Τα Μαγικά Μαξιλάρια

[Wallace]

Την Κυριακή που πέρασε,
πέρασα και γω από την παιδική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου Κατίνα Παξινού (στο Ρεξ αριστερά) να καμαρώσω ένα από τα αγαπημένα μου παιδικά διηγήματα, τα Μαγικά Μαξιλάρια του Ευγένιου Τριβιζά, μεταφερμένο στο σανίδι. Η διασκευή υπέροχη και σίγουρα μέσα στο κλίμα του έργου. Υποψιάζομαι ότι ο ίδιος ο Τριβιζάς είχε συμμετοχή, αλλιώς δεν εξηγείται. Η παραγωγή πλούσια, με βιντεοπροβολές, χορό, τραγούδι. Τα κοστούμια πολύ ωραία, τα χρώματα, τα ακροβατικά και οι και το κλίμα πολύ όμορφο. Σίγουρα αξίζει να το δείτε.

Εκεί που χαλάστηκα ήταν στο ότι:
α. Η ένταση της μουσικής ήταν πολύ υψηλή, με αποτέλεσμα να μην ακούγονται οι ηθοποιοί όταν μιλούσαν με υπόκρουση ή όταν τραγουδούσαν.
β. Κάποιοι ηθοποιοί με πρωταγωνιστικούς ρόλους βαριόντουσαν να παίξουν αλλά δεν ντρεπόντουσαν να το δείξουν, σε μια γεμάτη παιδιά αίθουσα. Τον έναν τον έπιασα μάλιστα κατά την αποχώρηση να γκρινιάζει σε συνάδελφό του "δεν έχω τραγουδήσει ποτέ τόσο μη εμπνευσμένα τραγούδια" ή κάτι τέτοιο.
γ. Οι ηθοποιοί στις μέρες μας μάλλον βγαίνουν από λάθος εργοστάσιο. Οι φωνές των περισσοτέρων έφταναν στην 10η σειρά όπου καθόμουνα σαν ένα απλό μουρμούρισμα. Δεν είμαι κουφός, αλλά δεν καταλάβαινα τι έλεγαν.

Έτσι, βγαίνοντας από το θέατρο είχα μια αίσθηση κενού. Επαναλαμβάνω, πλούσια σε τεχνικά μέσα η παραγωγή, φτωχή σε ανθρώπινη συνεισφορά με ορισμένες λαμπρές εξαιρέσεις. Προσωπικά ξεχώρισα τους τρεις αυλικούς του βασιλιά Αρπατίλαου και τους δύο φρουρούς. Δείτε το και πείτε μου.




Τελευταία παράσταση: 01/05/2010
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο 11:30, 15:30, Κυριακή 11:30, 15:30
Τηλέφωνο ταμείου: 210 3301881
Εισιτήριο: 15 ευρώ οι μεγάλοι, 13 παιδιά και μειωμένο

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά - Κοστούμια Εύα Νάθενα
Μουσική σύνθεση Χαράλαμπος Γωγιός
Χορογραφία Κυριάκος Κοσμίδης
Φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης
Προβολές - Βίντεο Πίνδαρος Ανδριόπουλος
Μουσική επιμέλεια Νέστωρ Κοψιδάς
Μουσικές - Ηχητικές παρεμβάσεις Ευάγγελος Αποστολόπουλος
Μουσική διδασκαλία Μελίνα Παιονίδου
Βοηθός σκηνοθέτη Νουρμάλα Ήστυ
Βοηθός σκηνογράφου Ευαγγελία Κατέχη
Βοηθός φωτιστή Εβίνα Βασιλακοπούλου

Παίζουν:
Αλέξανδρος Βαμβούκος
Δανάη Γαραντζιώτου
Δανάη Κατσαμένη
Σοφοκλής Κωστούλας
Δάφνη Μαρκάκη
Δάκης Μαυρουδής
Μάριος Μεττής
Σοφία Μιχαήλ
Γιώργος Οικονόμου
Κωνσταντίνος Παπαβασιλείου
Αλέξανδρος Παρίσης
Γιάννης Ράμος
Βαγγέλης Ρωμνιός
Γιωργής Τσουρής
Κίμων Φιορέτος
Κώστας Χρυσαφίδης
Λίζα Ψαλτάκου

[Nelly]

Να σου πω, παιδικό θέατρο δεν έχω παρακολουθήσει και δεν ξέρω αν θα το κάνω ποτέ, εκτός κι αν μου δοθεί ισχυρό κίνητρο.

Θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να κάνεις παιδικό θέατρο δεδομένου ότι έχεις υποστεί την "ενήλικη αλλοίωση" και χρειάζεται τρομερή όρεξη προκειμένου να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις του παιδικού κοινού που είναι αυξημένες. Το παιδί-θεατής αντιλαμβάνεται πολύ περισσότερα απ' όσα δείχνει να αντιλαμβάνεται. Για κάποιο λόγο, όμως, συμπαθώ ιδιαιτέρως τους καλλιτέχνες που ασχολούνται με το παιδικό θέατρο, όπως η Κάρμεν Ρουγγέρη και η Ξένια Καλογεροπούλου. Δεν ξέρω αν γνωρίζεις το δίδυμο Χρύσα Σπηλιώτη-Αννέτα Παπαθανασίου. Έκαναν παλιά τηλεοπτικές δουλειές, όταν είμαστε εμείς πιτσιρίκια και νομίζω ότι συνεχίζουν σε αυτό.

Από κει και πέρα, ενοχλούμαι όταν οι ηθοποιοί δε σέβονται το παιδικό κοινό. Με το σχολείο, θυμάμαι, μας είχαν πάει στην παράσταση "Δάφνες και Πικροδάφνες", πλησίον Πατησίων, στην περιοχή του Μουσείου. Δεν επρόκειτο για παιδικό έργο και εμείς είμαστε έφηβοι. Οι τρεις πρωταγωνιστές βαριούνταν που ζούσαν. Ο μόνος που στάθηκε πραγματικά στο ύψος του και έκτοτε έχαιρε της εκτίμησής μου ήταν ο τέταρτος πρωταγωνιστής, ο αείμνηστος Μίμης Χρυσομάλλης. Τους υπόλοιπους τρεις (Γιάννη Μπέζο, Κώστα Ρηγόπουλο και Σταμάτη Φασουλή) τους εκτιμούσα αλλά μου κακοφάνηκε πολύ που βαριούνταν (προφανώς επειδή έπαιζαν για παιδιά).

[Wallace]

Συμφωνώ σε όλα...
Το κίνητρό μου για να βλέπω παιδικό θέατρο είναι να μπορώ να προτείνω στα παιδιά της τάξης μου πού να πάνε. Αν δεν ήμουν δάσκαλος ίσως να πήγαινα σπανιότερα. Αλλά είμαι και δεν πάω Τη Σπηλιώτη και την Παπαθανασίου τις θυμάμαι μόνο ως ονόματα και η μνήμη μου έχει κάτι τεράστιες τρύπες από τις οποίες αποχωρούν έντρομοι τόνοι δεδομένων, οπότε...

Ο Μίμης ήταν ένας θησαυρός...! Σίγουρα από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς και αν δεν κάνω λάθος ένα πρότυπο ήθους για τον χώρο του.

Της Καλογεροπούλου ήταν το Γκριμ & Γκριμ που είδα την περασμένη εβδομάδα και το εκτίμησα ιδιαιτέρως... Στη Ρουγγέρη μάλλον θα πάω αργότερα, μια και μεθαύριο θα πεταχτώ στο θέατρο του Ηλίου για τον Αλαντίν του θεάτρου Τέχνης (και σας το θάβω με το καλό από βδομάδα)

Αυτό που δεν καταλαβαίνω και γω σε τέτοιες "μπανάνες" παραστάσεις που ανέφερες, είναι ΓΙΑΤΙ το κάνουν οι ηθοποιοί; Εντάξει, έχεις ανάγκη από χρήματα. Εντάξει, δεν είναι αυτό που σε εκφράζει. Αλλά είσαι ηθοποιός και είναι βασική σου δεξιότητα να μπαίνεις στο ρόλο και να απομακρύνεσαι από τον εαυτό σου. Πόσο μάλλον αν σε βλέπουν μικρά παιδιά που θα μπορούσες να εμπνεύσεις.

[Nelly]

Μάλλον μας έχουν πείσει ότι "είναι ερωτευμένοι με το σανίδι" και αφού πηγαίνουμε να δούμε έναν έρωτα σε ακμή αλλά βλέπουμε έναν κουρασμένο έρωτα, μας κακοφαίνεται.
Από την άλλη δε θέλω να τους αδικώ. Είναι αδύνατον να είναι πάντα συνεπείς στο έργο τους. Στην παράσταση που ανέφερα δε με είχε πειράξει τόσο η βαρεμάρα στα πρόσωπά τους (έχω ξαναδεί βαριεστημένους ηθοποιούς στο θέατρο) όσο η αίσθηση που είχα ότι με απαξίωναν.

[Wallace]

Αρχική Δημοσίευση από Nelly όσο η αίσθηση που είχα ότι με απαξίωναν.

Πώς έχει αλλάξει ο κόσμος... σε αντίστοιχες περιπτώσεις πριν από 100+ χρόνια, άλλος ήταν που θα έπρεπε να φοβάται τα λεμόνια και τα μαρούλια...

Πού πήγε ο χωριάτης που ανεβαίνει στη σκηνή και αλλάζει το έργο; (ευχαριστώ για το δάνειο κε. Νίκο). Γιατί μαλθακέψαμε όλοι μας; Αν δεν διεκδικούμε καλύτερο πολιτισμό πώς θα τον έχουμε; Αυτά και άλλα πολλά στο δελτίο των 57,43.

[Nelly]

Αρχική Δημοσίευση από Wallace Πώς έχει αλλάξει ο κόσμος... σε αντίστοιχες περιπτώσεις πριν από 100+ χρόνια, άλλος ήταν που θα έπρεπε να φοβάται...

Θίγεις λεπτό ζήτημα. Δε μου αρέσει ο ηθοποιός να είναι ταγμένος στην υπηρεσία και στις ορέξεις του κοινού. Θέλω να είναι συνεπής στο ρόλο που ενσαρκώνει. Την ώρα που παίζει, οφείλει βασικά να είναι ταυτισμένος με το έργο, δεν είναι καμμιά αρκούδα που της παίζουμε το ντέφι και κουνιέται. Όποιος παίζει για να αρέσει στο θεατή, αργά ή γρήγορα θα την πατήσει, αφού η αυταρέσκεια και η υπερβολή λειτουργούν σα μπούμεραγκ. Όταν είσαι κουρασμένος, ηθοποιέ, δε σε παρεξηγώ ούτε σε ξεσυνερίζομαι. Όταν όμως βαριέσαι, σημαίνει ότι δε σέβεσαι το ρόλο σου τον οποίο ήρθα εγώ να δω. Απαξιώνεις τη δική μου ανάγκη/επιθυμία να παρακολουθήσω έναν άνθρωπο, που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα αλλά παίρνει σάρκα και οστά μέσα από σένα. Αυτόν τον πλασματικό ήρωα ήρθα να δω κι όταν δεν μου τον δίνεις, ενοχλούμαι.
Επομένως, η απαξίωση με πείραξε επειδή ματαιώθηκα, επειδή ένιωσα πως μου πήραν αυτό που ήταν για μένα. Πήγα να δω μια παράσταση και είδα αγαρμποσύνη.

Αρχική Δημοσίευση από Wallace Πού πήγε ο χωριάτης που ανεβαίνει στη σκηνή και αλλάζει το έργο; (ευχαριστώ για το δάνειο κε. Νίκο).

Ποιος Νίκος το είπε αυτό; Είναι κάποιος γνωστός;

Αρχική Δημοσίευση από Wallace Γιατί μαλθακέψαμε όλοι μας; Αν δεν διεκδικούμε καλύτερο πολιτισμό πώς θα τον έχουμε;

Αυτό, γενικά, είναι σωστό.

[Wallace]

Αρχική Δημοσίευση από Nelly Θίγεις λεπτό ζήτημα. Δε μου αρέσει ο ηθοποιός να είναι ταγμένος στην υπηρεσία και στις ορέξεις του κοινού. Θέλω να είναι συνεπής στο ρόλο που ενσαρκώνει.

όταν λοιπόν δεν είναι συνεπής, χρειάζεται η γιούχα ή δεν χρειάζεται; Αλλιώς ας παίζουν όλοι στην τηλεόραση ώστε το μόνο που διακινδυνεύουν να είναι ένα zap...

Αρχική Δημοσίευση από Nelly Ποιος Νίκος το είπε αυτό; Είναι κάποιος γνωστός;

θα σου έλεγα και τη σελίδα από την Ασκητική, αλλά θα θεωρηθεί πηγή και θα με κυνηγάει ο φρουφρού...

Αρχική Δημοσίευση από Nelly Αυτό, γενικά, είναι σωστό.

Με λίγο(α) λεμόνι(α) μπορεί να γίνει και σωστότερο.