O Πέτρος που πάει παντού

[Xenios]

Παλαιότερον και μεσούσης της, προαγγέλου πολλών, ιλαροτραγωδίας Κουκοδήμου, ο Πέτρος Τατούλης είχε κατηγορηθεί πως, όσο ο κ. Καραμανλής του παρείχε κυβερνητικό θώκο - το υφυπουργείο Πολιτισμού- είχε πάθει κυβερνολαρυγγίτιδα και δεν είχε ήχο, δεν είχε υλικό. Θαυματουργικώς, ξαναβρήκε τη φωνή του μόλις επαύθη. Τότε, ο αρκάς πολιτικός απάντησε: «Οταν είναι κάποιος κυβερνητικό στέλεχος, οφείλει τις απόψεις του να τις καταθέσει στον πολιτικό του προϊστάμενο. Αυτό το έπραξα με μεγάλη ευσυνειδησία. Ο πρωθυπουργός ήταν ενήμερος και για τις απόψεις και για τις ενέργειές μου».

Ο πρωθυπουργός είχε επιλέξει να δώσει τον θώκο στον κ. Τατούλη. Θώκο χωρίς αντίκρυσμα, όπως έγινε φανερό μετά το άλμα εις βάθος του Κολωνακίου. Ο κ. Τατούλης μπορεί να έκανε σχέδια και δηλώσεις - απολύτως εναρμονισμένες με τα θελήματα του πολιτικού του προϊσταμένου- αλλά εξουσία δεν είχε, έγινε γνωστό. Δεν πείραζε. Αρκεί που είχε θώκο τοποθετημένο εκεί ψηλά, στον πέμπτο του υπουργείου.

Έτσι λοιπόν, πέρασε καιρός. Χειμώνες και καλοκαίρια που ο κ. Τατούλης έλεγε τις απόψεις του μόνο στον πολιτικό του προϊστάμενο, απολάμβανε τη θέα από τα ψηλά του υπουργείου και σιωπούσε κατά τα λοιπά, ακόμη και αν έκρινε "επικίνδυνο" κάποιον συνάδελφό του στην κυβέρνηση. Δεν του πέρασε από το νου να παραιτηθεί. Ή έστω να διαρρεύσει κάποιες συνομιλίες ώστε να πιέσει προς τη σωστή κατεύθυνση - κατά την πρακτική πολλών, δηλαδή, να ασκήσει πιέσεις μέσω του Τύπου. Ή, τέλος, να αποπειραθεί τότε να "εκφράσει τις αγωνίες" οποιουδήποτε.

Σε καμμία στιγμή, με κανένα τρόπο, δεν έβαλε το θώκο του σε κίνδυνο. Ω, όχι! Ήταν απολύτως υπάκουος στην αρχή της συνενοχής: τα έλεγε στον πολιτικό του προϊστάμενο. Η ιερατική αυτή φιγούρα, του πολιτικού προϊσταμένου, προφανώς έδινε άφεσιν αμαρτιών στον κ. Τατούλη και εκείνος, πάλλευκος, αναβαπτισμένος στην κολυμβήθρα της ανευθυνότητας, μπορούσε να επιστρέψει στα πολιτικά του μη-καθήκοντα και να σχεδιάζει και εκφωνεί ωραίες δηλώσεις περί «κρατικοδίαιτου πολιτισμού», περί «προηγουμένων κυβερνήσεων που παρέδωσαν χάος στον πολιτισμό» και περί της εξαιρετικής δουλειάς που έκαναν στο υπουργείο «του» για να καθαρίσουν την κόπρο του -γνωστού σημιτικού πασόκου- Αυγείου.

Μετά, ήρθε ο ανασχηματισμός. Παρ' ότι υπάκουος, πειθήνιο όργανο των προϊσταμένων του, σιωπηλός και «με μεγάλη ευσυνειδησία», ο κ. Τατούλης έπαψε να είναι κυβερνητικό στέλεχος. Παύοντας να είναι κυβερνητικό στέλεχος και με βάση τις δικές του, καταδικές του, αρχές, θεώρησε ότι δεν όφειλε πλέον να καταθέτει τις απόψεις του στον πολιτικό του προϊστάμενο. Μπορούσε να τις καταθέτει όπου ήθελε. Και ήθελε πάρα πολύ να τις καταθέτει στον Τύπο, έως ότου ανακάλυψε το διαδίκτυο.

Όπου όμως και εάν τις κατέθετε, το μοτίβο ήταν το ίδιο. Ο κ. Τατούλης χτυπούσε όπου χτυπούσαν οι πολλοί. Δεν επέλεγε με πολιτικά κριτήρια τους αντιπάλους του, αλλά με κριτήρια γιαγιάς που μαζεύει ξύλα: έπρεπε κάποιος άλλος να δώσει τα πρώτα, γερά χτυπήματα στην προς ξύλευση δρυ, για να ακολουθήσει ο κ. Τατούλης. Έτσι συνέβη όταν ο τύποις υφιστάμενός του, και άτυπος προϊστάμενός του, Χρήστος Ζαχόπουλος, πραγματοποίησε το απονενοημένο. Έτσι και όταν άρχισαν τα κουκοδήμικα, έτσι και στα περί τη Μάρα Ζαχαρέα και το Θοδωρή Ρουσόπουλο.

Μόλις οι δημοσκοπήσεις έδειξαν να σταθεροποιείται η πτώση της δημοτικότητας κυβέρνησης και πρωθυπουργού, και ο κ. Καραμανλής βρέθηκε στο στόχαστρο του κ. Τατούλη. Μια παλαιά ιταλογαλική παροιμία λέει πως, το νεκρό λιοντάρι το κλωτσάνε και οι λαγοί. Όχι ότι οι μεταφορικώς ή ρεαλιστικώς πεσσόντες ήταν λέοντες - απλώς, ο κ. Τατούλης παρουσιάζει αρκετά χαρακτηριστικά του λαγού. Ορισμένα εξ αυτών τον τοποθετούν σε μια μακρά παράδοση κριτικών- κατόπιν- εορτής, στις χρυσές σελίδες της οποίας συναντά κάποιος ευγενή άστρα του πολιτικού μας στερώματος, όπως οι κύριοι Πάγκαλος, Τζουμάκας και Αβραμόπουλος. Θα μπορούσε κανείς να δει και άλλου τύπου ομοιότητες με λίγη καλή θέληση. Ο κ. Τατούλης μοιάζει ένας Πάγκαλος με ιστολόγιο και την πολιτική σκέψη ενός Κίμωνα Κουλούρη.

Η πολιτική του συμπεριφορά θυμίζει παλιές μαυρόασπρες ταινίες με τον Ξανθόπουλο, και συγκεκριμένα την ξυνή και πικραμένη «παρατημένη» - ίσως και φιλημένη- που έδωσε τα καλύτερα της χρόνια στον «αχάριστο» και τώρα σχεδιάζει εκδίκηση, συνειδητά ή υποσυνείδητα φροντίζοντας να συντηρήσει όσο μπορεί το φωτοστέφανο της Δίκαιας. Η ασυνέπεια αυτή του πρώην υφυπουργού - μεταξύ της προ της εξόδου από την κυβέρνηση εποχής και της μετά την έξοδο- αφαιρεί κάθε φωτοστέφανο από τις πράξεις του. Ο κ. Τατούλης επεδίωξε με επιμονή την αποπομπή του. Προσπάθησε σκληρά. Για να μπορεί να παριστάνει στο νυφοπάζαρο της πολιτικής την τίμια γυναίκα. Καθόλου μικρή η προίκα αυτή, ειδικά για πολιτικά σπίτια που δεν έχουν στέρεα θεμέλια ακόμη.

SKAI.gr

Σχόλιο : Δεν μπορώ παρά να μην πω την εξαιρετική ατάκα του Λαζόπουλου από τους 10 Μήτσους : Άει χάτσου μυρμηγκάκι.

[Parvaneh]

Εγώ αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί όταν κάποιος βγαίνει να πει τη γνώμη του και να κατακρίνει ίσως την παράταξη στην οποία ανήκει, πρέπει και να διαγράφεται.
Άκρως δημοκρατικό, ε τι να πω!