Aρχαίο πνεύμα ετοιμοθάνατο

[giannis.@]

Aρχαίο πνεύμα ετοιμοθάνατο

Επιδόσεις και θάνατος 2 σε 1...

"Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" (Νίκολο Μακιαβέλι 1469 – 1527)

Όταν ο Μακιαβέλι έγραφε την πραγματεία του "Ο Ηγεμόνας", δεν είχε βέβαια στο νου του την... "ντοπολογιά" και "ντοπολαγνία", ούτε το Ηi Τec "σπανάκι" που λέγεται αναβολική ουσία.

Δεν είχε επίσης στο νου του την περιβόητη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή ή τους εκπεσόντες αγγέλους των ταρτάν, τους ντοπαρισμένους αθλητές, που όσο δοξάζονται σαν εθνικά είδωλα άλλο τόσο "λιθοβολούνται" επικοινωνιακά όταν αποκαλύπτεται ότι "βοήθησαν" λίγο( τις επιδόσεις τους…

Φαίνεται όμως ότι όλο και περισσότερο, όλο και συχνότερα, όλο και περισσότεροι ασπάζονται κρυφίως τη λογική του Ιταλού και την ακολουθούν όλο και πιο ευλαβικά (και) στον αθλητισμό…

Κι αυτό γιατί οι Ολυμπιακοί Αγώνες και ο αθλητισμός γενικότερα αντιμετωπίζονται όλο και περισσότερο σαν βιολογική Φόρμουλα 1…

Ο έχων πρόσβαση στην τελευταία φαρμακευτική "τεχνολογία" κερδίζει, δεν ανιχνεύεται από τα "τσακάλια" της WADA, και κάνει και υπεράνθρωπα ρεκόρ (με τις απάνθρωπες για τους ίδιους τους αθλητές ντόπες που είναι θύτες και θύματα συνάμα, πειραματόζωα και αυτόχειρες…).

Η αέναη κατάρριψη των ρεκόρ άλλωστε είναι το μέγα ζητούμενο στο μάρκετινγκ προκειμένου να πουληθεί το "εμπόρευμα", τη στιγμή που το πεπερασμένο ανθρώπινο σώμα φαίνεται να φθάνει όλο και εγγύτερα στο "ταβάνι" των βιολογικών δυνατοτήτων του…

Αλλά αν ήταν μόνο κάποιες "κακές" πολυεθνικές εταιρείες που νοθεύουν το Ολυμπιακό – αθλητικό ιδεώδες και οι κακές ημιπαράνομες – ημινόμιμες φαρμακευτικές( εταιρείες των διαφόρων Σου Λί που "νοθεύουν" τα κορμιά των αθλητών με λογιών λογιών δηλητήρια, ίσως τα πράγματα να ήταν λιγότερο πολύπλοκα.

Ωστόσο, τα 15(!) κρούσματα ντόπινγκ των ελλήνων αθλητών καθρεπτίζουν εναργώς μέρος μόνο του τι γίνεται παγκοσμίως.

Και το "χρυσό" μετάλλιο της ντροπής απονέμεται όχι τόσο στους ίδιους τους ντοπαρισμένους αθλητές (που μόνο παρθένες Μαρίες δεν είναι βεβαίως...) αλλά κυρίως στην εκάστοτε Πολιτεία (ελληνική, βουλγαρική, κινεζική αδιάφορο) αλλά και σε άλλους παράγοντες...

• Γιατί είναι πολλές οι χώρες (βλέπε Ελλάδα) που υποθάλπουν, από τους σχολικούς κιόλας(!) αγώνες τον ιό του πρωταθλητισμού -παντί τρόπω- στους νέους κουρελιάζοντας το Ολυμπιακό Ιδεώδες.

• Γιατί τα κίνητρα που επιδαψιλεύουν κράτη σαν την Ελλάδα είναι ικανά να βάλουν σε πειρασμό ακόμη και τον πιο αγαθό αθλητή.

• Γιατί κοινωνίες όπως η ελληνική είναι "ντοπαρισμένες" μέχρι εξαρτήσεως στην ανάγκη του "χρυσού" και της πρωτιάς για την εθνική τους επιβεβαίωση και ανύψωση.

• Γιατί οι περίφημοι "Αθάνατοι" της ΔΟΕ λειτουργούν σαν Διεθνής Οικονομική Επιχείρηση εδώ και δεκαετίες, απαξιώνοντας τον Ολυμπισμό με το χειρότερο τρόπο με τις κατά καιρούς επιλογές τους (πολιτικοποίηση, εμπορευματοποίηση), ενώ ορισμένοι από τους εν Ελλάδι εκπροσώπους του "ευ αγωνίζεσθαι" λειτουργούν άλλοτε σαν κήνσορες, και άλλοτε σαν Πόντιοι Πιλάτοι απεκδυόμενοι κάθε δική τους ευθύνη.

• Γιατί, ακόμη και τώρα, κυβερνήσεις όπως η Ελληνική είναι πρόδηλο ότι διστάζουν να πάρουν όχι "δρακόντεια" μέτρα, αλλά ούτε καν μέτρα για το Θεαθήναι, "δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα προσμένοντας ίσως κάποιο θαύμα" (τα "τηλεπαράθυρα" των 20:00 να βρουν νέο θέμα να ασχοληθούν).

• Γιατί όταν σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης, ταυτισμένο απόλυτα με ορισμένους ηρωοποιημένους αθλητές, θεωρεί ότι η χώρα κατατρέχεται είτε επειδή αυτοί βρέθηκαν ντοπαρισμένοι, είτε γιατί υπόκεινται σε ντόπινγκ κοντρόλ, τότε στην πράξη κατατρύχεται από κρίση αυτογνωσίας και υπερεκτιμά τη σημασία της χώρας μας στο διεθνές αθλητικό (και όχι μόνο) γίγνεσθαι

• Γιατί με τα αλλεπάλληλα κρούσματα πρόσληψης αναβολικών ουσιών από αθλητές που σημειώνονται παγκοσμίως ακυρώνεται η ίδια η (πεμπτ)ουσία του Ολυμπιακού Ιδεώδους: η άμιλλα, η εργώδης πολυετής προσπάθεια για διάκριση που όταν έρθει (αν έρθει) θα είναι καθαρή και γι’ αυτό ακριβή, έντιμη γι’ αυτό και σπουδαία.

Τι τα θες όμως: το ταξίδι για την πολυπόθητη διάκριση πλέον δεν έχει καμία σημασία όσο ο προορισμός, ακόμη και αν χρειάζεται να κολυμπήσεις σε (τοξικά) βοθρόνερα για να φθάσεις στο στόχο σου, ακόμη και αν χρειάζεται να ζήσεις στο ψέμα, ακόμη και αν διακινδυνεύεις τη φήμη τη δική σου και της χώρας σου, ακόμα και αν παίζεις την ίδια σου τη ζωή κορώνα γράμματα…

Γιατί με την κίβδηλη νίκη θα πάρεις πριμ και έξτρα πριμ και μάνα πριμ και κόντρα πριμ, γιατί θα κερδίσεις συμβόλαια για διαφημιστικά σποτ για αποσμητικά ή μηχανές ξυρίσματος, γιατί θα πάρεις και μαγαζί Προ Πο στο Γαλάτσι, γιατί θα σου δοθούν σαρδέλες αξιωματικού…

Για την αφροσύνη πολλών όμως πληρώνουν πολλοί περισσότεροι: Είναι αυτόδηλο ότι ποτέ, ΠΟΤΕ ξανά κανένας αθλητής που θα κερδίσει ένα μετάλλιο, και κυρίως, που "θα σπάσει τα κοντέρ" κατά το κοινώς λεγόμενο, δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί με άδολο ανυπόκριτο θαυμασμό.

Το ζιζάνιο της καχυποψίας για τους "τιτάνες του αθλητισμού" εμφιλοχωρεί ήδη και στο εξής θα εμφιλοχωρεί για πάντα στις σκέψεις όλων μας.

Είναι άδικο, τόσο άδικο, αυτό για τους "καθαρούς" από αναβολικές ουσίες αθλητές.

Είναι άδικο να στιγματίζονται χωρίς να φταινε. Η καχυποψία να θαμπώνει τη λάμψη της νίκης τους, να κονιορτοποιεί τη τιτάνια, χρόνια προσπάθειά τους. Να προσπαθούν, εις μάτην, να αποδείξουν πως δεν είναι "ελέφαντες".

Μετά την άκρατη εμπορευματοποίηση και την στυγνή πολιτικοποίηση, η ντόπα είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των Ολυμπιακών Αγώνων όπως (νομίζαμε πως) τους ξέραμε. Στο Πεκίνο η Σου Λί σκότωσε άπαξ δια παντός την "ψυχή" των Αγώνων, το Ολυμπιακό Ιδεώδες.

Θα 'λεγες πως κι η Ολυμπιακή φλόγα έσβησε μέσα σε διάλυμα μεθυλοτριενολόνης…

Αρχαίο πνεύμα, ετοιμοθάνατο...

skai.gr