Η άλλη παράλληλη Ελλάδα, οι άλλοι Έλληνες...

[Xenios]

Tης Τασουλας Καραϊσκακη

Δίπλα στην Ελλάδα του εαυτουλισμού, της ασυνειδησίας, δίπλα στην Ελλάδα των ασύδοτων κερδοσκόπων και του οκνού τηλεορασόπληκτου πλήθους, ζει μια άλλη, καλή Ελλάδα. Η Ελλάδα της βοήθειας, της σύνεσης, της αφοσίωσης, της εγρήγορσης, της μάχης. Είναι η Ελλάδα των γειτόνων της Κωνσταντίνας Κούνεβα που έσπευσαν, μέσα στη νύχτα, με ένα λάστιχο ποτίσματος να «ξεκολλήσουν» από πάνω της το φονικό βιτριόλι - χωρίς αυτούς ίσως να ’χε πεθάνει.

Η Ελλάδα της Χριστίνας, που έμαθε, συγκλονίστηκε, έτρεξε, ανήμερα Χριστουγέννων, στο προσκέφαλο της άγνωστης γυναίκας, ατρόμητη μπροστά στην τόση φρίκη, στον τόσο πόνο. Και ύστερα στο σπίτι της μάνας, να αφουγκραστεί το βουβό ουρλιαχτό, να εμποδίσει -με τη στιβαρή ανθρώπινη παρουσία- την κατάρρευση. Να χτυπήσει για λογαριασμό της νοσηλευόμενης ξένης μεγάλες και μικρές «πόρτες», ώστε να χαρίσει -μάλλον τα κατάφερε- στην πληγωμένη οικογένεια μια νέα, εξασφαλισμένη ζωή.

Της Τίνας, που αναπνέει για να προσφέρει φάρμακα σε αρρώστους, στήριξη σε απόκληρους, που μαθαίνει ελληνικά σε Αφγανούς πρόσφυγες στον Αγιο Παντελεήμονα, κόντρα στο κύμα του ρατσισμού και της οργής. Των Παριανών που, εκείνο το δραματικό βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου 2000, χύθηκαν αδείλιαστα, ξανά και ξανά, μέσα στα σκοτεινά νερά να περιμαζέψουν τους ναυαγούς του Σαμίνα, άνοιξαν σπίτια, έσπευσαν με τα είδη της ανάγκης - ώς το πρωί όλο το νησί ένα πονεμένο μελίσσι. «Χωρίς αυτούς δεν θα ζούσαμε» ορκίζονται τρεις Γερμανοί.

Του Κυριάκου, που έπειτα από 30 ώρες νοσοκομείου δεν ξεσπάει πάνω στο επόμενο «νούμερο» των επειγόντων, αλλά σώζει, παρηγορεί. Του δασκάλου στο Λέχοβο Κοζάνης, που μετέτρεψε την ακριτική σχολική αίθουσα σε ψηφιακό παράδεισο και συνέδεσε τους μαθητές με την τεχνολογική επιτάχυνση. Της Μαρίας, που περιμαζεύει κάθε πλαστικό κομματάκι, εξοικονομεί και την τελευταία σταγόνα νερού, κόντρα στον πλανητικό στρουθοκαμηλισμό της καταστροφής. Του Διονύση, που υποδεικνύει, δίχως ίχνος αυτοπροβολής, με ακριβή επιστημονικά σχέδια, πώς να εξασφαλίσουμε την επιβίωση του είδους σε μια γη κορεσμένη. Του Κωνσταντίνου, που αφυπνίζει ό,τι κοιμάται στο βάθος κάθε ανθρώπου, αλήθειες κρυμμένες από το σύγχρονο «πνεύμα», ιδέες που έχουν πεισματικά λησμονηθεί.

Είναι η Ελλάδα όλων όσοι (και υπάρχουν πολλοί) μάχονται την κυριαρχία του εύκολου, δεν βλέπουν την αλληλεγγύη σαν κατεργαριά, δίνουν με τη ζωή τους μαθήματα συμφιλίωσης, εξαγνίζουν τις θανατηφόρες ψυχικές εντάσεις, εκδηλώνουν -με λόγια, βλέμματα, χειρονομίες, πράξεις- σταθερή αγάπη για πραγματικότητες ταπεινές, διατηρούν ελπίδες που διέλυσε η ιστορία, υψώνουν την ανθρώπινη φωνή, φωνή αρχαία, του οράματος και του πάθους... Είναι μια καλή Ελλάδα, θαμμένη κάτω από στρώματα αδιαφορίας και κυνισμού, κατακερματισμένη. Ετσι όλα, τα κακά νέα, οι κραυγαλέες ανισότητες, η σήψη, βιώνονται ατομικά και προκαλούν περισσότερη οδύνη. Και απαισιοδοξία. Μόνοι... Στο βάθος δεν είμαστε. Δεν κρύβουμε όλοι μέσα μας ένα ξεχασμένο της κομμάτι;

Καθημερινή