Το δεύτερο Μεγάλο Αλμα της Κίνας

[Xenios]

Το Πεκίνο αλλάζει όψη με ταχύτατους ρυθμούς, καθώς ετοιμάζεται να υποδεχθεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008

Του απεσταλμένου της Καθημερινής, Πετρου Παπακωνσταντινου

Η πρώτη, αναπάντεχη δυσκολία που συναντά ο ανυποψίαστος επισκέπτης του Πεκίνου αναδύεται τη στιγή που συνειδητοποιεί ότι ο τουριστικός οδηγός του είναι απηρχαιωμένος, αν και έχει εκδοθεί μόλις πριν από δέκα μήνες. Αυτό μαρτυρά το τεράστιο σμήνος των (μηχανικών) γερανών που κινούνται μέρα-νύχτα στον ουρανό της κινεζικής πρωτεύουσας. Οικοδομικά τετράγωνα ή και γειτονιές ολόκληρες με παραδοσιακά χαμόσπιτα εξαφανίζονται από τον χάρτη για να δώσουν τη θέση τους σε συγκροτήματα εργατικών κατοικιών, σαν τα γαλλικά HLM, εκθεσιακά κέντρα, αλυσίδες καταστημάτων ή αθλητικές εγκαταστάσεις που θα φιλοξενήσουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008. Ακόμη κι ο Αμερικανός συνάδελφος Ερικ Τζόνστον, διευθυντής της αγγλόφωνης, γιαπωνέζικης εφημερίδας JapaTimes, που ταξιδεύει συχνά στην Κίνα, εξομολογείται ότι κάποιες φορές δυσκολεύεται να προσανατολισθεί με τους φρενήρεις ρυθμούς μεταμόρφωσης του Πεκίνου. «Κι αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που γίνεται στη Σαγκάη» μας λέει. «Εχω την αίσθηση ότι αυτή η ανερχόμενη μητρόπολη του κόσμου θα κάνει σύντομα ακόμη και το Μανχάταν να ωχριά απέναντί της».

Βρεθήκαμε στο Πεκίνο την εβδομάδα που πέρασε με αφορμή συνέδριο της Ευρασιατικής Συνάντησης (ASEM), φόρουμ συνεργασίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τις χώρες της ανατολικής Ασίας. Η ανάδειξη της Κίνας σε μεγάλη περιφερειακή δύναμη και οι συνακόλουθες ανατροπές σε ολόκληρη την Απω Ανατολή ήταν το βασικό αντικείμενο των αναλύσεων διπλωματών και ακαδημαϊκών στη διάρκεια του συνεδρίου. Αλλά ακόμη και οι σκόρπιες εικόνες από τις λεωφόρους και τα σοκάκια του Πεκίνου είναι, στα μάτια του ξένου παρατηρητή, όχι λιγότερο εύγλωττες από δεκάδες αναλύσεις, ως προς τον ρυθμό και τις αντιθέσεις του «κινεζικού θαύματος»

Σκόρπιες εικόνες

Η καρδιά του νέου Πεκίνου, με τις γιγαντιαίες φωτεινές επιγραφές και τα πανύψηλα κτίρια από γυαλί και ατσάλι, θυμίζει την κινεζική εκδοχή της Times Square και της λεωφόρου Μπρόντγουεϊ, στη Νέα Υόρκη. Ξενοδοχεία πέντε αστέρων που συνδυάζουν μοντέρνα και παραδοσιακή κινέζικη αρχιτεκτονική (όπου το δίκλινο στοιχίζει μόλις 100 ευρώ την ημέρα πάνω-κάτω), καταστήματα ρούχων με την τελευταία λέξη της παρισινής μόδας, εκθέσεις της Φεράρι και της Μαζεράτι, πολυτελή κινέζικα, γιαπωνέζικα και ευρωπαϊκά ρεστοράν, αμερικανικά φαστ φουντ, μπαρ με πολύ καλή τζαζ και ροκ μουσική, αλλά και το αναπόφευκτο, αν και άγνωστο μέχρι πριν από μερικά χρόνια, μποτιλιάρισμα. Είναι αλήθεια ότι, ακόμη και στο εμπορικό κέντρο του Πεκίνου, ο γεωμετρικά αυξανόμενος στόλος των Ι.Χ. δεν έχει εξαλείψει τα σμήνη των ποδηλάτων που πλημμυρίζουν τη δεξιά λωρίδα της κυκλοφορίας. Πλάι στα δίτροχα, κυκλοφορούν τα τρίτροχα ποδήλατα, με την καρότσα που μεταφέρει τα εμπορεύματα του υπαίθριου μικροπωλητή ή τον ξένο τουρίστα που θέλει να κάνει μια βόλτα στο τουριστικό κέντρο της πόλης και βαριέται να περπατήσει, ενώ ο «οδηγός» του εκτελεί ταυτόχρονα καθήκοντα αμαξά και άλογου. Το σημερινό Πεκίνο είναι δύο πόλεις -από τη μια το «Μανχάταν» κι από την άλλη οι παραγκουπόλεις, σαν κι αυτές που συναντάμε στην Τζακάρτα- σε συσκευασία μιας.

Πλήρες άρθρο στην Καθημερινή