Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Πολιτιστικά > Λογοτεχνία
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 07-10-08, 23:18
jupiterPater Ο χρήστης jupiterPater δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 

Τελευταία φορά Online: 25-12-08 20:20
Το τσιγάρο

Κόψε το τσιγάρο, το καλό που σου θέλω ! Μου λεει προχθές ο γιατρός, αφού συμβουλεύτηκε τα ντούπλεξ, τρίπλεξ και τ’ άλλα καρδιολογικά τερτίπια που μούχε συστήσει. Δεν κάνει να το λιγοστέψω, έστω, γιατρέ ; Τι θα γίνει, δηλαδή, αν δεν το κόψω ; Αυτό θα τ’ αποφασίσεις εσύ, μου απαντά, ή το κόβεις και μένεις ακόμη μεταξύ μας, ή δεν το κόβεις κι αναχωρείς «εις τόπους χλοερούς» που σου έχουν ετοιμάσει ο Κύριος κι η ορθόδοξη Εκκλησία μας …

Βαριές κουβέντες, ε ; Πρώτη φορά πούνοιωσα έτσι, στα σοβαρά, πως αυτή η χωρίς νεύρα κι αισθήματα τηλεκατευθυνόμενη αντλία, κρατούσε το νήμα της ζωής μου στα χέρια της … Χωρίς νεύρα κι αισθήματα ; Ετσι λένε οι γιατροί … Ομως, εγώ, είχα τη δική μου θεωρία … Κι όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όταν χωνέψεις καλά πως ο χάρος μπορεί να σε χτυπήσει όποτε θέλει εκείνος κι όχι όποτε θάθελες εσύ, άρχισα ν’ αναπολώ και να μετρώ πόσες ήσαν οι χαρές, πόσες οι λύπες, πόσα τα όνειρα που μου βγήκαν αληθινά, πόσα τα ψεύτικα, πόσοι και πόσες μ’ αγάπησαν, πόσοι και πόσες με μίσησαν στη ζωή ετούτη … Πόσες φορές η καρδιά φτερούγισε ανάλαφρη και πόσες άλλες προδομένη, πρησμένη και βαριά, δεν έβρισκε βάλσαμο να την παρηγορήσει …

Απ’ όσους ξένους προσπάθησαν να με πληγώσουν, κανείς δεν τα κατάφερε … Εκτός κι αν είχε τη συμπαράσταση κάποιου δικού μου αθρώπου, κάποιου φίλου ή συγγενή. Οσο πιο δικός μου ο άθρωπος, όσο πιο στενός ο συγγενής, όσο περισσότερο τον αγαπούσα, όσο πιο πολλή τούχα εμπιστοσύνη, τόσο μεγαλύτερο το κακό, τόσο πιο ύπουλη η μαχαιριά, τόσο πιο βαθιά η πληγή που μ’ άνοιξε. Ο φθόνος των ανθρώπων ήταν, σε τούτη τη ζήση, ο μεγαλύτερος εχθρός μου …

Και ποιος ήταν, λοιπόν, ο καλύτερος φίλος μου ; Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, η απάντηση δε μου ρχόταν. Οσο εύκολο ήταν να εντοπίσω τους εχθρούς μου, άλλο τόσο δύσκολο μου φάνηκε να εντοπίσω τους φίλους μου. Ομολογώ πως δε βρήκα κανένα και καμιά που να μου στάθηκε φίλος μέχρι το τέλος ! Αλλαξα λοιπόν το σκεφτικό κι άρχισα να ψάχνω για κείνους και για κείνες που μου στάθηκαν φίλοι γκαρδιακοί για κάποιο, έστω, χρονικό διάστημα. Σαν άντρας, έψαξα πρώτα στους άντρες που γνώρισα σε τούτη τη ζωή. Δεν βρήκα κανένα και το γύρισα στις γυναίκες …

Εδώ, δε χρειάστηκε να ψάξω και πολύ. Μέσα στις λίγες που γνώρισα από κοντά, μια ήταν εκείνη που, στη δυσκολότερη, την πιο απελπισμένη στιγμή της ζωής μου, μου χάρισε ότι περισσότερο μούλειψε μια ζωή, ότι περισσότερο είχα πεθυμήσει μέχρι τότε, ότι περισσότερο λυπάμαι σήμερα πούχασα. Τον έρωτά της, την ψυχή της, το κορμί της, την αγάπη της, το είναι της. Μια γυναίκα ξένη, άγνωστη, αλλόθρησκη, εξωτική, πούρθε από κει που δεν περίμενα ποτέ … Που δε με ρώτησε «πόσα έχεις» και «τι δουλειά κάνεις», που δεν ενδιαφέρθηκε για το πόσα ξοδεύω για κείνη, που δεν είχε κανένα δίπλωμα να μου πουλήσει, που δε θεώρησε τον εαυτό της «στολίδι του σπιτιού» … Που χρόνια φάγαμε μαζί ψωμί κι αλάτι. Που μοιραστήκαμε μαζί τον οργασμό του κορμιού και της ψυχής μας, πούνοιωσα μαζί της, νομίζω, ότι πιο βαθύ, ότι πιο μεγάλο, ότι πιο αληθινό, ότι πιο θεϊκό δε νοιώθει ο άνθρωπος πάνω από μια φορά στον ψεύτη τούτο κόσμο … Που πήρα από τα σπλάχνα της, αιματοβαμμένη ακόμη την κόρη μας στην αγκαλιά μου, για ν’ αντικρίσει, μέσα στα μάτια μου, το πρώτο φως του κόσμου … Που τις έφερα στην πατρίδα μου για να μου τις πάρουν και τις δυο καμάκια, συγγενείς και δικαστήρια, να ρίξουν το παιδί μου στα ναρκωτικά, να μ’ εμποδίσουν να το σώσω για να μη θίξω την «ισότητα των φύλων», για να φουσκώσουν ακόμη πιο πολύ τις παχυλές τσέπες πωρωμένων δικηγόρων, με τη δυστυχία μου …

Αυτά μούλεγε, που λετε, ο φίλος μου ο Κώστας προ ημερών και γύρισε το βλέμμα του αλλού για να κρύψει το χοντρό δάκρυ π’ αυλάκωνε το χαρακωμένο του πρόσωπο … Σηκώνεται, αδειάζει τ’ αποτσίγαρα απ’ το ξεχειλισμένο τασάκι δίπλα στον σκουπιδοτενεκέ, κάνει έτσι το πακέτο να πάρει ν’ ανάψει, άδειο … Συγγνώμη, μου λεει, πάω στο περίπτερο για τσιγάρα. Περνώντας απ’ το φαρμακείο, θα κοιτάξω και την πίεση … Τα λέμε καμιά μέρα …

Και μ’ αφήνει έτσι, σύξυλο, μπροστά στο φλιτζάνι με τον καφέ …

Σηκώθηκα κι εγώ, με το κεφάλι σκυφτό. Κάποιος είχε πει πως η Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της …

πρώτη δημοσίευση 30/09/2000 (λετε νάναι ακόμη επίκαιρο ; )
Απάντηση με παράθεση
The Following 3 Users Say Thank You to jupiterPater For This Useful Post:
d1mitris08 (08-10-08), Diamond (08-10-08), varthol (08-10-08)
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 12:23.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.