Δημοσιογραφία ή εκβιαστήριο;

[Xenios]

«Απέραντο φρενοκομείο» μπορεί να μην είναι ούτε τώρα η χώρα ούτε την εποχή που τη χαρακτήριζε έτσι ο παλαιός Καραμανλής, ώρες ώρες όμως σου δίνει την εντύπωση ότι φέρνει επικινδύνως σε «απέραντο εκβιαστήριο». Ποιος ακριβώς εκβιάζει ποιον, με ποια όπλα στα χέρια του και με ποια «λύτρα» κατά νουν (σε χρήμα ή σε ισχύ), δεν είναι εύκολο να το κατανοήσουμε όσοι παροικούμε μεν την Ιερουσαλήμ, δεν ζούμε όμως και μέσα στους «ναούς» της. Δεν ζούμε δηλαδή στα γραφεία όπου οι νομείς της κάθε λογής εξουσίας (της πολιτικής, της οικονομικής, της μεντιακής, της παραδικαστικής, ενίοτε και της παραεκκλησιαστικής, ώστε να εξοικονομείται και η συνδρομή των ουρανίων) και αναδιανομείς του πλούτου χαριεντίζονται, ανταλλάσσουν απόψεις, ακριβά πούρα κι ακόμα πιο ακριβές πληροφορίες, στήνουν σχέδια και σκηνικά, πολέμιοι μεταξύ τους αλλά «ντυμένοι φίλοι», κατά το ελυτικόν.

Τρελαίνεσαι, λοιπόν, στο ζάπινγκ μπας και πετύχεις κάτι που να μη σε πληγώνει και να μη σε προσβάλλει βαρύτατα, έστω έναν Βαν Νταμ βρε αδερφέ ή ένα Σιγκάλ σε πεντηκοστή προβολή, για να νανουριστείς μες στο τίποτε, αλλά οι «επαγρυπνούντες» δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις. «Ετσι κι ανοίξω το στόμα μου θα γίνει εδώ του Ζαχόπουλου» ακούς τον έναν «υπερερευνητή». «Αν πατήσω το κουμπί, θα τρέχουν όλοι τους και δεν θα φτάνουν», συμπληρώνει από το δικό του μετερίζι ο υπερεπόρτερ. «Υπάρχουν δέκα ντιβιντί, είκοσι σιντί και δέκα δίσκοι 33 στροφών», πετάει ο τρίτος. Σαν πλασιέδες απειλών ακούγονται και οι τρεις τους και όσοι άλλοι (και δεν είναι λίγοι, ούτε είναι μόνο δημοσιογράφοι ή παραδημοσιογραφούντες) τζογάρουν αγρίως στο ίδιο παιχνίδι, που έχει την κωδική ονομασία «λέω εγώ, κλαίτε εσείς, οπότε κάντε κάτι για να μην έχουμε μοιρολόγια».

Δεν έχει σημασία αν διαθέτουν πράγματι κάτι «καυτό» να πουν. Το παν είναι να σχηματιστεί η εντύπωση (και όχι τόσο στην ουδέτερη μάζα των τηλεθεατών όσο στους «ενδιαφερόμενους») ότι έχουν στα χέρια τους κάτι όντως σκοτεινό, από παρανόμως καταγεγραμμένες ακριτομυθίες (ενίοτε αποκαλούνται και χαβαλές) έως επίσης παρανόμως βιντεοσκοπημένες δοσοληψίες ερωτικού ή άλλου χαρακτήρα. Ποιο το αποτέλεσμα;

Η δημόσια σφαίρα καταντάει αιχμάλωτη ρητών ή άρρητων απειλών, χυδαίων ή ζαχαρωμένων υπαινιγμών, άμεσων ή έμμεσων εκβιασμών. Και όχι μόνο η δημόσια σφαίρα πια, αλλά και η μικρή ιδιωτική, αφού με ένα κινητό τηλεφωνάκι, μια καμερούλα, ένα μαγνητοφωνάκι μπορείς να αποκτήσεις υλικό εκβιασμού (ή να παραστήσεις ότι έχεις αποκτήσει, που είναι το ίδιο), αν βέβαια διαθέτεις ευλύγιστη συνείδηση. Για βιασμό της δημοκρατίας μιλάμε. Για τίποτε λιγότερο.

Καθημερινή