Μπλέξαμε με τους Σλαβομακεδόνες

[xymox]

(απο τον Σταθη της Ελευροτυπιας)


Αναθάρρησε ο Γιωργάκης! Ξεπέρασε στα γκάλοπ κατά 0,4% τον «Κανένα» κι έγινε «καταλληλότερος» για Πρωθυπουργός με 23,9% (ο Κανένας έμεινε πίσω με 23,5%, όσο πίσω είναι κι ο Γιωργάκης απ' τον Καραμανλή, άλλο ένα 23,5% δηλαδή). Κι όμως, το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στα κεραμίδια και παίζει τον παιάνα της ανάκαμψης. Τα παπαγαλάκια τους στον Τύπο τούς (παραμυθιάζουν και τους) μουρλαίνουν ή η αδίστακτη γύρη της άνοιξης;


Μπλέξαμε με τους Σλαβομακεδόνες

Στην αρχή η υπόθεση φαινόταν β' εθνικής. Κάτι σαν την αίφνης εμφάνιση μιας περιουσιακής διαφοράς από τα μισοξεχασμένα πατρικά εκεί στο χωριό.

Αυτό το είδος του ενοχλητικού «φτωχού συγγενή» που εμφανίζεται μια μέρα απ' το πουθενά στο κατώφλι σου στο άστυ, κουβαλώντας μια νταμιζάνα ξιδιά (κατ' αυτόν «το καλύτερο κρασί του χωριού, ξάδερφε») και δύο στραγγαλισμένα κοτόπουλα πεσκέσι. Μια αρμένικη βίζιτα μόνον και μόνο για να σε πληροφορήσει ότι οι εφτά ελιές στην άκρη απ' το κάτω χωράφι που είχε πάρει προίκα η ξαδέρφη της μάνας σου, για τη ακρίβεια δεν της δόθηκαν ποτέ, έμειναν να ανήκουν στον αδελφό της -τον συγχωρεμένο τον μπαρμπα-Τσάκα- στην από 'κεί πλευρά της οικογένειας. Σώωωπα!

«Δεν πάει στο διάολο!», λες μέσα σου· «για εφτά ελιές τώρα θα ζορίσουμε τη ζωή μας;». Πίνεις λοιπόν ολίγον απ' τον ξιδιά (το πεσκέσι) με τον ξάδερφο, λες και δύο κοινοτοπίες μετά τριών αναμνήσεων μαζί του, η μία επινοημένη, και η παράσταση λαμβάνει τέλος. Λέω «παράσταση» διότι στο μεταξύ έχεις εννοήσει ότι ο φιλοξενούμενός σου είναι σερσέμης, αλλά κάνεις την ανάγκη φιλοτιμία και το καταπίνεις (μαζί με τον ξιδιά).

.................................

Λίγον καιρό μετά κι αφού σχεδόν έχεις ξεχάσει την εν λόγω δυσάρεστη συνάντηση, νέα κεραμίδα σκάει και σου 'ρχεται απ' το χωριό. Μαθαίνεις τηλεφωνικώς απ' τον καφετζή (το πρακτορείο Ρώυτερ της περιοχής) ότι ο σερσέμης, εκτός απ' τις εφτά ελιές, έχει φράξει στα δικά του και τρεις καρυδιές (κάτω απ' τις οποίες έδενε ο παππούς την Αστέρω το άλογο) συν ενάμισι στρεμματάκι γης κάνε δύο!...

Στην αρχή εκνευρίζεται η γραβάτα σου, μετά το καλοσκέφτεσαι και γίνεσαι τούρκος! «Τις καρυδιές μωρέ;!» απορείς και θαυμάζεις. Με πρώτη ευκαιρία λοιπόν αριβάρεις στο χωριό. Εκεί, πριν αλέκτορα φωνήσαι, κελαηδάει τρις ο καφετζής: όχι μόνον σου έχει καταπατήσει τα πατρικά στ' απόσκια ο σερσέμης, αλλά διεκδικεί κι ένα σεβαστό μέρος του χτήματος!

Δεν πιστεύεις στα αυτιά σου -μένεις άφωνος!

Αλλά εκεί που χάνεις τα αυγά και τα καλάθια (διότι ο σερσέμης διεκδικεί και το κοτέτσι) είναι όταν ο πονηρός καφετζής (στην Πόλη θα 'ταν δραγουμάνος του βεζύρη) σου εξηγεί πόθεν αρύεται τέτοιο θράσος ο «ξάδερφος» (διότι πλέον όχι ξάδερφο τον νοιώθεις, αλλά οχιά δικέφαλη): από τον Νωματάρχη του χωριού.

Εχει βάλει μπροστά ο Νωματάρχης τον σερσέμη, του έχει φουσκώσει τα μυαλά κι έχει γίνει όλο το χωριό μαλλιά κουβάρια.

Αυτό έχουμε πάθει και με τους Σλαβομακεδόνες...

Η μακραίωνη κοινή ιστορία είναι σε κάποια πράγματα κάπως ασαφής· σαν τα παλιά συμβόλαια όπου τα όρια των περιουσιών ορίζονταν στο περίπου: «Απ' την ελιά της κυρα-Βγενιάς, όπως μαρτυρά ο μαστρο-Κοσμάς, άρχιζαν τα σταροχώραφα της οικογένειας Τάδε, ώς τον λόγγο ζερβά απ' το γιοφύρι»...

Αντε βγάλε άκρη ή μάλλον το φίδι απ' την τρύπα ή μάλλον απ' τις τρύπες που έχει ανοίξει ο νωμοτάρχης για να φυτιλιάσει το σύμπαν. Οπως και να 'χει σ' αυτά τα τελευταία χρόνια οι Σκοπιανοί «τρελάθηκαν». Λένε πράγματα που δεν έλεγαν πριν παρά μια μικρή εθνικιστική μειοψηφία. Τώρα, με τις πλάτες των Αμερικανών, έχουν λαλήσει! Αυτό που κατ' αρχήν φαινόταν κωμικό, τώρα φαντάζει γκροτέσκ, είναι τραγικό και καταντάει επικίνδυνο. Οι άνθρωποι όχι μόνον διεκδικούν προγονικό (τον Αλέξανδρο) αλλά φθάνουν σε απίστευτες γενετικές θεωρίες φασιστικού τύπου (τις οποίες έχουν εισαγάγει στο εκπαιδευτικό τους σύστημα) προκειμένου να τεκμηριώσουν το παραλήρημά τους.

Εχουν ιδιοποιηθεί τον Κύριλλο και τον Μεθόδιο, τον τσάρο κυρ Σαμουήλ, διεκδικούν τον Ιουστινιανό, μας κατηγορούν για γενοκτονία(!), για βόμβες ναπάλμ(!) και το χειρότερο: όταν τους ζητάς να αποδείξουν όσα λένε, ποτέ δεν υπερασπίζονται αυτό που έχουν ήδη πει, αλλά αρχίζουν τις δοκησισοφίες, σου αποδίδουν παρερμηνεία όσων είπαν, κι όταν πάψεις εξουθενωμένος να ρωτάς, αρχίζουν πάλι να λένε τα ίδια: το προγονικό, η γενοκτονία, τα ναπάλμ, η Μακεδονία του Αιγαίου.

Μπλέξαμε.

Πόσω μάλλον όταν ο σερσέμης που θέλει να σου φάει τις καρυδιές δηλώνει αριστερούλης και ιδανικός ακτήμων.

Ατιμε Νωματάρχη...


Δεν ξερω για σας, αλλα εγω επεσα κατω απο τα γελια....