Άσυλο Ανιάτων
Παρακολουθείτε τους παραολυμπιακούς αγώνες;
Από την μία θαυμάζω την θέληση και την αποφασιστηκότητα αυτών των συνανθρώπων μας και από την άλλη με πονάει η αναπηρία τους.
Έχω κάποιες ιδιαίτερες ευαισθησίες για τους ΑΜΕΑ.
Κοντά στο σπίτι μου είναι το άσυλο ανιάτων. Οι περισσότεροι απ αυτούς είναι εγκαταλελειμμένες ψυχές, που δεν σε κοιτάνε στα χέρια, αλλά στο στόμα και στα μάτια. Λίγη κουβεντούλα μαζί τους, είναι το καλύτερο δώρο γι αυτούς.
Έχω κάνει φίλους εκεί, η πιο μεγάλη τους διασκέδαση είναι να πάμε μέχρι το κοντινό καφενείο στα Πλατάνια (επί της Αγίας Ζώνης) και να πιάσουμε κουβεντούλα για τα πάντα.
Γνώρισα τον Νικόλα μια μέρα που, ένα αυτοκίνητο ενός γαιδάρου (συγνώμη από τα γαιδουράκια), είχε κλείσει την ράμπα του δρόμου. Τον βοήθησα να περάσει απέναντι και πιάσαμε την κουβέντα. Ήπιαμε μαζί καφέ. Με αναπηρία από την μέση και κάτω, εδώ και 20 χρόνια, ξεχάστηκε από τους δικούς του και κατέληξε στο άσυλο.
Μια πενιχρή σύνταξη, του φτάνει ίσα ίσα για να πίνει ένα καφεδάκι στο καφενείο κάθε πρωί , να δίνει ένα χαρτζιλίκι στον νοσοκόμο για να τον βοηθάει στο πλύσιμο και να αγοράζει ένα πακέτο τσιγάρα την βδομάδα.
Πόσο θα άλλαζε, σκέφτομαι καμιά φορά, την ζωή του Νικόλα, του Γιάννη του Γιώργου και των άλλων, μερικοί υπολογιστές και μια DSL σύνδεση.
Ακόμα και απλά παιγνίδια, θα ήταν μια διέξοδο γι αυτούς τους ανθρώπους, που περνάνε μια απίστευτη ζωή σε παμπάλαιες εγκαταστάσεις με ένα αιώνα ζωής.
Ένας χώρος ψυχαγωγίας, με 3-4 τηλεοράσεις που να καλύπτει πολλά γούστα, μια βιβλιοθήκη με λίγα βιβλία, παιγνίδια για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, μια χαμηλή μπασκέτα πχ.
Κάτι ρε γαμώτο, που να κάνει αυτούς τους ανθρώπους, να νοιώσουν κάτι περισσότερο, από ζωντανοί νεκροί..
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
|