Διήγημα με παραπανω απο πέντε λέξεις,σε δυο λεπτα.

[varthol]

H Aγαπη ειναι ενας ποθος στην καρδια σου,που μονο εσυ o ιδιος ξερης...Η ιστορια της διπλανης πορτας..

Το πρωϊνο Φανταζε σαν ολα τα προηγουμενα.Η μερα ιδια σαν ολες τις Πρωηγουμενες και οι ιδιοι Βιαστικοι ανθρωποι στους γεματους
δρομους.Το Φως της νεας μερας μας αδειαζε της σκληρες αδυσωπητες βραδυνες σκεψεις απο το μυαλλο,λες και αυτο εφτανε.
Τρεχαμε να προφτασουμε αυτο που παντα μας φοβιζε και μας πονουσε και δεν θελαμε να παραδεχθουμε οτι ισως και να μην το θελαμε
τελικα.Σαν σκλαβοι των ορεξεων και των καιρων καθε μερα παμε στην δουλεια και η σκεψη μας ταξιδευη μακρια σε αλλα μερη και σε
αλλες εποχες γεματες ξενοιασα και κεφι.Δεν ξερουμε κατι αλλο καλητερο να κανουμε; Η ζωη μας ξεκοκαλισμενη και μοιρασμενη σε
χιλιαδες αναγκες της οικογενειας,των παιδιων και καμμοια αληθινα δικη μας.Η ζωη που συνεχιζεται μονο για να περναη καθε η μερα
και πιο ιδια,η καθε μερα και πιο αδεια και για να σε πληγωνη ακομα περισσοτερο ξερωντας οτι αυτο δεν θα αλλαξη.Τα χρονια περνανε
και η κατασταση νοιωθης να παγιωνεται και να βγαζη ριζες αντλωντας τη δυναμη και την καθε τελευταια ικμαδα της ζωης σου.
Νοιωθης παγιδευμενος μεσα στις ζωες των αλλων.Νοιωθης οτι παιρνης αδεια για να συνεχισης να προσπαθης να εισαι ανθρωπος με
ξεχωριστες αναγκες που βλεπεις την ζωη σου να κολλαη και να κλωσσογυρναη και τελικα να μην προχωρα και φτανης να βλεπεις
την ιδια την ζωη σου σαν θεατης να περνα σαν ταινια του σινεμα και να συγκυνησε και να κλαις για τον πρωταγωνιστη ξεχνωντας
για λιγο οτι εισαι εσυ.Φτανουμε να αδειαζουμε την ζωη μας εμεις οι ιδιοι και ματαια να προσπαθουμε να την κανουμε να εχη πραγματικο
νοημα.
Και η αγαπη,μια αγαπη που χαθηκε στην αργη κινηση που καθε μερα γινετε και πιο αργη και δειχνη οτι παει για να σταματηση εντελως,
αραγες ποτε;Μια αγαπη με νοημα που περασε μπροστα σου και δεν ειχες την Δυναμη να σταματησης.Μια αγαπη κοκκινη που χαθηκε πολλες
φορες και καθε μερα κλαις για την δυναμη που σου ελειπε τοτες.Ευχεσαι να ειχες γεννηθη τυφλος μονο και μονο για δικαιολογια.
Νοσταλγης αυτα που δεν εζησες ποτε γιατι δεν μπορεσες να κρατησης.Μενεις με την Ατελειωτη μοναξια σου μεσα σε χιλιαδες μοναξιες,
ακομα και ας εχεις χιλαδες ανθρωπους που νοιαζωντε για σενα και τελικα το νοιασυμο γινεται ενα ατελειωτο πριξιμο που μουδιαζη την
ζωη σου την ιδια.

[varthol]

Tα νεα δυσηοιωνα..Τα νοηματα που πεθαινουν την Ορθογραφια..Εχω τοσα να πω και δεν τα γραφω μην στεναχωθηθητε με την
Ορθογραφια μου.Δεν Ειμαι εγω τοσο γραφικος ειναι η ιδια η Ορθογραφια και οι κανονες που θεσπιστηκαν για να την αναγουν σε επιστημη.
Και επιστημη ειναι σοβαρη μελετη που οδηγη σε συμπερασματα και κανονες που και αυτοι οδηγουν σε καταταξη και κατηγοριοποιηση
και τελικα μας οδηγουν σε νεα συμπερασματα μεχρι καποιος καινοτομος επιστημονας τα τιναξη ολα στον αερα... Βλεπε Αινσταϊν.
Τρεχανε ολοι να καταλαβουνε παλι τα αυτονοητα....Η γλωσσα ειναι τοσο ζωντανη οσο και οι ανθρωποι που την χρησημοποιουν,εξελησεται
μαθαινη απο τα λαθη της και ξυπναη την αλλη μερα διαφορετικη χωρις ποτε να ξεχναη τα σωστα που εμαθε στο διαβα των ημερων...
Ειναι τοσο αστειο να μου μιλας για ορθογραφια εαν εχεις καταλαβη τα νοηματα μου και τα νοηματα ειναι αυτα που πεφτουν στο γραπτο
λογο.Αυτα ρυθμηζουνε τις κυκλοφοριες και οχι τα ιδια τα γραμματα και η Ορθογραφια...

Ευχαριστω για την υπομονη να με διαβαζεται.

[varthol]

Kοιταξε στο παραθυρο και τοτε καταλαβε....Τι ειχε περασε τοσα χρονια στην συμβατικη ζωη του που ολοι ζηλευαν.Σαν απο θαυμα η ζωη του ολοκληρη περασε απο τα ματια της ψυχης του...και στα δευτερολεπτα που κρατησε αυτο το θαυμα συνηδητοποιησε οτι τιποτε στη ζωη δεν εγινε μονο μια φορα.Ξαναζουσε τα λαθη του παρελθοντος που γινηκαν πολλες φορες και που παντα η ψυχη του συνχωρουσε.Λαθη πληρωμενα με αλλη τιμη καθε φορα και που οσο και να εμοιαζαν ιδια ,παντα ηταν διαφορετικα.Οι Ανθρωποι που τοσο τον πληγωσαν αλλαζαν μα ο πονος εμενε παντα ιδιος,Ενα τεραστιο γιατι ερχοταν και ξαναρχωταν στα χειλη του αλλα δεν επερνε απαντηση ποτε και για τιποτε.Γεννηθηκε μαθημενος να συνχωραη τους φιλους του και του εμενε μονο ο χρονος για να μαθει τι λογιων φιλοι ηταν.Φιλοι της καθημερηνης αναγκης ή κατ' εφημησμο χρησμενοι φιλοι που ποτε δεν εβαζαν την βολη τους πανω απο την αναγκη για μοναξια και απομονωση του αλλου.Καποτε τον περιμεναν καπου να παει αλλα δεν πηγε.Το Αποτελεσμα ηταν σιγουρα λαθος εκτιμησης.Επρεπε να μας ειδοποιησης του ειπαν σε τονο που δεν επερνε αρνηση.Αμα το ηξερε πως τοτε θα ειχε φταση να πεθανη απο τους λυγμους του για τον χαμενο καιρο,σιγουρα θα τους ειχε ειδοποιηση μιας και τον περιμεναν σε μακρυνο πολυ μερος.....

[varthol]

Οι Λεξεις πεφτουν απο το στομα μας και πεθαινουν στα ποδια μας...Και η ζωη συνεχιζεται εξισου μπερδεμενη σαν και χθες και με καθολου ελπιδα για αυριο.Ζουμε για να γελαμε με καθε τι που φτανει να μας κανει να πιστεψουμε οτι το αυριο θαναι καλυτερο απο το τωρα και πιο ξεκαθαρο απο το χθες,Και συνεχιζουμε αυτο τον ατερμωνα κυκλο μεχρι να χαθει καθε ελπιδα οτι μπορουσε να ειναι τελικα Αληθινη η ελπιδα που στην ουσια χανεται στερωντας καθε δικαιωμα ακομα και να ελπιζουμε πως ισως...Εχουν περαση πολλα χρονια απο τοτε...που την πρωτοφιλησα ή με πρωτοφιλησε στα αληθεια δεν το θυμαμε
αυτο αλλα δεν θα ξεχασω ποτε στην ζωη μου ηταν τo βαθος και την υπεροχη γευση που αναδιδε το στομα της γλυκοξινο ζουμερο σταφιλη μαζι με τα μικρα αδειαντροπα γλυκα βατομουρα και μαζι χωμα που μπερδεβε περισσοτερο την κατασταση.Θα μπορουσα να ειχα μεινη εκει μα η γευση με τον καιρο αλλαξε
τοσο πολυ μεχρι που ηρθε και εγινε πολυ υγρη και σιγουρη χωρις καθολου γευση.
Τοτε εφυγα τρεχωντας μακρια της και η ζωη συνεχισε να προχωρα και για τους δυο μας.Καποτε οταν συναντηθηκαμε καπου και αφου η συνεχεια των δυο μας μας ειχε αλλαξη ολοτελα...Αυτο το παλιο παθος που μας ειχε φερει κοντα την πρωτη φορα ξυπνησε παλι και δοκιμαζοντας να φιληθουμε παλι διαπιστωσαμε και οι δυο οτι η ζωη μας ειχε προχωρησε πολυ.Κεινη η γευση ειχε χαθη για παντα και για τους δυο μας...και μειναμε να κλαιμε αγκαλιασμενοι στην θυμηση που ο καθενας μας κρατησε ζωντανη για τον αλλον.

[varthol]

H Nυχτα με εκανε παντα να νοιωθω αβολα.Δεν εβλεπα ποτε σωστα αυτο που ειχα μπροστα μου.Παντα ενα μερος της αντιληψης ηταν φαντασια.
Παντα την θολη νυχτα εκανα φρικτα λαθη που βολευαν το σκοταδι και εσκιζαν της αποφασεις.Το πρωϊ μετανοιωνα για τις θολες σκοτεινες
και φανταστικες αποφασεις που πηρα για να περασω καλα.Παντα στο σκοταδι το καλο γινεται καλυτερο και το κακο χειροτερο.
Στο φως,Αιωνιος εχθρος της σκοτεινιας μοιαζη να γινεται συμμαχος της Θλιψης και της ευκολης και αβιαστης ζωης..
Καθε φορα που αγκιζα τη σαρκα της την καταλαβαινα να σιγοτρεμη και να σκιρτα.Κοιταζα τα ματια της και τα ακουγα να μου μιλουν.
Αργοτερα το θροϊσμα που κανουν τα ρουχα που φευγουν εμοιαζε βιαστικος χειμαρος μετα απο βροχη.Μετα τα δυο σωματα που γινοντε ενα
μεσα σε καταιγισμο απο φωνουλες που θελουν να μην ακουστουν μακρυα οσο και να φωναζουν.Τοτε μεσα στην νυχτα ειμαστε ο Αδωνης
με την Αφροδιτη.Τα σωματα μας παλευαν Ανανεα να ξεφυγουν ο ενας απο τον αλλο μα παντα μεναν ιδρωμενα και σφικταγκαλιασμενα.Στιγμες
που γραφωντε στις ζωες μας.Στιγμες που μονο το μυαλλο και πριν γινουνε μπορει να σταματηση.Τοτε το αφησα να γινη μπερδεμενος απο την νυχτα,τη απορηψη και την Θλιψη μιας κακιας στιγμης.Ημουν τοτε,πολυ μπερδεμενος μεσα στα παιδιαστικες φαντασιωσεις μου και στο τωρα.
Η αρετες μου με χαιρετησαν μολις επαψα να τις σκευτωμε.Αρπαξα το κορμι που ειχα μπροστα μου και που παντα ηθελα να αρπαξω χωρις να σκευτωμε καθολου,ζωντας τα παιδικα μου ονοιρα τοτε που η Μαρουλα ηταν ολες οι γυναικες μαζι για μενα.Ημουν ερωτευμενος μαζι της τοτε,Φανταζε το πιο γλυκο κοριτσι απο ολα που με περιτριγυρηζαν.Βρεθηκαμε για χρονια χωρια χωρις ο ενας να αναζητηση τον αλλο.Ξαφνικα ξανανταμωσαν οι δρομοι μας και οι Θυμησες και των δυο μας μας,ηταν αυτες που οδηγουσαν το δρομο μας.Ειχαμε μεγαλωση και οι δυο μας
αρκετα και ο καθενας αφωσιωθηκε σε αλλους σκοπους,μα τωρα ειμαστε μαζι εδω και ειμαστε παλι εγω 13 χρονων και εκεινη 11.Και ηταν Νυχτα και για τους δυο μας.
Την Αλλη μερα που ξυπνησαμε οσο πιο λεπτα μπορουσα την ρωτησα προσπαθωντας να τραβηξω το βλεμα μου απο το υπεροχο στηθος της,δεν βρεθηκε κανεις ολα αυτα τα χρονια Μαρουλα να σε θελει;Η απαντηση ηταν που τρομαζε αντι να με κολακευη και που επρεπε να περιμενω.Σε περιμενα να τελειωσης και να ερθης σε μενα.Το ηξερα οτι παντα θα με αγαπας.Δε Παντευτηκαμε ποτε με τη Μαρουλα.Πεθανε 1 χρονο αργοτερα απο την κακια ασθενια που ουτε το ονομα της δεν θελω να λεω,αφηνωντας με να θυμαμε εκεινο το υπεροχο ευχαριστω που ξεστομησε αφηνωντας με που ηταν για ολα αυτα που ζησαμε στο λιγο χρονο και να θυμαμε την αδιακοπη αρνηση της να γινουμε ζευγαρι παντρεμενο...

[varthol]

Ευχαριστω για τα καλα σχολεια που μου ριχνεται σε ΡΜ...

Και αν εχει καποιος προβλημα με την ορθογραφια ακομα να το πει...αλλα αυτα τα χειροποιητα ετσι ειναι......

[varthol]

Τωρα που η ζεστη μεγαλωνη στην ζωη μας,μου ηρθε στον νου μια ξεχασμενη ζεστη του παρελθοντος τοτε που μεσα στον Ιουνιο επρεπε να ειμαι σε
νοσοκομεια διαφορα με μια μοναδικη σκεψη.Να περαση ευχαριστα αλλη μια μερα.Να μην σκευτεται ποσο ατυχη ειναι.Να ειμαι διπλα χωρις να το καταλαβαινη γιατι θα με εδειωχνε.Να ειμαι απο πανω και να μην με εβλεπε γιατι θα εβαζε τα κλαματα για ακομα μια ατελειωτη φορα.Πεθαινε και το ξεραμε ολοι μα κανενας δεν το επερνε στα σοβαρα.Ειμαστε εκει ο καθενας για τον εαυτο του πρωτα και μετα για τις ενοχες του.Ο Λυγμος μου για τον χαμενο καιρο σιγουρα με εκανε καλυτερο ανθρωπο αλλα ταυτοχρονα με εκανε να επαναστατησω για την αδολη Μαρουλα και οτι της εστειλε η μοιρα της.Η μανα της,Μανα μου μιας και φιλη κολλητη της μανας μου,Μεγαλωναμε ολοι μαζι και σιγουρα το εχαν σκευτη τοτε το συμπεθεριο.Οταν το Καταλαβε οτι ξαναμπηκα σαν σιφουνας στη ζωη της κορη της με καλοδεχτηκε με υπεροχους καλομαγειρεμενους μουσακαδες και ατελειωτα πενταγλυκα γαλακτομουρεκα.Το Καταλαβα τοτε οτι πιστευε οτι αυτο που συνεβη ηταν οτι καλυτερο μπορουσε να σκευτη για την Κορη της και ας αργησε δωδεκα χρονια.Η Ωδη των μαναδων δεν κρατησε πολυ γιατι οι ξαφνικες αδιαθεσιες που καταληγαν σε αδυναμιες της Μαρουλα μας προσγειωσαν ολους πολυ γρηγορα και αποτομα.Το τελος ηρθε πολυ γρηγορα,Ενα αδυναμο σφιξιμο στα χερια μας,ενα Βλεμμα μεταξυ μας που ρωταγε γιατι;και ολα τελειωσαν.Δεν παραπονεθηκα ποτε για τιποτε.Δεν ειπα ποτε οτι φταιη καποιος αλλα βαθια μεσα μου αυτος ο χρονος χωρις να το θελω με εκανε να εχω δυο μανες.Τη Μανα που με γεννησε και την μανα που ηταν το τελευταιο δωρο της Μαρουλας.Η Κλαιρη δεν εκλαψε ποτε για το παιδι που εχασε.Οταν πεθανε η μανα μου στη κηδεια με κρατουσε συνεχεια αγκαζε και σε μια στιγμη που χανομουν μου ψιθηρησε Εχεις εμενα τωρα...

[varthol]

Γλυκεια μου Αγνωριστη...Σημερα με αγκιξες με την κοφτερη αιχμη του σπαθιου σου και αντι να ματωσω και να πονεσω..Εγω σε κοιταζα στα ματια εχωντας εμπιστοσυνη στην μοιρα...εκει που το Τελος δειχνη να ειναι ταυτοχρονα και η αρχη..Σαν να μην υπαρχη ουτε τελος και αρχη και τα παντα ανανεα επαναλαμβανωντε αλλαζωντας βιαστηκα ρολους.Η ματιες μας μιλησαν και η φωνη τους εφτανε γλυκα στην ψυχη μας Βαλσαμο που χαριστηκε κατα λαθος σε ξενο..Και η μερα γινονταν μερες και μηνες και δεν ερχοσουνα παρα μονο για να με πληγωσης...και μενα εστω και τουτο μου αρεσε...

Συνεχισεται στην ζωη μου..

[varthol]

Πως γινεται να κρατησης ενα φιλη πανω σου για παντα.Εκεινη την πικροξενη γευση που στην ακρη αφηνη σπιρτωζικη μεντα.Εκεινο το ανατριχιασμα που διαπερνα σαν το χειμαρο το κορμι σου.Εκεινο το αγκιγμα που γινεται σφιξιμο και λιωνη την υπαρξη σου για να γινη ενα με τον ανθρωπο σου.Εκεινο το τρεμουλιασμα που με ριγα σαν τουρτουρισμα στο καταχειμωνο.
Ολα τουτα δω τα θυμηθηκατε.... Χαιρωμε ειστε ακομα λειτουργικοι ανθρωποι και οσοι δεν...Βιαστητε χανεται το μυστηριο μτης ζωης....

[varthol]

Ηρθα πρωϊ και ας αργησα..περασα απο τα ιδια μερη..Ειδα ανθρωπους που εμοιαζαν ιδιοι με τους χθεσινους...μα ακομα σε ψαχνω...αλλη μια μερα που δεν σε βρηκα.Διαφανη αγαπη μου,ψυχη της ψυχης μου που κρυβεσαι; ...Φανερωσου αφου το ξερω και συ με ψαχνης.Αραγε εισαι καλα σημερα...

Αυτες οι αραδες γραφτηκαν πριν καμποσα χρονια....Ισως και στην εφηβια μου....

[varthol]

Ακομα και σημερα δεν καταλαβαινω πως η Πιστωτικη κριση περναη τον Ατλαντικο.Ποιοι την επιβιβασαν στο Ποσταλι για να ερθη..Δεν μπορω να σκευτω την κριση να ερχεται Ευρωπη κολυμποντας...Αρα μην σκοτιζεστε με την ιδια την κριση ,αρκη να μαθουμε το ονομα και τον πλοιοκτητη του Ποσταλιου που την φερνη στην Ευρωπη...και καθαρισαμε...Ισως...που θα μας παει ,θα το βρουμε και αυτο που κλεινη Τραπεζες και ανοιγη τον Ασκο του Αιωλου σε χιλιαδες εργαζωμενους ...οχι και τοσο Αθωους στη διεργασια..και χιλιαδες δανειαδες που τωρα το δανειο τους ανηκη στον Αιολο....Αρνουμε να πιστεψω τη καραμελλα "Δεν φταιη κανενας" καποιος φταιη και θα βρεθει για να παει στο πυρ το εξωτερο....Περιμενεται το σφιξιμο φερνη ή επανασταση ή Χεσ.....μο....