Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Επιστήμη & Εκπαίδευση > Θεολογικά θέματα
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 06-03-08, 01:15
Το avatar του χρήστη tertios
tertios Ο χρήστης tertios δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 15-01-17 11:47
Φύλο: Άντρας
Η διαθεσή μου τώρα:
Μεγάλη Τεσσαρακοστή - Πορεία προς την Ανάσταση

Με την ευκαιρία της Καθαρας Δευτερας, θέλω να μοιραστω μαζί σας τις σκέψεις μιας ιδιαίτερα σημαντικής πνευματικής μορφής του 20υ αιώνα, του π.Αλεξάνδρου Σμέμανν (ρωσικής καταγωγής), μακαριστού πρωτοπρεσβύτερου, απο αυτούς που τα τελευταία χρόνια έθεσαν τα θεμέλια για μια σωστή προσέγγιση της Ορθόδοξης Πϊστης, πέρα απο σκοταδισμούς αλλά και νεοτερίστικες ελαφρότητες ξένες προς την Ορθόδοξη Παραδοση.


Αυτα προς οικοδομήν:

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Πώς θα μπορούσε η Μεγάλη Σαρακοστή να έχει όχι μια απλή επιφανειακή αλλά μια αληθινή επίδραση στην ύπαρξή μας; Πώς είναι δυνατόν να εφαρμόσουμε στη ζωή μας τη διδασκαλία της Εκκλησίας σχετικά με τη Μεγάλη Σαρακοστή όπως μας μεταδίδεται κυρίως μέσα από τη λατρεία αυτής της περιόδου;

Τούτη η ζωή είναι πολύ διαφορετική από τη ζωή των ανθρώπων εκείνων που ζούσαν τον καιρό που γράφονταν αυτοί οι ύμνοι και οι ακολουθίες και συντάσσονταν οι κανόνες και τα τυπικά. Ζούσε τότε κανείς σε μια σχετικά μικρή και βασικά αγροτική κοινωνία, μέσα σ' ένα οργανωμένο ορθόδοξο κόσμο και η Εκκλησία διαμόρφωνε το γενικό ρυθμό της ζωής του.

Τώρα όμως ζούμε σε τεράστια αστικά κέντρα, σε τεχνοκρατούμενες κοινωνίες, πληθωρικές στα θρησκευτικά «πιστεύω» τους με εκκοσμικευμένες απόψεις για τον κόσμο και μέσα σ' αυτές εμείς οι ορθόδοξοι αποτελούμε μια ασήμαντη μειονότητα. Η Μεγάλη Σαρακοστή δεν είναι πια «αισθητή» όπως ήταν παλιά στην Ελλάδα ή στην Ρωσία, ας πούμε. Η ερώτησή μας λοιπόν είναι πολύ ουσιαστική: πώς μπορούμε εμείς -πέρα από το να κάνουμε μια ή δυο «συμβατικές» αλλαγές στην καθημερινή ζωή μας - να τηρήσουμε τή Σαρακοστή;

Είναι φανερό, λόγου χάρη, ότι για τους πιο πολλούς από τους πιστούς το να παρακολουθούν καθημερινά τις ακολουθίες αυτής της περιόδου είναι πέρα από κάθε συζήτηση. Εξακολουθούν, φυσικά να εκκλησιάζονται την Κυριακή, αλλά, όπως έχουμε πεί, τις Κυριακές της Σαρακοστής η Θεία Λειτουργία, τουλάχιστον εξωτερικά, δεν αντανακλά κάτι από τη Μεγάλη Σαρακοστή και έτσι δεν μπορεί κανείς να έχει ούτε καν την αίσθηση του λατρευτικού τυπικού της Σαρακοστής, δεδομένου μάλιστα ότι η λατρεία είναι το μόνο μέσο που μας μεταφέρει στο πνεύμα της Σαρακοστής. Και εφ' όσον η Σαρακοστή με κανένα τρόπο δεν χρωματίζει τον πολιτισμό στον οποίο ανήκουμε, δεν είναι ν' απορεί κανείς που αρνητικά καταλαβαίνουμε τη Σαρακοστή, δηλαδή, σαν μια περίοδο στην οποία απαγορεύονται μερικά πράγματα, όπως το κρέας, τα λίπη, οι χοροί και οι διασκεδάσεις. Η συνηθισμένη ερώτηση: «τι προσπαθείς να στερηθείς τούτη τη Σαρακοστή;» συνοψίζει τέλεια την αρνητική προσέγγιση της Σαρακοστής. Σαν Θετική προσέγγιση, θεωρείται η αντίληψη ότι η Σαρακοστή είναι ο καιρός για την πραγματοποίηση της ετήσιας «υποχρέωσης» της Εξομολόγησης και της θείας Κοινωνίας («... και όχι αργότερα από την Κυριακή των Βαΐων...» έγραφε ένα φυλλαδιάκι μιας ενορίας).
Και αφού εκπληρωθεί αυτή η υποχρέωση τότε το υπόλοιπο της Σαρακοστής φαίνεται να χάνει όλα τα θετικά νοήματα.

Έτσι είναι φανερό ότι έχει αναπτυχθεί μια, μάλλον βαθιά, διαφωνία ανάμεσα στο πνεύμα ή τη «θεωρία» της Σαρακοστής, που προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε με βάση τη λατρεία, και στην κοινή και συνηθισμένη αντίληψη που επικρατεί και υποστηρίζεται όχι μόνο από τους λαϊκούς αλλά ακόμα και από τους ίδιους τους κληρικούς. Γιατί είναι πάντοτε πολύ πιο εύκολο να περιορίσεις κάτι πνευματικό μέσα σε κάτι τυπικό παρά ν' αναζητήσεις το πνευματικό μέσα στο τυπικό.
Μπορούμε να πούμε, χωρίς καμιά υπερβολή, ότι αν και η Μεγάλη Σαρακοστή «τηρείται» ακόμα, όμως έχει χάσει την επίδρασή της στη ζωή μας, σταμάτησε να είναι το λουτρό της μετανοίας και της ανανέωσης που είχε σαν σκοπό της, σύμφωνα με τη λειτουργική καί πνευματική διδασκαλία της Εκκλησίας. Αλλά τότε, μπορούμε άραγε να ξαναβρούμε και να ξανακάνουμε τη Μεγάλη Σαρακοστή μια πνευματική δύναμη για την καθημερινή πραγματικότητα της ύπαρξής μας;

Η απάντηση σ' αυτή την ερώτηση εξαρτάται πρώτα πρώτα - θα έλεγα και μοναδικά - από το αν επιθυμούμε να πάρουμε στα σοβαρά τη Μεγάλη Σαρακοστή ή όχι. Όσο και αν είναι νέες ή διαφορετικές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούμε σήμερα, όσο και αν είναι πραγματικές οι δυσκολίες και τα εμπόδια που υψώνονται από το σύγχρονο κόσμο μας, τίποτε απ' αυτό δεν αποτελεί αμετάκλητο εμπόδιο, τίποτε δεν κάνει τη Μεγάλη Σαρακοστή «αδύνατη».
Η πραγματική αιτία για την οποία βαθμιαία χάνουμε την επίδραση της Σαρακοστής στη ζωή μας βρίσκεται βαθύτερα. Είναι η δική μας συνειδητή ή ασυνείδητη μείωση της θρησκείας σε ένα επιπόλαιο τυπικισμό και συμβολισμό, πράγμα που αποτελεί ακριβώς το ξεστράτισμα και μετριάζει τη σοβαρότητα των απαιτήσεων της θρησκείας από τη ζωή μας, την αίτηση για δέσμευση και προσπάθεια.

Αυτή η μείωση, θα πρέπει να προσθέσουμε, είναι, κατά κάποιο τρόπο, ιδιόμορφη στην Ορθοδοξία. Οι χριστιανοί της Δύσης, Καθολικοί ή Προτεστάντες, όταν αντιμετωπίζουν αυτό που εκείνοι θεωρούν «αδύνατον» αλλάζουν την ίδια τη θρησκεία, την «προσαρμόζουν» στις νέες συνθήκες έτσι ώστε να την κάνουν «εφαρμόσιμη». Πρόσφατα, λόγου χάρη, είδαμε τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία πρώτα να ελαττώνει τη νηστεία στο κατώτατο όριο και ύστερα να την ξεφορτώνεται τελείως.

Με σωστή και δικαιολογημένη αγανάκτηση, καταγγέλλουμε μια τέτοια «προσαρμογή» σαν προδοσία της χριστιανικής παράδοσης και σαν περιορισμό στο ελάχιστο της χριστιανικής πίστης. Και πραγματικά, η αλήθεια και η δόξα της Ορθοδοξίας είναι ότι δεν «προσαρμόζεται» και δεν συμβιβάζεται με τις χαμηλότερες επιδιώξεις και δεν κάνει το Χριστιανισμό «εύκολο». Αυτό είναι η δόξα για την Ορθοδοξία αλλά φυσικά, όχι για μας, τους ορθόδοξους.
Δεν είναι σήμερα, ούτε και χθες, αλλά πολύ παλιότερα που βρήκαμε ένα τρόπο να συμφιλιώνουμε τις απόλυτες απαιτήσεις της Εκκλησίας με την ανθρώπινη αδυναμία μας· και αυτό δεν γίνεται μόνο με «απώλεια του προσώπου» αλλά και με πρόσθετες αφορμές για αυτοδικαίωση και ήσυχη συνείδηση.
Ο τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι η εκπλήρωση αυτών των απαιτήσεων συμβατικά, και ο συμβολικός τυπικισμός που διαποτίζει σήμερα όλη τη θρησκευτική μας ζωή. Έτσι, λόγου χάρη, δε θα σκεπτόμασταν ποτέ να αναθεωρήσουμε τη Λειτουργία μας καί τους μοναστικούς κανονισμούς της - Θεός φυλάξοι! - θα συνεχίζαμε όμως να ονομάζουμε την ακολουθία της μιας ώρας «ολονύκτια αγρυπνία» και υπερήφανα θα εξηγούσαμε ότι αυτή είναι η ίδια ακολουθία που έκαναν οι μοναχοί στη Λαύρα του Αγίου Σάββα τον 9ο αιώνα!

Σε σχέση με τη Μεγ. Σαρακοστή, αντί να κάνουμε ουσιαστικές ερωτήσεις -«τι είναι νηστεία; ή «τι είναι Σαρακοστή»;- εμείς ικανοποιούμαστε με τα σύμβολά της. Στα εκκλησιαστικά περιοδικά και φυλλάδια εμφανίζονται συνταγές για «ένα υπέροχο νηστήσιμο πιάτο»! Μπορεί ακόμα η ενορία και να συγκεντρώσει μερικά πάρα πάνω χρήματα οργανώνοντας ένα καλοδιαφημισμένο «σαρακοστιανό γεύμα».

Είναι τόσα πολλά εκείνα που στις εκκλησίες μας εξηγούνται συμβολικά σαν ενδιαφέροντα, πολύχρωμα και διασκεδαστικά έθιμα και παραδόσεις, σαν κάτι δηλαδή που μας δένει όχι τόσο πολύ με το Θεό και με μια νέα ζωή «εν Αυτώ», όσο με το παρελθόν και τις συνήθειες των προγόνων μας, ώστε γίνεται όλο και περισσότερο δύσκολο να διακρίνουμε πίσω απ' αυτά τα λαϊκά έθιμα τη σοβαρότητα της θρησκείας σε όλη της την έκταση.

Θέλω να τονίσω ότι δεν υπάρχει τίποτε το άσχημο στα διάφορα έθιμα. Όταν αυτά πρωτοεμφανίστηκαν ήταν τα μέσα με τα οποία η κοινωνία μπορούσε να δείξει ότι έπαιρνε στα σοβαρά τη θρησκεία. Τότε τα έθιμα δεν ήταν σύμβολα, αλλά η ίδια η ζωή. Αυτό που συνέβηκε πάντως ήταν το ότι καθώς άλλαξε η ζωή και έπαψε λίγο λίγο η θρησκεία να τη διαμορφώνει στην ολότητά της, λίγα από τα έθιμα διασώθηκαν σαν σύμβολα ενός τρόπου ζωής που δεν υπήρχε πια. Και αυτό που διασώθηκε ήταν εκείνο που, αφ' ενός είναι έντονα ζωντανό και αφ' ετέρου είναι λιγότερο δύσκολο.

Ο πνευματικός κίνδυνος εδώ είναι ότι σιγά σιγά αρχίζει κανείς να καταλαβαίνει τη θρησκεία σαν ένα σύστημα από σύμβολα και έθιμα μάλλον παρά να ερμηνεύει όλα αυτά σαν μια πρόκληση για πνευματική ανανέωση και προσπάθεια. Μεγαλύτερη είναι η προσπάθεια που γίνεται για να προετοιμάζονται νηστίσιμα φαγητά ή για το πασχαλινό τραπέζι, παρά για τη νηστεία και τη συμμετοχή στην πνευματική πραγματικότητα του Πάσχα. Αυτό σημαίνει ότι, όσο τα έθιμα και οι παραδόσεις δε συνδεθούν και πάλι με τη γενική θρησκευτική αντίληψη από την οποία προέρχονται, όσο δηλαδή δεν παίρνουμε στα σοβαρά τα σύμβολα, η Εκκλησία θα παραμένει χωρισμένη από τη ζωή και δεν θα την επηρεάζει καθόλου. Αντί να παριστάνουμε με σύμβολα την «πλούσια κληρονομιά» μας καιρός είναι ν' αρχίσουμε να την ενσωματώνουμε στην καθημερινή ζωή μας.

Το να πάρουμε λοιπόν στα σοβαρά τη Μεγάλη Σαρακοστή σημαίνει ότι θα τη θεωρούμε, πρώτα απ' όλα με την πιο βαθιά έννοια, μια πνευματική πρόκληση που απαιτεί αντίδραση, απόφαση, πρόγραμμα και συνεχή προσπάθεια. Kαι ακριβώς για το λόγο αυτό, όπως ξέρουμε, θεσπίστηκαν από την Εκκλησία οι εβδομάδες προετοιμασίας για τη Μεγάλη Σαρακοστή. Η περίοδος αυτή είναι καιρός για δράση, για απόφαση, για προγραμματισμό. Και ο καλύτερος και ευκολότερος τρόπος είναι ν' ακολουθήσουμε την καθοδήγηση της Εκκλησίας που είναι η μελέτη και ο στοχασμός πάνω στα πέντε ευαγγελικά θέματα που μας προσφέρονται τις πέντε Κυριακές της περιόδου πριν από τη Μεγάλη Σαρακοστή.

Τα θέματα αυτά είναι: η διακαής επιθυμία (Ζακχαίος), η ταπείνωση (Τελώνης και φαρισαίος), επιστροφή από την εξορία (Άσωτος), η κρίση (Κυριακή της Απόκρεω) και η συγχωρητικότητα (Κυριακή της Τυροφάγου). Αυτές οι ευαγγελικές περικοπές δεν διαβάζονται μόνο και μόνο για ν' ακουστούν στην Εκκλησία· σκοπός είναι να τις «πάρω μαζί μου στο σπίτι» και να στοχαστώ πάνω σ' αυτές σχετίζοντάς τις μάλιστα με τη ζωή μου, την οικογενειακή μου κατάσταση, τις επαγγελματικές υποχρεώσεις μου, το ενδιαφέρον μου για τα υλικά πράγματα, τις σχέσεις μου με τους συγκεκριμένους ανθρώπους με τους οποίους ζω.
Αν σ' αυτή την προσπάθεια περισυλλογής προσθέσει κανείς και την προσευχή αυτής της περιόδου: «της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλαις ζωοδότα...» και τον ψαλμό 136 «επί των ποταμών της Βαβυλώνος εκεί εκαθήσαμεν...» μπορεί να καταλάβουμε τι σημαίνει να «νιώθεις ότι είσαι με την Εκκλησία», και πώς μπορεί μια λειτουργική περίοδος να χρωματίσει τη καθημερινή ζωή.


Επίσης είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να διαβάσει κανείς κάποιο θρησκευτικό βιβλίο. Ο σκοπός δε αυτού του διαβάσματος δεν είναι μόνο ν' αυξήσουμε τις θρησκευτικές γνώσεις μας· είναι βασικά να καθαρίσουμε το μυαλό μας απ' όλα όσα συνήθως το πλημμυρίζουν. Είναι πραγματικά απίστευτο πόσο στο μυαλό μας συνωστίζονται όλων των ειδών οι έννοιες, τα ενδιαφέροντα, οι αγωνίες και οι εντυπώσεις και πόσο ελάχιστο έλεγχο ασκούμε πάνω σ' όλα αυτά.
Διαβάζοντας ένα θρησκευτικό βιβλίο συγκεντρώνουμε την προσοχή μας σε κάτι εντελώς διαφορετικό από το συνηθισμένο περιεχόμενο των σκέψεών μας· δημιουργείται έτσι μια άλλη διανοητική και πνευματική ατμόσφαιρα. Όλα αυτά, φυσικά, δεν είναι «συνταγές» ίσως να υπάρχουν άλλοι τρόποι για να προετοιμαστεί κανείς για τη Σαρακοστή.

Το βασικό σημείο είναι ότι, στη διάρκεια αυτής της περιόδου βλέπουμε τη Μεγάλη Σαρακοστή σαν να βρίσκεται σε κάποια απόσταση, σαν κάτι δηλαδή που ακόμα έρχεται και που μας το στέλνει ο ίδιος ο Θεός σαν ευκαιρία για αλλαγή, για ανανέωση, για εμβάθυνση, και ότι παίρνουμε αυτή την επερχόμενη ευκαιρία πολύ στα σοβαρά.

Έτσι, όταν την Κυριακή της Συγγνώμης αφήνουμε το σπίτι μας και πάμε στον Εσπερινό, μπορεί να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε δικά μας - έστω και για λίγο - τα λόγια από το Μεγάλο Προκείμενο που ανοίγει τη Μεγάλη Σαρακοστή:
Mη αποστρέψης το πρόσωπόν σου
από του παιδός σου, ότι θλίβομαι...
π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Για τους εξ ημών αγγλομαθείς, αξίζει μια ματια στην παρακατω διεύθυνση :http://www.monachos.net/library/An_I...nder_Schmemann

__________________
Omnes ad Forum ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ!!!!

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη tertios : 06-03-08 στις 01:28
Απάντηση με παράθεση
  #2  
Παλιά 06-03-08, 01:42
mhtsos2007
Guest
 

Τό στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τόν καλόν τῆς νηστείας ἀγῶνα. Οἱ γάρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται. Καί ἀναλαβόντες τήν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, τῶν ἐχθρῶν ἀντιμαχησόμεθα, ὡς τεῖχος ἄρρηκτον κατέχοντες τήν Πίστιν, καί ὡς θώρακα τήν προσευχήν, καί περικεφαλαίαν τήν ἐλεημοσύνην. Ἀντί μαχαίρας τήν νηστείαν, ἥτις ἐκτέμνει ἀπό καρδίας πᾶσαν κακίαν. Ὁ ποιῶν ταῦτα, τόν ἀληθινόν κομίζεται στέφανον, παρά τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἐν τῆ ἡμέρα τῆς Κρίσεως.
Απάντηση με παράθεση
  #3  
Παλιά 10-03-08, 02:17
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Πάνω στο ''πνεύμα'' να πάρουμε σοβαρά αυτήν την μεγάλη (για την Ορθοδοξία) Τεσσαρακοστή, εκτιμώ πως προαπαιτείται, μία γενναία αυτοκριτική, μια τοποθέτηση αυτογνωσίας, στο, που βρίσκομαι, που θέλω να πάω... κι ''αν'' αξίζει ο όποιος κόπος.

''Λογικά'' όταν κάτι δεν είναι χειροπιαστό ή μετρήσιμο ή (μάλλον κοντόφθαλμα) ωφέλιμο, την στιγμή που τα περί ψυχής ακούγονται σαν κινέζικα… φαίνεται μάταια κάθε θυσία και υποτιμάται. Και με αυτό το άλλο ''υλόφρων'' πνεύμα, χλευάζεται δυστυχώς, ακόμη και η προσπάθεια των άλλων.

Να όμως που κανείς, όσο και άθεος ή άθρησκος κι αν είναι, δεν αντιλέγει στην πρόοδο και ανάταση - ανάσταση, σε σχέση με την στάση που βρίσκεται. Ποιος δεν θέλει το καλύτερο; το αληθινότερο; ζωή; φως; ειρήνη; αγάπη; έ! κι εμείς, εν μέρει ομοϊδεάτες, αλλά σαν ορθόδοξοι, προσεγγίζουμε την Ανάσταση Του Κυρίου, ευχόμενοι και εργαζόμενοι για την δική μας.

...και ξανατοποθετούνται τα ερωτήματα: που βρίσκομαι; που θέλω να πάω; πως θα το καταφέρω;

η ειλικρινής απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων, ενδεικνύει κάπως το μέτρο της αυτογνωσίας και θεογνωσίας μας, αλλά και του διανοιγόμενου - ακολουθούμενου δρόμου.



Αν είμαστε αγιογραφικά στο κατέναντι, σε χώρο, όπου υπερισχύει το κακό, βλέπουμε άστρα και διάχυτα φώτα. Είναι βαθύτατα πηγαίο, και δεν σβήνει η ''δίψα'' να ζητούμε ειρήνη. Μόνο που, η προσφερόμενη ειρήνη (καθώς την ζητάμε από τον κόσμο) είναι του κόσμου τούτου, διαποτισμένη με περισσότερο πόνο, παρά με χαρά. Μήπως δεν παύουμε να επιζητούμε φως; όχι. Αλλά αυτό που ανταποκρίνεται στην αίτησή μας, (λόγω προσανατολισμού) είναι αχνό και γέμει σκιές την ζωή μας, ανίκανο να τις διαλύσει. Μπορεί (αν προσέξω καλύτερα) να οδοδεικτεί κάπως την ανατολή, αλλά αυτό παραμένει στην θεωρία, αν δεν το ακολουθήσω πρακτικά. Κι όμως ‘’αξίζει’’ να προσεγγιστεί, καθώς όλος ο έναστρος ουρανός, είναι οδοδείκτης για εκείνο το ''άλλο'' φως.

Η αναλογική μεθοδολογία σύγκρισης με τα φυσικά (φως ήλιου vs αστέρων) αφού μας έχει γνωσθεί, ως ίχνος, δεν απέχει από την πνευματική αλήθεια. ΑΝ μοιάζει με το ποθούμενο, ή τουλάχιστον έχει αρκετή διαφορά από την παρούσα κατάσταση, από εμάς εξαρτάται η μετάβαση από το κατέναντι, στο απέναντι.

Δεν λέω, μοιάζει νάναι μεταφυσική τόλμη βουτιάς στο άγνωστο, είναι σίγουρα ζήτημα πίστης, είναι ελπίδα (που τάχα κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει το αίσιο τέλος της), είναι τελικά, μια πολύ γερή πρόκληση στην καλά εδραιωθείσα ‘’εσώκοσμη λογική’’, δλδ για όσους δυσπιστούν ότι η αγάπη, το φως, η ειρήνη, η αλήθεια είναι Πρόσωπο και όχι απλές απρόσωπες φιλοσοφικές ιδέες, για ''ρομαντικούς''.

Σήμερα η Ορθοδοξία, [4η Κυριακή του τριωδίου, μετά του τελώνου και φαρισσαίου (1η), του ασώτου (2η) και της Κρίσεως (3η)] μνημονεύει την εξορία των πρωτοπλάστων. Αν συγ-κινηθούμε και μετασταθμεύσουμε από το παραφυσικό και σκιώδες κατέναντι, έστω και για λίγο, νοερώς, στο απέναντι, θα ακούσουμε τον έκπτωτο ΑΔΑΜ, τον αιώνιο (παλαιό) άνθρωπο με την αυτή θεωρία, να λέει:

Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα, και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! Οίμοι τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ' ώ Παράδεισε, ουκέτι σου της τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην' εις γην γαρ απελεύσομαι εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον, Οικτίρμον, βοώ Σοι' ελέησόν με τον παραπεσόντα.

Ανοίγεται μπροστά του/μας, ένας δρόμος, εγκαινισμένος από τον νέο ΑΔΑΜ – Χριστό που βαδίζεται σε 40 μέρες, και στην θέση της πύρινης στρεφομένης ρομφαίας που του απαγόρευε την διέλευση και διαμονή, στην πρώτη, απωλεσθείσα κατάσταση, να συνοδοιπορεί με ‘’άλλη’’ πύρινη γλώσσα, αυτήν την φορά όμως ενωτική και παραινετική. Ελπιδοφόρα συγχωρετική Θεού κι ανθρώπου, μετά τον εσπερινό της ''συγγνώμης'' όσο αυτό βιώνεται ειλικρινά μεταξύ ανθρώπων.

Είναι το ‘’πνεύμα’’ της μεγάλης και αγίας τεσσαρακοστής, που όταν ξεφλουδιστεί από τον τύπο και την απλή αλλαγή διαιτολογίου, γίνεται πνεύμα Ουσίας, ανακαινιστικό, σταυρικό μεν (γιατί ΔΕΝ κάνουμε το θέλημά μας), αλλά, ως υπάκουο και ταπεινό, αναστάσιμο (συνειδητά ή ασυνείδητα, ποθούμενο ΟΛΟΥ του λογικού κόσμου).



Καλή σαρακοστή, καλή δύναμη στον ιδιότυπο αυτό αγώνα που, μετά φόβου - πίστεως - αγάπης καλούμαστε να επαναβεβαιώσουμε την προσωπική μας σχέση με την χάρι του καλού Θεού, την ετοιμότητα υποδοχής των με αγάπη και συμπάθεια αποστελλομένων (από τον Σταυρωθέντα δι ημάς και Αναστάντα στο τέλος Λόγο), σταυροαναστάσιμων λόγων - βιωμάτων.
Απάντηση με παράθεση
  #4  
Παλιά 11-03-08, 20:15
Το avatar του χρήστη tertios
tertios Ο χρήστης tertios δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 15-01-17 11:47
Φύλο: Άντρας
Η διαθεσή μου τώρα:
Κωστα μου , τα κειμενα σου, κατάλληλα για διατριβή , αποτελούν για μας πνευματική άσκηση υπομονης, αυτες τις ημερες. Νασαι καλα.
__________________
Omnes ad Forum ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ!!!!
Απάντηση με παράθεση
  #5  
Παλιά 14-03-08, 16:52
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Δύσκολες οι εποχές Γεώργιε, και που να βρει κάποιος ‘’υπομονή’’. Όπως όμως ο Ευρυσθένης (ή Ευρυσθέας) έβαζε κατά τάξη και ετοιμότητα τους άθλους στον Ηρακλή, έτσι και ο Μεγαλοδύναμος (ευρυ-σθένης) δίνει στους επιθυμούντες το Καλό, πάλι κατά τάξη τους αγώνες.

Υπομονής δείται και μακροθυμίας η άσκησις.

Διαφοροποίησα τον τίτλο από πορεία προς το Πάσχα, που θυμίζει θρησκευτικό και εβραϊκό, σε ‘’πορεία προς την Ανάσταση’’ πιο ελληνοπρεπές, πιο πανανθρώπινο, ανεξάρτητα θρησκευτικών πεποιθήσεων, καθώς καθένας ποθεί την ‘’ανάσταση’’ με όλα τα συνεπαγόμενα. Ειρήνη, Φως, Ελευθερία, Αλήθεια… είτε αυτά προσεγγίζονται απρόσωπα σαν ιδέες (με μικρά γράμματα) είτε είναι προσωποποιημένα (και με κεφαλαία). (διττές θέσεις αρμονικής σχέσης, που θα προσπαθήσω να δώσω σε άλλα μηνύματα).

Από την άλλη όμως, για εκείνην την έξοδο (Πάσχα νομικό) τόλμησαν οι Ισραηλίτες και εξήλθαν στην έρημο για 40 χρόνια. Εμείς, μέσα στην παραχώρηση του Θεού καλούμαστε να τολμήσουμε να περπατήσουμε 40 ημέρες, για την απολαβή, αντί του Νόμου, της ιεραρχικότερης και ασύγκριτης σε αξία, Χάρης. Έχουμε τα 40 του νεκρού – τα 40 του νεογέννητου και κατά την ιδιαίτερη φιλοσόφησή του ο καθένας, έχει να πορευθεί ή από το ‘’νεκρός ειμί Κύριε ζωοποίησόν με τον τεθανατωμένον τη αμαρτία’’ ή τον δρόμο προς την αναγέννηση και δική μας, ανάσταση.

Κι αυτή η ‘’αναστάσιμη’’ χάρις, νικά τον χρόνο και την φθορά.

Εδώ βρίσκεται η ‘’ου-τοπία’’ της ευχής: καλή σαρακοστή, (ξερή χρονική ευχή) όταν αυτή δεν συνοδεύεται με μετάβαση από χώρο φθοράς σε χώρο αφθαρσίας. Μετάβαση από τον χρόνο στον Άχρονο Κύριο.

Κι ενώ ο Δίας ξέφυγε του Κρόνου - χρόνου, Ο Κύριος νίκησε δια της Αναστάσεως αυτόν, ανοίγοντας τον δρόμο, από Κρόνο Saturday (Saturn) στην Κυριακή (Sunday), επιστρέφοντας στην αφετηρία εκκίνησης, κλείνοντας τον σωτήριο κύκλο, διδάσκοντάς μας τον (δια της αγάπης και θυσίας) τρόπο κατάκτησης αυτού του τόπου, προετοιμάζοντάς τον, εισελθών Πρώτος μαζί με τον συσταυρωθέντα ευγνώμονα ληστή, ‘’σήμερον μετ’εμού, έση εν τω παραδείσω’’.

Με το καλή σαρακοστή νοείται, καλά να περάσουν οι 40 μέρες; φυσικά το πόσο βαθύ είναι αυτό το ‘’καλά’’, το ορίζει – βιώνει ο καθένας. Στις 12 (ω) :19 (λ) :47 (δ) (πχ) ενώ ο χρόνος είναι ο ίδιος, ο χώρος που ‘’ζει’’ ο καθένας διαφοροποιείται. Άλλος ζει στο υπόγειο (υπό σκιά), άλλος επίγεια και άλλος υπέργεια (στο φως), με μία κλίμακα, να απλώνεται ενωτική και ‘’βατή’’ μεταξύ των πεδίων – επιπέδων, (παράλογο – λογικό – Υπέρλογο) άλλων βέβαια προς πτώσιν και άλλων (αμήν όλων) προς ανάστασιν.

Προτυπωμένα και ιχνηλατίσιμα επί γης, σαν μετάβαση, από την Αίγυπτο στους Αγίους Τόπους. Τον ''ίδιο χρόνο'' κάποιοι ζούσαν με ''ελευθερία'' και κάποιοι άλλοι, που δεν επέλεξαν την έξοδο, πάλι ζωή, αλλά, υπό ''σκλαβιά''.

Νοερώς προς τα άνω, αναπτύσσεται αυτή η κλίμακα, που δεν είναι άλλη, από τον σταυρό, όπου η θέση ‘’στάσεως’’, αλλά και οι διαπροσωπικές μας σχέσεις, διέπονται (μυστικά ή φανερά) από αυτόν.

Στην αρχαία Ελλάδα, αλλά και σε άλλες παραδόσεις, το σύμβολο του σταυρού απεικόνιζε την αρμονία – ισορροπία. Συνειρμικά και φυσικά, πρώτα αποκαθίσταται η αρμονία (από την ισχύουσα δυσαρμονία σε προσωπικό επίπεδο) και μετά εισάγεται η χάρις.

Προηγείται η αντίληψις του σταυρού ως απρόσωπο σύμβολο αλλά πάντα ως λόγος αρμονίας και ισορροπίας, και μετά αναγνωρίζεται το επί του σταυρού Πρόσωπο (Εσταυρωμένου Λόγου).

Έτσι όταν ευχήθηκα σταυροαναστάσιμα βιώματα σε αυτήν την σαρακοστή (καλύτερα με αφορμή αυτήν), δεν απευθυνόμουν περιορισμένα σε θρησκευόμενους τύπους, αλλά σε όλους. Νηστεύοντες και μη. Συγκεντρωμένους από πλευράς ζωής (καρδιά – νου – σώμα) με κέντρο άξονα το θείο γεγονός που προσμένουμε να βιώσουμε (στο μέτρο της αγωνιστικότητας – χάριτος) ή διασπασμένους σε βιοτικές μέριμνες.

Όπως μέσα στα διάχυτα ‘’φώτα’’ του έναστρου ουρανού της νύχτας είναι δυνατόν κάποια ως οδοδείκτες να μας προσανατολίσουν ορθά για το ‘’άλλο φως’’, (μπήκαν σε εισαγωγικά, ώστε να καταδείξουν τις αναλογίες φυσικής και νοητής), έτσι υφίστανται και διάσπαρτα γεγονότα στην καθημερινότητά μας, που δυνητικά θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν, ως απλανείς οδοδείκτες, αρκεί να απέδιδαν (για την δική μας εναρμόνιση) την εμπεριεχόμενή τους (μεστή σε αρμονία και ισορροπία) ουσία.

Ευχαριστώντας τον Γεώργιο που μας έσπειρε αυτό το ευλογημένο δέντρο εύχομαι να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες απολαβής και των ψυχωφελών καρπών του.
Απάντηση με παράθεση
  #6  
Παλιά 14-03-08, 23:10
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Μιας και μιλάμε για καρπούς, θάταν λογικό από πλευράς μας να συλλάβουμε και διαγράψουμε την όλη διαδικασία, από την αρχή. Την επιλογή του υγιούς σπόρου, το γόνιμο έδαφος, την ορθή μέριμνα….

Όπως ότι είναι πάνω στη γη, διαποτίζεται διαρκώς από την κοσμική ακτινοβολία, έτσι και η Αγάπη του Πανταχού Παρόντος και τα πάντα Πληρούντος Θεού, μας κατακλύζει από ενέργειες ψυχωφελείς, ρήματα ζωής, λόγους που από την δική μας ετοιμότητα και την χάρι Του, αυτό το ‘’εν δυνάμει’’ καθίσταται ‘’εν ενεργεία’’ και εκδηλώνεται ως πνευματικός καρπός στον κόσμο.

Αν ανασύρουμε χώμα από 30 μέτρα βάθος, αυτό στην αρχή είναι άγονο. Μετά τον διαποτισμό και ικανή έκθεση στην κοσμική ακτινοβολία, γίνεται γόνιμο.

Κάτι ‘’ανάλογο’’ ισχύει και με την χάρη του Θεού. Καλό είναι να ‘’επιθυμήσουμε’’ να εξέλθουμε προς συνάντηση και αντίληψη των εκπεμπομένων λόγων Του. Λόγοι εξυψωτικοί για τον άνθρωπο, ευλογίας, αρμονίας και ισορροπίας δλδ ‘’σταυρουδάκια’’ από Πρόσωπο προς πρόσωπο.

Αν δυο άνθρωποι βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, ο ένας για τον άλλον θεωρείται (στο οπτικό του πεδίο) ως κουκίδα, δλδ φαίνεται ως αμελητέα ποσότητα. Όσο όμως πλησιάζουν, τόσο το άμορφο και ά-σχημο δίνει την θέση του στο σχήμα (ακόμη όμως απρόσωπο) και μόνο όταν πλησιάσουν αρκετά, φτάνουν στην διαπροσωπική (θεολογική) αγαπητική σχέση, πρόσωπον προς πρόσωπον.

Υπό αυτό το πνεύμα, όπου το σχήμα γίνεται όχημα, επιτρέψτε μου να δώσω κάποια ζεύγη ‘’καθημερινών’’ ενεργειών, που καλούμαστε απέναντί τους, να λάβουμε θέση, ώστε με την δική μας ανταπόκριση και την αρμονική τους σύνθεση σε σταυρό, να αποβούν βοηθητικά στην όλη πορεία.

Χώρος και χρόνος

Το λέει και η λέξη. Είναι ου-τοπία αν ευχόμαστε καλή σαρακοστή λαμβάνοντας υπόψην μας ΜΟΝΟ την διάσταση του χρόνου (40 ημέρες) και όχι του συνυφαινόμενου με τον χρόνο, χώρο.

Αφού αφήνουμε πίσω μας το σημείο της βιολογικής γέννησης και οδεύουμε (έχουμε μπροστά μας), τον βιολογικό θάνατο, ο χρόνος αποτυπούται ως οριζόντιο ευθύγραμμο τμήμα ( - ). Αφού πάντα ο μικρο-μικρόκοσμος θα είναι υπό τους πόδας μας και ο μακρόκοσμος πάνω, ο χώρος αποτυπούται ως κάθετο ευθύγραμμο τμήμα, ( | ) σχηματίζοντας ο χωροχρόνος, στην αρμονία του, έναν σταυρό (+), τον οποίον καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε όχι μονοδιάστατα, δλδ ούτε μόνο χώρο (καλά είμαστε εδώ) ούτε μόνο χρόνο (τυπικά: άντε …καλή σαρακοστή), χωρίς την αρμονική – ισοσκελή ζεύξη τους, δλδ μετάβασης σε χώρο – στόχο (ανάσταση) εν χρόνω.

Έλεγε ο Αϊνστάιν πως, αν γνώριζε την φύση του χρόνου από μικρός, θα γινόταν ρολογάς, γιατί αυτό που συνήθως ονομάζουμε χρόνο, καμμία σχέση δεν έχει με την πραγματική διάσταση αυτού και ότι αυτό που ο κόσμος ορίζει σαν χρόνο, είναι μια κοινή συμφωνία μέτρησης για να κλείνουν ραντεβού.

Ο χρόνος σαν διάσταση, ‘’διαστέλλεται’’, ‘’συστέλλεται’’ με κάποιες δραστηριότητες, αλλά ΚΑΙ ‘’μηδενίζεται’’ με την αυτοσυγκέντρωση.

Κι όταν αυτός μηδενιστεί, την σκυτάλη σε αξία, αναλαμβάνει ο χώρος μέσα στον οποίο ο άνθρωπος ‘’κατάφερε’’ να μηδενίσει τον χρόνο. Με τον χρόνο 0 (μηδέν), αν ο χώρος ‘’αυτοσυγκέντρωσης’’ ήταν χώρος φθοράς, αιωνίως θα φθείρεται, ενώ αν ήταν χώρος αφθαρσίας, αιωνίως θα παραμένει άφθαρτος.

Εκεί που οι επιστήμονες, μόλις που ψηλαφούν και προβληματίζονται με το αν αυτό ισχύει, ήδη Ο Κύριος και η Ορθοδοξία τόχει αποδείξει πρακτικά.

Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνει ζήσεται …και η αφθαρσία – μυροβλυσία (δι Αγίου Πνεύματος) των αγίων είναι το αποτέλεσμα αυτής της ‘’αδιάσπαστης και συνεχούς αυτοσυγκέντρωσης’’ καρδιάς νοός, ακόμη και ‘’προσηλωμένου’’ στην εκτέλεση του θείου θελήματος, σώματος σε χώρο α-φθαρσίας που πρωτοεπιτεύχθηκε από τον Αναστάντα και νικητή του θανάτου Χριστό, εισάγοντας τους λόγους στον Λόγο (τον Εαυτό Του) τον μακάριο λογικό Παράδεισο.

Κι ενώ το χάρισμα είναι θεόσδοτο, (κάθετη διάσταση) η προαίρεση επιγείου (οριζόντια τυπούμενης) ζωής, είναι η αφετηρία της ευλογίας, για τη νίκη του χρόνου.

Κι όποιος θέλει, όσο θέλει, αυτοσυγκεντρώνεται – προσηλώνεται και περνά από το φίλτρο της αγάπης και της αναστάσιμης προοπτικής, κάθε νεύμα, (του νου του) κάθε σκίρτημα, (της καρδιάς) κάθε πράξη (του σώματος), αυτήν την (χρονικά μετρούμενη) σαρακοστή, χωρίς καν να γνωρίζει ‘’επιστημονικά’’ ότι αυτοσυγκεντρωνόμενος σε χώρο αφθαρσίας, (καθώς η Ανάσταση είναι η νίκη της φθοράς) πραγματικά μηδενίζει τον χρόνο, δλδ ότι χάριτι βιωματικά, χωρίς ίχνος φαντασίας, νικά τον κύριο εχθρό του, αφού πέρασε από τα δύο απαραίτητα στάδια.

Πρώτη διάσταση, την ‘’ελληνική’’ λύση του προβλήματος, με τον σταυρό ως απρόσωπο σύμβολο αρμονίας, όπου ο Δίας ξεφεύγει του Κρόνου, οπότε και η διάνοια ξεφεύγει του χρόνου. Σε αυτήν την διάσταση ο άνθρωπος ‘’ανορθώνεται’’ από το παράλογο στο λογικό.

Στην δεύτερη διάσταση, με τον σταυρό ως ζωοπάροχο σύμβολο και Ουσία του Εσταυρωμένου Λόγου, συνέχεια της πρώτης αρμονίας, Ο Κύριος (και ακολουθούν οι πιστεύοντες εις Αυτόν, λόγοι) νικά τον χρόνο – Κρόνο (και όπως είπαμε στο πιο πάνω μήνυμα, περνάει από το Saturn δια της Αναστάσεως στη Sunday = Κυριακή - Κύριο), κλείνοντας τον σωτήριο κύκλο, επανερχόμενος στην απωλεσθείσα (εκ της μεταβάσεως στο απέναντι και εκείθεν κατέναντι) αφετηρία.

Σε αυτήν την διάσταση ο άνθρωπος ‘’ανασταίνεται’’ από το λογικό στο Υπέρλογο.

Οι παράμετροι – οδοδείκτες της επιτυχούς μετάβασης από τον έναν χώρο στον άλλον, έχει καταγραφεί για χάριν μας, προκειμένου να μην χάσουμε τον δρόμο, αρκεί κι εμείς, να τακτοποιήσουμε ό,τι άτακτο.

Αυτό που έχει ανάγκη προσήλωσης, για να μεταρσιωθεί, είναι το 6, το άτακτο και άμορφο και ά-σχημο κατώτερο απάρτιο της φύσης και φύσης μας. Είναι η εσωτερική του καθενός επιθυμία και οι διαπνέοντες έρωτες που κινούν τον άνθρωπο, αλλά και συγχρόνως, επιδέχονται την καλή αλλοίωση.

Σαν το μπόλιασμα της αγριελαίου που μεταποιεί αυτήν σε καλλιέλαιο, σαν το φάρμακο που προστίθεται στον ασθενή και τον υγιαίνει, καλούμαστε κι εμείς, στον κόσμο μας που ΔΕΝ τον καταργούμε, να τον συμπληρώσουμε με εκείνον τον υπερ-φυσικό ζωογονητικό έρωτα, αντί του συντηρητικού φυσικού και ψυχοφθόρου παραφυσικού.

Όλα μας επιτρέπονται…. αλλά όλα μας συμφέρουν;

Έτσι, ΑΝ επιθυμούμε να βαδίσουμε τον δρόμο προς την Ανάσταση, αντί να διαπνεόμαστε σήμερα, από το πνεύμα του κόσμου… και το ‘’φυσικό’’ χαίρε νύμφη, (ως Παρασκευή και έκτη ημέρα της εβδομάδος, ημέρα της Αφροδίτης - Friday), προσθέτουμε στην ζωή μας το ‘’χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε’’.

Την αγάπη και τον σεβασμό σε εκείνο το πνεύμα, που προετοιμάζει τη νίκη του κόσμου. Της Κεχαριτωμένης και γλυκυτάτης Θεοτόκου που είναι συγχρόνως κλίμαξ η επουράνιος δι ης κατέβη ο Θεός και γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς Ουρανόν… η τα εναντία, εις το αυτό αγαγούσα! δι ης η χαρά εκλάμπει δι ης η αρά εκλείπει…

Εκείνη η φωτεινή νεφέλη που έφεγγε μυστικά τους ισραηλίτες να πορεύονται τη νύχτα και συγχρόνως η νεφέλη η σκιάζουσα τον κόσμο, η προστατευτική από το καύμα του ήλιου στην έρημο, είναι η προτύπωσις αυτού του Πνεύματος που σήμερα δοξάζουμε και ανυμνούμε (Α’ στάση χαιρετισμών). Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Είναι η φλεγόμενη και μη καιγόμενη βάτος, η αγία γη που προσκύνησε ο Μωυσής, πριν λάβει τον Νόμο.

Τα ‘’απρόσωπα σημεία’’ αρχομένων από την αρμονία και ισορροπία του σταυρού, ηχηροί όμως οδοδείκτες - σύμβολα, σήμερα συνοδοιπορούν μαζί μας, στον δρόμο για την Χάρι και Ανάσταση, το καθένα με την αναλογική του αξία.

Αυτά είναι ικανά να μεταφέρουν τη συνείδησή μας, ‘’εκεί’’ που θα φωτίσει το ‘’ανέσπερο Φως’’ όταν Αυτό θα αναβλύσει από τον Πανάγιο Τάφο (όπως γίνεται κάθε Μ. Σάββατο, ΜΟΝΟ στον Ορθόδοξο αρχιερέα).

Αυτό παρακαλούμε να επισκεφθεί καρδιά, νου και σώμα, καθαρίζοντας, φωτίζοντας, τελειοποιώντας (κατά τάξη και ετοιμότητα) όλους μας, ώστε ο χωροχρόνος μας ( το πρώτο + ) να ευλογηθεί.
Απάντηση με παράθεση
  #7  
Παλιά 14-03-08, 23:26
Το avatar του χρήστη tertios
tertios Ο χρήστης tertios δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 15-01-17 11:47
Φύλο: Άντρας
Η διαθεσή μου τώρα:
Κωστα, προτεινω να μειωσεις την έκταση των κειμενων, που δυσκολα παρακολουθουν όσοι δεν εχουν ειδικη παιδεια.

Απο την άλλη, τι θαλεγες αν παίρναμε στο thread αυτο υμνους απο την Μ.Τεσσαρακοστη και αναλύαμε σύντομα και περιεκτικα το περιεχόμενό τους;
__________________
Omnes ad Forum ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ!!!!
Απάντηση με παράθεση
  #8  
Παλιά 15-03-08, 00:30
Το avatar του χρήστη Gildor
Gildor Ο χρήστης Gildor δεν είναι συνδεδεμένος
High Elf
 

Τελευταία φορά Online: 08-05-17 14:17
Φύλο: Δεν έχω αποφασίσει ακόμα
Η διαθεσή μου τώρα:
Ναι, πολυ καλη ιδεα
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις...
Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή!
Απάντηση με παράθεση
  #9  
Παλιά 15-03-08, 00:45
Το avatar του χρήστη purple anemone
purple anemone Ο χρήστης purple anemone δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
Συμφωνώ
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
Απάντηση με παράθεση
  #10  
Παλιά 15-03-08, 01:45
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
συγγνώμη... θα μειώσω σε ευκολονόητα και λιτά, ό,τι έχω (ακόμη λίγα) να πω. Ανεβάστε ό,τι θεωρείτε ωφέλιμο.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 15-03-08 στις 16:44
Απάντηση με παράθεση
  #11  
Παλιά 15-03-08, 14:15
Το avatar του χρήστη tertios
tertios Ο χρήστης tertios δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 15-01-17 11:47
Φύλο: Άντρας
Η διαθεσή μου τώρα:
"Εγκρατεία τη σαρκα ταπεινωσαι πάντες σπουδασωμεν, το θείον υπερχόμενοι σταδιον της αμώμου νηστειας, και ευχαίς και δακρυσιν Κύριον τον σωζοντα ημας εκζητησωμεν και ληθην της κακιας παντελή ποιήσωμεν βοώντες. Ημαρτομεν σοι, σώσον ως πάλαι Νινευίτας , Χριστε βασιλεύ, και κοινωνούς ημας ουρανίου βασιλείας ποίησον, εύσπλαγχνε"

Εσπερινός Κυριακης Α Νηστειων, της Τυροφάγου


Μεταγλώττιση

Με την εγκράτειά μας άς φροντίσουμε να ταπεινώσουμε όλοι το σώμα μας, τώρα που ξεκινάμε την αγωνιστική περίοδο της αγνης νηστείας και ας ζητησουμε με πόθο με προσευχες και δάκρυα τον σωτήρα Κύριο μας, ξεχνώντας τελείως κάθε κακία, φωνάζοντας " Εχουμε αμαρτησει απέναντι σου, σώσε μας όπως έσωσες κάποτε τους Νινευίτες, Χριστε Βασιληά και επίτρεψε μας να συμμετέχουμε στην ουρανια βασιλεία σου, σπλαγχνικέ


Σχόλιο

Η εγκράτειά μας έχει σα σκοπό να ταπεινώσει το σώμα, δηλαδή να του δημιουργήσει τεχνητά το άισθημα - π.χ. απο την αφαγία- πόσο αδύναμο είναι στην πράξη ,έτσι για να αποφύγουμε την έπαρση που μας δίνει καμιά φορά η αίσθηση ότι είμαστε "γεροί και δυνατοί". Και αυτό, τώρα που εισερχόμαστε στον αγωνιστικό στίβο, το στάδιο του αγώνα, αθλητές κατα των δικών μας παθών.Εκζητώ, σημαίνει ζητάω με λαχτάρα κάτι απο κάποιον να μου το προσφέρει, ακόμα και αν δεν το δικαιούμαι, αλλα το έχω ανάγκη. Και αυτό το καταφέρνω με προσευχή, δηλαδή εντατική πνευματική κατεύθυνση του νου και της καρδιάς προς αυτόν που μπορεί να μου το προσφέρει, μάλιστα δε με δάκρυα, που σημαίνει συναίσθηση της δικής μου αδυναμίας να το αποκτήσω μόνος χωρίς την βοήθεια του. Με τη συναίσθηση βέβαια ότι πρέπει να ξεχάσω τελείως κάθε δική μου κακότητα, αναγνωρίζοντας ότι έχω αμαρτησει απέναντι Του, δηλαδή έχω αντιταχθεί στην αγάπη Του, έχασα τον στόχο μου, λάθεψα. Και ζητώ να με σωσει, δηλαδή να με αποκαταστήσει σώο, ολόκληρο και όχι κομματιασμένο, όπως κάποτε έσωσε τους κατοίκους της Νινεβί απο την καταστροφή. Και να μου επιτρέψει η Χάρη του να κοινωνήσω, δηλαδή να συμμετέχω ισότιμος πολίτης στην δική του ουράνια Βασιλεία, δηλαδή την Βασιλεία του Θεού, όπου ο ουρανός δεν είναι μόνο ο χώρος αλλά και ο τρόπος της ευτυχισμένης ζωής κοντά στον Πατέρα, που η ευσπλαγχνία του μου είναι γνωστή.

(Ο σχολιασμός είναι καρπός προσωπικού μου βιωματος και πεπερασμενης γνώσης και δεν διεκδικεί αξία ορθόδοξης δογματικής που μόνο η Εκκλησία μας μπορεί να εκφράσει)

Με αδελφικη αγαπη
Τέρτιος
__________________
Omnes ad Forum ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ!!!!

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη tertios : 15-03-08 στις 23:40
Απάντηση με παράθεση
  #12  
Παλιά 15-03-08, 14:54
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Μέσα στο δυσκατάληπτό μου απλά εξέφρασα κάποια άποψη επί των παρακάτω φιλοσοφικών – θεολογικών ερωτημάτων:

- τι είναι Θεός
- Θεός είναι Αγάπη (ως πρόσωπο) και όχι η αγάπη (απρόσωπα) είναι θεός.
- που είναι
Είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.
Όπως το ψάρι ρωτώντας τι είναι και που είναι το νερό, η απάντηση είναι μέσα σε αυτό ζει και κινείται, έτσι ισχύει και αγιογραφικά για τον Θεό: …Διότι εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν… (Πραξ.ιζ’28) επειδή μάλιστα, η αναζήτηση του Δημιουργού είναι πηγαία έναν στίχο νωρίτερα (27) αναφέρεται: ..διά να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν, αν και δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών.

Έτσι, ο ‘’τόπος’’ κατοικίας του Θεού, (σε απάντηση στο ‘’που’’) είναι συγχρόνως και ‘’εν ουρανοίς’’ και συμφερότερον – ευστοχότερον, παρά τη καρδία, σεβόμενος την δοθείσα ελευθερία επιλογών του ανθρώπου.

«Ο Θεός ουδεμίαν ασκεί βίαν επί του ανθρώπου, αλλ' ίσταται μακροθυμών παρά την καρδίαν και ταπεινώς αναμένει πότε θα ανοιχθή αύτη εις Αυτόν»
'Αγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Το ότι είναι πανταχού παρών, αυτό άμεσα, δεν εξαγιάζει όλους τους ανθρώπους, αλλά υπόκειται η εγγύτητα στην ιδιαίτερη με τον καθένα σχέση. Σχέση αγάπης, λόγος καρδίας, λόγος νου, λόγος σώματος, όλα σύμφωνα με το: κατ’ εικόνα και καθ’ ωμοίωσιν, απαντώντας όχι μόνο στον τόπο, αλλά και τον τρόπο προσέγγισης.

Όλοι οι διάσπαρτοι λόγοι (αυτό που προδιατυπώθηκαν ως σταυρουδάκια) Γραπτού Νόμου και Φύσης (των οποίων καλούμεθα να αντιληφθούμε την πνευματική γνώση τους, όχι το κατά γράμμα αλλά το κατά έννοια και ουσία), ως ρήματα ζωής, ιχνηλατούμενοι – αντιλαμαβανόμενοι – αφομοιούμενοι μεταφέρουν τον άνθρωπο από τον ‘’εν δυνάμει’’ στο ‘’εν ενεργεία’’ και τον μεταβιβάζουν από χώρο φθοράς και δουλείας σε χώρο αφθαρσίας και ελευθερίας.

Στην ερώτηση (άλλου thread):
- είναι επιστημονικά εφικτό, η μετάβαση σε άλλον χρόνο;
η απάντηση είναι, φυσικά και ναι, αλλά! πρέπει να προηγηθεί και είναι συμφερότερο, η μετάβαση σε ‘’άλλο’’ χώρο. Όπως δια της Εξόδου (Πάσχα) σε 40 χρόνια μετέβησαν από χώρο δουλείας σε χώρο ελευθερίας, έτσι (και γιαυτό γράφτηκε σε αυτό το thread) αξίζει η πορεία προς την Ανάσταση. Ο δρόμος προς Αυτήν, συνεπάγεται και την νίκη της φθοράς, του θανάτου, μηδενισμό του χρόνου, πέρασμα από το Saturday (Saturn = Κρόνος) στην Κυριακή, Sunday, κέντρο άξονα κίνησης, αφετηρία και μακάριο τέρμα (όταν νοηθούν σε πνευματικό επίπεδο), ανάλογο του φυσικού.

Από την άλλη, αν περιδιαβαίνουμε σε όλον τον χρόνο αλλά χωρίς μετάθεση σε χώρο ελευθερίας, ποιο το πραγματικό όφελος;

Καλούμαστε ‘’λογικά’’ (επιστημονικά, θεολογικά, φιλοσοφικά) να μηδενίσουμε τον χρόνο και όχι να τον περιδιαβαίνουμε. Τυπώνοντας το σημείο του Σταυρού στην κεφαλή και λέγοντας νυν, ήτοι παρουσία στο αιώνιο παρόν, που επιβλέπει τα πάντα, ήδη έχουμε φτάσει εκεί που προτυπώθηκε το Εις το Όνομα του Πατρός. Κάτω στην κοιλία έχουμε και αεί (ο αεί χρόνος) μαζί με το: και του Υιού ο οποίος άχρονος δια της Θεοτόκου ενχρονίσθη και άχωρος εχωρήθη, εν τη κοιλία της Πλατυτέρας των Ουρανών. Και γνωρίζεται ο Πατήρ δια του Υιού εν Αγίω Πνεύματι.

Αυτό μας επισκέπτεται μυστικά καθ’ όλην την διάρκεια του έτους (το ανέσπερο φως που ανέβασα δεσμό βίντεο) και καρπίζει τον καθένα μας (κατ’ ετοιμότητα και προαίρεση και συμφέρον) με θεωρητικά και πρακτικά χαρίσματα, πληθύνοντάς μας σε αρετές, εκπληρώνων το αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε… κατέχων (από την μία πλευρά έως την άλλη) τον όλο χώρο μεταξύ Πατρός (άνω – Κεφαλής Νου) και Υιού (καταβάντος) και ορθίου κρεμασθέντος επί της ράβδου, ως τυπωθείσα επάνω μας, (για την ακριβή θεογνωσία) σπονδυλική στήλη… Έτσι,

- Πως γνωρίζεται ο Θεός.
- Εν τω Υιώ, δι Αγίου Πνεύματος
- εφόσον ο χωροχρόνος είναι σταυρός, η ακριβής γνώση του Θεού, διέρχεται δια του Σταυρού… κι εμείς συσταυρωμένοι (μέσα στον χωροχρόνο, ανεξάρτητα πεποιθήσεων) έχουμε ακόμη καιρό να περάσουμε από την μία στην άλλη πλευρά.

- Σε ένα βιβλίο ανατολικής σοφίας, αναφέρεται η γνώση του Θεού, παρομοιάζεται με την γνώση της φωτιάς και διακρίνεται σε τρία επίπεδα. Την γνώση των αρχαρίων, όπου κάποιος μιλά για Αυτόν, επειδή, κάτι έχει ακούσει ή κάτι έχει δει από μακρυά. Το δεύτερο στάδιο είναι εκείνων που είναι τόσο κοντά, που φωτίζονται και θερμαίνονται από Αυτόν και το τρίτο στάδιο, της γνώσης των τελείων, είναι ο ίδιος να γίνεται παρανάλωμα Αυτής της φωτιάς.

Η κίνηση, προϋποθέτει έρωτα, σε σχέση με την αγάπη, που είναι στάση ζωής. Κι ο φυσικός έρωτας εκτός του ότι έχει ‘’άλλον στόχο’’ αδυνατεί από μόνος του να εξάγει τον άνθρωπο προς αναζήτηση και σχέση με το θείο. Όλη η πορεία των ισραηλιτών στην έρημο σκεπαζόταν και από την Φωτεινή Νεφέλη για την συνέχεια της οδοιπορίας τη νύχτα και την προστατευτική νεφέλη κατά τη διάρκεια της ημέρας, που τους σκέπαζε από το καύμα του ήλιου.

Όλη η διαδρομή των 40 χρόνων από τον ‘’χώρο δουλείας’’ προς την ελευθερία με την σκέπη αυτής της Νεφέλης, είναι προτύπωση της μεγάλης Τεσσαρακοστής (40), ως πορείας προς την Ανάσταση, με σκέπη όχι το χαίρε νύμφη (του φυσικού έρωτα) αλλά το χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε (θείο έρωτα). Από την Κυριακή (4η του τριωδίου) μνήμη εξορίας του ΑΔΑΜ που εκάθητο απέναντι θρηνών για την απώλεια και πύρινη ρομφαία στρεφομένη που του απαγόρευε την είσοδο. Στον δρόμο της επιστροφής, η υποδεχθείσα το θείο πυρ, γίνεται μεσσίτρια, ως Μητέρα.

Το πυρ που θέλουμε να μετέχουμε στο τέλος της πορείας (καθώς ο Θεός πυρ τυγχάνει), δεν είναι φθοροποιό και καυστικό, αλλά ζωογονητικό, θαυματουργό με την χάρι της Θεοτόκου, Της προτυπωθείσης φλεγόμενης και μη καιγόμενης βάτου.

Κι όσο η κλίμαξ Θεού είναι απρόσωπη, θα υστερεί στην ολοκληρωτική Αλήθεια και Αγάπη ως Πρόσωπο. Λεξαριθμικά, παρατηρούμε την ταυτότητα: η πυραμίδα = κλίμ(α)ξ Θεού. Μόνο με την αντίληψη του γιατί ο διάδρομος κατάβασης της πυραμίδας (σε 26ο33’) και αυτός όταν προβληθεί στο έδαφος ‘’δείχνει’’ τον δρόμο για την Βηθλεέμ, κατανοείται η σε σχήμα ουσία, που χρησιμοποιείται ως όχημα (οδοδείκτης) αυτής.

Σε μας εναπόκειται η προσκύνησις πετρών και απροσώπων ιδεών ως κλίμακες ανόδου και ανάστασής μας, (με στόχο εξωστρεφώς εις τα άστρα) ή ο χαιρετισμός με σεβασμό (εντός καρδίας, του φυσικού τόπου όπου ‘’μπορεί’’ να αναπαυθεί Ο Κύριος):
χαίρε κλίμαξ επουράνιε δι ης κατέβη ο Θεός, χαίρε γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν.

Περνώντας από την απρόσωπη κλίμακα (θεογνωσία εξ αποστάσεως) στο υπουργούν γλυκύτατο Πρόσωπο της Θεοτόκου (βιωματική θεογνωσία), προτυπώνεται ο όλος δρόμος στο ενύπνιο του Ιακώβ: …και ιδού, κλίμαξ εστηριγμένη εις την γην, της οποίας η κορυφή έφθανεν εις τον ουρανόν• και ιδού, οι άγγελοι του Θεού ανέβαινον και κατέβαινον επ' αυτής. (Γεν κη’12)

ΥΓ1. Δεν ξέρω αν καλώς ή κακώς, μετά από όλα τα παραπάνω, με προβληματίζει το ότι, για να με παρακολουθήσει κάποιος χρειάζεται ‘’ειδικές γνώσεις’’

ΥΓ2. Πιστεύοντας ότι η Αγία Γραφή είναι ένας καθρέφτης, που δεν λειτουργεί μόνο αναλυτικά αλλά κυρίως ζωντανά - συνθετικά, ενδεικνύων ως Λόγος του Θεού και τον δικό μας λόγο (ενεργή ή παθητική παρουσία) και ότι συνειδητά ή ασυνείδητα ΟΛΟΙ μας μετέχουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στα θεία γεγονότα, ως μετέχοντες της ζωής, που έγιναν άπαξ αλλά παρατείνονται στους αιώνες, στο πλαίσιο της αυτογνωσίας, καλό θα ήταν να ανεύρουμε το ‘’αναλογικό’’ συμ-πνέον ή της αυτής φιλοσοφικής – θεολογικής στάσης, πρόσωπο και πνεύμα στις Γραφές, όπως συμπυκνώθηκαν χωροχρονικά όλοι οι λόγοι (άνθρωποι) στους δύο συσταυρωμένους, με τον Εσταυρωμένο Λόγο και Άνθρωπο στο Κέντρο.


Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 15-03-08 στις 14:59
Απάντηση με παράθεση
  #13  
Παλιά 15-03-08, 15:32
Το avatar του χρήστη tertios
tertios Ο χρήστης tertios δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 15-01-17 11:47
Φύλο: Άντρας
Η διαθεσή μου τώρα:
Δεύτε εκκαθαρωμεν εαυτούς εν ελεημοσύναις και οικτιρμοίς πενήτων, μη σαλπίζοντες, μη δημοσιεύοντες ημών την ευποίϊαν.Μη επιγνωτω η αριστερά της δεξιάς το έργον.Μη σκορπίση η κενοδοξία τον καρπόν της ελεημοσύνης.Αλλ εν κρυπτώ τα τω κρυπτά ειδότι κράξωμεν.Πάτερ αφες τα παραπτώματα ημών, ως φιλανθρωπος.

Απόστιχο, Α Νηστειών σε πλ.Δ.



Μεταγλώττιση

Ας καθαρίσουμε τους εαυτούς μας με τις ελεημοσύνες και τη φιλευσπλαγχνία προς τους φτωχούς, χωρίς να το ανακοινώνουμε με φανφάρες και δημοσιεύουμε τα καλά μας έργα. Ας μη ξέρει το δεξί μας χέρι τι προσφέρει το αριστερό. Και ας μην αφηνουμε την κενοδοξία μας να διασκορπίζει και σπαταλά τον καρπό της ελεημοσύνης. Αλλα δίνοντας κρυφά, άς φωνάξουμε Εκείνον που ξέρει τις κρύφιες σκέψεις και πράξεις μας, Πατερα, συγχώρα μας τα παραπτώματα, γιατι είσαι φιλανθρωπος.



Σχόλιο

Με την ελεημοσύνη, δηλαδή δίνοντας κάτι απο το υστέρημά μας, άρα στερούμενοι εκφράζουμε την φιλευσπλαγχνία μας στους φτωχους και μειώνουμε το δικό μας εγωϊσμό, που ειναι και σκοπός του πιστού. Οσο μάλιστα αυτό γίνεται με ταπείνωση, χωρίς δημοσιότητα έχει αξία, διαφορετικά κάθε καλή μας πράξη επφέρει το αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδη οίηση και εγωϊσμό και περηφάνεια, κατι που αντιστρατεύεται την ουσία του αγώνα μας. Γι αυτό ας προσφέρουμε κρυφά, δηλαδή χωρίς πομπώδεις φαρισαϊκες κινησεις και στον Χριστό, που γνωρίζει τις μύχιες σκέψεις μας και την αγαθη προαίρεσή μας, ας στραφούμε λέγοντας Πατέρα συγχώραελεημοσύνη και την ταπείνωση αποκτούμε σαν καρπό την συγγνώμη και αγάπη του πατερα Θεού που τόσο έχουμε ανάγκη.
μας αφου μας αγαπάς . Ουσιαστικά δηλαδή, με την Ετσι συνειδητοποιούμε ότι ο δρόμος για το Θεό περνάει μέσα απο τον συνάνθρωπό μας.

(Ο σχολιασμός είναι καρπός προσωπικού μου βιωματος και πεπερασμενης γνώσης και δεν διεκδικεί αξία ορθόδοξης δογματικής που μόνο η Εκκλησία μας μπορεί να εκφράσει)

Με αδελφικη αγαπη
Τέρτιος
__________________
Omnes ad Forum ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ!!!!

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη tertios : 15-03-08 στις 23:39
Απάντηση με παράθεση
  #14  
Παλιά 15-03-08, 22:29
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Κι η προσέγγιση καλά κρατεί.

Οι δυο κύριες μεθοδολογίες προσέγγισης, ανάλυσης – σύνθεσης καλούνται πάλι σε αρμονία, να δώσουν τον ισόρροπο σταυρό τους. Αν επιμένουμε μόνο στην ανάλυση, θα είχαμε ναι μεν τα πρώτα στοιχεία, την πρώτη ύλη, αλλά όχι την ‘’οικοδομή’’, που επιτυγχάνεται μόνο με την σύνθεση.

Οι άγιοι λένε, πως για μία πνευματική οικοδομή, θέλει τις πέτρες, που είναι οι αρετές αλλά για το ‘’δέσιμό’’ τους, ώστε να είναι στέρεη, θέλει την λάσπη ανάμεσά τους. Κι η λάσπη, είναι η ταπεινότητα. Ότι, όσες αρετές κι αν κάποιος κατακτήσει, χωρίς την ταπεινότητα που δίδαξε Ο Χριστός, η κατασκευή δεν είναι θεάρεστη.

Με την ανάλυση καταθέτουμε τα απαρτίζοντα στοιχεία το ένα δίπλα στο άλλο ( - ) και ελέγχουμε διακριτικά την αξία τους για το επόμενο εγχείρημα. Η ανευρεθείσα πεμπτουσία και αξία, κατατίθεται πλέον προς σύνθεση για να λάβει το απαραίτητο ύψος ( | ). Στο σύνολο της διττής ‘’λογικής’’ μεθοδολογίας σχηματίζεται ο αρμονικός σταυρός. Αν εμμένουμε μόνο στη μία μέθοδο, ή δυσαρμονικά μεριμνούμε υπέρμετρα για τη μία και όχι για την άλλη, θα έχουμε ή μία τερατώδη ανάλυση αλλά μη λειτουργική ή μία λειτουργούσα με προβλήματα σύνθεση.

Και για τις δύο περιπτώσεις – μεθοδολογίες απαιτείται η μητέρα των αρετών, η διάκριση. Διάκριση στην αντίληψη της ορθότητος των πρώτων υλών (μέσων) και διάκριση με ταπεινότητα για την ‘’άριστα λειτουργικά’’ σύνθεση.

Κύριο εργαλείο της ανάλυσης, είναι ο νους, ενώ της σύνθεσης, η πίστη.

Στην δε συνθετότητα πίστης και νου, εξαρτώμενη από τις επιλογές μας, διακρίνουμε 4 χαρακτηριστικές ακραίες προσωπικότητες:
- νοήμων αλλά άπιστος ( - )
- πιστός αλλά ανόητος ( | )
- άπιστος και ανόητος ( . )
- πιστός και νοήμων ( + )

Σε άλλο thread είχα δώσει την σταυρική σχέση πίστης και νοημοσύνης, [Αθηνάς εξερχομένης από την κεφαλή ( - ) και Ιησούς θαπτόμενος (εισερχόμενος) στο κρανίου τόπο... και ανελθών ( | ) ] οπότε, να μην την επαναλαμβάνω.

Πάλι την Δημιουργία μπορούμε να την προσεγγίσουμε αναλυτικά (ελληνικά) ή συνθετικά (Αγίας Γραφής) σχηματίζοντας την αρμονική σταυρική σχέση.

Με τα δύο παραπάνω εργαλεία, (νου και πίστης) καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τους συνανθρώπους μας και τις καταστάσεις.

Τηρώντας ίσες αποστάσεις (μέση απόσταση) μεταξύ των συνανθρώπων μας ανεξάρτητα των πεποιθήσεών τους, έχουμε μια ανοιχτή αγκαλιά για αυτούς, κι είναι χάρισμα η Απάθεια και συγχώρεση. ( - ). Κι έρχεται μια τοποθέτησή μας, που θα μας προσδώσει ύψος ή θα μας αφαιρέσει. Η αδιαφορία ή το ενδιαφέρον για την Αλήθεια. ( | ).

Αδιαφορώντας για το ποιος ‘’λόγος’’ από τους εκφραζόμενους, είναι αληθής και ποιος αληθοφανής, ισοπεδώνεται η Ουσία με την εικόνα της ουσίας. Και το υπογραμμισμένο ισοπεδώνεται, σηματοδοτεί ότι στον αντιδρώντα έτσι, δεν προσδίνεται ύψος, παρά την συγχωρετική απάθειά του. Το παραπάνω, δεν σας θυμίζει τον Πιλάτο, που ενώ είχε ‘’φιλοσοφικούς’’ προβληματισμούς τι εστίν Αλήθεια, δεν μπορεί να διακρίνει τις εστίν η Αλήθεια (τον όρθιο κρεμασθέντα ως τον όφι στην έρημο) και μπροστά στον Ιησού και τον Βαραββά δλδ την επιμονή του κόσμου… οι δε περισσώς έκραζον σταυρωθήτω… και από φιλοδοξία, ευθυνοφοβία, και τέλος αδιαφορία (δεν είναι δικό μου θέμα) νίπτει τας χείρας του;

Οι δε επιλογές πάλι 4 ακραίες, ανάμεσα στις οποίες κινούμαστε:
απαθής αλλά αδιάφορος για την Αλήθεια ( - ) σύνηθες φαινόμενο διανοουμένων, μη εμπνεόμενων από ορθή πίστη
αληθής, αλλά εμπαθής (μη συγχωρετικός) ( | ) σύνηθες φαινόμενο αρχαρίτικων στην πίστη ζηλωτών, μη σκεπτόμενων ''λογικά''
εμπαθής (μη συγχωρετικός) και αναληθής ( . ) no comments
απαθής (συγχωρετικός) και αληθής ( + ) ?!

...κι ας μην δογματίζει ότι κάποιος αν γνωρίζει την αλήθεια… αποκλείεται να την εκδηλώνει με συμπάθεια και συγχωρετικότητα προς τον συνάνθρωπό του, γιατί αν το κάνει, ΔΕΝ γνωρίζει (γιατί έχει βάλει άλλη εικόνα που του τροποποιεί το πρωτότυπο) Αληθές (εγώ ειμί η Αλήθεια) και Απαθές (συγχωρετικό – άφες αυτοίς, ουκ γαρ οίδασι τι ποιούσι) Πρόσωπο του Χριστού, και τους ''εμπνεόμενους'' εξ Αυτού.

Έτσι, όχι μόνο λόγω χωροχρονικού σταυρού είμαστε συσταυρωμένοι με Τον Κύριο, αλλά και η ιδιαίτερή μας σχέση με την σταυρική διάσταση Απάθειας και Αλήθειας (και με μικρά ως ιδεατές έννοιες και με κεφαλαία ως Εσταυρωμένο Πρόσωπο) θα είμαστε κοντά Του. Αρμονικοί ή δυσαρμονικοί, με την καθημερινότητα να μας βοηθά, να επιτύχουμε (ΑΝ το θέλουμε) τάσεις αρμονίας, ομολογίας της Αληθείας με συμπάθεια και πραότητα.

Στον καθένα εναπόκειται η επίτευξη της πρώτης ''ανθρώπινης'' ισορροπίας ως βάσης, για την επέλευση της επόμενης ''θείας'', στο τέλος του δρόμου προς την Σταύρωση και Ανάσταση.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 15-03-08 στις 22:33
Απάντηση με παράθεση
  #15  
Παλιά 30-03-08, 13:51
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Στο κέντρο του Παραδείσου βρισκόταν το Ξύλο της Ζωής, που η άωρη και ανυπάκουη ‘’κοινωνία’’ του, εξήγαγε τον άνθρωπο από την Ζωή, στο κράτος του θανάτου.

Στο κέντρο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τοποθετήθηκε η προσκύνηση του Τιμίου Ξύλου (Κυριακή Γ’ νηστειών - Σταυροπροσκυνήσεως), που η εν υπακοή ‘’κοινωνία’’ Του, επανεισάγει τον άνθρωπο στον Παράδεισο και από τον θάνατο στη Ζωή, ανασταίνοντάς τον.

Η κοινωνία του Σταυρού έχει δύο κύριες παραμέτρους. Την μυστική και την μυστηριακή, απαραίτητες κι οι δυο σε αρμονία, όσο απαιτούνται σε έναν αρμονικό άνθρωπο ΚΑΙ τα δύο σκέλη για να προχωρήσει.

Ούτε μόνο μυστικά, ούτε μόνο μυστηριακά.

Πάλι, αυτή η ιδιότυπη προτεινόμενη ‘’κοινωνία’’ έχει διαβαθμίσεις.

Φυσικά και προηγείται η μυστική επαφή και έπεται η μυστηριακή.

Από το ιστορικό του Τιμίου Ξύλου (τρίκλωνου δέντρου), όπως αυτό παραδόθηκε από τους τρεις αγγέλους που κρατούσε ο καθένας από ένα ραβδί, στον Αβραάμ, η πρώτη βαθμίδα της μυστικής κοινωνίας του ανθρώπου δια του (εν δυνάμει) σταυρού με τον Θεό, είναι η καρδιακή φιλοξενία. Η με αγάπη, συγ-χωρετικότητα. Οι επόμενες μετά την πρώτη βαθμίδα στην κλίμακα από τη γη στον ουρανό, δεν είναι άλλες από τις αρετές, που οικειώνουν τον άνθρωπο με τον Θεό.

Σκιαγραφήθηκε η ουρανοδρόμος κλίμαξ, με μεγάλη ακρίβεια από τον σήμερα (30 Μαρ) εορτάζοντα όσιο Ιωάννη Σιναϊτη (της Κλίμακος).

Αυτό το (πλέον μέσα στη φύση μας) παραδείσιο ‘’ξένο της γης’’ δέντρο φυλλοβολεί και καρπίζει.

Φυλλοβολεί μέσα στην καρδιά, όσο ποτίζεται δια της μετανοίας, όπως συνέβη και εξωτερικά στα σκιώδη, τότε με τον Λωτ και (30 χρόνια νερό από τον Ιορδάνη). Ο δε καρπός του Τιμίου και Ζωοποιού Ξύλου είναι η καθ’ ύλην Θεία Κοινωνία, το Τίμιο Σώμα και Αίμα του Χριστού, Του επί του Σταυρού, Εσταυρωμένου Λόγου.

ΟΛΟΙ οι άνθρωποι με κάποιο τρόπο κοινωνούν μυστικά με το Θεό κι αυτό είναι μια βάση, για την επόμενη τέλεια κοινωνία.

Όλοι οι άνθρωποι άμεσα (την ημέρα) ή έμμεσα (τη νύχτα) ‘’φωτίζονται’’ από τον φυσικό ήλιο, δια των ακτίνων του. Είτε από φως ευθές είτε από το εξ αντανακλάσεως και πολωμένου. Η θεία όμως κοινωνία, δεν εξαντλείται στις ακτίνες και στην ενέργεια. Με κεφαλαία, (Θεία Κοινωνία) μας παραδίδεται μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πέραν των μυστικών ακτίνων, μυστηριακά η Ουσία. Πυρ.

ΑΝ κάποιος έχοντας τα φυσικά δεδομένα (σχηματοποιημένα στο περί φυσικής μεταφυσικής και ‘’φωτισμού’’) μπορέσει αναλογικά να ανεβάσει το νου από το κατέναντι –> απέναντι –> εντός του Λόγου, και να επιλέξει κατά την ετοιμότητά του και πόθο, το συμφέρον ‘’φως και κοινωνία’’, καταλαβαίνει την όλη πορεία, που είναι συγχρόνως πορεία – δρόμος για την Ανάσταση.

Επειδή ο άνθρωπος, ουκ επ’ άρτω ζήσεται μόνο, Ο Κύριος (Μαρκ. η’) θρέφει ΚΑΙ 4000 με 7 άρτους και περισσεύουν σπυρίδες 7 ΚΑΙ 5000 με 5 άρτους και 2 ιχθείς περισσεύοντας κοφίνια 12.

Με λίγη καλή διάθεση διακρίσεως, ο καθένας μπορεί να εντοπίσει τα σταυρουδάκια (λόγους) που καλείται να αντιμετωπίσει. Κι αν, έστω και λίγο προοδεύσει προς την φυσική αρμονία, ανοίγεται χαραμάδα ευλογίας και χάριτος.

ΚΑΘΕ βήμα προόδου υπέρ της αρμονίας, στα σταυρικά ζεύγη:
χώρου - χρόνου,
ανάλυσης – σύνθεσης,
πίστης – νου,
απάθειας – αλήθειας

Όχι μόνο ανάλυση, αλλά και στέρεη σύνθεση. Η με πίστη και νου πορεία, κι όχι μονοδιάστατα. Η με πραότητα παρουσίαση - προάσπιση του βιώματος της Αλήθειας και όχι με εμπάθεια…

και άλλα που γράφτηκαν λίγο παραπάνω με έντονα γράμματα, είναι αιτία για την επέλευση της επόμενης ''θείας κοινωνίας'', στο τέλος του δρόμου προς την Ανάσταση.

Καλή συνέχεια γιατί ‘’εκεί’’ θα βρεθούμε όλοι, ο καθένας ‘’συντονισμένος’’ σε κάποια θέση, απεικονισμένα ''φυσικοπνευματικά'' από τα περί Του Κυρίου πρόσωπα.
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 21:48.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.