Στο μικρό χωριό μας...

[Xenios]

Tου Aλεξη Παπαχελα

Οσο εμείς βράζαμε στο ζουμί μας, στο μικρό μας χωριό, ο κόσμος γύρω μας βίωνε συγκλονιστικές αλλαγές. Το κράτος στην Αμερική παρενέβη για να σώσει τη Γουόλ Στριτ κατά τρόπο που δεν το έχει κάνει από το κραχ του 1929, γίγαντες - πυλώνες του συστήματος κατέρρευσαν και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις συνέπειες της μεγάλης κρίσης που εκτυλίσσεται εδώ και μήνες με σασπένς. Εμείς όμως εδώ, στο μικρό μας χωριό, αδυνατούμε να δούμε τα πράγματα από μια απόσταση.

Ο κόσμος είναι θυμωμένος, πολύ θυμωμένος. Τον ενοχλεί ο νεοπλουτισμός, τον έχει τρομοκρατήσει η επιπολαιότητα του οικονομικού επιτελείου που έχει διαλύσει την ψυχολογία της αγοράς, εξοργίζεται όταν ακούει τον κ. Λιάπη να συστήνει «περισσότερη δουλειά», δεν καταλαβαίνει γιατί το κράτος χαρίζει εκατό εκατομμύρια σε μία μονή όταν ο ίδιος δεν τα βγάζει πέρα κ.λπ. κ.λπ. Και για πρώτη φορά έχει θυμώσει με τον πρωθυπουργό, ο οποίος όμως βρίσκεται μπροστά σε ένα δισεπίλυτο παζλ με χιλιάδες ασύμβατα κομμάτια, ένα άγριο μιντιακό περιβάλλον και την παράφρονα μεταβλητή ανταρτών με ή χωρίς αιτία.

Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει μια τεράστια απόσταση ανάμεσα στην τρέχουσα επικαιρότητα και στα θεμελιώδη προβλήματα της χώρας. Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, πρέπει να δούμε την αλήθεια κατάματα. Ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα:

- Εχουμε κατεστραμμένα πανεπιστήμια, στα οποία επικρατεί η απόλυτη μετριοκρατία, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

- Εχουμε ένα τεχνητά υψηλό επίπεδο ζωής, το οποίο δεν είναι βιώσιμο. Ποιος θα πει στον Ελληνα «αγρότη» ότι τελειώνει το μοντέλο του καφενείου και της επιδότησης; Ποιος θα τολμήσει να πει στον μέσο Ελληνα ότι δεν μπορεί να συντηρήσει τον τρόπο ζωής του και να είναι στοιχειωδώς ανταγωνιστικός στον τουρισμό, στη βιομηχανία, στην παραγωγή;

- Εχουμε ένα πρόβλημα διαφθοράς που διαπερνά κόμματα και κοινωνικές ομάδες. Η σπατάλη στο κράτος έχει όνομα και διεύθυνση, τις μαφίες που λυμαίνονται το αίμα, τα φάρμακα, τον ΟΣΕ, την Ολυμπιακή, τα τεχνητά μέλη, τα δημόσια έργα σε τοπικό επίπεδο. Μαφίες που έχουν μια μοναδική ικανότητα να εξαγοράζουν πολιτικούς και συνδικαλιστές.

- Εχουμε ένα μεγάλο ζήτημα ανομίας και αδυναμίας επιβολής του νόμου. Αυτό φαίνεται από το παράνομο παρκάρισμα που μένει ατιμώρητο στην Ακαδημίας, από τις ταμειακές μηχανές που δεν μπαίνουν στα βενζινάδικα, έως την προνομιακή μεταχείριση βαρονίσκων της ενημέρωσης.

Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι τώρα που ο κ. Καραμανλής αποφάσισε όντως να ασχοληθεί με αυτά τα ζητήματα βρίσκεται αντιμέτωπος με τα λάθη και τις αμαρτίες της περασμένης πενταετίας. Είναι προφανές ότι παλεύει να καλύψει τον χαμένο χρόνο. Πέτυχε στα λιμάνια, εν μέρει στο ασφαλιστικό, κάτι κινήθηκε στην παιδεία. Τώρα προσπαθεί να κάνει στην Ολυμπιακή και τον ΟΣΕ αυτά που έπρεπε να γίνουν το 2004, στην υγεία να μαζέψει τα ερείπια της περιόδου Κακλαμάνη, στα οικονομικά να τολμήσει ό,τι γίνεται μόνο αμέσως μετά τις εκλογές, ποτέ πριν. Το κακό είναι ότι ο κόσμος δεν ακούει γιατί έχει θυμώσει και περνάει δύσκολα. Οι «αντάρτες» μετατρέπουν κάθε μέρα τη Βουλή και τα δελτία σε παράρτημα του Δρομοκαΐτειου. Ενα τμήμα της κοινής γνώμης θέλει να πάει «αριστερά», το ΠΑΣΟΚ θέλει να εκφράσει τους «κολασμένους» αλλά δεν έχει ιδέα τι θα κάνει αν εκλεγεί και ο κίνδυνος μιας παρατεταμένης ακυβερνησίας ελλοχεύει. Με άλλα λόγια, είμαστε μια χώρα σε νευρική κρίση γιατί ξέρουμε ότι το Βατοπέδι, ο Τατούλης κ.λπ. συνιστούν τρικυμία στην τοπική μας θάλασσα όταν μας περιμένει ένα τσουνάμι αβεβαιότητας και προκλήσεων, αλλά το καράβι δεν έχει πυξίδα, αρμούς και έρμα.

Καθημερινή