Και οι μεγάλοι έχουν .... μαμά

[Chressida]

Όλοι έχουμε μαμάδες αλλά σπάνια είναι αυτές που θα θέλαμε να είναι. Απ’ όλες μας τις σχέσεις, η σχέση με τη μητέρα μας είναι η πιο δύσκολη και πολύπλοκη γιατί είμαστε κυριολεκτικά ένα κομμάτι απ’ αυτήν. Η «κληρονομιά» της μένει για πάντα αποτυπωμένη στην ψυχή μας και η απαγκίστρωση απ’ αυτόν τον δεσμό συχνά δημιουργεί προβλήματα και σε άλλους τομείς της ζωής μας.

Φυσικά, δεν δημιουργούν όλες οι μαμάδες προβλήματα στα ενήλικα παιδιά τους, αλλά δυστυχώς, το συγκεκριμένο ποσοστό υπερέχει.

Υπάρχουν οι αυταρχικές μαμάδες, οι οποίες αναπαράγουν το πρότυπο που οι ίδιες αφομοίωσαν σαν παιδιά και εκδηλώνουν την αγάπη τους σαν μια υπερβολική προστασία. Υπάρχουν οι αγχωτικές μαμάδες, που δεν μπορούν να μην παρεμβαίνουν σε κάθε τομέα της ζωής του παιδιού τους. Οι μητέρες – αφεντικά, στις οποίες ο έκδηλος ναρκισσισμός είναι μια κάλυψη για την μεγάλη τους ανασφάλεια, οι ψυχρές μαμάδες, που δεν εισέπραξαν ποτέ τρυφερότητα από τη δική τους μαμά και οι ανταγωνιστικές μαμάδες, οι οποίες δεν μπορούν εύκολα να δεχτούν την απώλεια των νιάτων τους.

Υπάρχουν πολλά είδη μαμάδων, όπως ακριβώς υπάρχουν πολλά είδη γυναικών. Καλή μάνα είναι αυτή που θα μπορέσει να διδάξει στα παιδιά της να την αποχωριστούν ομαλά, που θα τα στείλει έξω στον κόσμο χαρούμενα και με αυτοπεποίθηση. Απ’ την άλλη το να αγαπά κανείς τη μητέρα του σημαίνει να μπορεί να κάνει ένα βήμα πίσω και να τη δει σαν μια ευάλωτη ύπαρξη – πολύ πιο ανθρώπινη απ’ ότι ίσως θα θέλαμε να είναι.

Για να επιτευχτεί ένας υγιής «απογαλακτισμός» χρειάζεται δουλειά. Το γεγονός ότι θα είμαστε πάντα παιδιά της δεν μας απαγορεύει να θέσουμε όρια γύρω από την προσωπική μας ζωή. Αυτό θα μας κάνει να αναλάβουμε πλήρως τις ευθύνες μας και να ξεφύγουμε από τα ψυχοφθόρα αισθήματα του θυμού και της αγανάκτησης, που τόσο συχνά ακούμε να επαναλαμβάνονται γύρω μας (π. χ. η μάνα μου φταίει που είμαι νευρικός / ντροπαλός / αγχωτικός κλπ)

Ολόκληρο το άρθρο : http://women.timesonline.co.uk/tol/l...cle6228518.ece