Σταματήστε τον ευτελισμό της πολιτικής

[Xenios]

Tου Μικη Θεοδωρακη

Με το άρθρο μου αυτό θα ήθελα να εκφράσω την ανησυχία μου σε σχέση με την προσπάθεια που γίνεται (ηθελημένα είτε αθέλητα) με στόχο τον ευτελισμό του πολιτικού μας συστήματος. Να μην ξεχνάμε ότι το υπαρκτό πολιτικό σύστημα (Βουλή και κόμματα) αποτελεί έναν από τους θεσμικούς πυλώνες του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Επομένως ο ευτελισμός του με πρόσχημα την περίπτωση της Siemens σήμερα και άλλα αμαρτήματα χθες και προχθές, που στοχεύουν κυρίως τα δύο κόμματα εξουσίας, σε μια στιγμή με τεράστια προβλήματα ανοιχτά και ανοιχτές πληγές, είναι με τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό πράξη πολιτικά ανεύθυνη.

Συμμερίζομαι κι εγώ απόλυτα τη γενική απογοήτευση από την αποκάλυψη των σκανδάλων. Ομως δεν πιστεύω ότι οι περιπτώσεις αυτές, όσο βαριές και απαράδεκτες κι αν είναι, θίγουν τον κύριο κορμό των δύο κομμάτων εξουσίας. Θεωρώ ακόμα ότι αυτή η ενορχηστρωμένη και αυξανόμενη υστερία κρύβει κάποια υποκρισία στο βάθος της.

Κατ’ αρχήν αγνοεί ότι η περιθωριοποίηση των κομμάτων της Αριστεράς και της άκρας Δεξιάς αποτελεί επιλογή του ίδιου του εκλογικού σώματος. Ετσι αντί να κατηγορούν διότι ο λαός ψηφίζει Ν. Δ. και ΠΑΣΟΚ, ας αναλύσουν πρώτα για ποιο λόγο ο ίδιος ο λαός έχει αυτή την αρνητική στάση απέναντί τους. Ποιος φταίει γι’ αυτό; Η ύπαρξη των δύο μεγάλων κομμάτων ή η δική τους αδυναμία να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων; Μήπως φταίνε οι ίδιοι; Τα προγράμματά τους; Οι πολιτικές τους πρωτοβουλίες; Τελικά ποιος τους εμποδίζει να γίνουν μεγάλα κόμματα ικανά να χτυπήσουν την πόρτα της εξουσίας; Εξάλλου ποιος ψηφίζει το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία; Μόνο οι πλούσιοι; Η οικονομική ολιγαρχία; Οι υπηρέτες ξένων συμφερόντων; Δεν είναι τάχα ο απλός λαός, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι υπάλληλοι, ίδιοι κι όμοιοι μ’ αυτούς που ψηφίζουν τα τρία μικρότερα κόμματα; Ας πάψουμε, λοιπόν, να μονοπωλούμε τη λέξη «Λαός», γιατί ο ελληνικός Λαός στο σύνολό του επιλέγει ελεύθερα αυτό που ψηφίζει. Και όπως πίσω από τους «μικρούς» υπάρχει ο Λαός, κατά τον ίδιο τρόπο υπάρχει ο Λαός και πίσω από τα δύο κόμματα εξουσίας.

Κι εγώ δεν συμφωνώ με τα κόμματα αυτά, όμως είμαι υποχρεωμένος να σεβαστώ την όποια θέληση του Λαού, αδιάφορο αν με τιμά ή εάν μου γυρίζει την πλάτη. Κι αυτό γιατί είμαι πεπεισμένος ότι μέσα στις σημερινές ιστορικές συνθήκες και τους συσχετισμούς δυνάμεων το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι το καλύτερο ή -αν θέλετε- το λιγότερο κακό απ’ όσα δοκιμάστηκαν έως σήμερα.

Φυσικά είμαι επίσης κατά του δικομματισμού. Το 1985, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου πρότεινε τον Χρήστο Σαρτζετάκη ως Πρόεδρο Δημοκρατίας, ήμουν βουλευτής του ΚΚΕ και επέμεινα να θέσουμε ως όρο για την υποστήριξη της υποψηφιότητας την απλή αναλογική. Δυστυχώς δεν κατόρθωσα να πείσω την τότε ηγεσία του ΚΚΕ. Και φαντάζεται κανείς την πικρία μου όταν διαπίστωσα από τις συζητήσεις που είχα με ανώτατα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ότι ο Ανδρέας το θεωρούσε σίγουρο ότι το ΚΚΕ θα έθετε ως όρο την απλή αναλογική και είχε αποφασίσει να τη συμπεριλάβει στην αναθεώρηση του Συντάγματος που πραγματοποιούσε τότε.

Ηταν μια ιστορική ευκαιρία αυτή, που αν την είχαμε αξιοποιήσει, όπως και δημόσια είχα υποστηρίξει με δηλώσεις μου τότε, τώρα θα είχαμε απλή αναλογική, όμως αυτό δεν συνέβη. Επομένως σήμερα, πιστεύω ότι για να υπάρξει ένας τρίτος κομματικός πόλος, θα πρέπει να εκπονηθεί μια νέα πολιτική πρόταση, που να γίνει αποδεκτή από τον λαό, ο οποίος και θα αποφασίσει ελεύθερα και κυριαρχικά εάν θα προσφέρει την εκλογική δύναμη, ώστε αυτός ο καινούριος πολιτικός πόλος να μπορέσει να σταθεί ισοδύναμα είτε ακόμα και να ξεπεράσει τη δύναμη των δύο σημερινών κομμάτων εξουσίας.

Με συνθήματα, με κραυγές, με αναθέματα και σκανδαλολογία είναι φανερό ότι ο λαός δεν πείθεται. Κι αυτό γιατί όλη αυτή η πολιτική τακτική βασίζεται πάνω στη σκέτη άρνηση, ενώ ο λαός, όπως είναι γνωστό, πείθεται μόνο με θέσεις, με προγράμματα, με επίδειξη θετικής παρουσίας και δύναμης και προ παντός με την εξαγγελία μιας πειστικής και ρεαλιστικής προοπτικής σε εθνικά μεγέθη και πάντοτε σε σχέση με τη διεθνή πραγματικότητα.

Τώρα, λοιπόν, κι ενώ αυτή θα έπρεπε να είναι η φυσιολογική και ομαλή εξέλιξη προς μια νέα πορεία πέραν του δικομματισμού, υποκριτικά αγνοούμε την πραγματικότητα και εστιάζουμε όλες τις προσπάθειες στην επίθεση κατά των δύο κομμάτων εξουσίας, που εξακολουθούν να συγκεντρώνουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, σαν να υπήρχε περίπτωση να πετύχουμε κάποια ουσιαστική αλλαγή με τον τρόπο αυτό.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι κάτω από τα συντριπτικά πυρά δεν συγκεντρώνει κανένα κόμμα αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές. Τι μπορεί να συμβεί; Θα καλύψει μήπως το κενό το ΚΚΕ; Ο ΣΥΡΙΖΑ; Ή ο ΛΑΟΣ; Κάποιος νέος άγνωστος «προφήτης»; Μάλλον τίποτα απ’ όλα αυτά. Μήπως κάποια συνεργασία; Δυστυχώς δεν πιστεύω ότι θα γινόταν ούτε αυτό. Το πιο πιθανό είναι ότι μπροστά στην αδυναμία του πρώτου κόμματος να σχηματίσει κυβέρνηση, θα διαλυθεί η Βουλή και θα προκηρυχθούν νέες εκλογές με τον νόμο Παυλόπουλου, που θα οδηγήσουν σε έναν ανανεωμένο δικομματισμό.

Οπότε διερωτώμαι, γιατί γίνεται όλη αυτή η φασαρία;

Υποθέτω ότι το μόνο που πετυχαίνει είναι, σε μια δύσκολη εθνικά στιγμή κατά την οποία δεσπόζουν οι συνέπειες από τη διεθνή οικονομική κρίση, σε συνδυασμό με την αυξανόμενη σκοπιανή προκλητικότητα, η χώρα μας να παρουσιάζει διεθνώς την ουσιαστικά ψευδή εικόνα ενός χάους, με αποτέλεσμα να θίγεται η ηθική υπόσταση ενός λαού που εμφανίζεται να κυριαρχείται από σκάνδαλα, ανηθικότητα και ευτέλεια. Δηλαδή κάποιοι μεγεθύνοντας στο έπακρο υπαρκτά σκάνδαλα βάζουν βούτυρο επάνω στο ψωμί των αναιδών ηγητόρων των βορείων μας γειτόνων, που μας προκαλούν, δίνοντάς τους την ευκαιρία να μας λοιδορούν ανενδοίαστα και προσβλητικά.

Ομως η περίπτωση αυτή δεν είναι τίποτα μπροστά στους σχεδιασμούς σε βάρος της χώρας μας από τους γνωστούς-αγνώστους διεθνείς κύκλους, που μας έχουν βάλει στο στόχαστρο, γεγονός που θα πρέπει να μας προβληματίζει και να μας απασχολεί και που μας επιβάλλει να θέτουμε και να προβάλλουμε πάνω απ’ όλα την εθνική μας αξιοπρέπεια και την ενότητα του Λαού, βάζοντας στην άκρη αυτή την αδιέξοδη εκστρατεία λάσπης και διάλυσης των πάντων, που μόνο σε νέες συμφορές μπορεί να μας οδηγήσει.

Καθημερινή

[Archmage]

Ωραία το πήγαινε, μέχρι την τελευταία παράγραφο... Αυτούς τους "γνωστούς-αγνώστους διεθνείς κύκλους, που μας έχουν βάλει στο στόχαστρο" τι τους ήθελε;

[papa]

γιατι αμα ελεγε "αμερικανοι" στα ισα θα παθαινε νευρικο η ντορα...