Ομοιότητες Θρησκειών

[Diamond]

Αρχική Δημοσίευση από eleftherios Ρε παιδιά, ήμαρτον δηλαδή. Μιλάμε για την Ορθοδοξία ή για οτιδήποτε άλλο; Η πρώτη πρόταση του quote δεν έχει σχέση με την Ορθοδοξία. Ο Υιός του Θεού είναι Θεός. Δεν ξέρω ποιες "απλές προσευχές" λες.

1. Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων.

2. Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων· φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι' οὗ τὰ πάντα ἐγένετο.

3. Τὸν δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα.

4. Σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου, καὶ παθόντα καὶ ταφέντα.

5. Καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρα κατὰ τὰς Γραφάς.

6. Καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός.

Παραθέτω απλά και μόνο το "Πιστεύω".
Ο Χριστός αναφέρεται σαν ο Υιός του Θεού και όχι Θεός.

Αρχική Δημοσίευση από eleftherios Ξαναδιάβασε την Καινή Διαθήκη (μια Ορθόδοξη έκδοσή της δηλαδή) και θα δεις. Λέω Ορθόδοξη, γιατί διάφορες αιρετικές ομάδες την παραποιούν (αλλάζουν σημεία στίξης κλπ). Ο Χριστός, για την Ορθοδοξία, γεννήθηκε ασπόρως, χωρίς σπέρμα. Πραγματικά, και συγγνώμη που στο λέω, αλλά αυτό το "πουθενά" είναι... τι να πω;...

Το "πουθενά" το λέω για το αν αναφέρεται κάπου σαν Θεός.
Το που αναφέρεται σαν Υιός του Θεού νομίζω δεν θέλει και πολύ ψάξιμο...
"Πάτερ, εάν θέλης να απομακρύνης το ποτήριον τούτο απ' εμού· πλην ουχί το θέλημά μου, αλλά το σον ας γείνη."
(Στο όρος των Ελαιών όπου αναφέρεται σε υψηλότερη δύναμη, τον Πατέρα του και Θεό μας)
"Αφες αυτοίς, ου γάρ είδασι τι ποιούσι"
(Πάνω στο σταυρό. Πάλι αναφέρεται στον Πατέρα)

Σύμφωνα με την Ορθοδοξία μιλάμε για τρείς οντότητες. Πατήρ Υιός και Άγιο πνεύμα.
Από ότι γνωρίζω οι Μονοφυσίτες θεωρούν ότι ο Πατήρ και ο Υιός είναι το ίδιο άτομο.

Αρχική Δημοσίευση από eleftherios Θα πω τα εξής και ελπίζω να τα εκφράσω σωστά: 1. Πιστεύω ότι στην εποχή μας έχει ταυτισθεί η σεξουαλική ένωση με τον οργασμό.

Αυτό δεν είναι μόνο στην εποχή μας. Είναι απ 'αρχής κόσμου.
Μάλιστα το ίδιο συμβαίνει ακόμη και στα δελφίνια.
Να υποθέσω ότι τα δελφίνια που ακολουθούν τη φύση τους δεν έχουν καμία θέση στον παράδεισο;

Αρχική Δημοσίευση από eleftherios 2. Ο Χριστός, για την Ορθοδοξία, ετέχθη ασπόρως από την Θεοτόκο (και όχι Χριστοτόκο) Παρθένο Μαρία. Για να το κάνω λιανό, χωρίς σπέρμα (είτε... "θεϊκό", είτε ανθρώπινο).

Παρθενογένεση. Με αυτόν τον τρόπο όμως θεωρείται αμαρτία ο έρωτας.
Ο έρωτας που είναι από τις πιο ιερές στιγμές σε μία ανθρώπινη σχέση.
Αν αυτό το πράγμα πραγματικά ενοχλεί τον καλό Θεούλη τότε και εμένα με ενοχλεί η ίδια η ύπαρξή του και η φιλοσοφία ζωής που θέλει να περάσει...
Γιατί δεν είναι Θεός της αγάπης αλλά θεός της τιμωρίας.

Αρχική Δημοσίευση από eleftherios 3. Αυτά για την Θεοτόκο που λες (ότι δεν το είπε για να μην τη λιθοβολήσουν κλπ) είναι μία εκλογίκευση, η οποία, πιστεύουμε, ότι δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Η λεξη "πιστεύω" είναι η λέξη κλειδί. Δεν θεωρώ, δεν νομίζω, δεν ερμηνεύω συσχετισμούς. Πιστεύω και βιώνω.

Δεν "πιστεύω". Είναι σίγουρο ότι αν έλεγε πως έκανε έρωτα με τον Θεό θα τη λιθοβολούσαν.
Μετά τον Χριστό δεν έκανε έρωτα ποτέ με τον άντρα της;
Αν ισχύει αυτό, ο Ιωσήφ είναι ο άγιος!

Αρχική Δημοσίευση από eleftherios Έχω απαντήσεις και για τα άλλα που λες, αλλά φοβάμαι ότι θα γελειοποιηθεί το θέμα (λόγω καλοθελητών) και γι' αυτό τα αφήνω.

Δεν νομίζω. Απλά πάμε τα πράγματα σε μία πιο λογική υπόσταση...

[eleftherios]

Δεν θέλω να το συνεχίσω, λέω μόνο τα εξής:
1. Ο Ιωσήφ είναι Άγιος της Εκκλησίας μας.
2. Όσον αφορά το "Πιστεύω", φιλόλογος δεν είμαι, αλλά ξέρω ποια είναι η αξία του συμπλεκτικού συνδέσμου "και". Αντίθετα, όταν το σύμβολο της Πίστεως αναφέρεται "Εις μίαν Αγίαν...", δεν λέει "και". Αφού, δηλαδή, πιστεύω στον Τριαδικό Θεό, ανήκω σε αυτήν την Εκκλησία που περιγράφεται.
3. Η φράση "έκανε έρωτα με το Θεό" στερείται νοήματος για την Ορθόδοξη Εκκλησία.
4. "Δεν είναι Θεός της αγάπης, αλλά θεός της τιμωρίας": Φράση δογματική, κατάθεση πίστεως, από εσένα. Έχεις ταυτίσει τον Θεό με αυτό, αυτήν σου την ταύτιση πολεμάς.

Και τέλος πάντων, εγώ δεν είπα ότι είναι το ίδιο "άτομο". Είναι τρια διαφορετικά πρόσωπα, αλλά ένας Θεός.

[Xena]

Πολύ ωραία όλα αυτά, για όποιον θέλει να εντρυφήσει στο δόγμα της Ορθοδοξίας.

Το κοινό των θρησκειών σε αυτό το σημείο, παραμένει η γέννηση ανθρώπων με θεϊκές ικανότητες.

Συγγνώμη αν ακούγεται ισοπεδωτικό για την Ορθοδοξία, αλλά μιλάμε εδώ για τις ομοιότητες θρησκειών.

Από γυναίκες γεννιούνται πχ ημίθεοι (στην Αρχαία Ελλάδα) με την παρέμβαση του Δία. Και από μία γυναίκα, την Παναγία, γεννιέται ο Θεάνθρωπος (στην Ιουδαία) με την «παρέμβαση» του ενός Θεού. Το αν αυτή η παρέμβαση γίνεται «ασπόρως» ή όχι, επιτρέψτε μου να το αντιλαμβάνομαι ως δογματική θέση η οποία καθόλου δεν αναιρεί την ομοιότητα με τις άλλες θρησκείες περί ανθρώπων που διέθεταν ΚΑΙ θεϊκή υπόσταση! ‘Αλλωστε, όταν έγινε η σύλληψη του Χριστού, όλη αυτή η ιστορία (ή παραμύθι, ή συμβολισμός) προοριζόταν για τους Ιουδαίους. Η τελική επεξεργασία του δόγματος της θρησκείας, ολοκληρώθηκε πολύ μακριά από τον τόπο γέννησης και αφού «στον τόπο της δεν άγιασε».

Ο «τρόπος» της σύλληψης είναι ενδεικτικός των αξιών και της φιλοσοφίας κάθε θρησκείας. Ο Δίας πχ διάλεγε μια γυναίκα για το κάλλος και την εξυπνάδα της και διότι την ερωτεύτηκε.. Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης διάλεξε την Παναγία για το ήθος της (ήθος έτσι όπως το εννοεί η Παλαιά Διαθήκη, με άρνηση κάθε έννοιας απόλαυσης για το ανθρώπινο σώμα και με στερήσεις). Στην Αρχαία Ελλάδα έδιναν σημασία και στο κάλλος. Το σώμα και το πνεύμα «καλλιεργούνταν» και σχεδόν λατρεύονταν. Στην Παλαιά Διαθήκη το κορμί με την γέννησή του ήταν φορτωμένο με αμαρτίες και όφειλαν να το κρατήσουν μακριά από επιπρόσθετες αμαρτίες όπως αυτή της ερωτικής πράξης. Τι πιο «βολικό» από την Παρθενογένεση ως μηχανισμό σύλληψης, σε ένα σύστημα ηθικής που οτιδήποτε αναφέρεται στο ανθρώπινο κορμί σκανδαλίζει!

Και φυσικά ο τριαδικός Θεός μπορεί να προκαλέσει Παρθενογένεση.
Και φυσικά ο Δίας μπορεί να ρίξει κεραυνούς και να μεταμορφωθεί σε ταύρο.
Και φυσικά ο Θεός κάθε άλλης θρησκείας μπορεί να κάνει αυτά που η θρησκεία διδάσκει πως μπορεί να κάνει….

Hellooooo ;p

[tertios]

Αρχική Δημοσίευση από Xena .............. Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης διάλεξε την Παναγία για το ήθος της (ήθος έτσι όπως το εννοεί η Παλαιά Διαθήκη, με άρνηση κάθε έννοιας απόλαυσης για το ανθρώπινο σώμα και με στερήσεις).

Χωρίς αξιολόγηση των παραλειφθέντων μερών, νομίζω πως ο χαρακτηριστικός λόγος της επιλογής της Παναγίας που προβάλλεται εδώ ήταν η υπακοή της στο θέλημα του Θεού. Δηλ. εμφανίζεται η έννοια της ταπείνωσης / ενάντια στην εγωϊστική θέση της Εύας. Αυτό ειναι και το νόημα της υπόθεσης.

Αλλο θεμα ειναι βεβαια η θέση της γυναίκας στην τότε (αλλα και την μοντέρνα)κοινωνία, που θα άξιζε να την συζητησουμε σε ξεχωριστό thread.

[Xena]

Αρχική Δημοσίευση από tertios Χωρίς αξιολόγηση των παραλειφθέντων μερών, νομίζω πως ο χαρακτηριστικός λόγος της επιλογής της Παναγίας που προβάλλεται εδώ ήταν η υπακοή της στο θέλημα του Θεού. Δηλ. εμφανίζεται η έννοια της ταπείνωσης / ενάντια στην εγωϊστική θέση της Εύας. Αυτό ειναι και το νόημα της υπόθεσης.

Είναι γνωστό πως ο ένας Θεός ήθελε να σώσει την Εύα και τους απογόνους της και όχι τις Ελληνίδες και τους απογόνους τους
Μιας και δεν κατάφερε να εξελληνίσει τους Ιουδαίους όμως, αλλά στράφηκε προς την Ρωμαϊκή αυτοκραατορία, βρεθήκαμε εμείς στη θέση να δεχθούμε ως ιστορία μας, την ιστορία (και τις αμαρτίες) των προγόνων των Εβραίων.

Και πάλι, συγκρίνοντας τις θρησκείες, προκύπτει πάλι ο παραλληλισμός του Έλληνα ημίθεου με τον Ιουδαίο Θεάανθρωπο. Δεν αλλάζει κάτι.

Απέφυγα να αναφερθώ στη διαδικασία "επιλογής" της εκλεκτής από το Θεό, η οποία δεν ρωτάται, ούτε στο Δωδεκάθεο, ούτε στον Μονοθεϊσμό, για να μην σκανδαλίσω. Θέμα που ανήκει και αυτό στις ομοιότητες των θρησκειών και ανήκει εδώ. Ευχαρίστως να το συνεχίσουμε.

[tertios]

Βλέπεις η Ευα προηγείτο χρονικα

[Xena]

Η εμπειρία την προφύλαξε από το "καινό δαιμόνιο" ε?

[tertios]

Πρέπει να παραδεχτεις οτι η κατασταση της Ευας ηταν απελπιστική. Αναζητησε απο περιέργεια την γνωση, επηρρεασμένη απο τον Δια-βολο, παρέσυρε και τον χαζοχαρούμενο Αδαμ, και δεν ειχε καμια ελπίδα, αν δεν ερχόταν ο Υιός του Πατρός κλπ.

Ενω η Πανδώρα (ελληνιδα γαρ) ειχε στο κατω-κατω το πουλακι της Ελπίδας στο κουτί που ,επίσης απο περιεργεια, ανοιξε.

[Xena]

Κρίμα που δεν το παραδέχομαι.
Η "πανούργα" Εύα και ο "χαζοχαρούμενος" Αδάμ όπως λές, προφανώς ήταν (για κάποιους ακόμα είναι) το τέλειο πρότυπο ανόητων πρωτόπλαστων που τους αξίζει ο εκδιωγμός από τον Παράδεισο και η αιώνια τιμωρία.

Και ιδού το πιο επιτυχημένο εμπορικό προϊόν όλων των εποχών. Οι ενοχές!
Φορτωμένες μάλιστα κατά κύριο λόγο σε γυναίκα.

Οι Έλληνες είχαν τη μαγκιά να φορτώσουν το "θράσσος" στον Προμηθέα τουλάχιστον και όχι σε γυναίκα.

[tertios]

Αρχική Δημοσίευση από Xena .... Και ιδού το πιο επιτυχημένο εμπορικό προϊόν όλων των εποχών. Οι ενοχές!

O Μωσαϊκός Νομος ειναι αληθεια λειτούργησε με ενοχές. Η προτεσταντικη ενοχή τις ανέβασε στην τελειότητα (θυμησου, Μπεργκμαν Φανη και Αλεξαντερ), η καθολικη αυταρχικότητα με τον Λογιόλα θεμελιωσε σε αυτες την κοσμικη εξουσια της (θυμησου, ΑΜΗΝ του Γαβρα).

Αυτο που πάντα προσπαθω να εξηγησω, σε καλοπιστους όμως, ειναι ότι η Ορθοδοξία σαν τρόπος ζωής ηταν πάντα απηλλαγμένη απο τις ενοχές. Το "αμαρτημα" ειναι η οίηση, οχι η εν Παραδεισω "γνώση" της σαρκος και του οστού του 'άλλου". Αλλα πολύ παρεξηγημενεη η Ορθοδοξία, μεσα απο τα μυωπικα γιαλια της δυτικης χριστιανοσύνης. Τι κριμα.

[Diamond]

Αρχική Δημοσίευση από eleftherios 4. "Δεν είναι Θεός της αγάπης, αλλά θεός της τιμωρίας": Φράση δογματική, κατάθεση πίστεως, από εσένα. Έχεις ταυτίσει τον Θεό με αυτό, αυτήν σου την ταύτιση πολεμάς.

Θεωρώ ότι πιστεύω σε έναν φιλεύσπλαχνο Θεό που δεν θέλει να φορτώσει τον κόσμο με ενοχές από τη στιγμή που γεννιέται.
Όταν όμως η εκκλησία ορίζει ένα μονοπάτι το οποίο είναι αδύνατον να το ακολουθήσει κάποιος αν δεν μονάσει σαν το μοναδικό μονοπάτι προς την ανύψωση τότε έχουμε πρόβλημα.

Τέλος πάντων... Έχουμε φύγει εκτός θέματος, το οποίο όπως πολύ σωστά είπε η Xena είναι οι ομοιότητες μεταξύ θρησκειών.
Ας μην εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο η Θεοτόκος έφερε στον κόσμο τον Θεάνθρωπο αλλά ας μείνουμε στο γεγονός το οποίο λέει ότι κάποιος Θεός έρχεται σε "επαφή" με κάποιον άνθρωπο και δημιουργείται ο Θεάνθρωπος, ο Ημίθεος κλπ.

Τουλάχιστον σε αυτό συμφωνούμε;

[Diamond]

Αρχική Δημοσίευση από tertios Αυτο που πάντα προσπαθω να εξηγησω, σε καλοπιστους όμως, ειναι ότι η Ορθοδοξία σαν τρόπος ζωής ηταν πάντα απηλλαγμένη απο τις ενοχές.

"Για να δοκιμάσεις το τσάι μου πρέπει πρώτα να αδειάσεις το φλιτζάνι σου".
Δυστυχώς στην εποχή που ζούμε η εκκλησία, οι πολιτικοί, τα βιβλία, ο κόσμος γύρω μας έχει γεμίσει τα φλυτζάνια μας με πολλά και διάφορα σκουπίδια...

Ποιος από όλους εμάς μπορεί να αδειάσει το φλιτζάνι του λοιπόν;

[eleftherios]

Αρχική Δημοσίευση από Diamond Θεωρώ ότι πιστεύω σε έναν φιλεύσπλαχνο Θεό που δεν θέλει να φορτώσει τον κόσμο με ενοχές από τη στιγμή που γεννιέται. Όταν όμως η εκκλησία ορίζει ένα μονοπάτι το οποίο είναι αδύνατον να το ακολουθήσει κάποιος αν δεν μονάσει σαν το μοναδικό μονοπάτι προς την ανύψωση τότε έχουμε πρόβλημα. Τέλος πάντων... Έχουμε φύγει εκτός θέματος, το οποίο όπως πολύ σωστά είπε η Xena είναι οι ομοιότητες μεταξύ θρησκειών. Ας μην εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο η Θεοτόκος έφερε στον κόσμο τον Θεάνθρωπο αλλά ας μείνουμε στο γεγονός το οποίο λέει ότι κάποιος Θεός έρχεται σε "επαφή" με κάποιον άνθρωπο και δημιουργείται ο Θεάνθρωπος, ο Ημίθεος κλπ. Τουλάχιστον σε αυτό συμφωνούμε;

Σε αυτό ακριβώς θα ήθελα να πω, ότι για την Ορθοδοξία ο Θεός εννώνεται με τον άνθρωπο με την Θεία Κοινωνία. Ο Χριστός γίνεται σύσωμος (έχει το ίδιο Σώμα) και σύναιμος (έχει το ίδιο αίμα) με το Χριστό. Γι' αυτό και ο πραγματικός Χριστιανός, γίνεται κατά χάρην Θεός. Και αυτό γίνεται διαχρονικά. Ακριβώς, επειδή η χριστιανοί είμαστε (μιλάω για τον εαυτό μου), χριστιανοί των λόγων και όχι των έργων, γι' αύτό και παρουσιάζουμαι ακατάληπτες εικόνες για τον Χριστό, οι οποίες μάλιστα φέρνουν αγανάκτηση. Εγώ έχω την χαρά να γνωρίζω πραγματικούς Χριστιανούς και εκεί βλέπεις πολλά και σου λύνονται διάφορες απορείες.

Λέω στην Xena ότι μία διαφορά της Παναγίας, από την Εύα (την Αγία της Εκκλησίας μας) είναι ότι η πρώτη ερεύνησε! Όταν της είπε ο άγγελος το μήνυμα δεν το δέχτηκε... αμαχητί. Διατύπωσε την απορία της και τελικά, όπως είπε ο Γιώργος, με ταπείνωση δέχθηκε την ουράνια κλήση. Η Εύα πίστεψε (κακή πίστη αυτή).

Παραπέμπω τον Diamond στο περιστατικό με την "απιστία" του Θωμά, που στο τέλος είπε: "Ο Κύριός μου και ο Θεός μου" στον Χριστό. Και ο Χριστός το δέχθηκε απαντώντας: "ότι εώρακάς με, πεπίστευκας" (Ιωαν. Κ΄28, 29). Ακόμα, το ότι αποκαλούσαν τον Χριστό Κύριο είναι αρκετό. Αφού για τον Ισραήλ Κύριος είναι ο Θεός.

[mystakid]

Επειδή διατηρεί χαλαρούς (και όχι αποκομμένους) δεσμούς με το προηγούμενο thread που αφορούσε τα ενεργειακά κέντρα του ανθρώπου, (που τα έχουμε όλοι, ανεξάρτητα πίστης), δυο ακόμη κουβέντες μάλλον διευκρινιστικές του τρόπου… παρά το αποτρεπτικό:

Ας μην εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο η Θεοτόκος έφερε στον κόσμο τον Θεάνθρωπο…

και τα επιλεκτικά ‘’πιστεύω’’ που ενώ μοιάζουν νάναι σύμφωνα με την εξωτερική αισθητηριακή ‘’κοινή και απλή λογική’’ απέχουν κατάτι από την πνευματική και ενεργειακή λογική.

Ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών Θεός ‘’γνωρίζεται’’ – αποκαλύπτεται εσωτερικώς, αφήνοντας διαρκώς (ως άχρονη και υπέρχρονη φύση) κάποιου είδους ίχνη αποκάλυψης Του και έξω, για τους αναζητούντες Τον εκεί, με συνάφεια λόγων οδοδεικτών - Οδού.

Η πρώτη αντίληψη του θείου ενεργεί επί του κέντρου της υπόφυσης (τρίτο μάτι), ως διόραση.

Αν ο νους του ανθρώπου ‘’ορά’’ τα δημιουργήματα και πέραν αυτών δεν βλέπει (ή δεν θέλει να δει) τίποτα, τότε, δεν ‘’δι-ορά’’, καθώς η ύλη προσωπικά για αυτόν, όντας αρκετά παχυλή ή λόγω συγκεκριμμένης αυτοσυγκέντρωσης, καθίσταται ‘’κακός αγωγός’’ οπότε και μη διαπερατή.

Μετά την πρώτη άρνηση, (στάση ζωής) και ΑΝ ο νους αρχίζει να λειτουργεί με την φυσική ευθεία κίνηση, διαβλέποντας πίσω από τα δημιουργήματα τον Δημιουργό, τότε διανοίγεται μπροστά του και αναπτύσσεται ένας δρόμος οικείωσης – γνώσης του Θεού, όπως σε γενικά πλαίσια προαναφέρθηκαν σαν γνώση της φωτιάς, (άλλωστε ο Θεός, πυρ τυγχάνει) σε τρία στάδια.

Και πάμε στο τέλειο, για να μην μακρυγορώ. Η μετοχή σε αυτήν την ‘’φωτιά’’ έχει δύο μέρη. Η υπόφυση (λόγω υπερβάλλοντος υποκινούντος αγνού θείου έρωτα) εισέρχεται στην φωτιά και η φωτιά εισέρχεται στην υπόφυση, ώστε να γίνουν ένα ‘’σώμα’’, όπως συμβαίνει και με την φυσική φωτιά.

…Άγγελος πρωτοστάτης, ουρανόθεν επέμφθη, ειπείν τη Θεοτόκω τω Χαίρε. και συν τη ασωμάτω φωνή, σωματούμενον σε θεωρών Κύριε…

Με τον τύπο (προτυπωθέν ίχνος) της φλεγόμενης και μη καιγόμενης βάτου, η ένωση αυτή με αλληλοσεβασμό, δεν καταργεί ή αναλώνει τις ιδιότητες ούτε το ένα ούτε το άλλο συμβαλλόμενα μέρη, αλλά ισόρροπα εκ-δηλούται.

Η Αλήθεια εισάγεται στον άνθρωπο από το κέντρο αυτό, που είπαμε είναι στην ευθεία της μύτης και ως όσφρηση κέντρο διέγερσης της μνήμης (α-λήθειας).

Η ποιότητα και η ποσότητα αυτής της εισερχόμενης Αλήθειας εξαρτάται όχι μονοθελητικά, αλλά από την ισόρροπη συν-εργασία Θεού και ανθρώπου ως πρόσωπα, κατά το πάνσοφο θέλημα του Θεού, και τον σκοπό (πλέγμα κεφαλής) - την προαίρεση - ετοιμότητα του ανθρώπου, κατά το συμφέρον.

Αφού η αλήθεια και η γνώση του Θεού (στο ιδιαίτερο μέτρο του κάθε προσώπου - συνθηκών) εισάγεται από το κέντρο αυτό, μην δυσπιστείς Μιχάλη περί του αναφερόμενου στην παράδοση τρόπου ‘’ένωσης – σύλληψης’’ του Χριστού (Εγώ ειμί η Αλήθεια).

Αν η αλήθεια όμως παρέμενε εκεί στην υπόφυση, μένοντας ανενέργητη, θα είχαμε μία ανεκδήλωτη προσωπική αλήθεια, που δεν θα έβλεπε το φως αυτού του κόσμου.

Η θεωρία γίνεται πράξη, ο σπόρος καρπός και ο Λόγος σάρξ εγένετο. Ο διάδρομος εκ-δήλωσης είναι η κάθοδος μέσω της σπονδυλικής (οφιοειδούς) στήλης των 33 σπονδύλων στη μήτρα, του ίδιου ‘’μονοπατιού’’ που χρησιμοποιεί η ‘’εντολή’’ της υπόφυσης για την έναρξη σπασμών προς γέννηση με το πέρας της κυοφορίας.

Παρατηρούμε πως στην περίπτωση κάθε ανθρώπου ‘’άλλη’’ είναι η αφετηρία σύλληψης (σπέρμα ανδρός) και ‘’άλλο’’ το τέλος (εντολή άνωθεν), στην περίπτωση όμως Του Κυρίου, το Α και το Ω συμπίπτουν στο Αυτό Πρόσωπο. Στον Ενσαρκωθέντα Ασπόρως Λόγο. Απάτορα στη γη, Αμήτορα στον Ουρανό, Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό. Άλλωστε, άλλος ο τρόπος γένεσης και άλλος της γέννησης από πλευρά προ - και από κάτω μεταπτωτικά, που ο Αδάμ έγνω την Εύα (παράλληλα με τις δύο ενεργειακές δεσμίδες του ανθρώπου, που το ενδεικνύουν).

Για την αντικειμενικοποίηση των επιχειρημάτων αν κάποιος έχει εμβαθύνει στην ινδιάνικη μύηση [ξεφεύγοντας κατάτι από την περιμεσόγειο (κάπως κοινή) θρησκειολογία], παραθέτω τον τρόπο… καθόδου του όποιου πνευματικού μηνύματος.

Μετά την πρώτη ελαφριά πιεσούλα στην κορυφή, (είσοδος εκ του πλέγματος) παρατηρείται άλλη μία ‘’αίσθηση’’ στον ομφαλό. Ο Δον Χουάν εντείνει την προσοχή του μαθητή του να ‘’συλλάβει’’ την πρώτη σκέψη που θα του έλθει.

Κι εμείς έχουμε… ‘’ανέβη λογισμός στην καρδία’’. Ιχνηλατώντας την διαδρομή, παρατηρούμε πως αφετηρία του ‘’μηνύματος’’ είναι από το πλέγμα, την κορυφή (όπου εγγράφεται ο σκοπός και αγαθός λόγος του ανθρώπου). Δια της διόρασης (εφόσον πρόκειται περί εσωτερικής αίσθησης ‘’κραδασμός’’) κατέρχεται από την σπονδυλική στήλη εις την κυοφορούσα (ανεξάρτητο φύλου) κοιλία (ομφαλό) και ανέρχεται στο ύψος της καρδιάς. Κάθε ενυπάρχον στην καρδιά ‘’λόγος’’ προβολικά αποτυπούται στα τοιχεία του νου (ως σκιά) και αναγνωρίζεται ως σκέψη.

Επειδή η όλη πορεία ‘’φιλτράρεται’’ από το πυκνό νέφος του αστρικού όφεως (ενέργεια κοσμοκράτορα) διαθλόμενο το πρώτο φως – μήνυμα – πληροφορία, πρέπει να έχουμε υπόψην μας, ότι κατά ένα μεγάλο ποσοστό, χωρίς διορθωτικά μέτρα, ‘’μπορεί’’ να πλανήσει (όπως ο διάβολος εμφανίζεται ως άγγελος φωτός) τον ευάλλωτο άνθρωπο.

Κι αυτά τα διορθωτικά μέτρα είναι η ταπεινότητα που διαλύει τις παγίδες του εχθρού και ο βιωματικός ορθόδοξος (και ορθόδοξα τυπούμενος) σταυρός, με μόνη την κάθετη διάσταση, ενδεικτική. Από την κεφαλή (μέτωπο) εις το Όνομα του Πατρός ή το Χριστός Ανέστη στην κοιλία (2 δάχτυλα κάτω του ομφαλού) και του Υιού ή θανάτω θάνατον πατήσας… και λοιπά, όπως αναφέρθηκε στο θαύμα του Αγίου Νεκταρίου προς τον ξένο, περί τύπωσης του σημείου.

Κι αν τα παραπάνω της θύραθεν παιδείας είναι απλώς ενημερωτικά, το βιωματικό γενηθήτω Κύριε το άγιο θέλημά Σου, εφόδιο ζωής, όχι απλής βιολογικής, αλλά αιωνίου.

…όσον αφορούσε τον Προμηθέα… τη λύση την δίδει ο Αισχύλος στους φιλοσοφούντες οικείως, την οποία και επανέλαβα λίγο πιο πάνω, αλλά ήταν (μάλλον) με μικρά – αμελητέα γράμματα

Για δε την ‘’ελευθερία’’ για να μην υπάρχει ασάφεια:

…Και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν, είπε• Χαίρε, κεχαριτωμένη• ο Κύριος μετά σού• ευλογημένη συ εν γυναιξίν. Εκείνη δε ιδούσα διεταράχθη διά τον λόγον αυτού, και διελογίζετο οποίος τάχα ήτο ο ασπασμός ούτος. Και είπεν ο άγγελος προς αυτήν• Μη φοβού, Μαριάμ• διότι εύρες χάριν παρά τω Θεώ. Και ιδού, θέλεις συλλάβει εν γαστρί και θέλεις γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος θέλει είσθαι μέγας και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή, και θέλει δώσει εις αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού, και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος. Είπε δε η Μαριάμ προς τον άγγελον. Πως θέλει είσθαι τούτο, επειδή άνδρα δεν γνωρίζω; Και αποκριθείς ο άγγελος είπε προς αυτήν• Πνεύμα Άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει• διά τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον θέλει ονομασθή Υιός Θεού. και ιδού, Ελισάβετ η συγγενής σου και αυτή συνέλαβεν υιόν εις το γήρας αυτής, και ούτος είναι μην έκτος εις αυτήν την καλουμένην στείραν• διότι ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ. Είπε δε η Μαριάμ• Ιδού, η δούλη του Κυρίου• γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου. Και ανεχώρησεν απ' αυτής ο άγγελος. (Λουκ.α’ 28-38)

Φυσικά και ερωτήθηκε, (όπως προανέφερε ο Ελευθέριος) αποδεικνύοντας τον σεβασμό του Θεού στο πλάσμα του και την αξία της απόλυτης ελεύθερης επιλογής. Αν ήθελε, θα μπορούσε να αρνηθεί, αλλά υπό το πνεύμα (ταπεινό φρόνημα, όπου η υψηλοφροσύνη την υποτιμά και αδυνατεί να κατανοήσει) και που σημειώνει ο Γεώργιος, η Παναγία απαντά – συνεργάζεται στο θέλημα του Θεού: Ιδού. Γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου.


Ενθυμούμενοι το ότι «Ο Θεός ουδεμίαν ασκεί βίαν επί του ανθρώπου, αλλ' ίσταται μακροθυμών παρά την καρδίαν και ταπεινώς αναμένει πότε θα ανοιχθή αύτη εις Αυτόν» ('Αγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης), ας εργαζόμαστε θεαρέστως, αγαπώντες αλλήλους και διανοίγοντας τις πύλες τις οποίες Ο Κύριος (από σεβασμό στο πλάσμα του) δημιούργησε, να εισέλθει, να κυοφορηθεί και εκ-δηλωθεί - ανδρωθεί ώστε να συμπορεύεται (ως εις Εμμαούς) μαζί μας, διανοίγοντας τους οφθαλμούς της καρδίας μας, καθώς (μάλλον) δεν έχει φτάσει το εσπέρας και η κλάσις του άρτου …κρατούνται.

[tertios]

Κωστα , περιμένω μια αναφορά σου εμπεριστατωμένη περι "σπερματικού λόγου".

Δεν ειναι τυχαία η Αντιγόνη, ο Προμηθεας, ο Σωκρατης, ο Πλουταρχος, ακόμα και ο Ομηρος