Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Επιστήμη & Εκπαίδευση > Ιστορία
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 08-09-14, 08:32
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Λέλα Καραγιάννη

Λέλα Καραγιάννη αφιέρωμα για τα εβδομήντα χρόνια από την εκτέλεση της.



Η Λέλα Καραγιάννη γεννήθηκε στα 1899 στη Λίμνη της Βόρειας Εύβοιας. ήταν γόνος της ιστορικής Σπετσιώτικης οικογένειας των Μπούμπουλη, κόρη της Σοφίας Ιωάννου Μπούμπουλη.

Παντρεύτηκε τον Σμυρνιό έμπορο αρωματικών - φαρμακευτικών υλών και σκευασμάτων Νικόλαο Καραγιάννη, ο οποίος δραστηριοποιούνταν επιχειρηματικά στο κέντρο της Αθήνας.

Η Λέλα Καραγιάννη δημιούργησε τότε μια πολυπληθή οικογένεια αποτελούμενη από επτά παιδιά: το Γιώργο, το Βύρωνα, το Νέλσονα, την Ιωάννα, την Ηλέκτρα, τη Νεφέληκαι την Ελένη.

Δυναμική και ακούραστη γυναίκα η Λέλα Καραγιάννη διαμοιράζει το χρόνο της καθημερινώς μεταξύ σπιτιού - με τις ιδιαιτέρως απαιτητικές οικογενειακές υποχρεώσεις της φροντίδας των επτά παιδιών της - και του καταστήματος της οικογενειακής επιχείρησης στην οδό Λήμνου 1, μα και της άοκνης προσφοράς στην κοινωνία και τον άνθρωπο που πάσχει, υποφέρει.

Αυτόν τον άνθρωπο θα δεί αιμόφυρτο και ψυχορραγούντα στο μέσο του δρόμου χτυπημένο ανελέητα από τη βάρβαρη μανία του Γερμανού δήμιου (που λίγες μέρες πριν έχει υποδουλώσει την Αθήνα, την Ελλάδα και συνάμα έχει αναρτήσει στο Ιερότερο Σύμβολο του Ανθρωπίνου Πνεύματος – την Ακρόπολη - το μιαρό σύμβολο του χιτλερισμού, τον αγκυλωτό σταυρό) και θα σπεύσει αυθόρμητα να του απλώσει το χέρι, να τον πάρει κοντά της, να τον περιθάλψει, να τον φροντίσει.

Ο Paul Claudel είχε πει «Οι άνθρωποι δεν γίνονται ήρωες παρά μόνο όταν δεν έχουν άλλη επιλογή.»

Η Λέλα Καραγιάννη μάλλον δεν είχε. Μια απλή γυναίκα Μάνα και σύζυγος, μετουσιώθηκε σε ήρωα. «Παιδιά μου,τους λέγει, όλοι στον Αγώνα, στη θυσία, στο χρέος για τον Άνθρωπο και την Πατρίδα».

Παιδιά της είναι: τα παιδιά της τα έξι μεγαλύτερα - νιόβγαλτα βλαστάρια στη ζωή των δέκα, δώδεκα, δεκαεπτά χρόνων, πλήν της μικρότερης (της Ελένης) που είναι νήπιο ακόμη - ο άνδρας της ο Νίκος και η στενή της φίλη Μάρτζωρη Δημοπούλου. «Γρήγορα, τους λέγει, να οργανωθούμε, να βοηθήσουμε, όπως μπορούμε.

Η Πατρίδα, ο Άνθρωπος, ο Αγώνας ….».

Την ακούν με προσοχή, κάνουν ό,τι τους προστάζει. Τρέχουν στους δρόμους, μαζεύουν τους χαμένους Εγγλέζους και Νεοζηλανδούς συμμάχους που βρίσκονται χαμένοι μετά την κατάρρευση του Μετώπου, κάπου στην Ελλάδα, τους κρύβουν, τους αλλάζουν χρώμα μαλλιών και προσώπου, αμφίεση και ταυτότητα, τους περιθάλπτουν, όσο χρειάζεται,και στη συνέχεια τους φυγαδεύουν με ψαροκάικα στα παράλια της Μικρασίας, για να βρεθούν στη συνέχεια στα συμμαχικά στρατόπεδα της Μέσης Ανατολής.

Η ομάδας της Λέλας - που αρχικά είναι μια καθαρά οικογενειακή υπόθεση - σιγά σιγά επεκτείνεται και οργανώνεται αποκτώντας όλο και νέα μέλη, μα και όνομα, που δεν είναι άλλο από αυτό της προγονής της ηρωίδας του ’21 Λασκαρίνας Μπούμπουλη.

«Μπουμπουλίνα», λοιπόν το όνομα αυτής της ανεξάρτητης ομάδας. Μέσω του δικτύου που είχε στήσει ο τότε αρχηγός της Αστυνομίας Άγγελος Έβερτ και μάλλον με την αρωγή της οργάνωσης Μίδας 614 του Ιωάννη Τσιγάντες, απέκτησαν πρόσβαση και επικοινωνία με το στρατηγείο της Μέσης Ανατολής.

Η αντιστασιακή της δράση γρήγορα γίνεται αντιληπτή από τις κατοχικές δυνάμεις, συλλαμβάνεται το Σεπτέμβρη του ’41, βασανίζεται σκληρά, μα απελευθερώνεται επτάμήνες αργότερα λόγω αμφιβολιών.

Έκτοτε, παρακολουθείται στενά, μα με προσεκτικούς και επιδέξιους χειρισμούς καταφέρνει πάντα να δρα, κάτω από τη μύτη του κατακτητή, έχοντας στενούς συνεργάτες –πληροφοριοδότες μέσα στα ιταλικά και γερμανικά κατοχικά επιτελεία των Αθηνών και της επαρχίας. Ανάμεσά τους και οι Ιταλοί υπολοχαγοί Τζίμης Καλάρας και Πάολο Καστανίνο, μα και Γερμανοί αντιφασίστες στρατιωτικοί.

Οι σύμμαχοι την ευγνωμονούν για τη δράση και τον Αγώνα της. Το συνθηματικό ήχημα «Τζάκσονεντ Τζάκσον. Άρωμα, ελήφθη» που στέλεται από τους Εγγλέζικους πομπούς προς τη Λέλα και την οργάνωση «Μπουμπουλίνα», η οποία συνεργάζεται και με πολλές άλλες αντιστασιακές οργανώσεις της Κατοχής, είναι η καλύτερη είδηση, πως: το μήνυματης αποστολής έφθασε στον προορισμό του ή η συμφωνημένη αντιναζιστική επιχείρηση πραγματοποιήθηκε επιτυχώς.

Κι ενώ όλα βαίνουν κατ’ ευχήν, στις 11 Ιουλίου του ’44 - αυτή η Αθάνατη Ελληνίδα των Αιώνων - συλλαμβάνεται μαζί με πέντε από τα παιδιά της ως αρχηγός της αντιστασιακής οργανώσεως «Μπουμπουλίνα», κατηγορουμένη για κατασκοπεία και μετάδοση σημαντικών πληροφοριών στον εχθρό, δηλ. τους Εγγλέζους και τους Συμμάχους τους. Μαζί τους συλλαμβάνονται, βασανίζοντα και φυλακίζονται στακολαστήρια της οδού Μέρλιν και άλλοι Πατριώτες.

Δυστυχώς ένας εξ’ αυτών, ο στενός συνεργάτης της Ρήγγος Ριζόπουλος -; που ανήκει στην ομάδα φωτογράφισης και δημιουργίας πλαστικών ταυτοτήτων των φυγαδευόμενων προς τη Μ.Ανατολή - σπάει και ομολογεί τα της δράσεως της ομάδας «Μπουμπουλίνα».

Η Λέλα υποβάλλεται σε φοβερά βασανιστήρια: ξυλοδαρμοί, αλλεπάλληλες γρονθοκοπήσεις στο πρόσωπο και σε άλλα μέλη του σώματός της, πύρωση των άκρων της με ηλεκτρική μηχανή, σπάσιμο των πλευρών της με μια χειρολαβή θύρας, πολυήμερη στέρηση νερού και τροφής, εξάρθρωση των άκρων της, και όλων των αρμών του σώματος με ανάρτησή της στο ικρίωμα, έχοντας δεμένα πόδια και χέρια όπισθεν της μέσης, απειλές εκτέλεσης των τέκνων της μπροστά στα μάτια της, κ.α, κ.α ….

Ακλόνητη και ατάραχη αυτή η άτρομη Ελληνίδα με αυταπάρνηση και περιφρόνηση προς τους δημίουςτης αποκρίνεται:

«Ζητάτε από μια Ελληνίδα μάνα να προδώσει τους συνεργάτες της για την Πατρίδα της με την απειλή του τουφεκισμού των παιδιών της. Έ, λοιπόν, όχι. Μάθετε ότι τα παιδιά μου ανήκουν στην Ελλάδα και το αίμα τους θα πνίξει τους Ούνους και όλη τη Γερμανία σας!….»

Αυτοί μπλοφάρουν πως θα την απελευθερώσουν. Αυτό της ανακοινώνει ο Γερμανός διοικητής των φυλακών Αβέρωφ δέκα, δώδεκα ώρες πριν. Της ενεχειρίζει -όπως και σε κάποιους συντρόφους της- το αποφυλακιστήριο…

Τέσσερις πρωινή της 8ης Σεπτεμβρίου 1944. Ημέρα Παρασκευή. Η πόρτα του κελιού ανοίγει.

Ένας Ιερέας εισέρχεται. Για τη Θεία Κοινωνία … των μελλοθανάτων …

Που πήραν αποφυλακιστήριο ψες αργά…

Λίγο πριν, εκείνη, είχε πει στο συγκρατούμενό της Νίκο Μπάρδη, ο οποίος έτυχε τελικάχάριτος: «Πρέπεινα είμαστε υπερήφανοι που πεθαίνουμε για την πατρίδα μας και πρέπει να πεθάνουμε σαν Έλληνες… Να δείξουμε στους Γερμανούς πως ο Έλλην δεν φοβάται το θάνατο, όταν πρόκειται για την πατρίδα».

5.30 π.μ. 8 Σεπτεμβρίου 1944, πριν ακριβώς εβδομήντα χρόνια.

Επιβίβαση στα καμιόνια του θανάτου. Φρούρηση ισχυρή, πολυπληθής.

Τόπος προορισμού: Χαϊδάρι, αλσύλλιο Δαφνίου.

Στον τοίχο 70 ορθά Ελλήνων κορμιά και σιμά τους ένα γυρτό, αυτό του Ρήγγου που λύγισε και μίλησε, πρόδωσε…

Οι ριπές κροταλίζουν ρυθμικές , επαναληπτικές, ζεστές, ψυχρές, άσπλαχνες….

«Ψηλά το κεφάλι, παιδιά. Ζήτω η Ελλάδα …»

Η φωνή της Λέλας σκεπάζει το θάνατο, τις ριπές, τα φαράγγια!

«Τον Εθνικό Ύμνο, παιδιά.»

«Σε γνωρίζω απ’ την κόψη…»

Εκεί, πάνω στην κόψη του σπαθιού την τρομερή πέφτει η Λέλα και οι άλλοι εβδομήντα. Ανάμεσά τους και η αγαπημένη της Μάρτζωρη Δημοπούλου και άλλες πέντε Ελληνίδες του Αγώνα, του Χρέους, της Θυσίας!

Λίγο μετά στους δρόμους της Αθήνας με θλίψη τους οι ανυπόταχτοι σκλάβοι θα συλλέξουν δύο χαρτάκια που πήρε ο άνεμος από τα χέρια των μελλοθανάτων Μανόλη Λίτινα κα ιΓιάννη Χούπη σαν οδηγούνταν προς τα Μαρμαρένια Αλώνια, καρφιτσώνοντάς τα στο πέτο της Αιωνιότητας:

«Σήμερα το πρωί τουφεκιζόμεθα. Πέφτουμε για την Πατρίδα με γέλιο στα χείλη για τη Λευτεριά. Μανόλης Λίτινας»

«Θέλω να ζήσετε για να εκδικηθείτε και να προσεύχεστε για την ανάπαυση της ψυχής μας. Θάρρος. Συγγνώμη. Σας φιλώ. Γιάννης Χούπης».

Και άλλοι εκδικήθηκαν. Και συγχώρεσαν. Έπραξαν το καθήκον τους.

Συνέχισαν να χτυπούν ανελέητα τον κατακτητή, να τραγουδούν τη μια νίκη σιμά στην άλλη και λίγες μέρες μετά να φέρνουν ξανά στην Ελλάδα τον Ήλιο της Λευτεριάς και της Δικαιοσύνης (και να υψώνουν στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης τη Γαλανόλευκη της Ειρήνης, της Χαράς, της Ευτυχίας, δώρο αιώνιο και ακριβό της θυσίας της Λέλας Καραγιάννη- Μπούμπουλη και όλων των συνελλήνων Πατριωτών».*

Σχόλιο : Συμπεριέλαβα αποσπάσματα από κείμενο του κ. Κ.Μπαϊρακτάρη

Στέλιος Χαμόδρακας
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 00:10.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.