Domenica

[vantor]

Domenica

Γλυκιά η ανάσα που ζέστανε
Έναν πάγο σε σχήμα καρδιάς
Και φλόγες τα μάτια που έκαψαν
Τα γυμνά δάση της ερημιάς

Αιώνιο το σημάδι που άφησαν
Δυο λεπίδες σε σχήμα χειλιών
Γελαστά τα δάκρυα που χάρισες,
Δομινίκη των Στεναγμών.

Στις στοές της σπηλιάς σου κρυβόμουνα
Μα η έξοδος ήταν κλειστή
Και στον ουρανό σου ερχόμουνα
Να σε δω λίγο πριν την αυγή.

Φωτεινό το σκοτάδι που τύλιξε
Ένα σώμα που δεν είχε ψυχή
Και σκοτάδι το φως που δεν μίλησε
Όταν είχε τα πάντα να πει

Μακρινή η ελπίδα που φάνηκε
Σαν αγέννητο ακόμα παιδί
Μέσα σε μια αγκαλιά που δεν κράτησε
Μοναχά τη δική της σιωπή.

Σε κόσμους ονείρων ταξίδεψα
Στα νησιά των εφτά θαλασσών
Μα όταν σε βρήκα, γαλήνεψα,
Δομινίκη των Στεναγμών.

Αθώα η φωνή που τραγούδησε
Τους ύμνους για λευκές ενοχές
Μαγική η εικόνα που έλαμψε
Όταν σβήσαν του κόσμου οι σκιές

Αιθέρας το χέρι που άγγιξε
Του χρόνου τις φρέσκιες πληγές
Χρυσαφένιο το σώμα που γκρέμισε
Ψεύτικους νόμους και λογικές.

Σαν το θάνατο σε ονειρευόμουνα
Σε θυσίες αρχαίων τελετών
Μα γελούσες κι η ζωή ξαναγύριζε,
Δομινίκη των Στεναγμών.

V