Το σκάφος και η καταιγίδα

[Xenios]

Του Αλεξη Παπαχελα

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για έναν αθλητή από το να συναγωνίζεται συνεχώς, είτε με ένα μέτριο αντίπαλο είτε με έναν αντίπαλο τον οποίο υποτιμά και δεν παίρνει ποτέ στα σοβαρά. Αυτό έπαθε ο Κώστας Καραμανλής όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία το 2004. Το ΠΑΣΟΚ παρέπαιε για πολύ μεγάλο διάστημα, πληρώνοντας τα λάθη της διακυβέρνησής του, τις αμαρτίες όσων εκ των στελεχών του γλυκάθηκαν από τη διαφθορά, αλλά και τη σχεδόν καθεστωτική αντίληψη των στελεχών του. Ο κ. Παπανδρέου είχε σημαντικές δυσκολίες στην άρθρωση αντιπολιτευτικού λόγου και πηγαινοερχόταν ανάμεσα στο νεωτεριστικό και το παλαιό ΠΑΣΟΚ χωρίς να μπορέσει να δώσει ένα σαφές στίγμα, που είναι τελικά το βασικότερο στην πολιτική.

Πέραν τούτου όμως ο κ. Καραμανλής και τα στελέχη του θεωρούσαν ότι έπαιζαν μόνοι τους στο γήπεδο. Ενιωθαν πως ο αντίπαλος είχε σχεδόν παραιτηθεί από τον αγώνα και προτιμούσε τη ζεστασιά των αποδυτηρίων.

Είναι όμως τελικά πολύ δύσκολο να έχεις μια καλή κυβέρνηση χωρίς καλή αντιπολίτευση. Είναι μεγάλο πράγμα να νιώθεις την ανάσα του αντιπάλου και να ξέρεις πως ο κόσμος έχει άλλη επιλογή για τη διακυβέρνησή του πέρα από εσένα. Ετσι πιέζεσαι ο ίδιος να επιδείξεις έργο, πιέζεις τους συνεργάτες σου να ανεβάσουν τον πήχυ και αντιλαμβάνεσαι ότι στην πολιτική τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Ο κ. Καραμανλής δεν το κατάλαβε και άφησε τα πράγματα να κυλήσουν χωρίς ποτέ να παίρνει ρίσκα ή δυσάρεστες αποφάσεις. Στο Μέγαρο Μαξίμου υπήρχε η βαθιά εμπεδωμένη αντίληψη που έλεγε «έλα μωρέ τώρα ο Γιώργος, σιγά μην γίνει ποτέ πρωθυπουργός».

Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί, από την ανάποδη, και τώρα. Η Ν.Δ. έχει καταληφθεί από μια μανία αυτοκαταστροφής που κανείς δεν ξέρει πού θα τη βγάλει στο τέλος. Σοβαρή αντιπολίτευση δεν υπάρχει και το στερεότυπο που ακούγεται είναι πως «α, καλά η Ν.Δ. θα κάνει δύο τετραετίες να ξανάρθει στην εξουσία». Είναι εντυπωσιακό το πώς όσοι διατύπωναν τις απόψεις αυτές για το ΠΑΣΟΚ το 2004, κάνουν σήμερα το ίδιο λάθος.

Οι τελευταίες εκλογές απέδειξαν όμως πως η κοινή γνώμη δεν έχει υπομονή και αρχίζει να συμπεριφέρεται με βίαιο τρόπο όταν ψηφίζει. Δεν γοητεύεται από παραταξιακές αντιλήψεις, ούτε από μεγάλα λόγια και οράματα. Το εκκρεμές θα κινείται πλέον με πιο απότομες και βιαστικές κινήσεις. Θέλει καλή και χρηστή διαχείριση, λύση των προβλημάτων της και τίποτα άλλο. Η Ν.Δ. σίγουρα έχει πολύ δρόμο μπροστά της για να πείσει ότι διαθέτει τεχνοκράτες, στελέχη, πολιτικό λόγο και σχέδιο, προκειμένου να ξαναδοκιμασθεί στην εξουσία. Από την άλλη η νέα κυβέρνηση έχει συσσίφειο έργο να τα βγάλει πέρα με εξαιρετικά σφιχτά δημοσιονομικά περιθώρια. Η κοινή γνώμη χάρηκε για τα νέα πρόσωπα και τις εξαιρετικές συμβολικές κινήσεις. Αντιλαμβάνεται όμως πως το καράβι δεν βγήκε ποτέ από το τσουνάμι, απλώς έζησε μερικές γλυκές ημέρες νηνεμίας. Kαι ο καπετάνιος δεν θα έχει την πολυτέλεια που είχε ο κ. Καραμανλής το 2004, να σκέπτεται δηλαδή ότι κανείς δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει επαρκώς. Το μόνο που πρέπει να σκεφθεί είναι πώς θα βγάλει το σκάφος σώο από την καταιγίδα εν μέσω της οποίας το παρέλαβε.

Καθημερινή