Μάνα...
Για αλλού πήγαινε αυτό το κείμενο, με συγκεκριμένο θέμα και συγκεκριμένο μέγεθος.
Τέλος πάντων, για κάποιο απροσδιόριστο λόγο το θυμήθηκα απόψε...
---
Ήταν εκεί ξαπλωμένη κι αδύναμη. Τα πυρετωμένα ματάκια ήταν ήρεμα και κλειστά. Τα δικά μου βαριά, μα άγρυπνα.
Η νύχτα φάνταζε ατελείωτη. Άγγιζα τα μάγουλα τα ροδοψημένα, αφουγκραζόμουν τους παλμούς.
Για άλλη μια φορά έπλεξα τα δάχτυλα στα μεταξένια μαλλάκια. Έσταξα δροσιά στο φλογισμένο μέτωπο.
«Μαμά...» ψιθύρισε αδύναμα και μισάνοιξε τα βλέφαρά.
«Εδώ είμαι Άγγελέ μου», άγγιξα τα τρυφερά χειλάκια.
Άπλωσε τα χέρια τα παιδικά και με τράβηξε κοντά της, μ’ ακούμπησε στο στηθάκι που σιγόβραζε, τράβηξε απαλά και μύρισε τα μαλλιά μου.
«Εσύ είσαι ο Άγγελός μου, μαμά...» είπε και με έσφιξε με μια απρόσμενη δύναμη...
Μάνα... Άννα Βασιλειάδη-Δαρδάλη
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
|