Νευρικοί γονείς…γιατί υπάρχουν; Σκέφτηκαν εάν αξίζουν να έχουν παιδία;

[Helen]

Καλημερούδια σας…

Άνοιξα αυτό το θέμα για να μοιραστώ μαζί σας, τον πόνο μου για κάποιους νευρικούς γονείς που συναντώ συχνά στον δρόμο.

Αναφέρομαι σε ένα γεγονός που έγινε σήμερα στις 8:00 το πρωί έξω από το σπίτι μας. Την ώρα που φεύγαμε με τον γιόκα μας για τον παιδικό σταθμό.

Που λέτε, έβγαζα έξω το αμάξι μου, από το parking μας, έκλεισα την πόρτα και όπως έκανα να φύγω, ήταν παρκαρισμένος ο αντρούλης μου δίπλα για να μας χαιρετίσει. Σταμάτησα για λίγα δευτερόλεπτα για να του πω δυο κουβεντούλες και να τον χαιρετίσει ο μικρούλης μας.

Πίσω μου μια ανυπόμονη μητέρα με δυο νομίζω παιδία δημοτικού, μας έβρισε όσο δεν έπαιρνε. Ότι την καθυστερούσα. Όπως καταλαβαίνετε αντιπαθώ τους νευρικούς και ανυπόμονους ΓΟΝΕΙΣ.

Πότε δεν βιάζομαι στην οδήγηση και ούτε τρέχω σε κατοικημένους δρόμους, ειδικά όταν έχω μαζί μου τον μικρό. Η άλλη από πίσω μου, έκανε κάτι απίστευτες χειρονομίες και προσπαθούσε να με προσπεράσει, δεν τα κατάφερε όμως, γιατί ερχόντουσαν από το άλλο ρεύμα κάτι μεγάλα φορτηγά, όταν τελικά κατάφερε να με προσπεράσει μου έκανε πάλι άλλη μια χειρονομία μπροστά στα παιδία της και στο δικό μου παιδί.

Και ανοίγω το παράθυρο και της είπα: «Ωραίο παράδειγμα δείχνεις στα παιδία σου» και απάντηση δεν έλαβα, περιττό να σας πω ότι έτρεχε σε δρόμους όπου ήταν εκεί Παιδικοί σταθμοί, Δημοτικά σχολεία, Γυμνάσια και Λύκεια. Περνούσαν παιδία για να πάνε στις τάξεις τους.

Σκεφτόμουν να πάρω τον αριθμό κυκλοφορίας της και να την καταγγείλω στην αστυνομία ως ακατάλληλη μητέρα… δεν το έκανα γιατί σκεφτόμουν ότι μαζί μου θα γελούσαν. Ξέρω όμως που μένει, αν ποτέ την συναντήσω στον δρόμο θα της πω δυο κουβέντες μέχρι εκεί και αν το ξανακάνει το σημερινό, εγώ θα της κλείσω τον δρόμο και θα καλέσω την αστυνομία. Και δεν με νοιάζει εάν καθυστερούσε στην δουλεία της.

Και εγώ μητέρα είμαι, καταλαβαίνω ότι τα παιδία δεν έχουν την αίσθηση του χρόνου. Όσο και να τους μιλάς ότι πρέπει να φύγουμε γρήγορα γιατί η μαμά και ο μπαμπάς πρέπει να πάνε στις δουλείες τους.
Και εμείς αργούμε να πάμε στην δουλεία για αυτόν τον λόγο, ότι ο μικρός αργεί να ξυπνήσει, να φάει και να ντυθεί. Αλλά ΔΕΝ νευριάζω, παιδάκι είναι... Και ούτε γίνομαι νευρική μέχρι να τον πάω στον παιδικό σταθμό.

Γιατί άραγε λοιπόν, τα σημερινά παιδία γίνονται νευρικά, απογοητευμένα και απομονωμένα; Επειδή τους τα μεταδίδουν κάποιοι γονείς που δεν καταλαβαίνουν ούτε τον ίδιο τους εαυτό. Τους λυπάμαι παρά πολύ… σκέφτηκαν ποτέ, εάν άξιζαν να έχουν παιδία, να τους δώσουν αγάπη και κατανόηση που αυτά χρειάζονται σε αυτή την τρυφερή ηλικία μέχρι να ανοίξουν τα φτερά και να πετάξουν μόνοι τους.

Πολύ κρίμα… Δεν ξέρω τι άλλα να πω.

Θέλω να πω σε κάποιους γονείς που διαβάζουν αυτό το θέμα, να έχουν υπομονή και κατανόηση στα παιδία τους. Το αξίζουν για να μεγαλώσουν με αγάπη, υπομονή, κατανόηση και χωρίς άγχος για το μέλλον τους. Δεν είναι πια ο κόσμος όπως όταν ήμασταν μικρά. Δεν είναι καθόλου ασφαλής, αλλά παρ’όλα αυτά πρέπει να καταλάβουν, ότι δεν χρειάζονται να βιαστούν να μεγαλώσουν. Ώστε όταν μεγαλώσουν, ωριμάσουν και πετάξουν μακριά να κρύβουν το παιδί μέσα τους και να μην χαθεί πότε αυτή η αθωότητα σαν ενήλικες.

Βλέπω πολλά παιδία Λυκείου, πολύ αγχώδη και να οδηγούνται σε πράξεις που ούτε μπορούμε να φανταστούμε. Αυτό, γιατί;;; Επειδή σαν γονείς, λόγω δουλείας και περιορισμένου χρόνου δεν ασχολούμαστε μαζί τους.

Δεν με νοιάζει, εάν θα μαγειρέψω καταψυγμένο φαγητό. Αρκεί να είμαι κοντά του, για να τον βοηθήσω σε οτιδήποτε θέλει μέχρι να νιώσει έτοιμος να τα κάνει μόνος του. Ακόμα και σε χαρές και σε λύπες, κοντά του θα είμαι. Έτσι να μεγαλώσει ήρεμος, με αισιοδοξία και βέβαιος για το μέλλον του, οποίο και αν να είναι.

Ψυχραιμία και υπομονή…