαράσταση. Σε κάθε περίπτωση όλοι μας είμαστε καταναλωτές ή συλλέκτες είτε υλικού είτε άυλου "πλούτου"! Και ο καθένας μας ανάλογα με το σύστημα στο οποίο τοποθετεί τον εαυτό του δίνει αξία στα αντίστοιχα αντικείμενα του συστήματός του θεωρώντας τα πολύτιμα και απαξιώνει τα αντικείμενα των άλλων συστημάτων. [*] Τελικά ο διαχωρισμός που έκανα, ήταν: ως προς την υλική υπόσταση του πλούτου, σαν αναπαράσταση υλικών αντικειμένων που τελικά είναι μια άλλη μορφή για τον υλικό πλούτο και όχι σαν υλικός vs πνευματικός πλούτος με την έννοια του αρχικού μηνύματος. Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη christi : 19-05-10 στις 15:46 |
#5
|
|
||||
Μπορεί ο Χριστός να είπε, ότι είναι πιο εύκολο να περάσει, μια καμήλα από την τρύπα μιας βελόνας, παρά ο πλούσιος στην βασιλεία των ουρανών, αλλά εγώ δεν έχω δει κανένα, να μοιράζει τα υπάρχοντα του. Μην ξεχνάς Δημήτρη, ότι απευθυνόμαστε σε απλούς ανθρώπους και όχι σε αγίους. Η ρήση του Χριστού μας, είναι μια μεγάλη παρηγοριά στους μη έχοντες. Δεν έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους, που δεν θα ήθελαν να πλουτίσουν και να ξεφύγουν από την υλική μιζέρια τους. Δεν έχω γνωρίσει κανέναν. Ας είμαστε ειλικρινείς, τουλάχιστον με τους εαυτούς μας. Η φτώχεια μπορεί να φέρνει αγάπη και αλληλεγγύη, φέρνει όμως και δυστυχία και θα επαναλάβω, δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο που δεν θα την πουλούσε, για να γίνει πλούσιος.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#6
|
|
||||
Φυσικά πιστέυω οτι αυτα δεν ειναι παρα εξιδανικευμένες αναμνήσεις αυτών που... επέζησαν, αλλά νομιζω το πνευμα αυτου του κειμενου ηταν οτι με την οικονομικη κριση δε χαθηκε ο κοσμος. Φτωχια δε σημαινει μιζερια και δυστυχια. Αν η ιστορια επαναλαμβάνεται η ταπεινοτητα και οι δυσκολιες θα μας εξανθρωπισουν λιγο
Προσωπικά δε θα είχα τί να κάνω τη Φεράρι ή το αεροπλάνο
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις... Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή! Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Gildor : 19-05-10 στις 21:44 |
#7
|
|
||||
Άσχετα με αυτό, θα σου επαναλάβω ότι δεν ξέρω άνθρωπο, που θα απαρνιόταν τα χρήματα, ούτε τότε, ούτε τώρα.
Το θέμα είναι τα υπόλοιπα. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας, ας μιλήσουμε λίγο καθαρά. Η φεράρι και το αεροπλάνο, ήταν ένα ακραίο παράδειγμα. Μέχρι εκεί υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες πράγματα, που μπορείς να κάνεις με τα λεφτά. Μιλήστε λίγο καθαρά, μην κρυβόσαστε, ο φαρισαϊσμός είναι ψεύτικος.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Gildor : 19-05-10 στις 22:40 |
#8
|
|
|||
το μαμησαμε το θεμα...κριμα το κοπο μου να το βρω και να το ανεβασω..οπως λοιπον με μεγαλη δοση υπεροψιας( μη το πω αλλιως ) εκλεισε ενα θεμα του ο παζο.....εγω δεν μπορω να το κανω σαν φτωχο μελος γιαυτο Στελιο κλειστο το ριμαδι ......
|
#9
|
|
||||
Μονολόγους θα έχουμε; Δεν μπορούμε να συζητήσουμε; Δεν υπάρχουν θέματα ταμπού, δεν υπάρχουν θέματα που δεν τα αγγίζουμε. Ότι μπαίνει εδώ το συζητάμε. Αν δεν το καταλαβαίνετε αυτό, μάλλον δεν έχετε καταλάβει τι σημαίνει forum.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#10
|
|
|||
ποιος δεν δεχεται το διαλογο? αλλα να ειναι διαλογος και επι του θεματος....μη το κανουμε λαστιχο! απ ολα οσα λεει ο Δεσποτης αυτα καταλαβατε που λετε στα σχολια.... ? αν ειμασταν προσωπο με προσωπο θα μπορουσα να σου μιλαγα και να εξηγουσα με τις ωρες (και με την πρωτη ευκαιρια ειλικρινα θα το ηθελα να τα λεγαμε) αλλα με τα σχολια σε τετοια θεματα που ειναι αρκετα δυσκολο να εξηγηθουν εξ αρχης δεν ειναι ευκολο να επικοινωνησουμε...ισως λαθος ειναι να ανεβαινουν θεματα που ειναι εξιδικευμενα....δεν θα επαναληφθει απο μενα. Αυτα.....και μη ταμπελωνεις Στελιο ευκολα γιατι οι εποχες δεν ειναι για τεντοματα .... |
#11
|
|
||||
Γιατί είναι λάστιχο; Εσύ μάρκαρες με bold αυτη την παράγραφο.
από την Ορθόδοξη Παράδοση, στην οποία γίνεται ευρύτατος λόγος για την αποφυγή του πάθους της φιλαργυρίας. Και εδώ 2.: Ο συνδυασμός αγάπης και ελευθερίας επιλύει το όλο πρόβλημα, αφού η ελευθερία του ατόμου-προσώπου χωρίς την αγάπη οδηγεί στον άκρατο φιλελευθερισμό και η αγάπη του συνόλου χωρίς την ελευθερία του προσώπου καταλήγει στον άκρατο κολεκτιβισμό. Αυτά τα δύο δεν στέκουν. Σε ποιους απευθύνεται ο σεβασμιότατος μητροπολίτης; Σε τι ανθρώπους; Το πρώτο είναι λάθος, όλες οι χριστιανικές εκκλησίες και όχι μόνο χριστιανικές, καταδικάζουν την φιλαργυρία. Το ίδιο θα σου έλεγε και ένας μουσουλμάνος και ένας ινδουιστής. Όλοι απευθύνονται σε φτωχούς ανθρώπους, σε απλοϊκούς, για να κάνουν κουράγιο. Δεν είναι θεωρία που μπορεί να σταθεί, πουθενά αλλού. Δεν τον ξέρω προσωπικά τον άγιο Ναυπάκτου, για να πω κάτι. Αυτά που είπε τα ακούω καθημερινά από ιερωμένους, αλλά δεν έχουν αντίκρισμα, είναι λόγια παρηγοριάς, στους ανήμπορους. Για το δεύτερο σκέλος, η αγάπη και η ελευθερία, επιλύουν, το όλο πρόβλημα; Όταν το τσουκάλι είναι γεμάτο, έχει καλώς. Όταν είναι άδειο, να πάρουμε την αγάπη και την ελευθερία και να τα κάνουμε μια ωραία σουπίτσα. Η φτώχεια και ένδεια, σου στερούν την ελευθερία, σε κάνουν υποχείριο τρίτων.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#12
|
|
|||
Στελιο ειλικρινα δεν βγαινει ακρη με τα σχολια...απο κοντα συντομα θα τα πουμε....
|
#13
|
|
||||
Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι, εκτός από το Heartcad club και ίσως τα καθημερινά θέματα, σε όλα τα υπόλοιπα, συζητούμε τα πάντα. Δεν υπάρχει θέμα που δεν επιδέχεται απάντησης. Αν η απάντηση δεν αρέσει... θα πρέπει να την υποστούμε.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
|
|