Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
#1
|
|
||||
Το μέγαρο κούραση και κουράστηκε;
O γίγαντας κουράστηκε και θάμπωσε...
Δεκαέξι χρόνια μετά, το Μέγαρο Μουσικής εμφανίζει κάμψη στα εισιτήρια, ανισορροπίες στο ρεπερτόριο, απουσία εκπλήξεων Και ξαφνικά ο γίγαντας κουράστηκε; Δύσκολη εφηβεία ή πρόωρη γήρανση; Ή μήπως η φυσιολογική κάμψη όταν ένας πρώτος, εκρηκτικός, κύκλος κλείνει; Δεκαέξι χρόνια μετά τα λαμπρά εγκαίνια εκείνου του μακρινού, πια, Μαρτίου, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών εμφανίζει τα πρώτα συμπτώματα κόπωσης: κάμψη στις πωλήσεις των εισιτηρίων, ανισορροπίες στο ρεπερτόριο, επαναλήψεις στο χώρο της όπερας, σημάδια προβληματικού προγραμματισμού, απουσία εκπλήξεων, κόπωση στην ποιότητα των προγραμμάτων, δυσκολίες στην ανεύρεση χορηγών κι ένας εγγενής συντηρητισμός τόσο στην κατάρτιση του προγράμματος όσο και στο «ίματζ» του ίδιου του Μεγάρου. Βοηθούσης και της αρχιτεκτονικής του, το Μέγαρο αναδίδει ακόμα και σήμερα την ψυχρότητα ενός πνευματικού μουσείου που, παρά τις κατά καιρούς γόνιμες προσπάθειες, δείχνει χρόνο με το χρόνο να απομακρύνεται από τη ζωή της πόλης. Ακούγεται, ίσως, άκομψο να ζητάει κανείς τον λόγο από έναν οργανισμό που άλλαξε με εντυπωσιακό (και ουσιαστικό) τρόπο τον πολιτιστικό χάρτη της χώρας. Ουδείς αμφισβητεί τη συνεισφορά του Μεγάρου. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανόητο και μικρόψυχο. Η προσφορά, παρ’ όλα αυτά, δεν είναι δυνατόν να συμψηφιστεί με την απουσία αντίλογου. Και το μείζον δεν είναι τα εισιτήρια. Η μείωση της ζήτησης μπορεί να αποδοθεί στις οικονομικές δυσκολίες των τελευταίων ετών και στις πανταχόθεν πιέσεις των οικογενειακών προϋπολογισμών. Αν και τα σταθερά «χαρτιά» του Μεγάρου παραμένουν ακλόνητα: τα εισιτήρια για τις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις ή τις εμφανίσεις καλλιτεχνών του «έντεχνου» λαϊκού εξακολουθούν να φεύγουν σαν ζεστά κουλούρια... Ελλειψη φαντασίας Ο πυρήνας του προβληματισμού προέρχεται κυρίως από μία περιρρέουσα αίσθηση στασιμότητας και κόπωσης. Απουσιάζει η φρεσκάδα και η φαντασία των πρώτων χρόνων. Αυτός είναι ο κοινός τόπος των μουσικοκριτικών με τους οποίους μιλήσαμε. Πού εντοπίζουν τα σημαντικότερα προβλήματα; Εξακολουθεί, κατ’ αρχήν, το σοβαρό έλλειμμα στην παρουσίαση του ιστορικού, κυρίως, ελληνικού ρεπερτορίου. Επαναλήψεις: πολλοστός Κουρτ Μαζούρ στο φετινό πρόγραμμα, σταθερή προτίμηση σε συγκεκριμένους συνθέτες της κλασικής μουσικής (Μπετόβεν, Μπράμς, Σούμαν, κ.ά.) και της όπερας (Βέρντι, Στράους, κ.ά.) κι ανεξήγητες σκιές σε μεγάλες περιοχές του ρεπερτορίου (Ροσίνι, μπαρόκ). Αν μείνουμε στον χώρο της όπερας, η εμμονή σε συγκεκριμένους συνθέτες οδηγεί σε υπερπαραγωγές δυσανάλογες της σημασίας των έργων, την ίδια στιγμή που αγνοούνται βασικά έργα του ρεπερτορίου. Η ατολμία, συχνά, πληρώνεται. Για παράδειγμα, οι «Παλαδίνοι» του Ραμό, που παρουσιάστηκαν λίγους μήνες μετά την πιο τολμηρή παραγωγή του ίδιου έργου από το Φεστιβάλ Αθηνών. Η υποδοχή στους «Παλαδίνους» του Μεγάρου Μουσικής υπήρξε χλιαρή, ενώ αντίθετα επιβραβεύθηκε η αντισυμβατική παράσταση του Φεστιβάλ. Πρόβλημα παρουσιάζεται τα τελευταία χρόνια και στις μετακλήσεις νέων καλλιτεχνών· σπάνια βλέπουμε στην Αθήνα το «νέο αίμα». Αντίθετα, πυκνότατη είναι η παρουσία καθιερωμένων σταρ της δεκαετίας του ’80. Επαναλήψεις Στις ορχήστρες είναι σαφές ότι δεν μπορείς να έχεις κάθε χρόνο τους μεγάλους κράχτες (Φιλαρμονική Βερολίνου, Συμφωνικές Λονδίνου, Νέας Υόρκης, κ.ά.). Το ζήτημα εντοπίζεται αλλού: οι ορχήστρες επαναλαμβάνουν σχεδόν αυτούσιο το πρόγραμμά τους την επομένη της πρώτης τους συναυλίας, με αποτέλεσμα η προσέλευση του κοινού να εμφανίζεται μειωμένη. Είναι μία νέα τακτική αν σκεφθεί κανείς ότι στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του Μεγάρου οι μεγάλες Ορχήστρες παρουσίαζαν διαφοροποιημένα, ανά ημέρα, προγράμματα. Εξασθενημένη εμφανίζεται και η παρουσία και της σύγχρονης μουσικής πρωτοπορίας. Το πολύ φιλόδοξο ξεκίνημα δεν είχε ανάλογη συνέχεια. Γενικά, απουσιάζει η ποικιλία και η εξωστρέφεια των πρώτων χρόνων. Επιτυχημένοι θεσμοί, όπως το «Big Day», πρόσθεταν ζωή στον χώρο και λείπουν σήμερα. Πηγή και περισσότερα στην Καθημερινή
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#2
|
#3
|
|
||||
Απαντάς μόνος σου σε αρκετά από τα ερωτήματά σου. Αυτό που βγαίνει και από τα της Καθημερινής και από τα δικά σου, όμως, μαζί με άλλα βέβαια, είναι το εξής: δεν υπάρχει ειλικρινές κοινό στην Ελλάδα. Υπάρχει, δηλαδή, αλλά είναι τόσο μικρό, τόσο μικρό... Είναι ελάχιστο. Κι αν μιλήσουμε για μπαρόκ, αναγέννηση και μεσαίωνα, τείνει στο μηδέν.
__________________
[Sola fide.] Her hair spread out in fiery points glowed into words, then would be savagely still. – T. S. Eliot, The Waste Land. |
#4
|
|
||||
Ο δήμος Αθηναίων είχε κάποιες κυριακάτικες εκδηλώσεις σε αθηναϊκούς κινηματογράφους, με δωρεάν είσοδο, και με μικρές ορχήστρες, σε εξαιρετικά κλασικά έργα. Ο κόσμος σιγά σιγά της γέμιζε τις αίθουσες, στην αρχή από περιέργεια και από το 'τσάμπα' μαγνήτισε τον κόσμο και σε λίγο καιρό είχανε και ορθίους... Το καλοκαίρι στο θέατρο του Αττικού Άλσους, ο δήμος της Αθήνας σε συνεργασία με την Νομαρχία Αθηνών, μεταξύ άλλων εκδηλώσεων, είχαν και αξιόλογες μουσικές παρουσίες, με το θέατρο κατάμεστο. Το κοινό προσαρμόζεται φτάνει να μην χρειάζεται να δώσει 150 ευρώ για να δει έναν καλό σολίστα.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#5
|
|
||||
__________________
[Sola fide.] Her hair spread out in fiery points glowed into words, then would be savagely still. – T. S. Eliot, The Waste Land. |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
|
|