Πόσο κατευθύνουμε τις κλίσεις των παιδιών μας;

[Liria]

Πήρα αφορμή από την εικονογράφηση ενός παλιού παιδικού βιβλίου, όπου το κοριτσάκι και το αγοράκι τσαλαβουτάνε σε κάποια όχθη, παίζοντας με ένα ξύλινο καραβάκι. Συνειρμικά, ήρθε στο νου μου ένα δικό μου ξύλινο καραβάκι, που είχα στα παιδικά μου χρόνια και που αγαπούσα πάντα. Κι έπειτα, ξαναείδα τον εαυτό μου στο μακρύ διάδρομο του σπιτιού μας, να παίζει με το καινούριο αυτοκίνητο που είχε φέρει ο μπαμπάς από το ταξίδι του.
Όχι, δεν είχα ακόμα αδελφό κι ούτε ήταν απωθημένο των γονιών μου να με βλέπουν σαν το αγόρι που δεν είχαν. Απλώς ο πατέρας μου σκέφτηκε πως με μια κούκλα που ίσως μου έφερνε, μάλλον άτσαλα θα μπορούσε να παίξει μαζί μου. Ενώ με το αυτοκίνητο, περάσαμε πολλές ώρες να το στέλνουμε ο ένας στον άλλον, από τη μια μεριά του διαδρόμου στην απέναντι. Και νασου το αμαξάκι να κουτουλάει κι εγώ να ξεκαρδίζομαι. Και νασου να το σπρώχνει πάνω στο τραπέζι ο μπαμπάς, φορτωμένο με τις μπουκιές που έπρεπε να φάω (και να δεις που έπιανε το κόλπο).
Περάσαμε καλά για αρκετές μέρες μ' αυτή του την ιδέα. Μέχρι που ήρθε κάποια θεία και μας είδε. Τον έβαλε πόστα τον μπαμπά οτι κακώς μου χάρησε αγορίστικο παιχνίδι κι οτι έπρεπε το αμαξάκι να πάει για...απόσυρση. Αν ένα παιδί μπορεί να μισήσει, σ' αυτές τις ηλικίες, τότε μου συνέβη ακριβώς αυτό.
Από τότε πολλά παινίδια έφτασαν στα χέρια μου αλλά πάντα προσαρμοσμένα στο κοριτσίστικο προφίλ μου. Το ίδιο συνέβη και με τα παιχνίδια του αδελφο'υ μου, λίγα χρόνια αργότερα. Ποτέ δεν τα μπλέξαμε, ποτέ δεν μου έφεραν ποδήλατο που τόσο λαχταρούσα και ποτέ δεν τον επιβράβευσαν οι μεγάλοι όταν με βοηθούσε να βαφτίσουμε τις κούκλες.
Ευτυχώς που η θεία δεν τον βλέπει σήμερα, όταν μοιράζεται τις δουλειές με τη γυναίκα του. Αλλιώς, θα πάθαινε εγκεφαλικό για το "πώς μας τον κατάντησε αυτή, τον λεβέντη μας". Περιττό βέβαια να πω οτι η "αυτή", είναι μια χαρά κοπέλα και μια χαρά σύζυγος. Το γεγονός οτι ευτυχούμε κάθε φορά που ανταλλάσουμε συνταγές για σάλτσες, εγώ κι ο αδελφός μου, δεν θα το καταλάβαινε ποτέ η θεία μας.
Όπως δεν θα καταλάβαινε ποτέ το γιατί χαρίζω με τη σειρά μου, πολύ συχνά σε κοριτσάκια, κιτς κατασκευών. Δεν έχω καμιά αμφιβολία για την επιτυχία της εκλογής μου. Εσείς, μήπως;

[Xenios]

Πολύ δυνατό θέμα ξεκίνησες Ελένη.

Δυστυχώς κάπως το ίδιο συμβαίνει και σε μεγάλη ηλικία, πέφτουν βροχή οι χαρακτηρισμοί όσων δεν είναι "συμβατοί".

Πάρε παράδειγμα εμένα, έμαθα να μαγειρεύω, έμαθα να φτιάχνω γλυκά, ξέρεις τι σχόλια ακούστηκαν; Μα τόσα πολλά κάνει ο Στέλιος, μπας και ... και δεν του φαινόταν;

Ίσα μωρή κάμπια, θα ήθελα να πω σε μια συγκεκριμένη, το ότι έμαθα να μαγειρεύω στα γεράματα είναι ένδειξη ότι είμαι λουλού; :-) Για όνομα του θεού, όταν γύριζα σπίτι μου και τα έβρισκα όλα έτοιμα και δεν ήξερα να βράσω αυγό δηλαδή, ήμουν Ο άντρας και τώρα αλλάξαμε;

Αυτές τις περιπτώσεις τις ζούμε συνέχεια, μια ξαδελφούλα μου, σε μικρή ηλικία έπαιζε μπάλα με τον αδελφό της τον θείο της και μαζί μου, δεν σου κρύβω ότι μερικοί βλάκες την ονόμαζαν αγοροκόριτσο. Όταν μεγάλωσε και έγινε μια κουκλάρα θα έπρεπε λογικά να καταπιούν την γλώσσα τους. Είναι γελοίοι χαρακτηρισμοί που στην υπόθεση της παιδικής ηλικίας είναι και τραυματικοί, όπως εσένα με το ποδήλατο που τόσο ήθελες.

[pazo]

Δεν ξέρω πόση σημασία έχει, αλλά κι εσύ Στέλιο (φαντάζομαι), όπως κι εγώ, δεν παίξαμε ποτέ με κούκλες και άλλα "κοριτσίστικα" παιχνίδια, όταν ήμαστε πιτσιρίκια.

Άλλο αυτό, κι άλλο η ενασχόληση με την μαγειρική.

Αντίθετα, πολλά κορίτσια, παίζουν με παιχνίδια και παιχνίδια, που θεωρούνται "αγορίστικα".

Εδώ, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ αυτό που είπε ο Μέγας Τζιμάκος:

"Σήμερα είναι η γιορτή της γυναίκας και κανείς δεν μου ευχήθηκε χρόνια πολλά. Είμαι υπερήφανος, για τον αναμφισβήτητο ανδρισμό μου".

[Diamond]

Εμένα γιατί μου ακούγεται σαν το "με βίασε ο θείος μου και που να τρέχω στα χωράφια με τα τακούνια";
Πιστεύω ότι αυτά τα πράγματα είναι καθαρά θέμα ορμονών. Έχω συζητήσει μάλιστα το θέμα γιατί οι καλύτεροι σεφ είναι άντρες και σε όλα υπάρχει μία τεκμηριωμένη επιστημονική απάντηση. So... no worries.

[Gildor]

Εγω οταν σκοτωνα νομιστερακια με πιου-πιου, ηταν εποχη οπου τα κοριτσια δεν ειχαν αρχισει ακομα να ασχολουνται με "αταρι" και υπολογιστες

[Kiwi]

Το καλό με τέτοιες σκέψεις, όπως και με πολλές άλλες, είναι ότι μας δίνουν την ευκαιρία να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη των γονιών μας. Απλά και λαοκωνικά...

[papa]

ε ναι! ετσι ειναι..ποτε πια των γονιων μας
εμεις θα κανουμε φρεσκα ολα δικα μας....
ετσι για να εχουν κατι να αποφευγουν τα παιδια μας

[Liria]

Όταν άνοιγα το θέμα, είχα υπ' όψη μου γενικότερα την επιρροή που ασκούμε πάνω στα "θέλω" των παιδιών μας, με βάση τα "ήθελα" τα δικά μας και τα "πρέπει" της κοινωνίας.
Είχα υπ' όψη μου τους εφήβους που αναγκάζονται να ακολουθήσουν σπουδές εντελώς διαφορετικές από την κλίση τους, επειδή ο πατέρας έχει συμβολαιογραφείο ή η μαμά οδοντοιατρείο. Τα παιδιά εκείνα που λαχταρούν να φτιάχνουν ολόκληρους κόσμους με τις μπογιές και τις τέμπερες αλλά που πρέπει να παρατήσουν "το παιχνίδι" για να πάνε στο μπαλέτο που τα έγραψε η μαμά.
Σκεφτόμουν κάποιους μαθητές μου λυκείου, με τους ποίους καταστρώναμε στρατηγικά σχέδια για το πώς θα ανακοίνωναν στους γονεις, οτι παρατάνε τις πανελλήνιες και πάνε θεατρική σχολή.(Ασε που αισθανόμουν αμήχανη κι εγώ). Και κάποια παιδιά φίλων που πλάνταζαν επειδή έπρεπε οπωσδήποτε να δώσουν για πανεπιστήμιο, τη στιγμή που κάτι άλλο τα τραβούσε ιδιαίτερα.
Γυρω μας, επαγγέλματα και ασχολίες που λίγες δεκαετίες πριν, δεν υποψιαζόμασταν οτι μπορούσαν να αποτελούν βιοπορισμό των παιδιών μας. Ποιός πατέρας θα άκουγε ψύχραιμος το γιό του να λέει: θα γίνω κλόουν να διασκεδάζω παιδιά στα πάρτυς; Ποιός γονιός θα ανακοίνωνε περήφανα οτι το παιδί του είναι εκπαιδευτής σκύλων;
Και δεν μιλάω για τις περιπτώσεις που κάνεις οτιδήποτε, απλώς για να συντηρείσαι αξιοπρεπώς. Μιλάω για τα χόμπυς που μπορούν να καταλήξουν σε ευτυχισμένες ώρες δουλειάς. Μήπως εμείς οι μεγάλοι χρειαζόμαστε τελικά έναν πιό ευρύ επαγγελματικό προσανατολισμό κι ένα ευέλικτο πνεύμα γύρω από την διάθεση του ελεύθερου χρόνου;

[Diamond]

Αρχική Δημοσίευση από Liria Ποιός γονιός θα ανακοίνωνε περήφανα οτι το παιδί του είναι εκπαιδευτής σκύλων;

Εγώ!
Αν ήταν αυτό που του άρεσε να κάνει...

[Kiwi]

Είναι ένας από τους πολλούς λόγους που έχω πρόβλημα με το πρότυπο της ελληνικής οικογένειας. ΟΚ, καλή η σφιχτή σχέση, καλή και η ζεστασιά, αλλά τελικά αυτό γίνεται σε σημείο πνιξίματος για το παιδί. Και φυσικά, προδιαθέτει για προσωπικότητες "ενήλικων μπούληδων" ή "μίζερων καταπιεσμένων" όταν μεγαλώσουν.

Θεωρώ πολύ αντιαισθητική την εικόνα ενός 25άρη που ζει με τους γονείς του ακόμα (μη μιλήσω για ακόμα μικρότερη ηλικία), καθώς και τα χαρακτηριστικά που αποπνέει στην υπόλοιπη κοινωνία.

[amigos]

Αρχική Δημοσίευση από Liria Είχα υπ' όψη μου τους εφήβους που αναγκάζονται να ακολουθήσουν σπουδές εντελώς διαφορετικές από την κλίση τους, επειδή ο πατέρας έχει συμβολαιογραφείο ή η μαμά οδοντοιατρείο. Σκεφτόμουν κάποιους μαθητές μου λυκείου, με τους ποίους καταστρώναμε στρατηγικά σχέδια για το πώς θα ανακοίνωναν στους γονεις, οτι παρατάνε τις πανελλήνιες και πάνε θεατρική σχολή. Και κάποια παιδιά φίλων που πλάνταζαν επειδή έπρεπε οπωσδήποτε να δώσουν για πανεπιστήμιο, τη στιγμή που κάτι άλλο τα τραβούσε ιδιαίτερα. Γυρω μας, επαγγέλματα και ασχολίες που λίγες δεκαετίες πριν, δεν υποψιαζόμασταν οτι μπορούσαν να αποτελούν βιοπορισμό των παιδιών μας. Ποιός πατέρας θα άκουγε ψύχραιμος το γιό του να λέει: θα γίνω κλόουν να διασκεδάζω παιδιά στα πάρτυς; Ποιός γονιός θα ανακοίνωνε περήφανα οτι το παιδί του είναι εκπαιδευτής σκύλων; Και δεν μιλάω για τις περιπτώσεις που κάνεις οτιδήποτε, απλώς για να συντηρείσαι αξιοπρεπώς. Μιλάω για τα χόμπυς που μπορούν να καταλήξουν σε ευτυχισμένες ώρες δουλειάς. Μήπως εμείς οι μεγάλοι χρειαζόμαστε τελικά έναν πιό ευρύ επαγγελματικό προσανατολισμό κι ένα ευέλικτο πνεύμα γύρω από την διάθεση του ελεύθερου χρόνου;

Καταρχήν γενικά συμφωνώ.
Η ζωή όμως έχει δυστυχώς 2 πλευρές. Την ρομαντική , και την ρεαλιστική.
Όταν είμαστε παιδιά , έφηβοι, και ίσως και μεγαλύτεροι (εκ του ασφαλούς) βλέπουμε τα πράγματα στη ρομαντική τους πλευρά.
Όταν όμως έρχονται οι υποχρεώσεις, έρχεται και ο ουρανός σφοντύλι.
Φαντάσου λοιπόν το παιδί σου που παράτησε τις σπουδές του για να γίνει διασκεδαστής σε πάρτυ, πώς θα νιώσει όταν θα δεί ότι τα 600 € που βγάζει από τα παρτυ δεν του φτάνουν για να κάνει οικογένεια, ή για να ζήσει μια ζωή σύμφωνα με τις διαφορετικές ανάγκες που θα προκύψουν στην πορεία. Άσε που μετά τα 45 θα προκαλεί κατάθλιψη στα παιδιά παρά γέλιο.
Πρόσφατα είχα μια συζήτηση με έναν φίλο μου ηθοποιό.
Οι γονείς του δεν τον απέτρεψαν στο να μην ξαναδώσει Πανελλήνιες και πήγε σε μια από τις καλύτερες θεατρικές σχολές.
Τώρα στα 32 , δουλεύει 3-4 μήνες το χρόνο , τις περισσότερες φορές χωρίς να τον πληρώνουν (μεγάλα ονόματα της τηλεόρασης και του θεάτρου) και έχει αρχίσει ήδη τους συμβιβασμούς.
Π.χ είναι έτοιμος να χαλάσει μια σχέση αρκετών χρόνων με την γυναίκα της ζωής του γιατί εκείνη θέλει να παντρευτεί και να κάνει παιδιά ενώ εκείνος δεν μπορεί να συντηρήσει οικογένεια με τα χρήματα που βγάζει.
Αναγκάζεται να παίζει σε διαφημίσεις παρ’οτι η φιλοσοφία του ήταν ότι κάνω μόνο τέχνη και αρκετούς άλλους συμβιβασμούς.

Πιστεύω ότι ο γονιός σκεπτόμενος λίγο πιο ώριμα , αφού έχει γνωρίσει την ρεαλιστική πλευρά της ζωής, πρέπει να φροντίζει για τα βασικά τουλάχιστον εφόδια του παιδιού του, χωρίς να γίνεται όμως υπερβολικός σε κάτι που δεν θέλει το παιδί και χωρίς να του προκαθορίζει τι θα κάνει στη ζωή του.
Το παιδί όμως θα πρέπει να έχει την επιλογή , αν η ρομαντική ζωή που επέλεξε δεν του βγει, να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην ρεαλιστική ζωή που το περιμένει στην συνέχεια.

[Liria]

Το παράδειγμα που έδωσα, Μίλτο, όσον αφορά τα πάρτυς ήταν βέβαια ακραίο, ακριβώς για να τονίσω την έγνοια που θα προκαλούσε στον γονιό μια τέτοια δήλωση. Ασφαλώς και οφείλουμε να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας για όσα θα κληθούν να αντιμετωπίσουν στη ζωή τους. Και ασφαλώς και προβλέπουμε πιθανότητες που τα ίδια δεν είναι ακόμα σε θέση να αξιολογήσουν. Δεν τοποθετήθηκα πάνω σ' αυτό. Το δικηγόρο του διαβόλου έκανα για να ανοίξει η συζήτηση. Ομως παραμένω στο οτι συχνά δρομολογούμε τα ενδιαφέροντά τους ή τα φιμώνουμε, με πιό έντονο τρόπο από όσο επιτρέπει ο σεβασμός προς την προσωπικότητα του άλλου. Γιατί δεν παύει και το παιδί να έχει μια διαμορφούμενη προσωπικότητα. Προσωπικά νομίζω οτι όσο περισσότερα εφόδια δώσουμε, τόσο καλύτερα προετοιμάζουμε. Αναμφισβήτητα. Ενας ενήλικας που κατέχει ξένες γλώσσες, που ξέρει απο μουσική, που "πιάνει το χέρι του" και που έχει κι ενα δυό μεταπτυχιακά, έχει καλές μετοχές στην κοινωνία. Αν μάλιστα είναι ενημερωμένος για όλα, έχει και τον απαραίτητο αέρα και άνεση επικοινωνίας, συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες να διεκδικήσει ποιότητα ζωής γι αυτόν και την οικογένειά του. Δεκτόν. Αλλά μέσα του ίσως υπάρχει πάντα ένα παιδί που ψιθυρίζει σε κάθε ευκαιρία, πως άλλα λαχταρούσε.Πως υπάρχουν πράγματα μισά. Πως υπάρχουν απωθημένα. Και δεν είναι απαραίτητο να τα συνδυάζουμε με το τελικό επάγγελμα όλα. Οι κλίσεις και τα χόμπυ μπορούν να "θεραπεύονται" ταυτόχρονα με την "προετοιμασία για την πραγματικότητα". Απλώς δεν μοιράζουμε σωστά το χρόνο νομίζω. Δεν αφουγκραζόμαστε αυτό το εσωτερικό παιδί, στην ώρα του.

[purple anemone]

Καλησπέρα! Με γεια μου!
Τώρα τα είπες όλα σε λίγες σειρές. Μεγάλο το θέμα, ανεξάντλητο και μάλλον άλυτο. Σπούδασα κάτι που δεν ήθελα, γιατί απλά βόλευε. Ποτέ δεν πήρα πτυχίο! Ποτέ δεν ασχολήθηκα! Υπάρχουν αρκετά άλλα πράγματα που θα ήθελα να είχα κάνει και τώρα τρέχω αναδρομικά. Βρήκα τρόπο να βγάλω το ψωμί μου, έστω κι αν είναι μόνον αυτό. Έχω πλέον την τύχη( τα περισσότερα από τα πράγματα που κάνω να τ' αγαπώ. Έχω δυο κορούλες. Τους χαλάω αρκετά χατίρια, ποτέ όμως στην απλώχερη και πολύπλευρη μάθηση. Ας επιλέξουν! Αφού στο τέλος, θα κάνουν αυτό που πραγματικά αγαπούν. Το μόνο που στ' αλήθεια τους ζητάω είναι να γίνουν άνθρωποι - πρώτα απ' όλα για τον εαυτό τους και για όσους αγαπούν. Και να είναι ευτυχισμένες με τις επιλογές τους...
Στο μεταξύ φτιάχνω εδώ και ώρα το μήνυμα, γιατί έπρεπε να βγάλω κι ένα μικροσκοπικό δοντάκι!

Αρχική Δημοσίευση από Liria Το παράδειγμα που έδωσα, Μίλτο, όσον αφορά τα πάρτυς ήταν βέβαια ακραίο, ακριβώς για να τονίσω την έγνοια που θα προκαλούσε στον γονιό μια τέτοια δήλωση. Ασφαλώς και οφείλουμε να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας για όσα θα κληθούν να αντιμετωπίσουν στη ζωή τους. Και ασφαλώς και προβλέπουμε πιθανότητες που τα ίδια δεν είναι ακόμα σε θέση να αξιολογήσουν. Δεν τοποθετήθηκα πάνω σ' αυτό. Το δικηγόρο του διαβόλου έκανα για να ανοίξει η συζήτηση. Ομως παραμένω στο οτι συχνά δρομολογούμε τα ενδιαφέροντά τους ή τα φιμώνουμε, με πιό έντονο τρόπο από όσο επιτρέπει ο σεβασμός προς την προσωπικότητα του άλλου. Γιατί δεν παύει και το παιδί να έχει μια διαμορφούμενη προσωπικότητα. Προσωπικά νομίζω οτι όσο περισσότερα εφόδια δώσουμε, τόσο καλύτερα προετοιμάζουμε. Αναμφισβήτητα. Ενας ενήλικας που κατέχει ξένες γλώσσες, που ξέρει απο μουσική, που "πιάνει το χέρι του" και που έχει κι ενα δυό μεταπτυχιακά, έχει καλές μετοχές στην κοινωνία. Αν μάλιστα είναι ενημερωμένος για όλα, έχει και τον απαραίτητο αέρα και άνεση επικοινωνίας, συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες να διεκδικήσει ποιότητα ζωής γι αυτόν και την οικογένειά του. Δεκτόν. Αλλά μέσα του ίσως υπάρχει πάντα ένα παιδί που ψιθυρίζει σε κάθε ευκαιρία, πως άλλα λαχταρούσε.Πως υπάρχουν πράγματα μισά. Πως υπάρχουν απωθημένα. Και δεν είναι απαραίτητο να τα συνδυάζουμε με το τελικό επάγγελμα όλα. Οι κλίσεις και τα χόμπυ μπορούν να "θεραπεύονται" ταυτόχρονα με την "προετοιμασία για την πραγματικότητα". Απλώς δεν μοιράζουμε σωστά το χρόνο νομίζω. Δεν αφουγκραζόμαστε αυτό το εσωτερικό παιδί, στην ώρα του.

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από purple anemone Σπούδασα κάτι που δεν ήθελα, γιατί απλά βόλευε.

Αν ρωτήσουμε 100 στην τύχη, σίγουρα θα δούμε ότι οι περισσότεροι, ασχοληθήκαμε με πράγματα που δεν θέλαμε εμείς οι ίδιοι και στο τέλος η δουλειά μας ήταν παντελώς άσχετη με την ειδικότητα που πήραμε.

Αν το καλοσκεφτούμε αυτό είναι εφιάλτης του πρέπει και του τι θα πει ο κόσμος.

Καλώς ήρθες στην παρέα μας.

[purple anemone]

Καλώς σας βρήκα!
Επειδή οι εφιάλτες είναι μέρος των ονείρων μας, δεν μπορούμε να τους αποφύγουμε. Τα πρέπει είναι πολλά και ο κόσμος ας πει ό,τι θέλει. Δεν θ' αποφύγουμε την παγίδα, αλλά ας πέσουμε μέσα όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Προσπαθώ - χωρίς να σημαίνει ότι τα καταφέρνω με απόλυτη επιτυχία - τουλάχιστον να μην κατευθύνω στεγανά, αλλά να βοηθώ και να στηρίζω. Προσπαθώ - πάλι ίσως χωρίς απόλυτη επιτυχία - να μικρύνω όσο μπορώ την παγίδα.