Δίκη του Χριστού (νομική ανάλυση)

[mystakid]

Η ιστορική Δίκη του Χριστού ως νομική ανάλυση. [Χρήστου Δερμοσονιάδη (Δικαστή)]

[DIONI]

Ως ιστορικός και αρχαιολόγος θεωρώ οτι το θέμα πρέπει να μεταφεθεί στα θεολογικά.

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από DIONI Ως ιστορικός και αρχαιολόγος θεωρώ οτι το θέμα πρέπει να μεταφεθεί στα θεολογικά.

Σαν Administrator και οργανωτής του Club Ιστορίας, θεωρώ ότι το θέμα είναι καλά εδώ που είναι.

[DIONI]

ΔΙΑΤΑΞΑΤΕ.......

[tertios]

Μελέτυησα το αρθρο Κώστα και εχω να παρατηρησω τα εξης

Οι δικονομικές και ουσιαστικές παραλείψεις της δίκης του Ιησού είναι αναμφισβήτητα μεγάλες και θα είχε φυσικα σήμερα δικαίωμα αναψηλάφησης και αθώωσης. ΄Ομως , ήταν μια σαφής πολιτική δίκη....

και στην Ιστορία της Ανθρωπότητας υπήρξαν πάμπολες πολιτικές δικες με ακόμα κραυγαλεότερες παραβάσεις και άδικές αποφάσεις. Η δίκη του Σωκράτη , π.χ. είχε σωρεία δικονομικων παραβάσεων , η δε εκτέλεση της ποινης οφείλεται μόνο στην εμμονη του Σωκράτη στην τήρηση του Νόμου.

Ο Χριστός υποτάχθηκε και αυτός στον Νόμο του Θεού.

Δικαιοσύνην εγω ανταποδώσω, είπεν Κύριος Κύριος.

[mystakid]

Υιοθέτησα την άποψη της πηγής (εγκόλπιο) που κι αυτό το είχε ανηρτημένο στην ιστορική ενότητα.

Το ότι, ανέβασα το 10 σελίδων κείμενο στις 09:45 και στις 09:51 (όπως φαίνονται οι χρόνοι στα ποστς) είχε ήδη απαντηθεί, εκτιμώ πως ενδεικνύει, την με ‘’συνοπτικές διαδικασίες’’ απάντηση και λήψη απόφασης, όπως κάπως έτσι έγινε (συνοπτικά και εσπευσμένα) και η δίκη Του Κυρίου.

Άρον, άρον σταύρωσον Αυτόν… με τη μία όψη, τη μη συγχωρετική του ανθρώπου προς τον Θεό, (όσο ο Θεός ΔΕΝ χωράει στην ανθρώπινη ιστορία) αλλά και την άλλη όψη, την εκ μακροθυμίας και ανεξικακίας συγ-χωρετική του Θεού προς τον άνθρωπο… άφες αυτοίς, ουκ γαρ οίδασι τι ποιούσι. Με το ΔΙΑΛΕΞΑΤΕ, φυσική απάντηση στο ΔΙΑΤΑΞΑΤΕ…

Τέλος πάντων. Η όλη μελέτη έχει σαφή άξονα και τονίζεται το επιστημονικό σκέλος, όπως αυτό αναφέρεται από τις πρώτες κιόλας γραμμές.

…Το βασικό λοιπόν ερώτημα είναι αν η δίκη του Χριστού ήτανε μία δίκαιη δίκη, κατά το ανθρώπινο μέτρο, αν δηλαδή έγινε σύμφωνα με το νόμο και τη δικονομία.

Υπό αυτό το πρίσμα, ο συγγραφεύς διαπιστώνει – σημειώνει:

16 από τις παραβάσεις του Μωσαϊκού Νόμου (στην εβραϊκή δίκη του Μεγάλου Συνεδρίου) ...και άλλες 16 σοβαρές παραβάσεις του Ρωμαϊκού Δικαίου (στη δίκη του Πιλάτου)

, αλλά και τέλος, 7 αθωωτικές αποφάσεις.

Όσον αφορά Γιώργη ότι …στην ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξαν πάμπολλες πολιτικές δίκες με ακόμα κραυγαλεότερες παραβάσεις και άδικες αποφάσεις, …νομίζω πως ορθώς θεωρούνται ως προ-εκτυπώσεις και μετ-εκτυπώσεις της δια του Σταυρού καταδίκης εις θάνατον της Αληθείας και Δικαιοσύνης. Όλα δε αυτά τα γνωστά ή άγνωστα αδικηθέντα, με οποιονδήποτε τρόπο, από τους συνανθρώπους τους πρόσωπα, για χάριν της Αληθείας, (διαχρονικά από Γενέσεως έως Συντελείας), φέρουν την αυτήν ‘’ενεργειακή’’ σφραγίδα (σταυρού) εκείνης της εν χρόνω θυσίας του Άχρονου (ως συμμάρτυρες).

Όσο ένα ποτήρι είναι μισογεμάτο, αν κάποιος τρίτος το αναφέρει ως μισοάδειο, φυσικά έχει ΚΑΙ αυτός δίκαιο. Παρά την διαφορετική άποψη, ΕΧΕΙ τόσο ΔΙΚΑΙΟ, όσο και ο έχων αντίθετη γνώμη, που ένας μη μεροληπτικός παρατηρητής, πρέπει να αποδώσει. Μόνο όταν αυτό πληρωθεί μέχρι τέλους, τότε παύουν τα αντι-κείμενα λόγια, καθώς σταματά να έχει πλέον δίκαιο.

Έτσι, εδώ έχουμε την ιστορία… Από μόνη της, χωρίς την θεϊκή υπόσταση του Ιησού, είναι ένα μισογεμάτο ποτήρι. Δικάστηκε, αντικειμενικά αδικήθηκε και εκεί τελειώνει η ιστορία. Άλλη μία αδικία ανάμεσα στις πολλές…. και το κακό συνεχίζει να ισχύει.

Στην Ορθοδοξία (και όχι μόνο, κι αυτό για να μην θεωρηθεί αμελητέο ποσοστό) η ιστορία ΔΕΝ τελειώνει στη ανθρώπινη δίκη, αλλά έχουμε ιστορική αναστάσιμη συνέχεια, συνανασταίνουσα τον άνθρωπο με όλη τη φύση - κτίση. Το κράτος του θανάτου δια της Αναστάσεως καταργείται, προσλαμβάνοντας η ιστορία (σαν ποτήρι) την συμπληρωματική της θεανθρώπινη ( 8 ) και όχι ΜΟΝΟ ανθρώπινη – επιστημονική ( 6 ), χωρίς Θεό, διάσταση.

Ακούμε εκ των μακαρισμών: …Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς• επειδή ούτως εδίωξαν τους προφήτας τους προ υμών.

Χωρίς Σταυρωθέντα και Αναστηθέντα ΜΕ το Σώμα, Χριστό, ο κάθε μακαρισμός καταντά ου-τοπία και η αποκατάσταση δικαιοσύνης όνειρο θερινής νυκτός για αφελείς. Μέσα όμως σε αυτήν την φαινόμενη (και μόνο με τα χοϊκά μάτια ορώμενη) πραγματικότητα, κυριαρχεί μία παράλογη απελπισία, που αντιβαίνει ακόμη και στην φύση του ανθρώπου.

Γιαυτό και Ο Κύριος, για την επιβεβαίωση και το ευσταθές της ελπίδας, δεν αρνήθηκε/αρνείται (διαχρονικά) την ψηλάφηση στους τύπους των ήλων και την τοποθέτηση της χείρας στην πλευρά, ώστε οι επιθυμούντες να έχουν αντικειμενική άποψη να ‘’δουν και να πιάσουν’’. Λένε βέβαια, πως οι έχοντες προκατάληψη, όσα θαύματα και να δουν, δυστυχώς δεν θα πιστέψουν κι είναι ματαιότητα, αν ΔΕΝ θέλουν, κάποιος να επιμένει να τους γεμίσει το ποτήρι. Εύχομαι μόνο, αυτή η υπερίσχυση της σκιάς της απελπισίας και ανυπαρξίας του Θεανθρώπου και δη αναστάντος, νάναι μερική και ως σκιά, να απέλθει το συντομότερο ως κακός εφιάλτης, ερχόμενο το Ανέσπερο Φως.

Παρομοίασε Ο Κύριος την Σταύρωση και Ανάσταση (όχι μόνο δική Του αλλά και δική μας) με τις ωδίνες του τοκετού και την χαρά της τεκνογονίας, που όλοι οι πόνοι ξεχνιούνται με την χαρά της γέννησης.
Εφόσον ο καθένας ζει τον χωροχρονικό του σταυρό, κυοφορεί εν δυνάμει, εν γνώσει ή εν αγνοία και την ανάστασή του (δλδ αναγέννηση). Επειδή όμως το εν δυνάμει δεν αρκεί και μόνο με ευχολόγια για να γίνει εν ενεργεία, χωρίς μυστική και μυστηριακή μετοχή στο Αναστημένο Σώμα Χριστού, ο σπόρος ΑΝ ΔΕΝ απορριφθεί και καταπατηθεί (υποτιμηθεί) ως ανούσιος και εκδιωχθεί βιαίως από το πρόσφορο έδαφος της καρδιάς, αλλά με επιμέλεια θεμελιωθεί ως πίστη και έργα από ΕΔΩ, βιούται από τώρα και στους αιώνες. ...Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνει ζήσεται.

Η Σταύρωση ΚΑΙ η Ανάσταση είναι δύο καίρια (πρόσφορα προς ανάλυση) ιστορικο-θεολογικά συμβάντα ως δύο όψεις του αυτού νομίσματος και λογικό είναι, να μην μας συμφέρει ως διττοί (ψυχοσωματικοί) άνθρωποι, να μένουμε μόνο στο ένα σκέλος (αποκομμένων μεταξύ τους ή ανισόρροπα ισχυόντων εφ΄ημών χαράς Αναστάσεως – ελπίδας ή λύπης Σταυρού - απελπισίας).

Επειδή, ειδικά η Ανάσταση είναι Ιστορικό γεγονός που τέμνει την (ανθρώπινη) θεολογία και την διακρίνει σε αληθή και αληθοφανή, αλλά και συγχρόνως Θεολογικό, που τέμνει την (ανθρώπινη) ιστορία σε ιστορία με, ή χωρίς Θεό, γιαυτό και μεταφέρω τη συνέχεια, στο διασκοπικό thread Θεολογία και επιστήμες. (αλήθεια ΜΕ Αλήθεια)

Με το συμπλεκτικό ‘’και’’, εννοώ την εν δυνάμει και ενεργεία σύνθεση, (σε θεωρία και πράξη) όπου Η μία, Όλη (τρισυπόστατη) Αλήθεια (999) δια Του Λόγου (888) τροφοδοτεί (κατά τάξη και ετοιμότητα) το αποκοπέν και διασπασμένο (666) μέρος, με λόγους και ρήματα αληθείας.

Αυτά θεωρώ πως ‘’συλλέγει’’ ή ‘’συμμαζεύει’’ ο άνθρωπος κατά την επιστροφή του (μεταστροφή του νου του, στο Νου= μετά-νοια), όταν από διασπασμένος αυτός και η φύση (εκ της πτώσεως) τείνει να ανακτήσει και τελικά ανακτά (ολοκληρούμενος) το πρώτο άρρηκτο κάλλος – κόσμο. Την καινή και αναστάσιμη κτίση.

Αυτά, ως η πνευματική γνώση των λόγων της φύσης (σκέλος προφ. Ηλία στην Μεταμόρφωσή μας), είναι εφόδια εξισορροπητικά της πνευματικής γνώσης των Γραφών (προφ. Μωυσή), και τα οποία οφείλουν να αντιμετωπίζονται, όπως πραγματικά είναι. Ούτε υπερτιμώντας, αλλά ούτε και υποτιμώντας τα, δλδ ως (ίχνη) οδοδείκτες - αγγέλους, που απλά ενδεικνύουν (με αναγωγική μεθοδολογία) το Όλον, και όπως είναι φυσικό, προ-ηγούμενοι, ως ακτίνες του ολόλαμπρου και Αδύτου Αστέρος. …κι ο άγγελος, ιστάμενος επί του κενού μνήματος αναφέρει…. ουκ έστιν ώδε. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!



Ιστορικό γεγονός, που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και να τον φέρει στα ίσα του. Αν το θέλει. :-|

[man_dy_a]

Εγώ θέλω να ρωτήσω κάτι άλλο.
Ο Ιησούς είχε κάνει σε ένα από τα θαύματά του, την ανάσταση της κορούλας του Αρχισυναγωγού Ιάειρου.
Μετά ο Αρχισυναγωγός Ιάειρος, που εξαφανίσθηκε; Γιατί δεν πήγε να υπερασπιστεί τον Ιησού; Γιατί σε άλλα ευαγγέλια (το απόκρυφο του Νικόδημου)
ο Ιάειρος εμφανίζεται στην δίκη ως κατήγορος;