Τι θυμάστε από μερικές σημαντικές στιγμές της ζωής σας;

[Xenios]

Πριν λίγες μέρες που η Κλεό μπήκε στα 13 της και μαζί στην εφηβεία, είχα προσπαθήσει να γυρίσω πίσω πολλά χρόνια και να θυμηθώ μερικές μεγάλες στιγμές του κάθε ανθρώπου.

Πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει μερικές περιόδους στην ζωή του, που είναι σημαντικές. Η πρώτη μέρα στο σχολείο, η εφηβεία, η μετάλλαξη του από κορίτσι σε γυναίκα και από αγόρι σε άνδρα, τα φοιτητικά του χρόνια, η εργασία, ο γάμος, τα παιδιά, η απώλεια...., η σύνταξη.

Για εμάς τα μεταπολεμικά παιδιά, το σχολείο ήταν η συνέχεια της παρέας έξω απο το σπίτι και στην γειτονιά. Για τα νέα παιδιά, ασφαλώς είναι ένα σοκ, μια αλλαγή της ζωής τους συναρπαστική όσο και τρομακτική. Από κέντρο του κόσμου που νοιώθει στο σπίτι του, γίνεται μια μονάδα του συνόλου.

Για μένα η πρώτη μέρα στην Α' δημοτικού, είχε αφάνταστη πλάκα, με συμμαθητές, την γνωστή παρέα των φίλων της γειτονιάς αλλά και με την πρώτη τραυματική συνύπαρξη αγοριών και κοριτσιών Που ξανακούστηκε να είναι μαζί η παρέα της μπάλας, της αμπάριζας, της μπίλιας και της γκαζιάς, με την παρέα της κούκλας και του γκεο βαγγέο.
Ευτυχώς ο Μπίλης, η πρώτη σφεντόνα της Κυψέλης, τους το ξεκαθάρισε από την αρχή, ψιτ κοριτσάκια μακριά από εμάς.
Πάντως ο Μπίλης, η πρώτη σφεντόνα της Κυψέλης, έπεσε πρώτος και με το πρώτο γλειφιτζούρι κοκοράκι που του έδωσε το Μαράκι, έγινε χαλί να το πατήσεις.
Ο Μπίλης διαγράφηκε από την παρέα αλλά o tempora o mores, ένας ενας γίναμε ένα χαλί σαν και αυτό που βάζει ο Παπούλιας στην Ηρώδου Αττικού για να πατήσει ο Σαρκοζι.

Εχμ για την εφηβική ηλικία τι να πω; Απλά θα αναφέρω δεκαετία του 60.... τι άλλο; Πικάπ φορητό με τα 45ράκια, από Help μέχρι Satisfaction και από Inch'Allah μέχρι Hier encore και από το Χάρτινο το Φεγγαράκι μέχρι τα νεοκυματικά. Ζήσαμε όλη την επανάσταση του 60, τόσο έντονα, τόσο δημιουργικά, τόσο μέσα στο πετσί μας, όσο πιστεύω καμιά άλλη γενιά. Ποτέ άλλοτε σε καμιά άλλη ιστορική στιγμή, δεν έγιναν τόσα πολλά, όσα σ' αυτή την δεκαετία. Η μουσική, το διάστημα, η επαναστατικότητα των νέων, η αντίδραση σε κατεστημένες καταστάσεις αλλά και οι χούντες οι πόλεμοι...

Αν είχα μια δεκαετία που θα ήθελα να επαναλάβω στην ζωή μου, θα ήταν αυτή η δεκαετία, χωρίς την περίοδο από το 67 και μετά....

Τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν πολύ περίεργα, από την μία ήθελα να τελειώνω γρήγορα, από την άλλη είχαμε να πολεμήσουμε την χούντα. Δώσαμε τον αγώνα μας, αλλά είμαστε δυστυχώς λίγοι. Σήμερα μπορεί να δηλώνουν όλοι αντιστασιακοί, αλλά η πραγματικότητα δεν ήταν αυτή. Το βόλεμα, ο φόβος για όσα ακουγόντουσαν, άφησαν μια μικρή μερίδα ανθρώπων να βγάλουν το φίδι της χούντας από την τρύπα.
Ακόμα και σε περιόδους με μεγάλη ανοχή από το καθεστώς, όταν εφημερίδες σαν την Βραδινή και την Χριστιανική, γινόντουσαν ανάρπαστες με 350.000 φύλα την ημέρα, επειδή τα έχωναν χοντρά στην χούντα, αμέσως ή εμέσως, ο Έλληνας δεν βοήθησε.
Και την τρομερή ημέρα της 16ης Νοεμβρίου, το απόγευμα ήταν πάνω από 100.000 χιλιάδες έξω από το Πολυτεχνείο και σε λίγη ώρα όλοι εξαφανίστηκαν αφήνοντας τους φοιτητές μόνους να αντιμετωπίσουν τα τανκ. Αυτό δεν το ξεχνώ και δεν το συγχωρώ στους συμπατριώτες μου.

Η περίοδος της εργασίας ήταν λίγο τραυματική, αφού η ειδικότητα μου εκείνη την εποχή, δεν ήταν γνωστή και αποδεκτή, έτσι όπως οι περισσότεροι άλλα σπουδάσαμε και άλλού εργαστήκαμε...

Θα συνεχίσω άλλη φορά, περιμένω και τις δικές σας αναμνήσεις.