Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Επιστήμη & Εκπαίδευση > Ιστορία
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 07-06-08, 10:09
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Επιστολή του Κικέρωνος προς τον Τίτο Πομπώνιο (60πΧ)

Οι επιστολές του Κικέρωνος, περιγράφουν για το πως έβλεπαν τους Έλληνες οι Ρωμαίοι.

Μερικές στιγμές θα δείτε, πόσο .... πραγματικοί απόγονοι είμαστε....

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟ.

Πόσο λυπούμαι που τούτες τις μέρες του Μαΐου, δεν βρίσκεσαι μαζί μας εδώ στο Τούσκουλο, όπου τώρα και δύο εβδομάδες ξεκουράζομαι από το συμφερτό της αγοράς και τους κούφιους λόγους της Συγκλήτου. Από προχτές το πρωί φιλοξενώ τους κοινούς μας φίλους και συμπότες, τον Μάρκελλο, τον Καϊκο, τον Ελουίλιο, τη Λίβυα, για μένα πάντα νέα, και μιαν άγνωστη σου, την πρασινομάτα την Κόριννα, που μου κουβάλησε ο Οβίδιος. Τον θυμάσαι τον Οβίδιο, τον ανοικονόμητο Οβίδιο. Διασκεδάσαμε με τους καινούργιους του έρωτες, όπως φυσικά θέλει να μας τους ζωγραφίζει στα τελευταία του ελεγεία.

Μνημονεύανε συχνά το όνομα σου οι καλοί μας φίλοι και αναθυμότανε τα παλιά μας συμπόσια στην έπαυλη σου στην Όστια. Αλλά πόσο θα είσαι μακριά από όλα τούτα τα ελαφρά, αφοσιωμένος τώρα, στα νέα σου καθήκοντα, εκεί, κάτω από τον ασυνέφιαοτον ουρανό της Αχαΐας. Και όμως εγώ βρίσκομαι πολύ κοντά σου και σε σκέπτομαι πολύ, προπαντός όταν μένω μόνος, άγρυπνος τις νύχτες, κατά το συνήθειο μου.

Βεβαία δεν μπορούσες να αρνηθής την τιμή που σου έκανε ο Αύγουστος. Είσαι νέος και πολλοί μεγαλύτεροι σου πόσα και πόσα δε θα πέρασαν για να κερδίσουν μιαν εύνοια, που εσένα στην πρόσφερε η τύχη, σχεδόν χωρίς να την περιμένης - μιαν εύνοια όμως, που σέρνει πίσω της και κίνδυνους, φθόνους, δυσμένειες και ποιος ξέρει τι άλλα δεινά. Από τις ανησυχίες μου αυτές κινημένος, είπα, τώρα που έχω καιρό να σου γράψω ό,τι είχε η πείρα μου θησαυρίσει την εποχή που κι εγώ αγωνιζόμουνα στο ίδιο στίβο. Ίσως και σε βοηθήσω στο έργο σου εκεί κάτω• ίσως μπορέσω να σε αποτρέψω από τίποτε λάθη ή και από κάποιες στην αρχήν αδιόρατες αδεξιότητες, που όμως υπομονεύουν κάποτε ένα πολύμηνο έργο. Συχώρεσε στα χρόνια μου το θάρρος να σου γίνω απρόσκλητος Μέντορας, αν και ίσως διόλου να μην το χρειάζεσαι. Μα είπα, και λίγα αν είναι όσα μπορείς να ωφελήθής από τους λόγους μου, καλά θα είναι και αυτά, μια που θα είναι με τόση αγάπη δοσμένα. Άφησε λοιπόν τον παλιόν ανθύπατο της επαρχίας σου να σου προσφέρη, κατά το λόγο του Αχιλλέα, "δώρον ολίγον τε φίλον τε". (Σ.Μ. Η φράσις είναι γραμμένη Ελληνικά στο πρωτότυπο).

Κερδίσαμε, αγαπητέ Ατίλιε, τον κόσμο με τις λεγεώνες μας, αλλά θα μπορέσομε να τον κρατήσομε μονάχα με την πολιτική τάξη που θα του προσφέρομε. Διώξαμε τον πόλεμο στις παρυφές της γης. Από τον Περσικό κόλπο ως τη Μαυριτανία, από τη γη των Αιθιόπων ως την Καληδονία αδιατάραχτη βασιλεύει ή ρωμαϊκή ειρήνη. Δύσκολο φαίνεται να εξήγηση κανείς. πως μια πόλη έφθασε να κυβερνά την οικουμένη. Μέσα στους λόγους όμως που θα αναφέρονταν για μια τέτοια εξήγηση, θα έπρεπε να ήταν πρώτος ετούτος, καταλάβαμε καθαρά και έγκαιρα πως υποτάσσοντας ξένους λαούς, αναλαμβάναμε μιαν ευθύνη για την ευημερία τους. Τούτη ή συνείδηση της ευθύνης διακρίνει τους βάρβαρους κατακτητές από τους κοσμοκράτορες. Μονάχα ο Αλέξανδρος πριν από εμάς είχε την συνείδηση τούτης της ευθύνης. Ευτυχώς για τη δόξα της Ρώμης πέθανε νέος, γιατί αλλιώς θα ήτανε οι Έλληνες σήμερα οι άρχοντες του κόσμου. Αλίμονο στους λαούς όταν τις πορσπάθειές τους τις ενσαρκώνουν μονάχα σε μεμονωμένα άτομα, που περνούν και όχι σε ανθρώπινες κοινότητες, σε θεσμούς, που αντέχουν στη ροή των πραγμάτων και σηκώνουν άνετα τον όγκο των πολύχρονων έργων.

Έχομε τη σοφία να μη θέλομε να είμαστε δυσβάσταχτοι εκμεταλλευτές των λαών, που υποτάχτηκαν στην εξουσία μας. Καταλάβαμε πως μια τέτοια εκμετάλλευση καταντάει ζημιά και ανησυχία δαπανηρή, όταν ξεπερνάει το πρεπούμενο μέτρο. Και μάλιστα όσο πιο εκτείνεται η εξουσία όσο πιο αραιώνουν οι φρουρές και αυξάνει η δυσαναλογία του αριθμού των αρχόντων και των αρχομένων, τόσο η εκμετάλλευση πρέπει να γίνεται πιο ανεπαίσθητη, ένας ελαφρύς τόκος που οι λαοί μας πληρώνουν για την τάξη και την ειρήνη που τους εξασφαλίζουμε.

Αλλά δεν φτάνει να τους χαρίζωμε ειρήνη και τάξη, γιατί αυτά είναι αρνητικά στοιχεία, είναι όροι• δεν αποτελούν την ουσία της ευδαιμονίας των ανθρώπων. Πρέπει να προάγωμε την υλική ευημερία των λαών μας• πρέπει με την υπερέχουσα τεχνική μας να τους κατασκευάζωμε υδραγωγεία και αιωνόβιους δρόμους λιμάνια, γιοφύρια και άλλα έργα που κάνουν τη ζωή των ανθρώπων πιο άνετη και πιο εύκολη. Θα έπρεπε ακόμη και της φιλοσοφίας και της ποίησης τα δώρα να σκορπούσαμε στις χώρες που κυβερνούμε. Το μέγα όμως τούτο έργο είμαστε άξιοι να το κάμωμε μόνο στις δυτικές επαρχίες, γιατί εκεί που βρίσκεσαι εσύ, οι έλληνες το επιτελούν ακόμη σήμερα καλλίτερα από μας. Ας επαναλάβωμε και εμείς τη δυσάρεστην ομολογία του Οράτιου Φλόκους
GRAECIA CARTA, FERUM VICTOREM CEPIT, ET ARTES INTULIT AGRESTI LATIO.

Αλλά δεν αρκεί να δίνη πολλά η Ρώμη στους λαούς του κόσμου, πρέπει να ξέρει και να ανέχεται πολλά, να συμβιβάζεται με λογής αξιώσεις, λογικές και παράλογες, να συμμορφώνεται σε κάθε τόπο με ότι ο τόπος αυτός πιστεύει και επιδιώκει• πρέπει να απαγορεύη, μόνο όταν η απαγόρευση επιβάλλεται από μίαν αδήριτην πολιτικήν ανάγκη• πρέπει να αναγνωρίζει όλες τις ελευθερίες που μπορεί να συνυπάρξουν με τους γενικούς σκοπούς της πολιτικής της. Τούτου του μέτρου ο καθορισμός κάθε φορά χρειάζεται και πείρα και τέχνη και ανοχή περισσή. Και όποιος στρατηγός, όποιος ανθύπατος, σαν και σένα, στις αχανείς εκτάσεις που εποπτεύετε, δεν βρη τούτο το μέτρο, κινδυνεύει σ' εκείνην την περιοχή να μείωση την αίγλη και το μεγαλείο της δημοκρατίας μας, και να ζημιώση ένα έργο, που οικοδόμησαν η μετριοπάθεια και η σύνεση γενεών, DAT. XIV KALENDAS ΜΑΙΑ5, DE TUSCULO.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
The Following 3 Users Say Thank You to Xenios For This Useful Post:
Naias (03-08-11), Nikoscot (03-08-11), vgiagias (17-10-12)
  #2  
Παλιά 07-06-08, 10:10
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ.

Μάθε, φίλτατε μου Ατίλιε, πως όσοι θέλουν να είναι κοσμοκράτορες, πρέπει να έχουν νοοτροπία πατρικίων και όχι νοοτροπία ιππέων. (Σ.Μ. Οι ιππείς αποτελούσανε τη δεύτερη κοινωνική τάξη στην αρχαία Ρώμη, ύστερα από τους πατρικίους. Ήταν οι εύποροι, που δεν ήταν αριστοκράτες). Μερικοί από τους δικούς μας, προστατευμένοι από την τρομερή σκιά των αετών μας, κομίζουν τον τελευταίο καιρό εκεί στις επαρχίες μια βουλιμία εμπορίας και εκμετάλλευσης που είναι ασυμβίβαστη με το λειτούργημα της παγκόσμιας ηγεσίας. Αυτοί οι άνθρωποι άρχισαν να αποτελούν την "Αχίλλειον πτέρναν" της πολιτικής μας οργάνωσης. Και σου προλέγω πως άμα αυτοί γίνουν περισσότεροι από τους άλλους, εκείνους που σκέπτονται σαν πατρίκιοι, τότε θα αρχίση τελειωτικά η κατάπτωση της Ρώμης, θα ζή η Ρώμη τότε πια από τις θησαυρισμένες δυνάμεις του μεγάλου παρελθόντος• το παρόν δεν θα της πορίζη νέα ζωή.

Θα μπορούσε να συγχώρηση κανείς μια τέτοια νοοτροπία σε ένα λαό στη μεγάλη τέχνη της ηγεσίας. Είναι ευνόητη σε αυτόν η ροπή, μια που έγινε κυρίαρχος, να θέλει να απόλαυση τα υλικά αγαθά που μπορεί να του προσπορίση η κυριαρχία του.

Αν όμως προορισμός και πρόθεση ενός τέτοιου Λαού είναι να κράτηση για χρόνους πολλούς το θρόνο της κοσμοκρατορίας, τότε θα προσάρμοση με γρήγορο ρυθμό το ήθος του στον σκοπό του και μέσα στα σμήνη των πολιτικών πρακτόρων, που αναγκαστικά θα ξαποστέλνει σε όλη την οικουμένη, θα επικρατούν πάντα εκείνοι που σκέπτονται και πράττουν σα πατρίκιοι.

Δεν θέλω με αυτά να πω πως ένας κυρίαρχος λαός θα δίνη και δεν θα παίρνη. Είμαι και εγώ ρωμαίος, Ατίλιε Νάβιε. Τέχνη μας είναι να παίρνωμε, αλλά όχι όπως ο αρχηγός της οικογένειας παίρνει ότι κερδίζουν οι δικοί του. (Σ.Μ. Στο λατινικό κείμενο γίνεται χρήση του νομικού όρου SUI. Κατ' αρχήν ότι κέρδιζαν οι SUI ανήκε, σύμφωνα με το κλασικό ρωμαϊκό δίκαιο, στον αρχηγό της οικογενείας). Οι σοφοί της πολιτικής τέχνης, έλληνες και δικοί μας, μας διδάσκουν πως μπορεί και πρέπει να ωφελούνται οι κοσμοκράτορες, με ποια μέθοδο και ως ποιο σημείο και από ποιο σημείο και πέρα αδικούν και αδικώντας βλάπτουν και αυτούς που κυβερνάν, αλλά προπαντός τον εαυτό τους.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
The Following 3 Users Say Thank You to Xenios For This Useful Post:
Naias (03-08-11), Nikoscot (03-08-11), vgiagias (17-10-12)
  #3  
Παλιά 07-06-08, 10:10
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΡΙΤΟ

(ΣΜ. Ο επιστολογράφος από δω και πέρα, σε σειρά από επιστολές, αναλύει το πολιτικό ήθος τον Ελλήνων. Είναι φανερό πως ο Ατίλιος Νάβιος διοικεί περιοχές μι ελληνικούς πληθυσμούς και ο Μενένιος Άπιος στον καιρό του είχε κάνει το ίδίο)

Ο έλληνας είναι πιο εγωιστής από μας και συνεπώς και από όλα τα έθνη του κόσμου. Το άτομο του είναι "πάντων χρημάτων μέτρον" κατά το ρητό του Πρωταγόρα. Αδέσμευτο, αυθαίρετο, και ατίθασο, αλλά και αληθινά ελεύθερο ορθώνεται το εγώ των Ελλήνων. Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί, όσα εμείς αναγκαζόμαστε σήμερά να σκεφτούμε σύμφωνα με τη σκέψη τους. Χάρις σε αυτό βλέπουν με τα μάτια εκείνων που είδαν πριν από αυτούς. Χάρις σε αυτό η σχέση τους με το σύμπαν, με τα πράματα και τους ανθρώπους δεν μπαγιατεύει, αλλά είναι πάντα νέα, δροσερή και το κάθε τι, χάρις σ’ αυτό το εγώ αντιχτυπάει σαν πρωτοφανέρωτο στην ψυχή τους. Είναι όμως και του καλού και του κάκου πηγή τούτο το χάρισμα. Το ίδιο εγώ που οικοδομεί τα ιδανικά πολιτικά συστήματα αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των ανθρώπων

Και ήρθανε οι κοιροί όπου ο ελληνικός εγωισμός ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλά δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες. Και εμείς τους συναντήσαμε , καλέ Ατίλιε σε τέτοιους καιρούς και γι αυτό η κρίση μας γι αυτούς συμβαίνει να είναι τόσο αυστηρή , που κάποτε καταντάει άδικη.

Αλλά και πως να μην είναι; Η μοίρα μας έταξε νομοθέτες του κόσμου και το ελληνικό άτομο περιφρονεί το νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά την ατομική του, που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια. Απορείς πως η πατρίδα των πιο μεγάλων νομοθετών έχει τόση λίγη πίστη στο νόμο. Και όμως από τέτοιες αντιθέσεις πλέκεται η ψυχή των ανθρώπων και η πορεία της ζωής των. Σπάνια οι έλληνες πείθονται «τοις κείνων ρήμασι». Πείθονται μόνο στα ρήματα τα δικά τους και ή αλλάζουν τους νόμους κάθε λίγο, ανάλογα με τα κέφια της στιγμής ή όταν μπορούν να τους αλλάξουν τους αντιμετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον του ή τη βία ή το δόλο. Α! τόσο τη χαίρεται ο έλληνας την εύστροφη καταδολίευση τους, τους σοφιστικούς διαλογισμούς που μεταβάλλουν τους νόμους σε ράκη.


Ο Έλληνας έχει πιο αδύναμη μνήμη από μας και γι αυτό έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο, μόλις δυσκολέψουν τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις. Θες να σαγηνέψεις την εκκλησία του δήμου σε μια Πόλη ελληνική; Πες τους: Σας υπόσχομαι αλλαγή. Πες τους: θα θεσπίσω νόμους. Αυτό αρκεί. Με αυτό χοντραίνει η ανυπομονησία του, το αψίκορο πάθος του. Τι φαεινές συλλήψεις θα βρεις μέσα σε αυτά τα ελληνικά δημιουργήματα της ιδιοτροπίας της στιγμής. Εμείς δειλά-δειλά και μόνο με το χέρι του πραίτορα τολμήσαμε, διολισθαίνοντας μέσα στους αιώνες, να ξεφύγουμε από τους άκαμπτους κλοιούς της Δωδεκαδέλτου μας, και πάλι διατιμώντας όλους τους τόπους, όλα τα εξωτερικά περιβλήματα. Τούτη η υποκρισία των μορφών, όταν η ουσία αλλάζει, δείχνει πόση είναι η ταπεινοφροσύνη μας μπρος σε κάθε τι που είναι θεσμός και έθος και παράδοση, πόσο το παρελθόν και η συνέχεια του βαρύνουν στην πορεία μας και πόσο δίκαια αντέχουμε αιώνες εκεί που οι έλληνες εκάμφθηκαν σε δεκαετηρίδες.

Μέσα στους πιο πολλούς έλληνες, άμα σκαλίσεις λίγο θα βρεις έναν ισχνόν, υπερόπτη Κοριολανό, έναν άσημον εκδικητικόν Αλκιβιάδη, ένα εγώ μεγαλύτερο από την πατρίδα.
Όχι βέβαια σε όλους , αλλιώς δεν υπήρχαν σήμερα ελληνικές πόλεις.

Αλλά όποιος διοικεί, σαν και σένα, ένα λαό, πρέπει να γνωρίζη τις άρχουσες ροπές, που δεν φτάνουν βέβαια ως τη φανερή ακρότητα του ωραίου Αθηναίου ή του δικού μας Γάϊου Μάρκου, αλλά που τείνουν προς τα εκεί. Οι πολλοί, από χίλιους δύο λόγους, γιατί είναι πιο μικροί και πιο αδύνατοι, σταματούν μεσοδρομίς. Μα και με αυτούς το κακό γίνεται.
Οι έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν απάνω από τα πράγματα.. Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος, θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής των περίπτωσης, ακόμα και όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία ή στο δικαστήριο. Ο έλληνας ζητεί από το νόμο δικαιοσύνη για την δική του προσωπική περίπτωση.
Αν τύχει και ο νόμος δίκαιος στην ολότητά του, και δεν ταιριάζει σε λίγες περιπτώσεις, όπως η δική του, δεν μπορεί αυτό να το παραδεχθεί. Και εν τούτοις τετρακόσια χρόνια τώρα το διακήρυξε ο μεγάλος τούς Πλάτων, πως τέτοια είναι η μοίρα και η φύση των νόμων, πως άλλο νόμος και άλλο δικαιοσύνη• το διακήρυξε και ο Σταγερίτης, χωρίζοντας το δίκαιο από το επιεικές. Αλλά δεν τ' ακούει αυτά ο έλληνας. Δεν δέχεται να θυσιάσει τη δική του περίπτωση, το δικό του εγώ σ΄ ένα νόμο σκόπιμο και δίκαιο στη γενικότητα του.
Έτσι είναι οι πολλοί στις πόλεις που πρόκειται τώρα να διοικήσεις, έτσι διαφορετικοί, αν όχι από μας, όμως από τους πατέρες μας, που θεμελίωσαν το μεγαλείο της παλιάς, της αληθινής μας δημοκρατίας).
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
The Following 3 Users Say Thank You to Xenios For This Useful Post:
Naias (03-08-11), Nikoscot (03-08-11), vgiagias (17-10-12)
  #4  
Παλιά 07-06-08, 10:11
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ

Ποτέ ο άρχων δεν πρέπει να περιφρονή τον αρχόμενο, όσο άξιος και αν είναι αυτός, και όσο ανάξιοι οι αρχόμενοι. Πρέπει να σκύβη, να μελετά και να γνωρίζη το λαό του. Προ παντός όταν έχει να κάνη με τους δυσκολονόητους έλληνες. Για αυτό μη με βαρεθής, που θέλω να σου τους δείξω από πολλές πλευρές και που τις πολλές τούτες πλευρές πάω να τις αναγκάσω σε μια πρώτη ρίζα.

Όσο περνούν οι αιώνες τόσο κι εμείς και οι λαοί που κυβερνούμε περισσότερο ατομιστές, ως που μια μέρα να μαραθούμε όλοι μαζί μέσα στη μόνωση των μικρών εαυτών μας. Νομίζω πως οι έλληνες απάνω στους οποίους εσύ τώρα άρχεις είναι πρωτοπόροι σε αυτόν θανάσιμο κατήφορο.

Δεν σου έκανε κιόλας εντύπωση καλέ μου Νάβιε η αδιαφορία του έλληνα για το συμπολίτη του; Όχι πως δεν θα του δανείση μια χύτρα να μαγειρέψει, όχι πως αν τύχη μια αρρώστια δεν θα τον γιατροπορέψη, όχι πως δεν του αρέσει να ανακατεύεται στις δουλειές του γείτονα, γιο να του δείξη μάλιστα την αξιοσύνη του και την υπεροχή του, σε τέτοιες περιπτώσεις βοηθάει ο έλληνας περισσότερο από κάθε άλλον.

Βοηθάει πρόθυμα και τον ξένο, με την ιδέα μάλιστα, που χάρις στους μεγάλους στωικούς, πάντα τον κατέχει, μιας πανανθρώπινης κοινωνίας, Του αρέσει να δίνη στον ασθενέστερο στον αβοήθητο• είναι και αυτό ένας τρόπος υπεροχής.

Λέγοντας πως ο έλληνας αδιαφορεί για τον πλησίον του, κάτι άλλο θέλω να πω. Αλλά μου πέφτει δύσκολο να στο εξηγήσω. Θα αρχίσω με παραδείγματα, που αν προσέξης, ανάλογα θα δης και εσύ ο ίδιος πολλά με τα μάτια σου. Ακόμη υπάρχουνε ποιητές πολλοί και τεχνίτες στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Πλησίασε τους, καθώς είναι χρέος σου, και πες μου αν άκουσες κανέναν απ' αυτούς ποτέ να επαινή τον ομότεχνο του. Δεν χάνει τον καιρό του σε επαίνους των άλλων ο έλληνας. Δεν χαίρεται τον έπαινο. Χαίρετε όμως τον ψόγο και γι αυτόν βρίσκει πάντα καιρό.

Για την κατανόηση, την αληθινή, αυτήν που βγαίνει από τη συμπάθεια γι αυτό που κατανοείς, δεν θέλει τίποτα να θυσιάση. Το κίνητρο της δικαιοσύνης δεν τον κινεί για να επαινέση ότι αξίζει τον έπαινο. Όχι που δεν θα ήθελε να είναι δίκαιος• αλλά δεν αντιλαμβάνεται καν την αδικία που κάνει στον άλλο. Αλλού κοιτάζει• θαυμάζει ότι είναι δικός του κόσμος• κάθε άλλον τον υποτιμά. Όταν ένας πολίτης άξιος δεν αναγνωρίζεται κατά την αξία του, λέει ο έλληνας: αφού δεν αναγνωρίζομαι εγώ ο αξιότερος του, τι πειράζει αν αυτός δεν αναγνωρίζεται; Ο εγωκεντρισμός αφαιρεί από τον Έλληνας τη δυνατότητα να είναι δίκαιος. Και αυτό εννοούσα λέγοντας, πως ο έλληνας αδιαφορεί για τον πλησίον του• το πάθος του εγωισμού τον εμποδίζει να ασχολείται με τον άλλο, να συνεργάζεται μαζί του .

Και φυσικά από την έλλειψη τούτης της αλληλεγγύης ματαιώνονται στις ελληνικές κοινωνίες οι κοινές προσπάθειες. Η δράση του έλληνα κατακερματίζεται σε ατομικές ενέργειες, που συχνά αλληλοεξουδετερώνονται και συγκρούονται.

Κάποτε και τους νεκρούς ακόμα, όπου θα’ λέγε κανείς πως φθόνος δεν χωρεί, τους αφήνουν ατίμητους οι έλληνες, γιατί δεν βρίσκουν μέσα τους, τη διάθεση να θυσιάσουν κάτι από το νου και στην καρδιά τους για ένα τέτοιο έργο δικαιοσύνης. Μόνο ο ηδονισμός του μίσους μπορεί να τους κάνει τυμβωρύχους. Το εγώ - το τρομερό αυτό εγώ - το πάντα γυρισμένο προς τον εαυτό του, για να υψωθή, ταπεινώνει και τους νεκρούς και εκδικείται ακόμη και για την περασμένη τους δόξα. Μόνο όταν δημιουργηθούν συμφέροντα που συμβαίνει να είναι κοινά σε πολλά άτομα μαζί, βλέπεις την συναδέλφωση και την αλληλεγγύη• πολύ σπάνια για την προάσπιση κοινών ιδανικών. Κοινά ιδανικά σχεδόν δεν υπάρχουν. Στον καθένα έλληνα τα ιδανικά είναι ατομικά. (Γι αυτό οι πολιτικές των φατρίες είναι φατρίες συμφερόντων και το ιδανικό τον κάθε ηγέτη είναι ο εαυτός του).


Νάβιε, ο Κάτωνας από καιρό έχει πεθάνει και πέθανε μαζί του η παλιά μας δημοκρατία. Τώρα βαδίζαμε και εμείς τον δρόμο των Ελλήνων ως που και οι δικοί μας εγωισμοί, κάθε μέρα ωμότεροι και βιαιότεροι, να σκεπάσουν με την πλημμυρίδα τους τη Σύγκλητο και την αγορά και ολόκληρη την αθάνατη πόλη.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
The Following 3 Users Say Thank You to Xenios For This Useful Post:
Naias (03-08-11), Nikoscot (03-08-11), vgiagias (17-10-12)
  #5  
Παλιά 07-06-08, 10:11
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΕΜΠΤΟ

Το κοινό μίσος και το κοινό συμφέρον συνδέουν τους ανθρώπους• προ παντός τους Έλληνες και τους ανατολικούς λαούς της Μικρασίας που οι Έλληνες στα στερνά τους πολίτισαναν και τους δίδαξαν και μαζί τους αποχάλασάν .

Όπου λείπει το κοινό μίσος και το κοινό συμφέρον υπάρχει συνήθως το κενό, η αδιαφορία του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο.

Μου έλεγε κάποτε κάποιος από την Αλικαρνασσό: "Δούλεψα όλη μου τη ζωή σκληρά και ανυστερόβουλα για την πόλη μου και θαρρώ πως δούλεψα ωφέλιμα και νόμιμα αλλά δεν σκέφθηκα να απλώσω έντεχνα τη φήμη μου στο δήμο. Και έτσι είμαι καταδικασμένος, αν όχι στην αφάνεια, όμως στην εξίσωση μου με ένα σωρό μέτριους και ασήμαντους. Και πρέπει να περιμένω το βραδύ το χρόνο και το θάνατο, που απάγει προς την ανωνυμία όλος τους πρόσκαιρους, ως το ξεχώρισμα και ως μια αργοπορημένη δικαίωση που ίσως μου ανήκει.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΚΤΟ

Εδώ και δυο βδομάδες σου έγραφα για τον φυγόκεντρον εγωισμό των ελλήνων. Δεν θυμάμαι όμως αν σου έγραψα το χειρότερο. Κινημένος από την ίδιον αυτήν εγωπάθεια, τη ρίζα αυτήν κάθε ελληνικού κακού, - ας βοηθήσουν οι θεοί να μη γίνει και των δικών μας δεινών η μολυσμένη πηγή (ο έλληνας δε συχωρνάει στο συμπολίτη του καμμιά προκοπή. Όποιος τον ξεπεράσει, ο έλληνας τον φθονεί με πάθος και αν είναι στο χέρι του να τον γκρεμίση από εκεί που ανέβηκε, θα το κάνη).

Μα το πιο σπουδαίο, για να καταλάβης τον έλληνα, είναι να σπουδάσης, τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνει τον φθόνο του, τον τρόπο που εφεύρε για να γκρεμίζη καλλίτερα. Είναι ένας τρόπος πιο κομψός από το δικό μας, γέννημα σοφιστικής ευστροφίας και διανοητικής δεξιοτεχνίας. Δεν του αρέσει η χοντροκομμένη δολοφονία στους διαδρόμους του Παλατιού, αλλά η λεπτοκαμωμένη συκοφαντία, ένα είδους αναίμακτου ηθικού φόνου, ενός φόνου διακριτικότερου και ευτελέστερου, που αφήνει του δολοφονημένου τη σάρκα σχεδόν ανέπαφη, να περιφερή την ατίμωση και τη γύμνια της στους δρόμους και στις πλατείες.

Γιατί και η συκοφαντία, αγαπητέ μου, την έχουν αναγάγει σε τέχνη αυτό. Οι θαυμάσιοι, οι φιλότεχνοι έλληνες οι πρώτοι δημιουργοί του καλού και του κακού λόγου.

Το να επινόησης ένα ψέμα για κάποιον και να το διαλαλήσεις, αυτό είναι κοινότυπο και άτεχνο. Σε πιάνει ο άλλος από το αυτί και σε αποδείχνει εύκολα συκοφάντη και σε εξευτελίζει. Η τέχνη είναι να συκοφαντής χωρίς να ενσωματώνεις πουθενά ολόκληρη τη συκοφαντία, μόνο να την αφήνεις να τη συνάγουν οι άλλοι από τα συμφραζόμενα και έτσι ασυνείδητα να υποβάλλεται σε όποιον την ακούει. Η τέχνη είναι να βρίσκης το διφορούμενο λόγο, που άμα σε ρωτήσουν γιατί τον είπες, να μπορής να πης πως τον είπες με την καλή σημασία, και πάλι εκείνος που τον ακούει να αισθάνεται πως πρέπει να τον εννοήσει με την κακή του σημασία. Η τέχνη είναι να δημιουργής την ψεύτικη εντύπωση με την όλη ομιλία, χωρίς κανένας λόγος μόνος του χωριστά να είναι ψεύτικος, τόσο που να αναρωτιέται ο καλόπιστος όταν ανακάλυψη την αντίφαση, είναι άραγε αυτό συκοφαντία ή παρεξήγηση; Υποβλητικός, σεμνότυφος, ντυμένος την ευπρέπεια, πρέπει να είναι ο συκοφαντικός λόγος και να μη διαρκή περισσότερο από ότι θα κούραζε τον ακροατή και όμως με τις πρεπούμενες διακοπές, αν είναι επίμονος, έτσι που να του εντυπώνεται χωρίς ο ίδιος να μπορεί να το καταλάβη πως αυτό του συνέβηκε. Δεν στηρίζεται σε ανύπαρκτα γεγονότα η περίτεχνη συκοφαντία, αλλά διαλέγει κάποιο ασήμαντο, το βγάζει από τη σειρά του, το φουσκώνει, το βάζει σε άλλη σειρά και έτσι το κάνει να αποδίδει μιαν εντελώς διαφορετικιά από την αρχικήν εντύπωση. Τόσο αλλάζει, χωρίς να το αλλάζει το ίδιο. Που είναι η σϋκοφαντία; ΄΄ρωτάει ο συκοφάντης. Και πας να πής, δεν είναι πουθενά• και όμως είναι ολόκληρη εκεί, άπιαστη αλλά ορατή. Χίλια μήλα έχει η μηλιά και έχει ένα μόνο χαλασμένο. Άμα όμως όλο γι αυτό μιλάς βλέπει ο άλλος μπροστά του μια μηλιά σκουληκιασμένη. Και όμως οι λέξεις που αρθρώθηκαν δε περιέχουνε ψευτιά καμιά. Το ψέμα είναι πέρα από τις λέξεις, στο νόημα το φευγαλέο. Κάποτε ούτε το ένα μήλο δεν έχει σάπιο, αλλά έχει κάτι που δεν αρέσει στο δήμο, το πλήθος. Τότε αυτόν που θες να φθείρεις, τον παρουσιάζεις μονάχα από αυτό το κάτι που δεν αρέσει. Ψέμα; Πουθενά• επιδέξιες αποσπάσεις από τον ολότητα της πραγματικότητας• τονισμός μιας λέξης που δεν ήταν τονισμένη• μια ανεπαίσθητη αλλοίωση του φωτισμού, κάτι αληθινά ελάχιστο, που δεν τολμάς καν να το πεις διαστροφή. Διότι πραγματικά δεν είναι διαστροφή, δεν είναι ψέμα• είναι όμως συκοφαντία.

Αυτό Είναι το αγχέμαχο όπλο με το οποίο πολεμάει ο έλληνας τον έλληνα, ο ηγέτης τον ηγέτη, ποιητής τον ποιητή, αλλά και ανάξιος τον άξιο, ο ουσιαστικά αδύνατος τον ουσιαστικά δυνατό.

Αν και ξένος θα δοκιμάσης την αιχμή τούτου του όπλου και εσύ όπως τη δοκιμάσεις και εγώ. Θα απορήσης σε τι κοινωνική περιωπή βάζουν οι έλληνες τους δεξιοτέχνες της συκοφαντίας, πως τους φοβούνται οι πολλοί και αγαθοί, πως τους υπολήπτονται, οι χρησιμοθήρες και πως γλυκομίλητα τους χαιρετούν όταν τους συναντήσουν στις στοές και στην αγορά.


Είχα γνωρίσει έναν τέτοιο δεξιοτέχνη της συκοφαντίας στην Αθήνα εδώ και είκοσι χρόνια. Ήταν απ' αυτούς που ονόμαζαν τον παλιό καιρό "λακωνίζοντας"• νοσταλγός κάθε αρχαίου, αρνητής κάθε νέου, έντιμος πολίτης που ασκούσε έντιμα το επάγγελμα του συκοφάντη. Οι πιο διαλεχτοί συμπολίτες του δοκίμασαν το κεντρί του. Συκοφαντούσε με υπομονή, με ηδονή, με ευσυνειδησία. Συκοφαντούσε σύμφωνα με τη φύση του, όπως το φίδι δαγκάνει, όπως η δράκαινα δηλητηριάζει, όπως ο ταύρος κερατίζει. Λίγοι τον περιφρονούσαν, περισσότεροι τον φοβότανε και σε πολλούς άρεσε. Αρέσει, για να πούμε την αλήθεια, στους περισσότερους έλληνες, αλλά φευ και σε κάμποσους πια από τους δικούς μας η πετυχημένη, η έντεχνα σκαρωμένη συκοφαντία. Σχηματίζεται γύρω της μια συμπαθούσα κοινή γνώμη από όλες τις συγκλίνουσες μοχθηρίες, τις ζήλιες, τις αρρωστημένες καχυποψίες, από όλες τις κουρασμένες, τις τραυματισμένες ψυχές. Και έτσι κρυσταλλώνεται, γύρω από τον αρχικόν ιοβόλο λόγο, ένα στέρεο σάρκωμα, ένας όγκος που στον καθέναν επιβάλλεται και τον φοβάται ο καθένας και αποφεύγει να τον αγγίξει.

Και όμως, τον καιρό που βρισκόμουνα στην Αθήνα δυό-τρεις άνθρωποι, που - δίκαια ή άδικα δεν ξέρω - τους λογιάζουνε πολλοί για απόβλητους και ξεστρατισμένους, τολμήσανε να αντισταθούν σε τούτον τον δεξιοτέχνη και να του κόψουν για καιρό τη λαλιά.

Ένας από αυτούς μέρα μεσημέρι, στη μέση της αγοράς, τον χαστούκισε έτσι δυνατά που έπεσε χάμω και κύλησε μέσα στις σκόνες. Ένας άλλος, καθώς διάβαινε μπρος από τον Αρειο Πάγο ο συκοφάντης, με το ειρωνικό μειδίαμα της οίησης στα πικρά του χείλη, ανέβηκε σε μια ψηλή πέτρα απάνω και στον κόσμο που ήταν μαζεμένος την ώρα εκείνη φώναξε : Αϊ! Αθηναίοι, τούτος ο υπερόπτης που περνά εκεί δα, παρουσιάσθηκε κατήγορος του ανθρώπου που έσωσε την τιμή και τη ζωή του παιδιού του". Αν ήταν αλήθεια αυτά που είπε δεν ξέρω. Θυμάμαι μόνο πως ο δεξιοτέχνης χλώμιασε και αποτραβήχτηκε, χωρίς να πη τσιμουδιά και ούτε αργότερα τόλμησε ποτέ να του απαντήσει. Τέτοιοι άνθρωποι κατορθώσανε να φιμώσουν το απύλωτο στόμα της συκοφαντίας• μόνο τέτοιοι και με τέτοιους τρόπους, καλέ ου Νάβιε. Οι καλοί, ας τους πούμε καλούς, είχαν ξεχάσει πως η αρετή αγωνίζεται. Όλα, βλέπεις ήταν άτονα ή χαλασμένα στο ιοστέφανο Άστυ. Ψάχνω τώρα να θυμηθώ τα ονόματα αυτών των ανθρώπων, αλλά δεν το κατορθώνω. Τι σημασία άλλωστε έχουν τα ονόματα; Όλους αυτούς τώρα πια, συκοφάντες και συκοφαντημένους τους σκεπάζουν τα χαμομήλια και οι παπαρούνες του Κεραμεικού. CURA UT VALEAS.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
The Following 3 Users Say Thank You to Xenios For This Useful Post:
Naias (03-08-11), Nikoscot (03-08-11), vgiagias (17-10-12)
  #6  
Παλιά 07-06-08, 10:12
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΒΔΟΜΟ

...το, ανυπόταχτο σε κάθε πειθαρχία, η περιφρόνηση των άλλων και ο φθόνος, η αρρωστημένη διογκωση της ατομικότητας, σπρώχνουν σχεδόν τον κάθε έλληνα να θεωρεί τον εαυτό του πρώτο μέσα στους άλλους. Αδιαφορώντας για όλους και για όλα, παραβλέποντας ότι γίνηκε πριν και ότι γίνεται γύρω του, αρχίζει κάθε φορά από την αρχή και δεν αμφιβάλει πως πορέυεται πρώτος στο δρόμο το σωστό.

Ταλαιπωρεί από αιώνες την ελληνική ζωή η υπέρμετρη εμπιστοσύνη του έλληνα στην προσωπική του γνώμη και στις προσωπικές του δυνατότητες. Παρά να υποβάλη τη σκέψη του στη βάσανο μιας ομαδικής συζήτησης, προτιμάει να ριψοκινδυνεύσει με μόνες τις προσωπικές του δυνάμεις. Πρόσεξε τις συσκέψεις των ηγετών των πολιτικών τους μερίδων με τους δήθεν φίλους των και θα δης ότι οι περισσότερες είναι προσχήματα. Ο ηγέτης λέει την γνώμη του, βελτιώνει τη διατύπωση της με τις πολλές επαναλήψεις , χωρίς ούτε να περιμένει, ούτε να θέλει καμία αντιγνωμία.. Και οι φίλοι του το ξέρουν αυτό καλά και συχνάζουν σε αυτές τις συσκέψεις ή για να μάθουν τα νέα της ημέρας για να βρουν ευκαιρία να κολακεύσουν τον ηγέτη. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Έλληνας πολιτικός ανακυκλώνεται μόνος του μέσα στις δικές του σκέψεις, γιατί πιστεύει πως αυτές αρκούν για το έργο του, ή το χειρότερο, γιατί η χρησιμοποίηση και των άλλων στην εκτέλεση του, θα περιόριζε την κυριότητα του απάνω στο έργο• θα το έκανε περισσότερο τέχνη, αλλά λιγότερο δικό του• και εκείνο που προέχει για τον έλληνα δεν είναι το πρώτο. αλλά το δεύτερο. Έτσι σε πρώτη μοίρα έρχεται η τιμή του εγώ και δε δεύτερη η αξία του έργου. Αυτή είναι η αδυναμία του πολιτικού ήθους που θα παρατήρησης στους έλληνες δημόσιους άνδρες που κατά τα άλλα και πιο υψηλόφρονες είναι και πιο αδέκαστοι και σχεδόν όλοι οι πιο φτωχοί από τους συγχρόνους δικούς μας. Οι παλιοί όμως ρωμαίοι, αυτοί κατείχαν την αρετή της μετριοφροσύνης που απουσιάζει και απουσίαζε πάντα από την ελληνική πολιτική ζωή και γι αυτό τότε κατορθώσανε αν και σε τόσα καθυστερημένοι, να πάρουν την κοσμοκρατορία από τα χέρια των ελλήνων.

Γιατί βλέπεις, ταύτη η μοιραία για την τύχη των ελλήνων εγωπάθεια, φέρνει και ένα άλλο χειρότερο δεινό: όπου βασιλεύει, τα έργα σχεδιάζονται πάντα μέσα στα στενά όρια της ατομικότητας, σύντομα και βιαστικά• για να συντελεστούν όλα, πριν το πρόσωπο έκλείψη.
Η πολιτική όμως που θεμελιώνει τις μεγάλες πολιτείες δεν σηκώνει ούτε βιασύνη ούτε συντομία. Σχεδιάζεται σε έκταση αιώνων. Δεν προσδένεται σε άτομα, αλλά σε ομάδες προσώπων, σε διαδοχικές γενεές. Στην εκτύλιξη της εξαφανίζεται το εφήμερο άτομο και παίρνουν την πρώτη θέση, διαρκέστερες υποστάσεις, οικογένειες, πολιτικές μερίδες ή κοινωνικές τάξεις. Τα εδραία πολιτικά έργα μέσα στην Ιστορία είναι υπερπροσωπικά, Και δυστυχώς οι έλληνες μόνο σε προσωπικά έργα επιδίδονται με ζήλο. Γι αυτό η δεν φθάνουν ως την τελειώσει ενός άξιου πολιτικού έργου ή όταν φθασουν, φέρνει μέσα του, το έργο τους το ίδιό, το σπέρμα της φθοράς. Και αυτό είναι δίκαιο. .Γιατί σκοπός των ελλήνων είναι η πρόσκαιρη λάμψη του πρόσκαιρου ατόμου, όχι η μόνιμη απρόσωπη ευόδωση του έργου του ίδιου.

Έπρεπε εξαιρετικά ευνοϊκές περιστάσεις να συντρέξουν με την μεγαλοφυία του Αλέξανδρου του Μακεδόνα, για να αποκτίσουν για λίγα χρόνια οι έλληνες μια κυρίαρχη πολιτική θεση στην οικουμένη.


Αλλά και εκείνο το έργο στηριγμένο ο' ένα πρόσωπο, όχι σε μιαν κοινότητα ανθρώπων, ούτε σε μια πολύχρονη παράδοση, μόλις εξαφανίστηκε ο δημιουργός, διαλύθηκε μέσα στα χέρια των ίδιων εκείνων ανθρώπων, που όταν ο Αλέξανδρος ζούσε, στάθηκαν οι απαραίτητοι συντελεστές του. Αλλά το έργο, βλέπεις, δεν ήταν δικό τους. Δεν τους είχε κάνει ο αυταρχικός ηγέτης κοινωνούς στην τιμή του έργου, αλλά θήτες του γίγαντα εγωισμού του.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
The Following 2 Users Say Thank You to Xenios For This Useful Post:
Naias (03-08-11), Nikoscot (03-08-11)
  #7  
Παλιά 07-06-08, 10:12
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΓΔΟΟ

Έλαβα προχτές το πρώτο σου γράμμα, που διασκέδασε πολλές μου ανησυχίες. Φοβόμουνα αλήθεια, πως οι παραινέσεις μου θα σου φαίνονταν σα συστάσεις κηδεμόνα που θέλει σε κάθε βήμα να καθοδηγή τον κηδεμονευόμενο. Αλλά κατάλαβες την αληθινή πρόθεση μου και έτσι που μου γράφεις μου δημιουργείς σχεδόν την υποχρέωση να μην κλείσω ακόμη τον κύκλο των στοχασμών μου, για τον τρόπο που πρέπει να διακυβερνώνται οι ελληνικές πόλεις, θα συνεχίσω λοιπόν, καλέ και ευγενικέ μου φίλε, τις παραινέσεις μου και θα σε παρακαλέσω να μην ξεχνάς πως μη όντας καλλιτέχνης του καλάμου, διατυπώνομαι συνήθως αδέξια, πρόχειρα, και όχι με την κυριολεξία που θα ήθελα. Γι αυτό είσαι δικαιολογημένος που με παρεξήγησες σε μερικά σημεία. Ποτέ, μα ποτέ δε θέλησα να σου πω , ότι λείπει η πολιτική σκέψη στην Ελλάδα. Απεναντίας, πιστεύω πως αφθονεί περισσότερο μάλιστα από ότι φαντάζεται όποιος βλέπει τα πράγματα απ' έξω. Μόνο που δεν μας είναι αισθητή η παρουσία της γιατί οι άνδρες που την κατέχουν φθείρονται ο ένας από τον άλλο σε μια αδιάκοπη, πεισματική και ότι πιο συχνά μάταιη σύγκρουση. Αν λείπει κάτι των ελλήνων πολιτικών δεν είναι ούτε η δύναμη της σκέψης ούτε η αγωνιστική διάθεση. Στον χαρακτήρα, στο ήθος φωλιάζει η αρρώστια. Φωλιάζει στην άρνηση τους να δεχθούν να εξαφανίσουν το άτομο τους, για την ευόδωση ενός ομαδικού έργου. Λεν κρίνουν ποτέ με δικαιοσύνη τον συναγωνιστή τους και γι αυτό δεν υποτάσσονται ποτέ στην υπεροχή του. Δεν έχουν την υπομονή, μέσα στον κύκλο των ισοτίμων, να περιμένουν με την τάξη του κλήρου ή της ηλικίας τη σειρά τους. Έτσι, διασταθμίζοντας τη δύναμη του και τις αρετές του σε περιττούς αγώνες κατάντησε ο ελληνικός λαός με την υψηλότερη και την πλουσιώτερη στη θεωρία πολιτική σκέψη, να μείνη τόσο πίσω από μας στις πρακτικές πολιτικές του επιδόσεις.
...(τα) δεινά, όσα υποφέρανε ως τα σήμερα οι έλληνες, μα θαρρώ και όσα θα υποφέρουν στο μέλλον μιας και έχουν κύρια και πρώτη πηγή, την φιλοπρωτία, τη νόμιμη θυγατέρα του τρομερού των εγωισμού.


Μου γράφεις πως αυτό συμβαίνει και άλλου και προς παντός σ' εμάς. Η διαφορά, καλέ μου φίλε, έγκειται στο μέτρο και στην ένταση της φιλοπρωτίας. Βέβαια και εμείς σήμερα δεν υστερούμε. Αλλά την εποχή που θεμελιώνονταν το μεγαλείο της Ρώμης δεν είχαν υπερβεί οι δικοί μας το πρεπούμενο μέτρο• υποτάσσονταν στο κοινό νόμο και στους γενικούς σκοπούς της πολιτείας. Ενώ οι Έλληνες το ξεπέρασαν, πριν προφτάσουν να στεριώσουν τη δύναμη τους καθώς είναι χρέος μου, για μας τους ρωμαίους, δεν ξέρω αν μεταξύ των ρωμαίων και σήμερα ακόμα, υπάρχουν τόσοι φανατικοί και αδίστακτοι στο κυνήγημα των τιμών, όσοι υπήρξανε μεταξύ των ελλήνων στους ενδοξότερους των αιώνες.

Μήπως όμως υπερβάλλω, καλέ μου φίλε; Μήπως βλέπει το θαυμαστό γένος των ελλήνων τα μάτια της γεροντικής κακίας; Μα είναι χρόνια τώρα που με το λυχνάρι και με του ήλιου το φως διαβάζω Αριστοφάνη, Δημοσθένη, Ευριπίδη, Θεόφραστο, Επίκουρο, Ζήνωνα, Χρύσιππο και όλο και βεβαιώνομαι περισσότερο πως δεν είμαι μόνος στον τρόπο που τους κρίνω. Όχι, καλέ μου φίλε, δεν βλέπω πως είμαι άδικος, όταν λέγω πως πρόθεση τους συνήθως δεν είναι να ξεπεράσουν σε αξιότητα ή και σε καλή φήμη τον αντίπαλο τους, αλλά να τον κατεβάσουν στα μάτια του κόσμου κάτω από τη δική τους θέση, όποια καν αν είναι. Την αρχαίαν "ύβριν" των (Σ.Μ, η λέξη στο πρωτότυπο είναι γραμμένη στα ελληνικά στοιχεία) την κατεβάσανε στο χαμηλότερο επίπεδο. Κάποτε με τούτην την ισοπέδωση προς τα κάτω νομίζουν πως επαναφέρουν το πολίτευμα τους στην ορθή του βάση. Μάταια ξεχώρισε ο μεγάλος Σταγειρίτης τη δημοκρατία (Σ.Μ. την παρεκβατική δημοκρατία, δηλ. την οχλοκρατία) από την "πολίτευμα" (Σ.Μ. την ορθή δημοκρατία). Η θέληση τους για ισότητα, άμα την ανάλυσης, θα δεις ότι δεν απορρέει από την αγάπη της δικαιοσύνης, αλλά από τον φθόνο της υπέρτερης αξίας "Μια που εγώ, λέει ο έλληνας, δεν είμαι .άξιος να ανέβώ ψηλότερα από σένα, τότε τουλάχιστον και εσύ να μην ανεβείς απόμενα ψηλότερα. Συμβιβάζομαι με την ισότητα".

Συμβιβάζεται με την ισότητα ο έλληνας, γιατί τι άλλο είναι παρά συμβιβασμός να πιστεύεις ανομολόγητα πως αξίζεις την πρώτη θέση και να δέχεσαι μιαν ίση με των άλλων. Μέσα του λοιπόν δεν αδικεί τόσο ο έλληνας, όσο πλανάται. Γεννήθηκε με την ψευδαίσθηση της υπεροχής. Και ύστερα θα συνάντησης και μεταξύ των ελλήνων την άλλη ψευδαίσθηση που τους κάνει να υπερτερούνε την μιαν αρετή που έχουν και να υποτιμούνε τις άλλες που τους λείπουν.
Είδα δειλούς που φαντάζονταν πως μπορούν να ξεπεράσουν όλους μονάχα με την εξυπνάδα τους και ανδρείους που πίστευαν πως φτάνει για να ξεπεράσουν όλους η ανδρεία τους. Είδα έξυπνους που φαντάζονταν πως δεν χρειάζεται για να γίνουν πρώτοι ούτε επιστήμη, ούτε αρετή. Είδα και κάτι σοφούς που ήθελαν να σταθούν απάνω και από τους έξυπνους και από τους ανδρείους με μόνη την επιστήμη και τη σοφία. Πόσο αλήθεια άμαθοι της ζωής μπορεί να είναι αυτοί οι αφεντάδες της γνώσης! Τι κακό μας έκανε αυτός ο Πλάτων!

Πόσους δασκάλους πήρε στο λαιμό του που νομίζανε πως είναι "άνδρες βασιλικοί" (Σ. Μ. με ελληνικά στοιχεία στο πρωτότυπο). Μα είδα τέλος αγαπητέ μου Νάβιε, και κάτι ενάρετους, που δεν το χώνευαν να μην είναι πρώτοι στην πολιτεία, αφού ήταν πρώτοι στην αρετή. Και βέβαια δεν στασίαζαν όπως οι βάναυσοι και κακοί, αλλά ή αποσύρονταν σιωπηλοί και απογοητευμένοι στους αγρούς των, αφήνοντας το δήμο στα χέρια των δημαγωγούν και των συκοφαντών, ή δηλητηριάζανε την αποτυχίας των, ωσάν οι ηγεσίες των πολιτειών να μην ήταν μοίρα υποταγμένες στις ιδιοτροπίες της τύχης και του χρόνου και σε λογής άλλους συνδυασμούς δυνάμεων, που συνεχώς τις απομακρύνουν απ' την ιδεατή τους μορφή και τις παραδίδουν στα χέρια των ανάξιων ή των μέτριων. Τέτοια είναι τα πάθη και οι αδυναμίες που φθείρουν τους ηγέτες των ελληνικών πόλεων.

Όσο για τους οπαδούς των ηγετών αυτών, έχουν και αυτοί την ιδιοτυπία τους στον μακάριον εκείνον τόπο. Είναι οπαδοί, πραγματικοί οπαδοί, μόνο όσοι έχασαν οριστικά την ελπίδα να γίνουν και αυτοί ηγέτες. Έτσι θα παρατήρησης πως πιστοί οπαδοί είναι μόνο οι γεροντότεροι από τον ηγέτη τους.

Ελάχιστοι είναι οπαδοί από πίστη ιδεολογική ή από πίστη στον ηγέτη• οι πολλοί είναι πειθαναγκασμένοι από τα πράγματα, γιατί ατύχησαν, γιατί βαρέθηκαν ή λιποψύχησαν. Γι αυτό είναι και όλοι προσωρινοί, άπιστοι, ενεδρεύοντες οπαδοί, ως που να πέραση η κακή ώρα .

Μα και αυτοί που μένουν και όσο μένουν οπαδοί, προσπαθούν συνεχώς να αναποδογυρίσουν την τάξη της ηγεσίας και να διευθύνουν από το παρασκήνιο τον ηγέτη. Γι αυτό και βλέπεις τόσο συχνά να είναι περιζήτητοι οι μέτριοι ηγέτες, που προσφέρονται ευκολώτερα στην παρασκηνιακήν ηγεσία των οπαδών τους. Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει σημασία να ξέρης ποιος είναι ο ονομαστικός ηγέτης μιας πολιτικής μερίδας, αλλά ποιοι εκ των του αφανούς τον διευθύνουν.

Βλέπεις, είναι μερικοί άνθρωποι που δεν είναι προικισμένοι με τα χαρίσματα με τα οποία αποκτάς τα φαινόμενα της ηγεσίας• αλλά μόνο με εκείνα που χρειάζονται για την ουσία της, για την άσκηση της εξουσίας• είναι αναγκασμένοι λοιπόν οι τέτοιοι να περιοριστούν στο ρόλο του υποβολέα και να αφήνουν τους άλλους, που κατέχουν τα φαινόμενα, να χαριεντίζονται απάνω στη σκηνή.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
The Following 3 Users Say Thank You to Xenios For This Useful Post:
Naias (03-08-11), Nikoscot (03-08-11), vgiagias (17-10-12)
  #8  
Παλιά 07-06-08, 10:14
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Επιβεβαίωση ότι πράγματι το μήλο έχει πέσει κάτω από την μηλιά .

Το συνημμένο κείμενο γράφηκε πριν από 2068 χρόνια

Είναι μια επιστολή του Κικέρωνος προς τον Τίτο Πομπώνιο τον επιλεγόμενο Αττικό, γραμμένη το 60 π.Χ.

Την επιστολή αυτή δημοσίευσε η Ρεθεμνιώτικη Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, τον Φεβρουάριο του 1997.

Επίσης την είχε ξαναδημοσιεύσει το περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ το 1954

Αξίζει να την μελετήσουμε προσεκτικά.

Οι επισημάνσεις του Κικέρωνα θα δείτε, έχουν μιας σπανίας ανθεκτικότητας διαχρονικότητα…

(…Συμπέρασμα: είμαστε πράγματι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων !!!)
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
The Following 2 Users Say Thank You to Xenios For This Useful Post:
Naias (03-08-11), Nikoscot (03-08-11)
  #9  
Παλιά 03-08-11, 20:56
Το avatar του χρήστη Naias
Naias Ο χρήστης Naias δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 15-06-21 10:41
Φύλο: Γυναίκα
Αρχική Δημοσίευση από Xenios Εμφάνιση μηνυμάτων
...Η τέχνη είναι να βρίσκης το διφορούμενο λόγο, ... Χίλια μήλα έχει η μηλιά και έχει ένα μόνο χαλασμένο. Άμα όμως όλο γι αυτό μιλάς βλέπει ο άλλος μπροστά του μια μηλιά σκουληκιασμένη. Και όμως οι λέξεις που αρθρώθηκαν δε περιέχουνε ψευτιά καμιά...
Η παράθεση γίνεται για λόγους υπενθύμισης...
__________________
«Όποιος έχει το πόδι του έξω από τη φωτιά, μπορεί εύκολα να δώσει συμβουλές σ' αυτούς που καίγονται» Αισχύλος
Απάντηση με παράθεση
The Following 2 Users Say Thank You to Naias For This Useful Post:
Nikoscot (17-10-12), Xenios (03-08-11)
  #10  
Παλιά 03-08-11, 22:46
Το avatar του χρήστη Nikoscot
Nikoscot Ο χρήστης Nikoscot δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-01-17 17:24
Φύλο: Άντρας
Η διαθεσή μου τώρα:
Τι υπέροχο κείμενο!!!!!
Πραγματικά υπέροχο.
__________________
"We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars." Oscar Wilde
Απάντηση με παράθεση
  #11  
Παλιά 17-10-12, 14:20
harisgr
Guest
 

ο κείμενο αυτό είναι φαντασιακό

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος είχε δημοσιεύσει το παραπατω φιλοσοφικό κείμενο σε μια σειρά άρθρων στο περιοδικό «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ» του 1954 με τον τίτλο «Οξυρρύγχειοι Πάπυροι» (Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 1970 σελ.243).
Το κείμενο αυτό υπήρξε εξαιρετικά πειστικό, έγινε δεκτό χωρίς επιφυλάξεις από όλους. Τριάντα χρόνια όμως μετά, τον Μάϊο του 1983, προκλήθηκε μια έντονη αμφισβήτηση της γνησιότητας των Οξυρρύγχιων Παπύρων από τις στήλες της «Καθημερινής» και της «Εστίας» οπότε τότε παρενέβη ο Κωνσταντίνος Τσάτσος και ομολόγησε με άρθρο του στην Καθημερινή(27/5/1983) ότι οι «Οξυρρύγχειοι Πάπυροι» είναι «ολόκληρο κατασκεύασμα δικό του».
Παρόλο που το κείμενο αυτό είναι φαντασιακό δεν παύει όμως να αντικατοπτρίζει την «Ελληνική αυτογνωσία» που είχε ένας από τους μεγαλύτερος σύγχρονους λόγιους Έλληνες της εποχής μας. Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν πλέον μιας και ο εθνομηδενισμός έχει διαβρώσει και τον αυτοσαρκασμό , φιλοσοφικό κομμάτι της κριτικής μας σκέψης.
Απάντηση με παράθεση
  #12  
Παλιά 17-10-12, 17:18
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Αρχική Δημοσίευση από harisgr Εμφάνιση μηνυμάτων
Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος είχε δημοσιεύσει το παραπατω φιλοσοφικό κείμενο σε μια σειρά άρθρων στο περιοδικό «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ» του 1954 με τον τίτλο «Οξυρρύγχειοι Πάπυροι» (Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 1970 σελ.243).
Αυτό το αγνοούσα.

Ευχαριστώ πολύ.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #13  
Παλιά 17-10-12, 17:19
Το avatar του χρήστη Nikoscot
Nikoscot Ο χρήστης Nikoscot δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-01-17 17:24
Φύλο: Άντρας
Η διαθεσή μου τώρα:
όντως, ευχαριστώ για την πληροφορία
__________________
"We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars." Oscar Wilde
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 13:47.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.