Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
#16
|
#17
|
|
||||
η Γνωστη Νελλυ ....νελισε..κατα το λαλισε...
__________________
Varthol On Line |
#18
|
|
||||
Αυτό τώρα τι είναι;
τελοσπάντων, εγώ τελείωσα με τις απαντήσεις στις προβοκατόρικες ερωτήσεις. Το θέμα είναι αρκετά ενδιαφέρον για να του φορτώνουμε μηνύματα off topic. Περί carpe diem, έχετε να αντιπροτείνετε κάτι στο μηδενισμό μου ή θα αρκεστείτε απλά στο να τον χτυπάτε; |
#19
|
|
||||
Η δική μου απάντηση στον μηδενισμό που αναφέρεις, Νέλλυ, είναι πως μου είναι αδύνατον να τον κατανοήσω. Δεν ξέρω πώς είναι δυνατόν να κάνει κανείς ένα βήμα μπροστά, όταν γνωρίζει εκ των προτέρων ότι μπροστά υπάρχει μόνο γκρεμός.
Απ' την άλλη, αναφέρεις την μηδενισμό σου και προσπαθώ να καταλάβω πώς το εννοείς. Πώς ακριβώς το έχεις προσαρμόσει στη ζωή σου; Πχ., και για να το δέσω και με το carpe diem, μας έχεις ανοίξει ένα ονειρεμένο νήμα για τον Λειβαδίτη. Μα η ποίηση του Λειβαδίτη είναι για μένα πάνω απ' όλα ένα όραμα. Ένα όραμα για έναν καλύτερο κόσμο. Κάπου εκεί εστιάζεται, λοιπόν, και το αρχικό μου ερώτημα. Ναι στη στιγμή, και μακάρι να ζήσουμε πολλές όμορφες στιγμές όλοι μας, μα το βλέμμα το δικό μου πάντα ξεγλιστράει κατά έναν περίεργο τρόπο προς το το μέλλον. Οραματίζομαι, κάνω σχέδια, θέτω στόχους. Γι' αυτό θα συμφωνήσω με την christi και την αντίρρησή της στους δύο τελευταίους στίχους του Οράτιου.
__________________
Vis Imaginativa Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Chressida : 18-05-10 στις 09:43 |
#20
|
|
||||
Chressida, Ο γνήσιος μηδενιστής αυτοκτονεί. Από τη στιγμή που συνειδητοποιεί πως τίποτα δεν έχει νόημα, βάζει τέλος (βλέπε Λιαντίνης). Προσωπικά, και νομίζω κάπου το 'χω ξαναπεί εδώ μέσα, περισσότερο από μηδενίστρια δηλώνω παράλογη. Ο Αλμπέρ Καμύ, ορίζοντας τον παράλογο άνθρωπο, τον παρομοίωσε με το Σίσυφο, ο οποίος ανεβάζει την πέτρα για να του ξανακυλήσει και να την ξανασηκώσει και να του ξανακυλήσει και να την ξανασηκώσει... Ο Σίσυφος είναι παγιδευμένος στο να κουράζεται χωρίς νόημα κι όμως επιμένει να κουράζεται, επιμένει να κάνει αυτήν την αέναη κίνηση που δεν εξελίσσεται: μάχεται τη βούληση των Θεών που τον θέλουν καταδικασμένο, υπερηφανεύεται, γιατί αισθάνεται θαρραλέος. Έτσι κι εγώ, μένω στον κόσμο και το παλεύω, χωρίς όμως να αυταπατώμαι πως μετά θάνατον θα υπάρχω, χωρίς να αυταπατώμαι πως ό,τι κάνω τώρα, έχει κάποια κοσμική σημασία. Δε βρίσκω καμμία σκοπιμότητα στην ύπαρξη αλλά τη σέβομαι. Δε συνηθίζω να κοιτάζω πολύ μπροστά στο μέλλον. Αν με ρωτήσεις για το πώς αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, θα σου πω ότι τον αντιλαμβάνομαι "πολύ απλό": γεννιόμαστε (μόνοι), πολεμάμε ασταμάτητα για επιβίωση (μόνοι) και πεθαίνουμε (μόνοι). Όλα τα υπόλοιπα τα εφευρίσκουμε για να διασκεδάσουμε τις εντυπώσεις του επικείμενου τέλους. Φοβάμαι. Φοβάμαι την παρακμή και δεν έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου. Γι' αυτό και ονειρεύομαι, γι' αυτό και ό,τι μπορεί να με πάει αλλού ή να με συγκινήσει, το προσεγγίζω. Δε μπορώ να δηλώσω ευτυχισμένη. Δεν είμαι. Αυτό όμως δε σημαίνει ούτε πως πάσχω από κατάθλιψη ούτε πως κυκλοφορώ μουτρωμένη. Μέσα μου υπάρχει έντονη η πεποίθηση της ματαιότητας αλλά όσο βρίσκω αξία σε έναν άνθρωπο, σε ένα τραγούδι, σε ένα τοπίο, ζω. Θέλω να ζήσω. Κι αυτά (άνθρωπος, τραγούδι, τοπίο κτλ) είναι φορείς χαράς κι όχι ευτυχίας. Δεν κακομοιριάζω, είμαι περήφανη. Είμαι τραγική φιγούρα αλλά όχι μίζερη. Εκεί που έρχομαι τετ-α-τετ με τη ματαίωση, εκεί κάνω πως δεν τη βλέπω, γιατί προσωρινά μου αποσπά την προσοχή κάτι που μου αρέσει. Τρώω τα μούτρα μου, σηκώνομαι, τρώω τα μούτρα μου, σηκώνομαι... έτσι πάει. Η ζωή δεν είναι άδικη. Άδικη φαίνεται σε μας. Η ζωή δεν είναι ούτε ωραία ούτε άσχημη. Η ζωή είναι απλή και δεν την νοιάζει τίποτα, παρά μόνο να συνεχίζεται. Να συνεχίζεται από μόνη της, με ή χωρίς εμάς. Στα πλαίσια αυτού του Νόμου της Συνέχειας, είμαστε "ρυθμισμένοι" να λέμε ότι η ζωή είναι ωραία (αλλά καριόλα). Η ζωή δε μας ανήκει. Εμείς ανήκουμε στη ζωή. Εδώ λοιπόν έρχεται και χώνεται το carpe diem σου. Ό,τι γουστάρεις, κάντο. Ό,τι σε ευχαριστεί, ζήστο. Μη μασάς. Ζήστο για να νιώσεις καλά την ώρα που το κάνεις, όχι για να γίνεις ευτυχισμένος. Γι’ αυτό είπα πως για μένα δεν υπάρχει ευτυχία. Η ευτυχία είναι κάτι διαρκές και προϋποθέτει βαθιά πίστη σε κάτι [θεό; Κάτι άλλο;]. Για μένα, ευτυχία=άγνοια. Εγώ πάντα προτιμούσα τη γνώση κι ας προκαλούσε πόνο. Είναι αντιφατική η φύση μου ή τελοσπάντων είναι διττή. Γνωρίζω πως το θεατρικό σκηνικό που μας περιβάλλει το έχουν φτιάξει οι υποκριτές/άνθρωποι για να ζήσουν και παίζω μέσα σε αυτό, ενσαρκώνω το ρόλο μου, που άλλοτε με απογοητεύει κι άλλοτε με σαγηνεύει. Η δύναμή μου δεν είναι η ευτυχία μου, η δύναμή μου είναι η γνώση μου και η ψυχραιμία που αυτή μου δίνει. ΥΓ: το αγαπημένο μου χρώμα μου είναι το γκρι |
#21
|
|
||||
Αρχικά σ' ευχαριστώ για την εκτενή και ουσιώδη απάντηση.
Δεν νομίζω ότι είναι θέμα αντιφατικότητας. Ή, μάλλον, δεν υπάρχει και τίποτα που να μας περιβάλλει, που να μην είναι διττό. Όπως λέει και μια αγαπημένη μου συγγραφέας "τίποτα στη ζωή δεν είναι ένα". Και ο απόλυτος μηδενισμός, και η συνειδητοποίηση του παραλόγου, καθαρά και αυτούσια, πέφτουν πολύ βαριά σ' εμάς τους κοινούς θνητούς. Γιατί πολύ απλά δεν είμαστε ούτε Καμύ, ούτε Κάφκα. Κι εγώ βλέπω τη ματαιότητα, κι εγώ ξέρω πολύ καλά ότι αν θα νιώσω πλήρης ποτέ, θα είναι μονάχα για στιγμές. Παρόλα αυτά είμαι και μάνα και εκπαιδευτικός και συναναστρέφομαι συνέχεια με νέα παιδιά, κι εκεί τα πράγματα έρχονται και θολώνουν λίγο. Βλέπω την ελπίδα, την αναγέννηση, την αισιοδοξία, τη συνέχεια να κάνουν τον κύκλο τους και πάλι και πάλι. Και βλέπω και τον έρωτα, να ευδοκιμεί κι αυτός πάντα γύρω μας, να φυτρώνει κάποιες φορές εκεί που δεν τον σπέρνεις και να μας κάνει όλους όμορφους και ζωντανούς. Δε θα αυτοκτονούσα ποτέ για όλα αυτά που σου λέω. Και μερικά ακόμα Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το ροζ.
__________________
Vis Imaginativa |
#22
|
|
||||
Επίτρεψέ μου να κρατήσω τα παραπάνω που με εκφράζουν και εμένα. Πολλές φορές βλέπουμε τη ματαιότητα άλλα διαλέγουμε μεριά! Έχουμε περάσει από διάφορες φάσεις μέχρι να διαλέξουμε μεριά αν και, τίποτα δεν αποκλείει τα σκαμπανευάσματα. Τα παιδιά, ναι, κουβαλάνε την ελπίδα, την αναγέννηση και κατά κάποιο τρόπο "δικαιώνουν" την ύπαρξή μας. Και μια και μιλάς για τον έρωτα, αναγνωρίζω την αξία του "Love will tear us apart" και το λατρεύω, μα διαλέγω τη μεριά του "Υου are my love". Το αγαπημένο μου χρώμα είναι η μουσική... |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
|
|