Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
Κεντρική σελίδα |
Λίστα Μελών | Games | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
#1
|
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην purple anemone για αυτό το μήνυμα: | ||
Xenios (08-10-08) |
#2
|
|
||||
Δεν μπορούν να γίνουν όλοι καλοί μαθητές, όπως δεν μπορούν να γίνουν όλοι επιστήμονες.
Όταν εξέφρασα αυτό το θεώρημα, σε θέμα για τις εισαγωγικές εξετάσεις, κινδύνευσα να λυντσαριστώ. Το θέμα είναι ποιος θα πείσει τους γονείς και το ίδιο το παιδί, για την αλήθεια αυτή. Πως ο γονιός που περιμένει το βλαστάρι του να γίνει τουλάχιστον ακαδημαικός, θα πειστεί για το αυτονόητο. Το παιδί μπορεί να γίνει, ένας μεγάλος ζωγράφος, σκηνογράφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός, τραγουδιστής, υδραυλικός, ηλεκτρονικός, καφετζής και να βγάζει τρελά λεφτά. Απλά δεν ξέρω αν υπάρχει αξιόπιστος τρόπος, να το καταλάβει έγκαιρα και να ασχοληθεί με αυτό που θέλει και κυρίως μ' αυτό που μπορεί.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη pazo : 07-10-08 στις 19:08 |
#3
|
|
||||
Αυτό το καθορίζει το DNA μας. Γεννιόμαστε και από την κούνια μας ξέρουμε να διαβάζουμε να γράφουμε και να κάνουμε πράξεις. Αν το σχολείο είναι κακό και ο δάσκαλος/δασκάλα δεν ξέρει να κάνει την δουλειά του, σ' αυτούς που το έχουν γραμμένο στο DNA τους δεν θα έχει καμμία επίπτωση Μα τρελαθήκαμε τελείως; Αυτό οι "μη ρομαντικοί" το ονομάζουν ίσες ευκαιρίες. Προσπαθούν να βρούν τρόπο να μειώσουν τα κονδύλια για την Παιδεία. (Καλά στην Ελλάδα δεν πάνε πιο κάτω - μην βιάζομαι να το πώ!) Προφανώς και δεν γίνεται να βγούν όλοι Επιστήμονες.! Προφανώς και ένα μέρος της προβληματικότητος της παιδείας μας είναι ότι απαξιώνονται τελείως τα σχολεία υπερ της φροντιστηριακής εκπαιδέυσεως για μια κακώς εννοούμενη Ανώτατη και Ανώτερη Εκπαίδευση σε μια κοινωνία χωρίς κανέναν σχεδιασμό για τις ανάγκες της χωρίς κανέναν μπούσουλα, έρμαια του κάθε τυχάρπαστου. Αλλά για όνομα του Θεού.Δεν ευθύνεται το DNA μας για την φιλομάθεια ή την τεμπελιά μας, για τα τυχόν εγκλήματα ή για τον Ηρωϊσμό μας. Και ξαναερωτώ πριν κλείσω. Σημαίνει τίποτε η φράση "ΙΣΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ" ; |
#4
|
|
||||
Σίγουρα δε σημαίνει ότι όλοι μπορούν να γίνουν μαθητές που με το σημερινό σύστημα εκπαίδευσης να βαθμολογούνται αντικειμενικά με βαθμό πχ 17 στα 20 σε όποιο μάθημα θελήσουν.
Είναι το ίδιο χαζό με το να υποστηρίζουμε ότι όλοι μπορούν να γίνουν αθλητές ολυμπιακού επιπέδου και άρα το κράτος φταίει που στη γυμναστική του σχολείου δε βγάζει αυτά τα ταλέντα. Είναι σύνηθες πρόβλημα να μπερδεύονται οι ίσες ευκαιρίες με τις ίσες δυνατότητες. Το θέμα μας εδώ είναι το δεύτερο.
__________________
may you live in interesting times |
#5
|
|
||||
Το θέμα δεν ξεκίνησε για να κρίνουμε για πολλοστή φορά το εκπαιδευτικό μας - και των άλλων χωρών - σύστημα, ούτε για να κάνουμε πολιτική επ' αυτού. Το θέμα είναι μια πραγματικότητα που έχει περισσότερο σχέση με τα παιδιά και τις δυνατότητές τους, με τους γονείς και τις προσδοκίες τους. Ας θεωρήσουμε δεδομένο λοιπόν ένα σχετικά ευνοϊκό εκπαιδευτικό σύστημα κι ας επικεντρωθούμε στις "δυνατότητες". Η ίδια δασκάλα "που δεν κάνει σωστά τη δουλειά της" διδάσκει και το μαθητή του 5 και το μαθητή του 15. Κανείς τους δεν πάει φροντιστήριο, δεν κάνει ιδιαίτερο, δε χρησιμοποιεί λυσάρι. οκ?
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#6
|
|
||||
Τα ελεγα εγω αλλα δε με ακουγανε
Ευκολο να το λες οταν εχεις παιδια-αστερια
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις... Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή! Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Gildor : 08-10-08 στις 00:12 |
#7
|
|
||||
Το ότι όλοι δεν μπορούν να γίνουν πρωταθλητές δεν σημαίνει οτι δεν πρέπει και να αθλούνται (= και να έχουν τις αντίστοιχες εγκαταστάσεις).
Προσωπική μου γνώμη, ας υπάρχουν εγκαταστάσεις ας αξιοποιούνται από το εκπαιδευτικό προσωπικό υπέρ των εκπαιδευομένων και ας μην βγάλουμε ούτε έναν Πρωταθλητή, Ολυμπιονίκη ή ο,τι άλλο. Το ότι δεν θα γίνουν όλοι επιστήμονες, δεν δικαιολογεί την θεωρία να αφήσουμε την παιδεία στην τύχη της, γιατί περί αυτού πρόκειται.
Το γεγονός δηλαδή πως παίζω τον ρόλο της δασκάλας για τον μικρό μου γιο, γιατί αυτή δεν κάνει καλά την δουλειά της σημαίνει πως ο γιός μου είναι "κακός" μαθητής κι εγώ τον φορτώνω με τις δικές μου ανασφάλειες; Το γεγονός πως όσους από την τάξη του (τώρα πάει έκτη δημοτικού) δεν είχαν κάποια βοήθεια απότο σπίτι δεν ξέρουν καν να διαβάζουν σημαίνει απλά πως όλη η φουρνιά είναι για υδραυλικοί και για τυροπιτάδες (σ.σ. υπήρξα τυροπιτάς για πολλά χρόνια στην ζωή μου μέχρι σχετικά πρόσφατα που ακολούθησα αυτό που ήθελα και σπούδασα, την Πληροφορική) Μα το θέμα είναι πολιτικό από μόνο του. Δωρεάν παιδεία δεν υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Ας καταρήσουμε τελείως την παιδεία. Ίσες δυνατότητες δεν έχουν όλοι αντικειμενικά. Επειδή κανείς δεν μπορεί να είναι ίδιος με οποιονδήποτε άλλο, και μετά και για λόγους ταξικούς. Θα ήταν αφελές να πιστεύω πως το δικό μου παιδί, έχει ίδιες δυνατότητες με του Βαρδινογιάννη, ή με ενός Αφγανού πρόσφυγα, ακόμα και αν τελικά τα καταφέρει (λέμε τώρα) καλύτερα. Όμως η κοινωνία, το κράτος αν θέλετε οφείλουν να παρέχουν σε όλους τους πολίτες ίσες ευκαιρίες. Καλό σχολικό περιβάλλον, με εξοπλισμό και με έμψυχό υλικό, ικανό να βγάλει σωστούς ανθρώπους που να ξέρουν να διαβάζουν και να γράφουν και κυρίως να σκέφτονται. Όχι αγύρτες που επειδή δεν ελέγχονται από κανέναν και για τίποτε, αδιαφορούν για την δουλειά τους (γιατί λειτούργημα δεν πρόκειται να το δουν έτσι κι αλλιώς). Και σε όλα αυτά να τους επιβραβεύουμε κι όλας; Το βλαστάρι μου, να γίνει τυροπιτάς λοιπόν. Αλλά να είναι δική του επιλογή. Ούτε δική μου ούτε όμως και της ανεπάρκειας του σχολείου και των δασκάλων του να του μάθουν απλά τα βασικά, για να μπορέσει να μάθει και τα σύνθετα. Και για να τελειώνω, ο μεγάλος μου (πάει τρίτη γυμανσίου) φέρνει εικοσάρια και ο μικρός δεκάρια. Και ως χαζομπαμπάς τους θεωρώ παιδιά - αστέρια (και τους δασκάλους του μικρού Άχρηστους , άλλωστε αλλάξαν δέκα σε πέντε χρόνια ζωή να 'χουν). Για μεγάλο χρονικό διάστημα στην ζωή μου, έκανα ιδιαίτερα στα Μαθηματικά σε μαθητές Γυμανσίου και Λυκείου. Δεν ξέραν να κάνουν διαίρεση (σχεδόν κανείς) αλλά πολλοί ούτε πρόσθεση. Ξεκινούσα από την αρχή. Φαίνεται εγώ ήμουν φοβερός δάσκαλος και τα κατάφερνα να τους μάθω σε σύντομο χρονικό διάστημα να λύνουν δευτεροβάθμιες εξισώσεις και να κάνουν παραγοντοποιήσεις. Δεν ήταν άχρηστο το σχολείο. Το ίδιο σχολείο που έμαθε κι εμένα. Αλλά ο μαθηματικός που είχαμε στο Γυμνάσιο (καλή του ώρα όπου κι αν είναι, Κούγιας ονομάζεται), έλεγχε εξονυχιστικά τα πρόχειρα μας και όχι την καθαρογραμμένη λύση, και δούλευε με τον καθένα μας. Όλοι στην τάξη (ή σχεδόν) είμασταν αστέρια στα μαθηματικά. Ας δώσουνε λοιπόν κανένα φράγκο και στη παιδεία και ας τα αφήσουν αυτά. Αλλά αυτοί την δουλειά τους κάνουν. Εμείς γιατί τσιμπάμε; Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη pero : 08-10-08 στις 11:46 |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην pero για αυτό το μήνυμα: | ||
Xenios (08-10-08) |
#8
|
|
||||
Ακριβώς. Γιατί τσιμπάμε; Η επόμενη εμπαθής πολιτικοποιημένη απάντηση θα σβηστεί χωρίς δικαιολογία. Παρακαλώ να μείνουμε στο θέμα μας, δε θα εξηγηθώ περαιτέρω. υ.γ. κι εγώ κάνω τη δασκάλα στα παιδιά μου, αλλά είναι άσχετο αυτή τη στιγμή.
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#9
|
|
||||
...
Δεν μπορεί ένας άνθρωπος - παιδί ή ενήλικας - να τα κάνει όλα και να είναι καλός σε όλα! Υπάρχουν κλίσεις, δεξιότητες, ταλέντα, αποφάσεις με τι θα ασχοληθεί κάποιος. Όσο αφορά στα παιδιά, σε κάθε δραστηριότητα της ζωής τους έχει να κάνει με το πόσο κάποιος ενήλικας ασχολήθηκε μαζί τους. Αυτό στην αρχή, μετά το παιδί μεγαλώνοντας αναλαμβάνει μεγαλύτερη πρωτοβουλία και ευθύνη. Δεν θα πω ποτέ σε ένα παιδί ότι δεν μπορεί άλλο, σε οποιονδήποτε τομέα. Μπορώ να σταθώ δίπλα του όμως, να το υποστηρίξω και να του μάθω να κρίνει το αποτέλεσμα και να επαναπροσδιορίζει στόχους και σχέδιο δράσης! Τα παιδιά χρειάζονται κοντά τους τους γονείς τους, τους ανθρώπους του περιβάλλοντος τους, τους δασκάλους τους. Τους χρειάζονται κοντά για να συμπορευθούν. Και αυτό θέλει αγάπη και χρόνο. ... |
#10
|
|
||||
πάντα θα του λες πως μπορεί λίιιιγο ακόμα. με προσπάθεια, με δουλειά, και προπαντός με αγάπη. οφείλουμε όμως - κυρίως οι γονείς - να αποδεχθούμε πως τα παιδιά δε θα ικανοποιήσουν τα δικά μας όνειρα και τις χαμένες προσδοκίες. το μόνο όνειρο που λογικά πρέπει να επιθυμούμε να ικανοποιήσουν τα παιδιά μας, είναι να είναι ευτυχή. κι ευτυχές δεν είναι ένα παιδί με λάθος στόχους και προσανατολισμούς. το παιδί μου δεν οφείλει να σπουδάσει αυτό που δε σπούδασα εγώ, να κάνει τη δουλειά που δεν έκανα εγώ, να πάρει τους βαθμούς που δεν πήρα ή που πήρα εγώ. η δυσκολία λοιπόν έγκειται στο να αποδεχθούμε τις δεξιοτεχνίες, τις κλίσεις, τα ταλέντα τους και να τα υποστηρίξουμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Κι αυτό θέλει αγάπη... και χρόνο... (και δεν κάνω πλάκα όταν χαμογελώ!)
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#11
|
|
||||
@Purple Anemone:
στην απάντηση σου με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη, με εκφράζεις απόλυτα ! χαίρομαι που ακούστηκε και αυτή η πλεύρα! |
#12
|
|
||||
Ανεξάρτητα του πόσο τα καταφέρνουμε. Μόνο που καμμία σχέση δεν έχει με το άρθρο στην αρχή. Το οποίο και ήταν βαρύτατα Πολιτικοποιημένο. Διότι ελευθερία είναι η συνείδηση της αναγκαιότητος. Μόνο όταν έχεις γνώση μπορείς να κάνεις επιλογή. Αλλιώς στερείται και η ελευθερία της Βούλησης μαζί με τις ίσες ευκαιρίες. Τέλος θα ήθελα να ξέρω που είναι η εμπάθεια. Το πάθος μπορεί να περισεύει αλλά εμπάθεια; Ίσως επειδή δεν χρησιμοποιώ χαμογελάκια για να δείξω οτι χαμογελώ. |
#13
|
|
||||
Κακώς!
Το άρθρο μπορεί να ξεκίναγε ένα θέμα, το οποίο με τα σχόλιά μου νομίζω πως κατηύθυνα αναλόγως. Και μπορεί για κάποιους από μας που λέμε πως είμαστε "νοήμονες" αυτά να είναι αυτονόητα, μην ξεχνάμε όμως πως ακόμη και στην εποχή μας παιδιά υποφέρουν προσπαθώντας να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γονιών τους ενώ απλά "δεν το 'χουν", ακόμη και στην εποχή μας παιδιά παθαίνουν κατάθλιψη, εξαφανίζονται, ή αυτοκτονούν γιατί δεν πιάσαν τους βαθμούς στις εξετάσεις για να περάσουν εκεί που τους υπέδειξαν οι γονείς τους. Μπορεί να ακούγεται τρομακτικό αλλά κοίτα γύρω σου... συμβαίνει. Μπορεί ένα παιδί να είναι γενικά πανέξυπνο, να έχει όλα τα προσόντα, όλες τις προϋποθέσεις, και κάτι κάπου να μην κάθεται όσο και να το διδάσκεις. Να σου φέρω κι ένα απτό παράδειγμα? Η κόρη μου η woopy που όλοι σας έχετε δει τα γραπτά της στο junior club... είναι δυσορθόγραφη! Έχει απίστευτη χρήση του λόγου, δεν της βγαίνεις σε συζήτηση, αμεσότητα, επιχειρηματολογία, αλλά της πήρε 3 χρόνια να "δώσει σημασία" στο γεγονός ότι τα ρήματα καταλήγουν σε -ω κι όχι σε -ο. Και συνεχίζει να μη δίνει σημασία. Δεν το 'χει. Τέρμα και τελείωσε. Δε φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα, δε φταίνε οι δασκάλες, δε φταίω εγώ, δε φταίει ούτε η ίδια.
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#14
|
|
||||
Παντως στην ταξη μου, ημασταν καποια παιδια που γονεις μας ηταν καθηγητες στο σχολειο
Δεν ξερω αν υπαρχει εξηγηση. Ολα τα παιδια αυτα, μα ολα, επαιρναν τους καλυτερους βαυμους και ηταν διακριθεντες. Και δεν το λεω βασει βαθμων, το λεω επειδη το εβλεπα, ηταν συμμαθητες μου. Απο αυτη την κατηγορια παιδιων, εγω ημουν ο μονος που δεν εβγαινα στους διακριθεντες. Για την ακριβεια, απο τα παιδια με γονεις καθηγητες ημουν ο χειροτερος μαθητης. Δεν ξερω τι λενε τα στατιστικα εδω περα, αλλα σιγουρα δε λενε ψεμματα.
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις... Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή! |
#15
|
|
||||
Το έχω δει σε παιδιά του κύκλου μου και κατάλαβα την μεγάλη διαφορά.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | |
|
|