Τροπάρια στην Νεοελληνική

[Xenios]

Το αγαπημένο μου τροπάριο της ημέρας

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη, μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι! λέγουσα, ότι νυξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας. Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ˙ κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς, τη αφάτω σου κενώσει. Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν, τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις˙ ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη. Αμαρτιών μου τα πλήθη, και κριμάτων σου αβύσσους, τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το έλεος.

[amigos]

Επειδή για μερικούς που έχουν κάνει Αρχαία από το δημοτικό (μερικοί εκ των οποίων ζούσαν την εποχή που μιλούνταν) το παραπάνω τροπάριο αποτελεί στρωτή γλώσσα, σας παρουσιάζω μια δική μου ελεύθερη μετάφραση του τι καταλαβαίνω για να καταλάβετε και εσείς την ανάγκη μετατροπής της εκκλησιαστικής γλώσσας στην νεα ελληνική.

Κύριε, η γυναίκα που έχει πέσει σε πολλές αμαρτίες, ασθανόμενη την δική σου Θεότητα, έχοντας αναλάβει μυροφόρα, κλαίγοντας, μύρα σου φέρνει για τον ενταφιασμό σου.
Αλίμονο, λέω. Ότι νύχι υπάρχει, ότι επιθυμία ακολασίας, ζοφώδης (δεν ξέρω τι είναι) και χωρίς φεγγάρι, έρωτας της αμαρτίας.
Δέξου τις πηγές των δακρύων μου, εσύ που περνάς τον καιρό σου στα σύννεφα μαζί με το νερό της Θάλασσας.
Κάμψε προς τους στεναγμούς της καρδιάς, εσύ που κοιμάσαι στους ουρανούς, τη αφάτω σου (δεν ξέρω τι είναι) άδειασε.
Φιλώ τα ωραία σου πόδια, και φεύγοντας από αυτά πάλι, στο κεφάλι μου βροστρύχοις (δεν ξέρω τι είναι) , όταν είσαι στον Παράδεισο Εύα το δειλινό, κρότο άκουσες και έκρυψες τον φόβο σου. Τα πλήθη των αμαρτιών μου, και τα πολλά κρίματα μου, ποιός θα τα βρει, Σωτήρα της ψυχής ;
Εμένα την δούλη σου μη με παρίδης (δεν ξέρω τι είναι), εσύ που έχεις αμέτρητο έλεος.

Συγχωρέστε με για το σφάξιμο του παραπάνω αλλά ήθελα να σας δείξω τι καταλαβαίνει ένας μέσος πιστός.

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από amigos Επειδή για μερικούς που έχουν κάνει Αρχαία από το δημοτικό (μερικοί εκ των οποίων ζούσαν την εποχή που μιλούνταν) το παραπάνω τροπάριο αποτελεί στρωτή γλώσσα, σας παρουσιάζω μια δική μου ελεύθερη μετάφραση του τι καταλαβαίνω για να καταλάβετε και εσείς την ανάγκη μετατροπής της εκκλησιαστικής γλώσσας στην νεα ελληνική.

Ο Κωστής Παλαμάς, έχει κάνει μια ελεύθερη μεταφορά και είναι πραγματικά αριστουργηματική :

«Κύριε, γυναίκα αμαρτωλή, πολλά
πολλά, θολά, βαριά τα κρίματά μου.
Μα, ω Κύριε, πως η θεότης Σου μιλά,
μέσ’ στην καρδιά μου!

Κύριε, προτού σε κρύψ’ η εντάφια γη
από τη δροσαυγή λουλούδια πήρα
κι απ’ της λατρείας την τρίσβαθη πηγή
σου φέρνω μύρα.

Οίστρος με σέρνει ακολασίας...Νυχτιά
σκοτάδι, αφέγγαρο, ανάστερο με ζώνει,
το σκοτάδι της αμαρτίας, φωτιά
με καίει, με λιώνει.

Εσύ που από τα πέλαα τα νερά
τα υψώνεις νέφη, πάρε τα Έρωτά μου,
κυλάνε, είναι ποτάμια φλογερά
τα δάκρυά μου.

Γείρε σ’ εμέ. Η ψυχή μου πως πονεί!
Δέξου με Εσύ που δέχτηκες και γείραν
άφραστα ως εδώ κάτου οι ουρανοί
και σάρκα επήραν.

Στ’ άχραντά Σου πόδια, βασιλιά
μου Εσύ, θα πέσω και θα στα φιλήσω
και με της κεφαλής μου τα μαλλιά
θα στα σφουγγίσω.

Τάκουσεν η Εύα μέσ’ στο αποσπερνό
της παράδεισος φως ν’ αντιχτυπάνε,
κι αλαφιασμένη κρύφτηκε...Πονώ,
σώσε, έλεος κάνε.

Ψυχοσώστ’ οι αμαρτίες μου λαός
τ’ αξεδιάλυτα ποιός θα ξεδιαλύσει;
Αμέτρητό Σου το έλεος, ο Θεός!
Άβυσσο η κρίση».

[amigos]

Φοβερό..Τι κρίμα οι άνθρωποι που δεν έχουν αυτήν την μόρφωση να χάνουν αυτήν την ομορφιά.

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από amigos Φοβερό..Τι κρίμα οι άνθρωποι που δεν έχουν αυτήν την μόρφωση να χάνουν αυτήν την ομορφιά.

Είναι όντως μοναδικό, όπως μοναδικός είναι ο Παλαμάς αλλά και το ίδιο το τροπάριο.

Ο μεγάλος μας ποιητής έχει "μεταφράσει" και άλλους ύμνους, θα ψάξω στα απαντά του να τα βρω.

[Xenios]

Και ο Φώτης Κόντογλου έχει μεταφράσει το ποίημα.

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη:

Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.

Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας. Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου, εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.

Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου, και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου· αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε.

Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου; Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος.

[Xenios]

Σας δίνω τον κορυφαίο σημερινό ύμνο της Μεγάλης Πέμπτης και στην σημερινή γλώσσα.

Σήμερα κρεμάται επάνω στο ξύλο
Εκείνος που κρέμασε τη γη
πάνω στα ύδατα.
Στεφάνι από αγκάθια
φοράει στο κεφάλι,
Εκείνος που είναι
Ο βασιλιάς των Αγγέλων.
Ντύνεται με ψεύτικη πορφύρα
αυτός που περιβάλλει τον ουρανό
με σύννεφα.
Δέχτηκε ράπισμα,
Εκείνος που στον Ιορδάνη
(δια του βαπτίσματος του)
ελευθέρωσε τον Αδάμ
από το δεσμό της αμαρτίας
Με καρφιά καρφώθηκε
ὁ Νυμφίος της Εκκλησίας.
Με λόγχη τρυπήθηκε
Ο Υιός της Παρθένου
Προσκυνούμε τα πάθη σου Χριστέ.
Δείξε σέ μας και την ένδοξη σου Ανάσταση.