Περί "extreme sports"

[Easty]

Το παρόν είναι κάποιες λίγες σκέψεις που ήρθαν εκ νέου στο νου μου, με αφορμή το χαμό του 30χρονου, χθες, στο Λούσιο.
Δεν είναι σκέψεις που αφορούν αποκλειστικά στο συμβάν αυτό, καθότι τα αίτια και οι συνθήκες δεν έχουν διευκρινηστεί οπότε θα ήταν άδικο να γίνει οποιαδήποτε αναφορά σε υπαίτιους.

Είναι αλήθεια ότι όταν αποφασίζεις να πραγματοποιήσεις δραστηριότητες στη Φύση, ρισκάρεις. Άλλες φορές περισσότερο, άλλες λιγότερο.

Στα λεγόμενα «extreme sports», στις «εναλλακτικές δραστηριότητες», πέραν από ο,τιδήποτε άλλο, εκθέτεις τον εαυτό σου στον κίνδυνο που λέγεται βουνό ή θάλασσα ή αέρας.

Για παράδειγμα στην ορειβασία, το ότι βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον αφιλόξενο, με χαμηλές θερμοκρασίες, με τον καιρό που μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή και όπου όλες οι πτυχές του εδάφους, ανάλογα με τον καιρό των προηγούμενων ημερών μπορεί να ελοχεύουν κινδύνους, αυτό από μόνο του είναι έκθεση σε κίνδυνο.

Ο μόνος τρόπος που υπάρχει για να αντιμετωπίσεις την επικίνδυνη αυτή κατάσταση είναι να εξοπλιστείς:
Με γνώσεις, υλικά, φυσική κατάσταση και εμπειρία.

Γνώσεις που θα σου επιτρέψουν να κινηθείς με ασφάλεια, αναγνωρίζοντας τους κινδύνους, προβλέποντας καταστάσεις και βοηθώντας σε να πάρεις σωστές αποφάσεις.
Υλικά ειδικά για τις συνθήκες που θα αντιμετωπίσεις. Είναι τα ρούχα, τα παπούτσια, ο ειδικός εξοπλισμός (π.χ. σχοινιά, κράνος, σωσίβιο, βάρκα, πέδιλα σκι, ρυθμιστής πίεσης κλπ).
Φυσική κατάσταση, δεν είναι μόνο η σωματική αντοχή, μα και η καλή ψυχολογία, η σωστή διατροφή, η σωστή αναπνοή...
Με όλα αυτά, ξεκινώντας από τα απλά και προχωρώντας με μικρά και σταθερά βήματα, χτίζεις βάσεις κι αποκτάς εμπειρία.
Έτσι, θα μπορείς, ανεξαρτήτως του βαθμού δυσκολίας κάθε φορά, να απολαμβάνεις με ασφάλεια τη δράση σου.

Όλα τα παραπάνω, θεωρώ πως είναι προφανή.

Δεν ενδιαφέρουν μόνο τον επαγγελματία ή τον συνειδητοποιημένο ορειβάτη, αναρριχητή, σκιέρ, δύτη. αιωροπτεριστή ή ό,τι άλλο.

Θα πρέπει να ενδιαφέρουν οποιονδήποτε θέλει να ασχοληθεί με τα αθλήματα αυτά, έστω και σε μικρό βαθμό. Έστω και για ένα σαββατοκύριακο.
Και κυρίως θα πρέπει να απασχολούν όλους όσους παίρνουν την ευθύνη και φέρνουν τον τυχαίο ενθουσιώδη και διψασμένο για περιπέτεια αρχάριο, σε περιβάλλον επικίνδυνο, με σκοπό αυτός να διασκεδάσει.

Θα πρέπει δηλαδή οι ορειβατικοί σύλλογοι, τα καταδυτικά κέντρα, τα πρακτορεία εναλλακτικού τουρισμού κλπ, να εξοπλίζουν τα μέλη ή τους «πελάτες» τους με το δυνατόν περισσότερα εφόδια.
Με σωστά υλικά και με το δυνατόν περισσότερες και ουσιώδεις γνώσεις. Και φυσικά, να τους επιλέγουν, ανάλογα με την εμπειρία και την αποδεδειγμένη εκπαίδευση τους και να τους οδηγούν μέχρι το επίπεδο δυσκολίας που μπορούν αυτοί να ανταπεξέλθουν και πάντα έχοντας την επίβλεψη και τον έλεγχο της κατάστασης.

Φρονώ πως είναι αδιανόητο να διοργανώνονται εκδρομές ορειβατικών συλλόγων, σε παγωμένο πεδίο, όπου οι συμμετέχοντες δε γνωρίζουν καλά πως περπατούν με ασφάλεια σ΄αυτό.
Είναι αδιανόητο να δίνονται σε «πελάτες» υλικά τα οποία πρώτη φορά τα βλέπουν, δεν τα έχουν ξαναχρησιμοποιήσει, μα από αυτά κρίνεται η σωματική τους ακεραιότητα (βλέπε πιολέ-κραμπόν).
Εϊναι αδιανόητο να πηγαίνεις σε καταδυτικό κέντρο χωρίς προηγούμενη εμπειρία ή καταδυτική εκπαίδευση και να σε «τσαλαβουτάνε» γιατί «έλα μωρέ τι θα γίνει».
Είναι αδιανόητο να πηγαίνω για ράφτινγκ και η εταιρεία να δίνει φθαρμένες στολές, παμπάλαια σωσίβια και φθαρμένες βάρκες.
Είναι αδιανόητο να πηγαίνω για ράφτινγκ και η εταιρεία η οποία στο πακέτο δραστηριοτήτων περιλαμβάνει «δώρο ραπέλ από γέφυρα 40μ», να αντιμετωπίζει τους συμμετέχοντες ως «πελάτες» και να τους ασφαλίζει από την σκουριασμένη κουπαστή της γέφυρας, στα γρήγορα και για να τελειώνει η διαδικασία...

Αυτό που με δίδαξαν τελευταία και δεν είναι εύκολο να το ξεχάσω είναι ότι στη Φύση δεν υπάρχει «κακιά στιγμή», μα «ανθρώπινο λάθος».
Λάθος εκτίμηση, λάθος πρόβλεψη, λάθος επιλογή.

Καλό είναι όλοι μας να σκεφτούμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί και να βοηθήσουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας ώστε να απολαμβάνουμε τη Φύση, με τον τρόπο που επιλέγουμε κάθε φορά και πάντοτε με ασφάλεια.

[elbereth]

δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε τον παράγοντα ηλιθιότητα. Δεν απαιτεί ειδικές γνώσεις ή σχέση με το άθλημα το αυτονόητο ότι
- όταν βρέχει ή έχει βρέξει δεν πλησιάζουμε ποτάμια και ρέματα γιατί φουσκώνουν.
- την άνοιξη που λιώνουν τα χιόνια δεν περπατάμε κοντάσε βουνοκορφές γιατί έχει χιονοστιβάδες.
- το ότι πλήρωσες το αυτοκίνητό σου 100.000 Ευρώ και έχεις κίνηση στους τέσσερις τροχούς δεν σημαίνει ότι δεν θα γλιστρήσει αν δεν βάλεις αλυσίδες.

[giannis.@]

Συμφωνώ με την άποψη σου…και ιδιαίτερα με την λέξη ηλιθιότητα….
Το συγκεκριμένο ποτάμι έχει αρκετές ιδιαιτερότητες….
Η πιο βασική είναι ότι πηγάζει 50 χιλιόμετρα ποιο μακριά και εκτός αυτού μαζεύει όλα τα νερά του Μαινάλου …
Στο ατύχημα που έγινε την άνοιξη του 2007…στο σημείο του ατυχήματος το νερό ήταν περίπου ½ μέτρο…και με καλό καιρό…..Στην ευρύτερη περιοχή της Βυτίνας χαλούσε ο κόσμος από ανοιξιάτικο μπουρίνι…..και ξαφνικά ..βρέθηκαν σε μεγάλες ποσότητες ορμητικών νερών….Και μην ξεχνάμε ο Λούσιος είναι πολύ κατηφορικό ποτάμι…και απρόβλεπτο…
Οι ιδιοκτήτες των εταιριών που διοργανώνουν τα ραφτινκ….είναι απλοί επιχειρηματίες…και οι οδηγοί απλοί υπάλληλοι από την γύρω περιοχή…..
Τώρα πως έχουν πάρει άδειες……σκεφτείτε το και μόνοι σας….