Παιδιά / Χωρισμός / Μονογονεϊκές οικογένειες

[Liria]

[QUOTE=Kiwi Προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει λόγος ένα ζευγάρι να μεγαλώνει ένα παιδί μαζί μετά τα 6-7 χρόνια του[/QUOTE]


Αν το ζευγάρι καταφέρει να φτάσει από κοινού, στα 6-7 χρόνια του παιδιού και τα πηγαίναι ακόμη καλά, δεν είναι καθόλου άσχημο για το παιδί, να έχει τους δυο γονείς κοντά του. Αντίθετα, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να του συμβεί.
Επειδή όμως σπάνια κρατιέσαι για τόσον καιρό μάκριά από διενέξεις και προστριβές (στην καλύτερη περίπτωση), καλό είναι να έχεις το θάρρος να σπάσεις τις καταστάσεις που σε εγκλωβίζουν στη σχέση. Όσο για τα παιδιά, συμφωνώ απόλυτα οτι καλύτερα περνάνε όταν ναι μεν έχουν χωρίσει οι γονείς αλλά παραμένει ο σεβασμός και η γαλήνη, παρά όταν ζουν στο μάτι του κυκλώνα, μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.
Μπορούμε να ανοίξουμε συζήτηση πάνω σ΄αυτό αλλά επειδή θα ξεφύγει από το κυρίως θέμα του φίλου μας του Μίλτου, λέεω να το μεταφέρουμε παράλληλα. Τώρα μάλλιστα, σκέφτομαι οτι και το θέμα των παιδιών, που έθιξες, θα μπορούσε να αποτελεί μια από τις απαντήσεις στον Μίλτο. Επειδή το ερωτηματολόγιό του δεν περιορίζει και θα μπορούσε να αφορά και οικογενειάρχες.

[Diamond]

Μετά τις εκτρώσεις, αυτό είναι ένα άλλο θέμα στο οποίο είμαι δογματικός...
Μα πως τα καταφέρνετε;

Ένα από τα πιστεύω μου είναι ότι από τη στιγμή που ένα ζευγάρι αποφασίζει να κάνει παιδί, αποφασίζει να κάνει και πολλά άλλα πράγματα. Ένα από αυτά είναι να το σεβαστεί και να του προσφέρει μία ήρεμη οικογενειακή ζωή. Αν τώρα κάποιος πιστεύει ότι δεν μπορεί να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του με την γυναίκα του (ή το αντίστροφο) απλά χωρίζει ή ευνουχίζεται. Ένα παιδί δεν φταίει σε τίποτα να ζεί καταστάσεις που δημιουργούν οι γονείς του επειδή είναι απλά ανεγκέφαλοι.

Έχω ακούσει για ζευγάρια που χωρίζουν, ή άντρες που παρατάνε τις γυναίκες τους όταν τα παιδιά τους είναι νεογέννητα, ή και κάποιων μηνών. Ζευγάρια που κάνουν δύο ή και τρία παιδιά ενώ η οικογένειά τους είναι ήδη διαλυμένη. Να το πω ηλιθιότητα; Ή κάτι άλλο που θα το κόψει η λογοκρισία;

[Liria]

Όπως και να το πεις, δεν θα διαφωνούσα μαζί σου, αν δεν πίστευα πως ΠΡΟΕΧΕΙ να μεγαλώνει ήρεμα το παιδί, σ' ένα περιβάλλον ασφαλές συναισθηματικά κυρίως.
Αυτό είναι που δυσκολευόμαστε να προσφέρουμε. Εκείνος που είπε "αν δεν μπορείτε να έχετε έναν πολιτισμένο γάμο, ας έχετε τουλάχιστον ένα πολιτισμένο διαζύγιο" κάτι έβλεπε.
Η άποψή μου πάντως, είναι οτι σε λίγα χρόνια θα μεγαλώνουμε τα παιδιά μας όχι λέγοντας "όταν μεγαλώσεις και μας φέρνεις τα δικά σου παιδιά, να τα βλέπουμε..." αλλά "όταν μεγαλώσεις, και φέρνεις τα δικά σου παιδιά, πότε σ΄εμένα-πότε στον παππού... (ή αντίστροφα). Θα περνάμε δηλαδή στα παιδιά το μήνυμα πως η μελλοντική σύνθεση της οικογένειας δεν είναι αυτονόητη. Οτι ο γάμος, η συνύπαρξη των μεγάλων έχει ημερομηνία λήξης απόλυτα αποδεκτή εκατέρωθεν. Κι οτι αν αυτό δεν συμβεί κι ανα οι γονείς παραμείνουν μαζί, θα είναι πολύ όμορφο αλλά όχι απαραίτητο. Ίσως αυτό να βοηθούσε τα παιδιά να πληγώνονται λιγώτερο. Ίσως.
Να διευκρινήσω οτι τάσσομαι σαφώς ΥΠΕΡ της οικογένειας. Απλώς δεν πιστεύω οτι πειθαναγκαστικά ευημερεί κανείς στους κόλπους της.

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Diamond Μετά τις εκτρώσεις, αυτό είναι ένα άλλο θέμα στο οποίο είμαι δογματικός... Μα πως τα καταφέρνετε;

Υπάρχει μια παροιμία που λέει : Όποιος είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει.

Εγώ θα παραδεχτώ ότι πολλοί χωρισμοί γίνονται από ελαφρότητα, ειδικά όταν έχεις παιδιά.
Άλλοι γίνονται γιατί ο ένας γονιός βρήκε άλλον άνθρωπο που τον θεωρεί καλύτερο.
Άλλοι γίνονται όμως γιατί η συμβίωση θα είναι χειρότερη από τον χωρισμό και σε αυτές τις περιπτώσεις εγώ θα παρακινούσα δύο γονείς να χωρίσουν.

Οι παράγοντες είναι πάρα πολλοί, απλά οι γονείς θα έπρεπε να έχουν την διορατικότητα στην επιλογή του συντρόφου και αυτό δυστυχώς είναι μεν ζητούμενο αλλά και πολύ δύσκολο.

[Diamond]

Αρχική Δημοσίευση από Liria Να διευκρινήσω οτι τάσσομαι σαφώς ΥΠΕΡ της οικογένειας. Απλώς δεν πιστεύω οτι πειθαναγκαστικά ευημερεί κανείς στους κόλπους της.

Ω, μα δεν μίλησα για πειθαναγκασμό. Μίλησα για την δυνατότητα που έχει ένα ζευγάρι να μήν κάνει παιδιά αν βλέπει ότι τα πράγματα στην οικογένεια δεν είναι καλά.
Δεν μπορούμε ανάμεσα στα άσχημα να διαλέγουμε το λιγότερο κακό και να λέμε ότι είναι καλή επιλογή. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ένα ζευγάρι δεν είχε κανένα πρόβλημα μέχρι τη στιγμή που απέκτησε ένα παιδί. Το πρόβλημα υπήρχε απλά κάποιος εθελοτυφλούσε.
Μπορεί να με θεωρήσεις μονοκόματο, αλλά προτιμώ να κάνω τις επιλογές μου χωρίς να βασανίζω κάποιον άλλον με αυτές. Μπορεί αυτό να με οδηγεί σε αργά βήματα (παντρεύτηκα την γυναίκα μου ύστερα από 12 χρόνια σχέσεις, και στα 13 χρόνια αρχίσαμε να μιλάμε για παιδί) αλλά δεν αφήνω τον εαυτό μου να έχει την παραμικρή πιθανότητα δικαιολογίας. Αν αργότερα κάτι πάει στραβά θα ξέρω ότι εγώ φταίω και ότι πρέπει να πληρώσω το λάθος μου, με το να σκύψω το κεφάλι για χάρην του παιδιού μου.
Κάποιες αποφάσεις παίρνονται μαζί. Η απόφαση να κάνεις ένα παιδί συμπεριλαμβάνει και την απόφαση να πετάξεις μακρυά τον εγωκεντρισμό σου. Να καταλάβεις ότι δεν ενεργείς για σένα, αλλά για μία καινούργια οντότητα που λέγεται οικογένεια.
Συγνώμη για το δεύτερο πρόσωπο, απλά βγήκε, φυσικά δεν απευθύνομαι σε σένα προσωπικά.

Φιλικά Μιχάλης

[Diamond]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Υπάρχει μια παροιμία που λέει : Όποιος είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει.

Στέλιο μου, μιας και είμαι με τη γυναίκα μου 14 χρόνια, είμαι βαθυά στον χορό.
Λες να είχα 5.110 ωραίες μέρες με την Σοφία, χωρίς κάποια προστριβή, χωρίς πειρασμούς και χωρίς αδιέξοδα;

Αν σκεφτόμουν έτσι, στα 22 - 30 μου θα υπεκυπτα σε μία πιό όμορφη γυναίκα, όταν άνοιξα την δουλειά μου μία πιό πλούσια κ.ο.κ.

Αυτό είναι που ξεχωρίζει την "γκόμενα" από την "γυναίκα". Κάποιος ελαφρόμυαλος μπορεί να κάνει παιδιά ακόμη και με την γκόμενα.

[Kiwi]

Μα πώ μπορεί κάποιος να είναι δογματικός όσον αφορά το μέλλον ενός ανθρώπου ή ενός ζευγαριού.

Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλά επιπόλαια ζευγάρια που κάνουν παιδί για διάφορους λόγους και μετά συνεχίζουν την επιπολαιότητά τους και βάζουν το παιδί στο επίκεντρο του δικού τους κυκλώνα.

Υπάρχουν όμως και πολλά άλλα ζευγάρια που μέχρι και την απόφαση να κάνουν παιδί, είναι σίγουροι και πολύ μελετημένοι για αυτό που κάνουν. Είναι όμως δυνατόν να γνωρίζουν τί μέλει γενέσθαι σε 5-10 χρόνια;

Όλοι άνθρωποι είμαστε. Όσο έχουμε την τάση να γινόμαστε δογματικοί σε διάφορα θέματα, τόσο ξεχνάμε ότι είμαστε απρόβλεπτοι και καθημερινά νέοι παράγοντες μας επηρεάζουν.

Να πω και κάτι σχετικά με το χωρισμό, μιας και είχα την ευτυχία/ατυχία (διαγράψτε κατά βούληση), να χωρίσουν οι γονείς μου όταν ήμουν τεσσάρων ετών. Προσωπικά δε θυμάμαι ποτέ καυγά τους μέσα στο σπίτι. Επίσης θυμάμαι πολύ καλά ότι τα είχαν καταφέρει και τους έβλεπα και τους δύο σχεδόν καθημερινά. Κανείς τους δεν είχε αραδιάσει πάνω μου τα κολήματα που είχε για τον άλλο και ουδέποτε αισθάνθηκα (ειδικά σε νεαρή ηλικία) ότι μου λείπει η οικογένεια. Έβλεπα βέβαια άλλα παιδάκια που ζούσαν με πατέρα και μητέρα μαζί, αλλά για μένα το φυσιολογικό ήταν να ζω τους γονείς μου χωριστά. Κοινώς, καλώς ή κακώς, είχα βρει τους μηχανισμούς μου ώστε να παίρνω κατάλληλα ερεθίσματα από πατέρα και μητέρα, άσχετα αν δεν υπήρχε μία δεμένη οικογένεια με όλα τα μέλη της στο ίδιο σπίτι.

Και επειδή εκτός από την προσωπική εμπειρία, έχω και γνωστούς (μοναχοπαίδια ή με αδέρφια) με χωρισμένους γονείς σε διάφορες ηλικίες όχι μόνο χωρίς προβλήματα αλλά και με ιδιαίτερη αναπτυγμένη ικανότητα προσωπικής καλλιέργειας και αυτοσυντήρησης, είδα ότι η έννοια της "δεμένης τριμελούς και άνω οικογένειας" είναι εικονική.

[Diamond]

Κωστή είσουν μάλλον τυχερός μέσα στην ατυχία σου, γιατί οι γονείς σου ήταν αρκετά σωστοί ώστε να κρατήσουν τις προστριβές τους μακρυά από εσένα.
Αυτό δεν είναι κανόνας όμως, μιας και έχω αρκετά παραδείγματα που το παιδί είναι ανάμεσα, με τον πατέρα να κατηγορεί την μάνα όταν είναι μαζί του το παιδί και το αντίθετο.
Εγώ μπορώ να πω ότι έζησα σε μία "εικονική" πενταμελής οικογένεια.

[Kiwi]

Αρχική Δημοσίευση από Diamond Αυτό δεν είναι κανόνας όμως, μιας και έχω αρκετά παραδείγματα που το παιδί είναι ανάμεσα, με τον πατέρα να κατηγορεί την μάνα όταν είναι μαζί του το παιδί και το αντίθετο.

Ακριβώς εκεί θέλω να καταλήξω. Ότι δεν μπορούμε να εξάγουμε έυκολα δογματικά συμπεράσματα για παιδιά / χωρισμό / μονογονεϊκές οικογένειες

[Diamond]

Αναγνωρίζω το "κόλλημά" μου, και μάλιστα το ανέφερα πριν καν ξεκινήσω την συζήτηση.
Μπορεί να είναι λάθος, απλά για μένα είναι πολύ δύσκολο να δεχθώ ότι μπορεί να είναι καλό να χωρίσουν δύο άνθρωποι όταν έχουν παιδί. Για αυτό το λόγο χαρακτήρισα και τον εαυτό μου "δογματικό" σε αυτό το θέμα. Με έβρισα πριν με βρίσετε εσείς δηλαδή. Χεχεχε
Το ξέρω ότι είναι κακό να έχει κάποιος κολλήματα, αλλά τουλάχιστον το ξέρω και το λέω.

[Liria]

Στην εποχή μας, οι νέοι άνθρωποι καταλήγουν στο γάμο είτε μετά από μακροχρόνιες σχέσεις, είτε μετά από συγκατοίκηση, είτε τέλος πάντων μετά από κάποια "δοκιμή". Ενίοτε δε και μετά από κάποιο προξενειό που υπάρχει ακόμα, μην το γελάμε. Στη σύγχρονη μορφή του, το συναντάμε ως οργανωμένα σάιτς, γραφεία δραστηριοτήτων και κλάμπς εργένηδων. Όπως και να 'χει, καταλήγουν με τη θέλησή τους. Υπάρχει περίπτωση η θέληση να είναι μόνο του ενός (ή και κανενός) αν τύχει μια εγκυμοσύνη.
(Αυτή την τελευταία, μπορούμε να τη συζητήσουμε ξεχωριστά, αν και κατά πόσο αφήνει πιθανότητες να εξελιχθεί ομαλά ο γάμος).
Γενικά λοιπόν, δυο άνθρωποι που ξεκινάνε από κοινού τη ζωή τους, δεν την ξεκινάνε για να τη διαλύσουν ύστερ' από λίγο. Θα ήταν παράλογο. Και γενικά επίσης, έχουν τη σιγουριά οτι κάνουν τη σωστή κίνηση, τη σωστή επιλογή, στη σωστή ώρα. Δεν μπορούμε να τους χρεώσουμε με ανευθυνότητα αν στην πορεία αρχίσουν τα προβλήματα. Είναι εύκολο αλλά άδικο.
Γνωρίζεσαι, ερωτεύεσαι, δημιουργείς, παντρεύεσαι για να δημιουργήσεις παραπέρα ακόμα και ... ξυπνάς ένα πρωί κι αναρωτιέσαι τί στην ευχή σε τράβηξε σ΄αυτό το άτομο που κοιμάται δίπλα σου. Και τί σε κρατάει. Και η απάντηση δεν είναι εύκολη γιατί δεν παραδέχεσαι οτι αυτό δεν ΄'εγινε σε ένα πρωί. Οτι τα σημάδια υπήρχαν αλλά δεν τα αξιολόγησες. Οτι τα κουδουνάκια είχαν απελπιστεί να χτυπάνε αλλά εσύ ήλπιζες οτι τα κουνάει ο αέρας. Και πάλι δεν σε χρεώνουμε οτι έκανες λάθος. Γιατί δεν είναι κακό να ελπίζεις. Δεν είναι κακό να σκέφτεσαι οτι ίσως και να φτιάξουν τα πράγματα. Έτσι σε έμαθαν από παιδί: Οτι οι άντρες είναι η κολώνα του σπιτιού κι οτι οι γυναίκες κάνουν υπομονή για να μη διαλύσουν το σπίτι τους. Είτε άντρας είσαι δηλαδή είτε γυναίκα, στημένη σου την έχουν οι γύρω έτσι και ψελλίσεις "χωρίζω". Οι συγγενείς δηλαδή. Οι μεγαλύτεροι.
Οι φίλοι πάλι, ανακουφίζονται. "Καιρός ήταν μωρέ παιδί μου να δεις κι εσύ Θεού πρόσωπο..."
Τώρα το τί βλέπεις για ένα διάστημα, άστο καλύτερα. Μέχρι να το καλοδουλέψεις μέσα σου, να πάρεις την απόφαση, να το ανακοινώσεις, να το παλέψεις και να το ξεπεράσεις, άλλοι έχουν αναστήσει παιδιά στο μεταξύ. Και με τα δικά σου τί γίνεται; Με τα παιδιά που σε κρυφοκοιτάνε να αγχώνεσαι, να πλακώνεσαι, να πέφτεις και να σηκώνεσαι και φτου κι απ' την αρχή καθημερινά;
Κι αν δεν είσαι εσύ που έχεις πάρει την απόφαση, αλλά είσαι αυτός που του την ανακοινώνουν; Πώς το δέχεσαι και πώς το παρουσιάζεις στα παιδιά; Το παίζεις "ο πατέρας σας-τέρας σας που μας παράτησε" ή "η μάνα σας η τρελλόγγα που μας διέλυσε"; Μήπως ο ρόλος του μανιασμένου ταύρου σου πάει καλύτερα; Και τα παιδιά έχουν πρώτη σειρά κάθισμα στην αρένα.
Να το δούμε λίγο αυτό; Να δούμε αν χωρίζουμε ή αν το βουλώνουμε για χάρη τους και καταπίνουμε διάφορα; Κι αν έτσι τους διδάσκουμε την αξιοπρέπεια;
Θα επανέλθω.

[amigos]

Πιστεύω ότι όταν κάνεις παιδιά είσαι υπέυθυνος να τα μεγαλώσεις στις καλύτερες δυνατές συνθήκες και να τους προσφέρεις συνθήκες ιδανικής διαβίωσης και οικογενειακής ηρεμίας.
Αν τα έκανες με την θέλησή σου σημαίνει ότι πήρες την ευθύνη για αυτό που έπραξες. Αν σην πορεία άλλαξαν κάποια πράγματα , αλλά ο γονιός είναι όντως υπεύθυνος και βάζει τον εαυτο του κάτω από το παιδί του, συμβιβάζεται και κάνει υπομονή μέχρι το παιδί να μεγαλώσει και να καταλάβει τον λόγο που επιβάλλουν τον χωρισμό.
Αν τώρα ο γονιός βάζει τον εαυτό του πάνω από το παιδί, τότε δεν έχει νόημα να παραμένει η οικογένεια μαζί αφού ούτως η άλλως αυτός ο εγωισμός θα βγει κάπου αλλού και θα κάνει ούτως ή άλλως κακό στο παιδί με άλλο τρόπο.

[kataki]

τελικά αν καταλήξεις να κάνεις οικογένεια σε μια ''ώριμη'' ηλικία (σχετικός όρος) οφείλεις να έχεις διορατικότητα γιατί την πληρώνουν τά έρημα τα παιδιά! Και όπως συνηθίζω να λέω όσο και αν ακούγεται σκληρό δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για γονείς (ίσως ούτε και γω). Κάποια πράγματα πρέπει να τα ζυγίζεις περσσότερο μετά από κάποια ηλικία!

[Kiwi]

Ενστάσεις

Αρχική Δημοσίευση από Liria Στην εποχή μας, οι νέοι άνθρωποι καταλήγουν στο γάμο είτε μετά από μακροχρόνιες σχέσεις, είτε μετά από συγκατοίκηση, είτε τέλος πάντων μετά από κάποια "δοκιμή".

Διαφωνώ. Οι νέοι άνθρωποι καταλήγουν στο γάμο μετά από "εικονική δοκιμή". Εννοώ ότι τα πράγματα που δοκιμάζουν δεν είναι τα βασικότερα και φυσικά δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουν ΠΟΙΑ είναι αυτά τα βασικότερα σε κάθε σχέση αφού έχουν να κάνουν με διαφορετικούς ανθρώπους. Στη σημερινή εποχή για παράδειγμα δεν θεωρώ λογικό να βλέπω κόσμο να παντρεύεται πριν τα 35 του, αφού μέχρι τα 30 προσπαθεί ακόμα να λύσει βασικά οικονομικά και προσωπικά προβλήματα.

Εγώ θα έλεγα καλύτερα, στην εποχή μας οι νέοι άνθρωποι καταλήγουν στο γάμο είτε γιατί είναι ανασφαλείς (εγκεφαλικά και οικονομικά) και βιάζονται να "ασφαλιστούν", είτε επειδή υπάρχουν ακόμα συντηριτικές απόψεις στην μέση ελληνική οικογένεια, όπου οι συγγενείς μπορεί να πιέζουν ένα ζευγάρι.

Αρχική Δημοσίευση από Liria Και πάλι δεν σε χρεώνουμε οτι έκανες λάθος. Γιατί δεν είναι κακό να ελπίζεις. Δεν είναι κακό να σκέφτεσαι οτι ίσως και να φτιάξουν τα πράγματα. Έτσι σε έμαθαν από παιδί: Οτι οι άντρες είναι η κολώνα του σπιτιού κι οτι οι γυναίκες κάνουν υπομονή για να μη διαλύσουν το σπίτι τους. Είτε άντρας είσαι δηλαδή είτε γυναίκα, στημένη σου την έχουν οι γύρω έτσι και ψελλίσεις "χωρίζω". Οι συγγενείς δηλαδή. Οι μεγαλύτεροι. Οι φίλοι πάλι, ανακουφίζονται. "Καιρός ήταν μωρέ παιδί μου να δεις κι εσύ Θεού πρόσωπο..."

Κι όμως είναι κακό να ελπίζεις με εφόδια που δε διαθέτεις για αυτόν ακριβώς το λόγο. Άρα πρέπει να σου χρεώσουμε ότι έκανες λάθος. Επίσης αν από παιδί σε έμαθαν συντηριτικά στερεότυπα και εσύ απλα τα διαιωνίζεις επειδή ποτέ δεν μπήκες στον κόπο και τον αγώνα να τα μελετήσεις και να τα απορρίψεις, τότε πάλι είναι δική σου η ευθύνη. Δική σου επίσης είναι η ευθύνη αν κάνεις φίλους σαν αυτούς που περιγράφεις

Με τα υπόλοιπα που γράφεις θα συμφωνήσω.

Θα ήθελα επίσης να επαναλάβω αυτό που είχα γράψει περί προσωπικής ευθύνης. Τότε τα είχα γράψει για οικονομικά θέματα, τώρα είναι ευκαιρία να τα γράψω για οικογενειακά.

Διαβάζω συνέχεια μηνύματα, ή βλέπω την "κοινή γνώμη" και σε όλα βλέπω μία γενικότερη αποποίηση ευθυνών. Φταίει το κράτος, φταίει η οικογένεια, φταίει το ταίρι, εν τέλει φταίει η ίδια η ζωή. Μα γιατί κανείς δεν έχει βγει να πει "φταίω εγώ" ή "φταίω εγώ, αλλά....". Τί "αλλά"; Ή αναγνωρίζεις τα δεσμά από όλους αυτούς τους θεσμούς που "φταίνε" και προσπαθείς σκληρά να τα σπάσεις (πολύ σκληρά όμως), ή κάθεσαι στη γωνίτσα σου και τα καταπίνεις αλλά χωρίς να μιλάς. Αξιοπρεπώς. Ή παραδέχεσαι ότι έπαιξες, πήρες ρίσκα και έχασες αλλά είσαι ελεύθερος άνθρωπος ή ότι δειλιάζεις και προτιμάς να μην είσαι ελεύθερος.

[amigos]

Αρχική Δημοσίευση από Kiwi Διαβάζω συνέχεια μηνύματα, ή βλέπω την "κοινή γνώμη" και σε όλα βλέπω μία γενικότερη αποποίηση ευθυνών. Φταίει το κράτος, φταίει η οικογένεια, φταίει το ταίρι, εν τέλει φταίει η ίδια η ζωή. Μα γιατί κανείς δεν έχει βγει να πει "φταίω εγώ" ή "φταίω εγώ, αλλά....". Τί "αλλά"; Ή αναγνωρίζεις τα δεσμά από όλους αυτούς τους θεσμούς που "φταίνε" και προσπαθείς σκληρά να τα σπάσεις (πολύ σκληρά όμως), ή κάθεσαι στη γωνίτσα σου και τα καταπίνεις αλλά χωρίς να μιλάς. Αξιοπρεπώς. Ή παραδέχεσαι ότι έπαιξες, πήρες ρίσκα και έχασες αλλά είσαι ελεύθερος άνθρωπος ή ότι δειλιάζεις και προτιμάς να μην είσαι ελεύθερος.

Είσαι σε μια βάρκα. Που έχει 30 τρύπες διαμέτρου 10 εκατοστών η κάθε μία και μπάζει νερά. Και είσαι εσύ και άλλος ένας φίλος σου με ένα ποτήρι και προσπαθείτε να βγάλετε τα νερά από την βάρκα.
Σε ποιά από τις κατηγορίες που αναφέρεις πιο πάνω εμπίπτουν αυτά τα 2 άτομα;