Ρομποτικοί ερευνητές

[Xenios]

Μέχρι πρόσφατα, ο «κανόνας» ήταν ότι ήταν «η επιστήμη» που «παρήγαγε» τα ρομπότ. Ωστόσο, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην επιστημονική επιθεώρηση «Automated Experimentation Journal», αυτό σύντομα θα αλλάξει, καθώς στο κοντινό μέλλον θα είναι τα ρομπότ αυτά τα οποία θα «παράγουν επιστήμη», διεξάγοντας έρευνες.

Δεν πρόκειται απλά για περίπτωση φτηνών «εργατικών χεριών», που θα απαλλάσσουν τους ανθρώπους ερευνητές από απαραίτητες μεν, επίπονες δε εργασίες: σύμφωνα με τους συντελεστές της έρευνας η επιστημονική έρευνα οφείλει να είναι ενιαία και συντονισμένη- και οι ρομποτικοί επιστήμονες θα είναι ικανοί όχι μόνο να κάνουν αυτό, αλλά και να διαμορφώνουν δικές τους υποθέσεις, τις οποίες θα ελέγχουν με πειράματα- και μάλιστα με ελάχιστη ανθρώπινη παρέμβαση.

Σαν βασικά μοντέλα, οι συντελεστές της έρευνας αναφέρουν δύο πρωτότυπα, ονόματι Αδάμ και Εύα. Η Εύα είναι ακόμα υπό ανάπτυξη και στόχος της θα είναι να επιδείξει την αυτοματοποίηση ενός κυκλώματος «κλειστής λειτουργίας», κατά το οποίο θα παραπέμπει τα συμπεράσματα που θα προκύπτουν από τα πειράματα κατευθείαν στα πειραματικά μοντέλα. Ο Αδάμ, ο οποίος λειτουργεί από το 2005, έχει ήδη εργαστεί πάνω σε μελέτες γύρω από το μεταβολισμό της μαγιάς, οδηγώντας σε σειρά συμπερασμάτων, πολλά εκ των οποίων έχουν επιβεβαιωθεί και από «συμβατικές» έρευνες.

Όταν ολοκληρωθεί η Εύα θα συνδυαστεί με τον Αδάμ, έτσι ώστε να μπορούν να διασταυρώνουν τα συμπεράσματά τους, οδηγώντας έτσι στο πραγματικό πλεονέκτημα της αυτόνομης ρομποτικής έρευνας: την ενοποίηση. Αν και η «συμβατική» έρευνα, που διεξάγεται από ανθρώπινα χέρια μας έχει φέρει εδώ που βρισκόμαστε, έχει μειονεκτήματα: ασυνεννοησία όσον αφορά τις επιστημονικές/ πειραματικές μεθόδους, ανταγωνισμός μεταξύ των ερευνητών ο οποίος οδηγεί σε μυστικοπάθεια, με αποτέλεσμα να μη μοιράζονται τα συμπεράσματα και φυσικά το αμιγώς ανθρώπινο πρόβλημα της προκατάληψης.

Οι ρομποτικοί επιστήμονες από την άλλη, δε χρειάζονται ξεκούραση, μπορούν να αναλύσουν δεδομένα ταχύτατα, μπορούν ανά πάσα στιγμή να έχουν πρόσβαση σε τεράστιες βάσεις δεδομένων και δεν υπάρχει κίνδυνος να απωλεστούν δεδομένα επειδή κάποιος ξέχασε ή δε σημείωσε κάτι.

Από την όλη θεωρία περί ρομποτικών επιστημόνων βέβαια, προκύπτουν δύο ερωτήματα, τα οποία (προς το παρόν, τουλάχιστον) φαίνονται να πηγάζουν από τις σελίδες της επιστημονικής φαντασίας: το πρώτο είναι το ενδεχόμενο η ανθρωπότητα να οδηγηθεί σε μία κατάσταση διανοητικής μαλθακότητας, από τη στιγμή που όλες οι έρευνες θα γίνονται από μηχανές και το δεύτερο (που έχει απασχολήσει πολλές φορές την επιστημονική φαντασία- χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Skynet του «Εξολοθρευτή», ο HAL της «Οδύσσειας του Διαστήματος» και οι Cylons του «Battlestar Galactica», καθώς και οι Μηχανές του «Matrix» ) το ενδεχόμενο κάποια στιγμή οι εν λόγω μηχανές, στα πλαίσια των επιστημονικών ερευνών και της προόδου τους να διαπιστώσουν ότι ίσως να τα κατάφερναν καλύτερα χωρίς την επίβλεψη της ανθρωπότητας…

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από Popular Science

[Morgul]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Από την όλη θεωρία περί ρομποτικών επιστημόνων βέβαια, προκύπτουν δύο ερωτήματα, τα οποία (προς το παρόν, τουλάχιστον) φαίνονται να πηγάζουν από τις σελίδες της επιστημονικής φαντασίας: [...]

Ναι, πράγματι. Αν επιτευχθεί η «σκληρή AI» [1], τότε αυτή η παράγραφος θα στέκει. Επειδή όμως σκληρή AI δεν υπάρχει, και σκληρή AI δε μπορεί να υπάρξει με την τρέχουσα τεχνολογία, η παράγραφος είναι άτοπη, άκυρη, και προσπαθεί να εντυπωσιάσει τους αδαείς.

Τα συστήματα που περιγράφει το άρθρο έχουν, απ'όσο καταλαβαίνω, πάρα πολλά κοινά σημεία με τις τεχνικές Genetic Programming που έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν, όπου μηχανές προγραμματίζουν άλλες μηχανές, με την ελπίδα να βρεθούν νέοι εντυπωσιακοί αλγόριθμοι.

Ενώ αυτό φαντάζει φοβερά επαναστατικό και εντυπωσιακό [2], στην ουσία δεν είναι. Η τεχνική AI απλά συνδυάζει ήδη γνωστές τεχνικές με τυχαίους τρόπους, εφαρμόζοντας την τεχνική των μαϊμούδων με γραφομηχανές: αν βάλεις άπειρες μαϊμούδες σε ισάριθμες γραφομηχανές, αργά ή γρήγορα θα έχεις τα άπαντα του Σαίξπηρ.

Το πρόβλημα, και η πάγια μεγάλη μου απογοήτευση (άλλωστε όπως οι περισσότεροι που ξεκίνησαν να σπουδάζουν AI, ήθελα κι εγώ «σκληρή AI», όχι κάτι που μοιάζει ύποπτα με απλή πληροφορική), είναι ότι δεν έχουμε νεωτερισμό εδώ. Απλά τυχαία έρευνα.

Για να το μεταφέρω σε κάτι που θα καταλάβεις πιο εύκολα, έστω ότι προσπαθώ να χτίσω ένα ρομπότ που φτιάχνει τρεχαντήρια. Του αγοράζω τα υλικά που χρησιμοποιώ για μοντελισμό, τα εργαλεία που χρησιμοποιώ για μοντελισμό, και όλες τις τεχνικές που χρησιμοποιώ. Αυτό τις συνδυάζει με τυχαίους τρόπους, φτιάχνοντας σωρούς από οδοντογλυφίδες, σφαίρες στερεοποιημένης κόλλας, το άγαλμα της ελευθερίας, και τελικά φτιάχνει (από τύχη περισσότερο) ένα τρεχαντήρι. Ακόμα κι έτσι, δεν πρόκειται ποτέ να ανακαλύψει:

* νέο τρόπο να χρησιμοποιεί τα εργαλεία.
* νέα υλικά
* νέες τεχνικές.

Διανοητικά, ο μηχανισμός αυτό είναι στείρος. Στερείται έμπνευσης και δημιουργικότητας, που είναι θεμέλιοι λίθοι της επιστήμης.

Ναι, ξέρω ότι η στερεοτυπική αντιμετώπιση του επιστήμονα είναι αντιδιαμετρική με την έννοια της δημιουργικότητας και της έμπνευσης, κι όμως είναι αλήθεια: η ίδια διανοητική και ψυχική διαδικασία που έβγαλε τη Γκουέρνικα και τον Παρθενώνα είναι υπεύθυνη και για τον αλγόριθμο του Dijkstra και τη θεωρία των Rough Sets.

Κι αυτή την ικανότητα κανείς δεν έχει καταφέρει να το διδάξει σε άλλο άνθρωπο, πόσο μάλλον να το κωδικοποιήσει σε μορφή καταληπτή από μηχανή.

[1] Σκληρή AI: HAL 9000. Πραγματική AI: οι αλγόριθμοι routing στα GPS, αναγνώριση προσώπων σε φωτογραφικές μηχανές, και χιλιάδες λοιπές τεχνολογίες που λειτουργούν σιωπηλά χωρίς να τραβάνε δημοσιότητα. Η σκληρή (hard AI ή Good Old AI) έχει εγκαταλειφθεί απ'όλους εκτός από διάφορους καμεραλάγνους που κάθε μέρα φωνάζουν τα κανάλια για να καταστροφολογήσουν ή να περιαυτολογήσουν, ανάλογα.

[2] Χωρίς να είναι, μια και τεχνικές self-modification υπάρχουν σε πολλές παλιές αρχιτεκτονικές Η/Υ — οι σύγχρονες αρχιτεκτονικές το κάνουν πιο δύσκολο να πειράξεις κώδικα που τρέχει.

[Nelly]

Σε περίπτωση που αποτύχουν οι ρομποτικοί ερευνητές, πάντως, ελπίζω να μην ξανακατηγορηθεί η Εύα.