Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Επιστήμη & Εκπαίδευση > Θεολογικά θέματα
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #61  
Παλιά 12-08-08, 23:16
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Η Ανακομιδή και Μετάθεση του Λειψάνου του Οσίου Μαξίμου του Ομολογητή Η μνήμη του εορτάζεται την 21η Ιανουαρίου.



άπαντα αγίου Μαξίμου (9,52ΜΒ σε zip)


Η Αγία Ευδοκία η βασίλισσα

Ήταν κόρη του αθηναίου φιλοσόφου Λεοντίου και γεννήθηκε το 401 μ.Χ. Σπούδασε κατά τον καλύτερο τρόπο τη γραμματική, τη ρητορική και τη φιλοσοφία. Όταν πέθανε ο Λεόντιος, άφησε όλη την περιουσία του στους γιους του, και σ' αυτή άφησε μόνο 100 χρυσά νομίσματα. Όταν, λοιπόν, ήλθε στην Κωνσταντινούπολη για να διεκδικήσει τα κληρονομικά της δικαιώματα, παντρεύτηκε τον Θεοδόσιο τον Β', μέσω της αδελφής του Πουλχερίας, που είχε κατενθουσιαστεί από τα σπάνια χαρίσματα της αθηναίας κόρης. Έτσι βαπτίστηκε χριστιανή και πήρε το όνομα Ευδοκία, από Αθηναΐδα που την έλεγαν πρώτα. Η Ευδοκία από τη φύση της γυναίκα σεμνή, δεν ανακατεύθηκε καθόλου με τις βασιλικές υποθέσεις. Την είλκυσε περισσότερο η αλήθεια του Χριστού, γι' αυτό και επεδίωξε να επισκεφθεί τους Άγιους Τόπους. Όταν ο σκοπός της πραγματοποιήθηκε, αισθάνθηκε την ψυχή της να φτερουγίζει στο θρόνο του Θεού. Η επιστροφή της, όμως, στη Βασιλεύουσα, επεφύλασσε εκπλήξεις. Οι σχέσεις της με τον Θεοδόσιο ψυχράνθηκαν, λόγω συκοφαντιών. Γι' αυτό, με την άδεια του επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, όπου ίδρυσε πολλά μοναστήρια. Και με προσευχή, μελέτη και "εν πάση ευσέβεια και σεμνότητι", τελείωσε τη ζωή της.

Ο Όσιος Σέριδος ηγούμενος της Μονής στη Γάζα

Ο μεγάλος αυτός ασκητής, υπήρξε ηγούμενος του μεγάλου κοινοβίου, που βρισκόταν κοντά στη Γάζα, όπου έλαμψαν με την πνευματική τους άσκηση ο Βαρσανούφιος με τον μαθητή του Ιωάννη, καθώς και ο μέγας αββάς Δωρόθεος. Ο όσιος Σέριδος απεβίωσε ειρηνικά.

Οι Όσιοι Δωρόθεος και Δοσίθεος ο υποτακτικός του

Ο Όσιος Δωρόθεος ήταν ασκητής στην κοινοβιακή Μονή του αββά Σέριδου, κοντά στη Γάζα. Μετά το θάνατο του αββά Ιωάννη του προφήτη, έφυγε από εκεί και ίδρυσε δική του Μονή, όπου έζησε ασκητικά και απεβίωσε ειρηνικά. Ο δε όσιος Δοσίθεος ήταν υποτακτικός του αββά Δωροθέου. Αναδείχθηκε και αυτός στην ασκητική πάλη και αφού έζησε κατά το παράδειγμα του γέροντα του, απεβίωσε ειρηνικά.

Μνήμη της Αοιδίμου και παμμακαρίστου Βασιλίσσης Ειρήνης της Μετονομασθείσης Ξένης Μοναχής

Έζησε τον 12ο αιώνα μ.Χ. και ήταν κόρη ωραία και ενάρετη. Αυτό το παρατήρησε ο βασιλιάς Αλέξιος ο Κομνηνός και την πάντρεψε με το γιο του Ιωάννη, τον επονομαζόμενο Καλοϊωάννη λόγω των πολλών του αρετών. Η ενάρετη λοιπόν βασίλισσα Ειρήνη, ξόδευε με απλοχεριά σε φιλανθρωπικά έργα, μόνη μάλιστα πήγαινε σε φτωχικές καλύβες, για να δώσει όχι μόνο χρήματα, αλλά και ανώτερη ενίσχυση και παρηγοριά της ελπίδας στο Χριστό. Επίσης έκτισε γηροκομεία και ξενώνες, και άφησε σ' αυτά μεγάλα χρηματικά ποσά για την ασφαλή και άνετη συντήρηση τους. Στη συνέχεια όμως, η Ειρήνη δοκίμασε μεγάλες θλίψεις. Ο άντρας της σε μια εκστρατεία του στη Συρία το 1143, πέθανε. Αργότερα το ίδιο συνέβη και με τα δύο από τα τέσσερα παιδιά της. Τότε η Ειρήνη, θέλησε να βρει ανακούφιση στις θλίψεις της μέσα στη μοναχική ζωή. Αφού λοιπόν πήρε και τη συγκατάθεση του βασιλιά γιου της Μανουήλ, αποσύρθηκε στη μονή Παντοκράτορος, όπου και έγινε μοναχή, μετονομασθείσα Ξένη. Εκεί τη βρήκε ο θάνατος και την κήδευσαν με μεγάλη απλότητα, όπως η ίδια το επιθυμούσε. Διότι λίγο πριν πεθάνει έλεγε, ότι η βασίλισσα Ειρήνη είχε πεθάνει προ πολλού, και δεν έμενε πλέον παρά μόνο η μοναχή Ξένη.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 13-08-08 στις 21:35
Απάντηση με παράθεση
  #62  
Παλιά 24-08-08, 00:39
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, νέος Ἱερομάρτυρας καὶ Ἰσαπόστολος 24 Αυγ

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὑπῆρξε φωτοφόρος ἀπόστολος τοῦ Εὐαγγελίου, στὰ μαῦρα χρόνια τῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς. Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Ταξιάρχης τῆς ἐπαρχίας Ἀποκούρου ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὸ χωριὸ Μέγα Δένδρο Ναυπακτίας (τὸ 1714), ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, ποὺ τὸν ἀνέθρεψαν ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου. Εἴκοσι χρονῶν μετέβη στὸ Ἅγιον Ὄρος, γιὰ νὰ σπουδάσει στὸ ἐκεῖ νεοσύστατο σχολεῖο τοῦ Βατοπεδίου. Μετὰ τὴν ἀποφοίτησή του, πῆγε στὴ Μονὴ Φιλόθεου, ὅπου ἔγινε μοναχὸς καὶ κατόπιν Ἱερομόναχος. Ἀλλὰ ὁ Ἅγιος δὲν ἡσύχαζε, φλεγόμενος νύχτα-μέρα ἀπὸ τὸν πόθο νὰ βγεῖ καὶ νὰ διδάξει στοὺς σκλαβωμένους Ἕλληνες τὰ ἅγια Γράμματα. Ὅμως, θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του ταπεινὸ καὶ ἀδύνατο νὰ ἐπωμισθεῖ τέτοιο φορτίο. Ἀλλὰ μὲ θεία ἀποκάλυψη, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου συνάντησε τὸν ἀδελφό του Χρύσανθο, ποὺ ἦταν δάσκαλος. Αὐτὸς τοῦ ἔκανε μερικὰ μαθήματα ρητορικῆς, ποὺ θὰ βοηθοῦσαν τὸν Κοσμᾶ στὸ κήρυγμα. Ἔπειτα, ἀφοῦ πῆρε τὴν ἄδεια τοῦ Πατριάρχη, ὄργωσε στὴν κυριολεξία τὴν Ἑλλάδα, διδάσκοντας στοὺς «ραγιάδες» τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἄπ΄ ὅπου περνοῦσε, ἔκτιζε σχολεῖα, ἐκκλησίες, καὶ πλῆθος λαοῦ συνέρεε καὶ «ρουφοῦσε» τὸ «νέκταρ» τῆς ἁγίας διδασκαλίας του. Τελικά, ὁ φθόνος τῶν Ἑβραίων, σὲ συνεργασία μὲ τοὺς Τούρκους, εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα τὸν ἀπαγχονισμὸ τοῦ Ἁγίου στὰ χώματα τῆς Βορείου Ἠπείρου (τὸ 1779). Τὰ λόγια του ἦταν προφητικά, γεμάτα θεία χάρη καὶ ἁπλότητα. Κάποτε εἶπε στοὺς κατοίκους κάποιου χωριοῦ: «Ἦρθα στὸ χωριό σας καὶ σᾶς κήρυξα. Δίκαιο εἶναι λοιπὸν νὰ μὲ πληρώσετε γιὰ τὸν κόπο μου. Μὲ χρήματα μήπως; Τί νὰ τὰ κάνω; ἡ πληρωμὴ ἡ δική μου εἶναι νὰ βάλετε τὰ λόγια του Θεοῦ στὴν καρδιά σας, γιὰ νὰ κερδήσετε τὴν αἰώνια ζωή».


Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, διδασκαλία, κατεκόσμησας, την Εκκλησία, ζηλωτής των Αποστόλων γενόμενος και κατασπείρας τα θεία διδάγματα, μαρτυρικώς τον αγώνα ετέλεσας. Κοσμά ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημιν το μέγα έλεος.
Απάντηση με παράθεση
  #63  
Παλιά 16-09-08, 23:37
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Η Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη (εορτή Σοφία, Ελπίδα, Αγάπη) 17 Σεπ


Έζησαν όταν ο αυτοκράτορας των ρωμαίων ήταν ο Ανδριανός. Όταν η τίμια και ενάρετη Σοφία χήρεψε πήγε μαζί με τις κόρες της στη Ρώμη. Εκεί ο αυτοκράτορας πληροφορήθηκε ότι οι τέσσερις γυναίκες ήταν χριστιανές και διέταξε να τις συλλάβουν. Αφού χώρισε τη μητέρα από τα παιδιά της, ζήτησε να παρουσιασθεί μπροστά του η δωδεκάχρονη Πίστη. Με δελεαστικούς λόγους ο Ανδριανός προσπάθησε να πείσει την Πίστη να αρνηθεί το Χριστό, αλλά αντιμετώπισε το άκαμπτο φρόνημα της νεαρής. Τότε ο σκληρός ηγεμόνας διέταξε τον αποκεφαλισμό της. Το ίδιο σθένος με την Πίστη επέδειξαν και οι αδελφές της, η δεκάχρονη ελπίδα και η εννιάχρονη Αγάπη. Ο σκληρός Ανδριανός δε δίστασε να διατάξει τους δήμιους Του να αποκεφαλίσουν και τα άλλα δύο κορίτσια. Περήφανη για τα παιδιά της η Σοφία, ενταφίασε με τιμές τις κόρες της και παρέμεινε για τρεις μέρες στους τάφους τους, παρακαλώντας το Θεό να την πάρει κοντά του. Ο Θεός άκουσε την προσευχή της και η Σοφία παρέδωσε το πνεύμα της δίπλα στους τάφους των παιδιών της.


Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Σοφία εκθρέψασα, κατά την κλήσιν σεμνή, τας τρεις θυγατέρας σου, ταύτας προσάγεις Χριστώ, αθλήσεως σκάμασιν όθεν της άνω δόξης, συν αυταίς κοινωνούσα, πρέσβευε τω Σωτήρι, καλλιμάρτυς Σοφία, δούναι τοις σε τιμώσι, χάριν και έλεος.


Κοντάκιον. Ήχος α’. Χορός αγγελικός.

Σοφίας της σεμνής, ιερώτατοι κλάδοι, η Πίστις και Ελπίς, και Αγάπη δειχθείσαι, σοφίαν απεμώραναν, των Ελλήνων εν χάριτι, και αθλήσασαι, και νικηφόροι φανείσαι, στέφος άφθαρτον, παρά του πάντων Δεσπότου, Χριστού ανεδήσαντο.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 20-09-08 στις 13:38
Απάντηση με παράθεση
  #64  
Παλιά 20-09-08, 13:37
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Ὁ Ἅγιος Εὐστάθιος καὶ ἡ συνοδεία του, Θεοπίστη ἡ σύζυγός του, Ἀγάπιος καὶ Θεόπιστος τὰ παιδιά του 20 Σεπ

Ὁ Εὐστάθιος ἦταν ἀξιωματικὸς περίβλεπτος στὴ Ρώμη. Στὴ χριστιανικὴ πίστη προσῆλθε μὲ θαυμαστὸ τρόπο. Ὅταν κάποτε κυνηγοῦσε ἕνα ἐλάφι, εἶδε στὰ κερατά του νὰ φέρει σταυρὸ καὶ ἄκουσε μία φωνὴ ποὺ τὸν καλοῦσε στὴν ὀρθὴ πίστη. Ἔτσι πίστεψε καὶ βαπτίστηκε μὲ τὸ ὄνομα Εὐστάθιος ἀπὸ Πλακίδας ποὺ ὀνομαζόταν πρίν, καθὼς ἐπίσης καὶ ἡ γυναῖκα του Τατιανὴ σὲ Θεοπίστη, ἀλλὰ καὶ τὰ δυό τους παιδιὰ Ἀγάπιος καὶ Θεόπιστος. Ὅταν ὁ αὐτοκράτωρ Τραϊανὸς ἔμαθε ὅτι ἀσπάσθηκε τὸ χριστιανισμό, τοῦ ἀφαίρεσε τὸν ἀνώτερο στρατιωτικὸ βαθμὸ ποὺ εἶχε καὶ τὸν ἐξόρισε μὲ ὅλην του τὴν οἰκογένεια. Κατὰ τὴν πορεία ὅμως, τὸν χώρισαν ἀπὸ τὴν σύζυγό του Θεοπίστη καὶ τὰ δυό του παιδιά, τὸ Θεόπιστο καὶ τὸν Ἀγάπιο. Τὸ γεγονὸς αὐτό, πίκρανε πολὺ τὸν Εὐστάθιο. Μετὰ ἀπὸ χρόνια, ὅταν ὁ Τραϊανὸς περιῆλθε σὲ μεγάλη πολεμικὴ δυσχέρεια, θυμήθηκε τὸν ἰκανότατο ἀξιωματικό του Εὐστάθιο. Τὸν ἐπανέφερε λοιπὸν στὴν ὑπηρεσία, καὶ ὁ Εὐστάθιος μὲ τὴν γενναιότητα ἀλλὰ καὶ τὴν στρατηγικὴ ποὺ τὸν διέκρινε συνετέλεσε κατὰ πολὺ στὴν νίκη. Στὸ δρόμο μάλιστα, βρῆκε τὴν οἰκογένειά του καὶ ἔνοιωσε μεγάλη χαρά. Ὁ διάδοχος, ὅμως, τοῦ Τραϊανοῦ, Ἀδριανός, ἀπαίτησε ἀπὸ τὸν Εὐστάθιο νὰ παραστεῖ στὶς θυσίες τῶν εἰδωλολατρικῶν θεῶν. Ὁ Εὐστάθιος, βέβαια, ἀρνήθηκε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βασανιστεῖ αὐτὸς καὶ ἡ οἰκογένειά του. Ἀλλὰ ἡ ἀγάπη τους στὸ Χριστὸ ἐνδυνάμωνε τὴν ψυχή τους στὰ βασανιστήρια, ἐνθυμούμενοι μάλιστα τοὺς θείους λόγους, ποὺ λένε: «Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμὸν ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν». Πανευτυχής, δηλαδή, εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ βαστάει μὲ ὑπομονὴ τὴν δοκιμασία τῶν θλίψεων. Διότι ἔτσι γίνεται σταθερὸς καὶ δοκιμασμένος, γιὰ νὰ πάρει τὸ λαμπρὸ καὶ ἔνδοξο στεφάνι τῆς αἰώνιας ζωῆς, ποὺ ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος σ᾿ αὐτοὺς ποὺ Τὸν ἀγαποῦν. Τελικά, ὁ Εὐστάθιος μὲ τὴν οἰκογένειά του πέθαναν μέσα σὲ χάλκινο πυρακτωμένο βόδι.


Απολυτίκιο. Ηχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Αγρευθείς ουρανόθεν προς ευσέβειαν ένδοξε, τη του σοι οφθέντος δυνάμει, δι’ ελάφου Ευστάθιε, ποικίλους καθυπέστης πειρασμούς, και ήστραψας εν άθλοις ιεροίς, συν τη θεία σου συμβίω και τοις υιοίς, φαιδρύνων τους βοώντας σοι. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω δείξαντί σε εν παντί, Ιώβ παμμάκαρ δεύτερον.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.

Τα πάθη Χριστού, σαφώς μιμησάμενος, και τούτου πιών, πιστώς το ποτήριον, κοινωνός Ευστάθιε, και της δόξης σύγκληρος γέγονας, παρ' αυτού του πάντων Θεού, λαμβάνων εξ ύψους θείαν άφεσιν.
Απάντηση με παράθεση
  #65  
Παλιά 23-09-08, 23:18
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Η Αγία Θέκλα η Ισαπόστολος 24 Σεπ

Γεννήθηκε από ειδωλολατρική οικογένεια στο Ικόνιο. Μνηστεύθηκε με κάποιο νέο, το Θάμυρη, με τον οποίο έμελλε να συζευχθεί. Εν τω μεταξύ ήλθε στο Ικόνιο ο Απόστολος Παύλος και κήρυττε το λόγο του Θεού στο σπίτι ενός ευσεβή άνδρα, του Ονησιφόρου, μετέπειτα αποστόλου (+ 7 Σεπτεμβρίου). Η συνεχής προσέλευση στο θείο κήρυγμα προσείλκυσε την προσοχή της Θέκλας. Και κάποια νύκτα, μέσα στο ακροαζόμενο πλήθος ήταν και αυτή. Τα λόγια που άκουσε την τράβηξαν τόσο πολύ, ώστε την έκαναν να επανέλθει πολλές φορές να ακούσει τον Απ. Παύλο. Αυτό, όμως, όταν το έμαθαν η μητέρα της και ο μνηστήρας της, προκειμένου να την επαναφέρουν στην ειδωλολατρία συκοφάντησαν τον Απ. Παύλο, με αποτέλεσμα ο ηγεμών Καστίλλιος να τον φυλακίσει και στη συνέχεια να τον διώξει από την πόλη. Αλλά η Θέκλα είχε πάρει την απόφαση να δοθεί ολοκληρωτικά στη διακονία του Ευαγγελίου. Συγγενείς και πρώην φίλοι της την πολέμησαν ανελέητα. Αυτή όμως, είχε στη θύμηση της τα λόγια του διδασκάλου της Απ. Παύλου: "Θύρα μοι ανέωγε μεγάλη και ενεργής, και αντικείμενοι πολλοί". Μου ανοίχτηκε, δηλαδή, πόρτα μεγάλη, για καρποφόρα Ιεραποστολική δράση. Και γι' αυτό, λόγω του φθόνου που έχει ο σατανάς για κάθε καλό, πολλοί και τώρα παρουσιάζονται ενάντιοι και πολέμιοι. Τελικά η Θέκλα στην πορεία της Ιεραποστολικής της δράσης πέρασε πολλά μαρτύρια, από τα οποία, όμως, με θαυματουργικό τρόπο βγήκε άθικτη. Πέθανε 90 χρονών σε κάποιο όρος της Σελεύκειας.


Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Του Παύλου συνέκδημος, ως καθαρά την ψυχήν, και πρώταθλος πέφηνας, εν γυναιξίν ευκλεώς, Χριστόν αγαπήσασα, συ γαρ της ευσεβείας, πτερωθείσα τω πόθω, ήθλησας υπέρ φύσιν, Ισαπόστελε Θέκλα διό σε ο Πανοικτίρμων νύμφην ηγάγετο.


Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Ως απαρχάς.
Της παρθενίας τω κάλλει εξέλαμψας, μαρτυρίου στεφάνω κεκόσμησαι, αποστολήν πιστεύη Παρθένε ως ένδοξος, και του πυρός μεν την φλόγα, εις δρόσον μετέβαλες, του ταύρου δε τον θυμόν, προσευχή σου ημέρωσας ως πρωτόαθλος.


Μνήμη Θαύματος της Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας της Μυρτιδιώτισσας

Το γεγονός έλαβε χώρα στον Ιερό Ναό των Μυρτιδίων στο νησί Κύθηρα, όταν θεράπευσε παράλυτο. Λεπτομέρειες για το γεγονός αυτό, καθώς και για τις παραδόσεις της ευρέσεως της Αγίας εικόνας της Παναγίας της Μυρτιδιώτισας, βλέπε στον Συναξαριστή του Ματθαίου Λαγγή, αυτή τη μέρα, τόμος 9ος σελίδα 514, έκδοση 5η 1992.

(από μνήμης: ...σε μια περιοχή γεμάτη μυρτιές στα Κύθηρα, υπήρχε μια εκκλησία που σαν σήμερα, (επί τουρκοκρατίας) γιόρταζαν την Παναγία (40 ημέρες από την Κοίμηση). Μεταξύ αυτών κι ο εν λόγω παράλυτος. Σε κάποια στιγμή, βαθειά χαράματα, ακούστηκαν κάτι σαν φωνές από τη θάλασσα. Φοβηθέντες οι πιστοί για σαρακηνούς πειρατές που συνήθιζαν να τους κλέβουν, χωρίς να λογαριάζουν και τη ζωή των Ελλήνων, εγκατέλειψαν την Εκκλησία και κρύφτηκαν στο παρακείμενο δάσος. Μόνος του έμεινε ο παράλυτος, που πάνω στην βιασύνη, τον ξέχασαν... Ήταν όπως αποδείχτηκε αργότερα αυτός ο χαρίεν τρόπος να θαυματουργήσει η Υπεραγία Θεοτόκος, καθώς ''σηκώθηκε'' και έτρεξε μετά από λίγο κι αυτός. Αφού πέρναγε η ώρα και πειρατές δεν έβλεπαν, παρέμεναν όμως κρυμμένοι, γιατί κάποιος φώναζε τα μικρά τους ονόματα. Θεώρησαν στην αρχή ότι ήταν πονηριά των σαρακηνών, στο τέλος όμως κατάλαβαν, πως αυτός που τους φώναζε, ήταν ο πρώην παράλυτος, που πλέον θαυματουργικά περπατούσε. Ήταν φυσικό επόμενο η αγρυπνία να συνεχιστεί με μεγαλύτερη θέρμη και ευχαριστία στην γλυκυτάτη Θεοτόκο, που με αυτόν τον παράξενο τρόπο, έστησε στα πόδια του τον παραλυτικό... Δόξα στην καλή μας Παναγία...

Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως κρήνη ακένωτος, των παρά σοι αγαθών, Εικών σου η πάνσεπτος, τοις Κυθηρίοις Αγνή, εδόθη κραυγάζουσι, χαίρε η προστασία, πάντων των δεομένων χαίρε η σωτηρία, των τιμώντων σε πόθω, χαίρε η τω παραλύτω, την ίασιν βραβεύουσα.

Η Αγία Πέρση (ή Περσίδα)

Η μνήμη της αναφέρεται στον Συναξαριστή Delehaye κατά την 23η και 24η Σεπτεμβρίου και στον Παρισινό Κώδικα 3041 την 24η Σεπτεμβρίου με το δίστιχο: "Μικρόν θαλαττεύουσα Πέρσα, προς χρόνον, μέγαν προς όρμον ουρανού προσωρμήσω".


Ο Άγιος Σιλουανός ο Αγιορείτης

Έγινε γνωστός πριν ακόμα αγιοποιηθεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία με το βιογραφικό έργο "Ο γέροντας Σιλουανός του Άθω", που το συνέγραψε με ωραίο τρόπο ο Ηγούμενος της Μονής Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ της Αγγλίας Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος, που έζησε κοντά στον Άγιο για πολύ καιρό στον Άθω. συζήτηση με τον γέροντα Σωφρόνιο για τον άγιο Σύμφωνα λοιπόν με τον Σωφρόνιο, ο Άγιος Σιλουανός ασκήθηκε στο Άγιον Όρος για 46 ολόκληρα χρόνια και συγκεκριμένα στη Μονή του Αγίου Παντελεήμονα. Γεννήθηκε το 1866 στο χωριό Σόβοκ της επαρχίας Λεμπεντιάσκ της Ρωσίας και το κοσμικό του όνομα ήταν Συμεών Ιβάνοβιτς Αντόνωφ. Στη Ρωσία έκανε το επάγγελμα του ξυλουργού. Στο Άγιο Όρος ήλθε το 1892 και αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στην άσκηση και την προσευχή. Το 1911 έγινε μεγαλόσχημος και στολίστηκε με πολλές άγιες αρετές και γέμισε όλος από θείο φως. Το 1905 βγήκε για λίγο από το Άγιον Όρος και επισκέφθηκε τα μοναστήρια της πατρίδας του. Απεβίωσε στις 24 Σεπτεμβρίου του 1938 και η Ορθόδοξη Εκκλησία πρόσφατα τον αγιοποίησε.

Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Κανόνα πίστεως.
Χριστόν διδάσκαλον εν οδώ ταπεινώσεως προσευξάμενος έλαβες, μαρτυρούντος του Πνεύματος, εν ση καρδία την λύτρωσιν, δια τούτο ασκήσεως ανεδείχθης συ οδηγός, ως φωτός θείου έμπλεως. Όσιε πάτερ Σιλουανέ, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ σωθήναι τας ψυχάς ημών.


Επίσης στις 24 Σεπ, τιμάται και η μνήμη της Παντάνασσας Παναγίας



...εικόνας τεθησαυρισμένης στη Μονή Βατοπεδίου, αλλά και αντίγραφο Αυτής, σε ναϋδριο στο Πορτολάγος.

Σύμφωνα με αφηγήσεις γερόντων της μονής η πρώτη ένδειξη ότι η εικόνα έχει ιδιαίτερη χάρη είναι το εξής γεγονός: Μια μέρα ένας νέος μπήκε στο ναό και πηγαίνοντας να προσκυνήσει την εικόνα, άστραψε ξαφνικά το πρόσωπο της Παναγίας και μια αόρατη δύναμη τον έριξε καταγής. Μόλις συνήλθε εξομολογήθηκε με δάκρυα στους πατέρες ότι ζούσε μακριά από τον Θεό και ασχολείτο με τη μαγεία. Η θαυματουργική επέμβαση της Παναγίας έπεισε το νέο να αλλάξει ζωή και να γίνει άνθρωπος ευσεβής.
Η εικόνα αυτή έχει επίσης την ιδιότητα και ειδική χάρη από το Θεό να θεραπεύει τη φοβερή ασθένεια του καρκίνου. Αναρίθμητοι καρκινοπαθείς έχουν θεραπευτεί στις μέρες μας μετά από παράκληση που εψάλει μπροστά στην Παναγία την Παντάνασσα.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 23-09-08 στις 23:50
Απάντηση με παράθεση
  #66  
Παλιά 28-09-08, 21:56
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Ο Όσιος Κυριακός ο Αναχωρητής 29 Σεπ


Ήταν άνθρωπος που καλλιεργούσε "υπομονήν, πραότητα". Γι' αυτό και πέτυχε στην ασκητική του ζωή. Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 5ο αιώνα, από Ιερέα πατέρα, τον Ιωάννη. Τη μητέρα του την έλεγαν Ευδοξία και είχε αδελφό τον Αρχιεπίσκοπο Κορίνθου Πέτρο.

Από ιερατικό, λοιπόν, γένος ο Κυριάκος, σε νεαρή ηλικία πήγε στα Ιεροσόλυμα και από εκεί στη Λαύρα του Μεγάλου Ευθυμίου. Εκεί, ο Μέγας Ευθύμιος, τον έκανε μοναχό και τον έστειλε στον ασκητή Γεράσιμο. Όταν πέθανε ο Γεράσιμος, ο Κυριακός επέστρεψε στη Λαύρα του Ευθυμίου, όπου με ζήλο καλλιεργούσε τις αρετές του, ώσπου κάποια στάση που έγινε στη Λαύρα του Ευθυμίου τον ανάγκασε να πάει στη Λαύρα του Σουκά.

Εκεί 40 χρονών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ανέλαβε την επιστασία του Σκευοφυλακίου. Εκείνο που τον διέκρινε απέναντι στους συμμοναστές του, ήταν ο γαλήνιος τρόπος με τον οποίο τους αντιμετώπιζε, γι' αυτό και ήταν παράδειγμα προς μίμηση από όλους.

Εβδομήντα χρονών ο Κυριακός, έφυγε κι από εκεί και με υπομονή γύρισε πολλά μοναστήρια και σκήτες, όπου έζησε με αυστηρότατη άσκηση. Τελικά, πέθανε 107 χρονών, και σε όλους έμεινε η ενθύμηση του ασκητή, που έδειχνε "πραότητα προς πάντας ανθρώπους". Πραότητα, δηλαδή, σ' όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους.


Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Χριστῷ ἠκολούθησας, καταλιπῶν τὰ τῆς γῆς, καὶ βίον ἰσάγγελον, ἐπολιτεύσω σαφῶς, ὡς ἄσαρκος Ὅσιε· σὺ γὰρ ἐν ταῖς ἐρήμοις, προσχωρῶν θείῳ πόθῳ, σκίλλῃ πικρᾷ τὴν πάλαι, πικρὰν γεῦσιν ἀπώσω. Διὸ Κυριακὲ θεοφόρε, ἀξίως δεδόξασαι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ἀπαλῶν ἐξ ὀνύχων τῷ Χριστῷ ἠκολούθησας, τὴν ἀγγελικὴν πολιτείαν ὁλοτρόπως ἑλόμενος· διὸ ἐν ταῖς ἐρήμοις προσχωρῶν, τῶν θείων ἠξιώθης δωρεῶν, θεραπεύων πᾶσαν νόσον Κυριακέ, τῶν πίστει προσιόντων σοι. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὡς ὑπερμάχῳ κραταιῷ καὶ ἀντιλήπτορι Ἡ σὲ τιμῶσα ἱερὰ Λαύρα ἑκάστοτε
Ἑορτάζει τὰ μνημόσυνα ἐτησίως. Ἀλλ’ ὡς ἔχων παρρησίαν πρὸς τὸν Κύριον
Ἐξ ἐχθρῶν ἐπεμβαινόντων ἡμᾶς φρούρησον, Ἵνα κράζωμεν, χαίροις Πάτερ τρισόλβιε.

Μεγαλυνάριον.
Ἄστρον ἐκ Κορίνθου ἀναφανείς, ἐν τῇ Παλαιστίνῃ, διαλάμπεις ἀσκητικῶς, καὶ καταπυρσεύεις, Χριστοῦ τὴν Ἐκκλησίαν, Κυριακὲ θεόφρον, τοῖς σοῖς παλαίσμασι.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 29-09-10 στις 22:11
Απάντηση με παράθεση
  #67  
Παλιά 01-10-08, 22:51
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Ο Άγιος Κυπριανός και η Αγία Ιουστίνη 2 Οκτ


Ο Άγιος Κυπριανός έζησε και μαρτύρησε επί αυτοκρατορίας Δεκίου. Γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Συρίας από επιφανή και πλούσια οικογένεια, η οποία του είχε προσφέρει αξιόλογη μόρφωση. Ο Κυπριανός υπήρξε για πολλά χρόνια ξακουστός μάγος. Σε αυτόν μάλιστα προσέτρεξε και ένας ειδωλολάτρης ο Αγλαΐδας, ο οποίος ήταν ερωτευμένος με μια παρθένα την Ιούστα. Επειδή όμως δεν έβρισκε ανταπόκριση στον έρωτά του ζήτησε από τον Κυπριανό να τον βοηθήσει με τις μαγικές του ικανότητες. Όμως οι ενέργειες του Κυπριανού δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. (Μάλιστα, οι ίδιοι επικαλούμενοι δαίμονες ανέφεραν την αδυναμία επιβολής του θελήματός τους επάνω στην κόρη, καθώς αυτή με την αγνότητα και σταθερότητα πίστεως, σχηματίζοντας το σημείο του Σταυρού, σαν απροσπέλαστο τείχος, διέλυε κάθε μαγική, αρνητική ενέργεια... Αυτό ήταν και η αιτία βαθύτερης έρευνας για Τον Χριστό και της μεταστροφής του από τη ''δύναμη'' στην ''παντοδυναμία''. Η πραγματική του όμως μετάνοια, εύρισκε εμπόδιο για την βάπτισή του, την καχυποψία των ανθρώπων που ήξεραν τις περασμένες ενασχολήσεις του.) Γι' αυτό έκαψε τα βιβλία του που περιείχαν τις απατηλές γνώσεις της μαγικής τέχνης και βαπτίσθηκε χριστιανός. Έκτοτε αφοσιώθηκε στο κήρυγμα του ευαγγελικού λόγου, προσελκύοντας στη χριστιανική πίστη πολλούς ανθρώπους. Κατόπιν έγινε ιερέας και αργότερα επίσκοπος Καρχηδόνας. Την Ιούστα την χειροτόνησε διακόνισσα και την μετονόμασε σε Ιουστίνη. Για τη χριστιανική τους δράση οι δύο Άγιοι συνελήφθησαν και εξορίσθηκαν στη Νικομήδεια. Ο εκεί ηγεμόνας Κλαύδιος υπέβαλε σε πολλά βασανιστήρια τους Αγίους. Στο τέλος διέταξε τον αποκεφαλισμό τους.



Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τη φωταυγεία, σκότος έλιπες, της ασεβείας, και φωστήρ της αληθείας γεγένησαι ποιμαντικώς γαρ φαιδρύνας τον βίον σου, Κυπριανέ τη αθλήσει δεδόξασαι. Πάτερ Όσιε, τον Κτίστην ημίν ιλέωσαι, ομού συν Ιουστίνη τη θεόφρονι.


Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Ως απαρχάς.

Ως ιεράρχην τίμιον, και αθλητήν στερρότατον, η οικουμένη αξίως γεραίρει σε, Κυπριανέ αοίδιμε, και τοις ύμvοις δοξάζει, την αγίαν σου μνήμην, αιτούσα πάντοτε, πταισμάτων άφεσιν, διά σου δωρηθήναι τοις μέλπουσιν. Αλληλούια.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 03-10-08 στις 22:10
Απάντηση με παράθεση
  #68  
Παλιά 03-10-08, 22:01
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης 3 Οκτ

Καταγόταν από την πόλη των Αθηνών. Έζησε και μαρτύρησε τα χρόνια που αυτοκράτορας ήταν ο Δομετιανός. Διακρίθηκε για τη φιλοσοφική του κατάρτιση κα τη βαθιά του καλλιέργεια. Αρχικά ήταν ειδωλολάτρης και μέλος της Βουλής του Αρείου Πάγου. Το κήρυγμα όμως του Αποστόλου Παύλου άγγιξε την παιδευμένη και ευαίσθητη ψυχή του και βαπτίσθηκε. Αργότερα διαδέχθηκε στον επισκοπικό θρόνο των Αθηνών τον ευσεβή Ιερόθεο (εορτή 4 Οκτ). Υπήρξε συγγραφέας πλήθους θεολογικών συγγραμμάτων (όπως το περί θείων ονομάτων). Επιβραβεύθηκε από το Θεό για τη χριστιανική του δράση με το χάρισμα να επιτελεί θαύματα. (Βρέθηκε θαυμαστά στα Ιεροσόλυμα στην Κοίμηση - Μετάσταση της Θεοτόκου, αρπαγείς σε νεφέλη, κατά το απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε...). Περιόδευσε σε πολλά μέρη της Δύσης, όπου κήρυξε τον ευαγγελικό λόγο και ερμήνευσε τις ιερές γραφές. Όταν έφθασε στο Παρίσι συνελήφθη και αργότερα αποκεφαλίσθηκε. [...περπάτησε (μετά τον αποκεφαλισμό του) δύο στάδια με την τιμία κεφαλή του ανά χείρας και την παρέδωσε σε ευσεβή γυναίκα]. Μαζί του μαρτύρησαν και δύο μαθητές του, ο Ρουστικός και ο Ελευθέριος.

λίγες σκέψεις - λόγοι του και ακόμη κάποια στοιχεία

Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Το συνάναρχον Λόγον.
Αγρευβείς τω του Παύλου Πάτερ κηρύγματι, υφηγητής ανεδείχθης των υπέρ νουν δωρεών, διαvoία υψηλή καλλωπιζόμενος, των γαρ αΰλων ουσιών, τας αρχάς μυαταγωγείς, ως μύστης των απορρήτων, και της σοφίας εκφάντωρ, Ιερομάρτυς Διονύσιε.


Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Τη υπερμάχω.

Τας ουρανίους διαβάς πύλας εv πνεύματι, μαθητευθείς τω υπέρ τρείς ουρανούς φθάσαντι, Αποστόλω Διονύσιε των αρρήτωv, επλουτίσθης πάσαν γνώσιν και κατηύγασας, τους εν σκότει αγνωσίας πριν καθεύδοντας, διό κράζομεν, Χαίροις Πάτερ παγκόσμιε.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 03-10-08 στις 22:19
Απάντηση με παράθεση
  #69  
Παλιά 16-10-08, 22:57
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Ο Άγιος Λογγίνος ο Εκατόνταρχος 16 Οκτ

Ήταν επικεφαλής αξιωματικός των ρωμαίων στρατιωτών, στην εκτέλεση της θανατικής καταδίκης του Χριστού. Όταν εκτελούσε τη διαταγή του Πιλάτου, αγνοούσε ποιος ήταν ο Ιησούς, γι' αυτό παρέστη σε όλη τη διάρκεια της φρικτής τραγωδίας. Όμως η ψυχή του Λογγίνου δεν είχε τις φαρισαϊκές παρωπίδες και την αχρειότητα των ρωμαίων στρατιωτών. Είδε σε βάθος το θύμα και πρόσεξε σ' αυτό την αγαθότητα, τη σεμνότητα, αλλά και τη γαλήνη που το διέκρινε. Μετά το θάνατο του Κυρίου, όταν είδε το καταπέτασμα του Ναού να σχίζεται στα δύο, τη γη να σείεται, τις πέτρες να ραγίζουν και τα μνημεία να ανοίγουν, φωτίσθηκε ακόμα περισσότερο. Δε χωρούσε πλέον καμιά αμφιβολία μέσα του, και με όλη του τη δύναμη διακήρυξε κάτι, που όλοι όσοι έχουν καθαρά τα μάτια της ψυχής τους στην παντοδυναμία του Κυρίου διακηρύττουν: «Αληθώς ο άνθρωπος ούτος υιός ην Θεού». Αλήθεια, ο άνθρωπος αυτός ήταν υιός Θεού, ο Θεάνθρωπος Σωτήρ του κόσμου. Η είδηση ότι ο Λογγίνος ασπάσθηκε και κήρυττε τη χριστιανική πίστη, εξήγειρε τη μανία των Ιουδαίων, και με ενέργειες τους στη ρωμαϊκή εξουσία, τον αποκεφάλισαν.


Απολυτίκιο. Ήχος α’. Του λίθου σφραγισθέντος.
Τον Ήλιον της δόξης Σταυρώ προσηλωθέντα, και τοις εν σκιά του θανάτου εκλάμποντα ως είδες, ηυγάσθης αυτού ταις αστραπαίς, και ήθλησας Λογγίνε ευσεβώς, δια τούτο νοσημάτων παντοδαπών, λυτρούσαι τους εκβοώντας, δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.


Κοντάκιοv. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.

Ευφροσύνως γέγηθεν η Εκκλησία, εν τη μνήμη σήμερον, του αοιδίμου αθλητού, Λογγίνου ανακραυγάζουσα. Συ μου το κράτος, Χριστέ και στερέωμα.
Απάντηση με παράθεση
  #70  
Παλιά 18-10-08, 14:44
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ Εὐαγγελιστής 18 Οκτ

Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια, καὶ ἡ ἐθνικότητά του ἦταν ἑλληνική. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι τὸ ἐπάγγελμα τοῦ Λουκᾶ ἦταν γιατρός. Ἐπίσης, γνώριζε νὰ ζωγραφίζει, καὶ ὅπως εἶναι γνωστό, σ᾿ αὖτον ἀποδίδονται οἱ εἰκόνες τῆς Παναγίας, ἀπὸ τὶς ὁποίες μία ὑπάρχει μέχρι σήμερα στὴ Μονὴ τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου. Ὁ Λουκᾶς μπορεῖ νὰ μὴν ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, ἔδρασε, ὅμως, σὰν Ἀπόστολος, ὅπως καὶ οἱ δώδεκα, διότι ἔλαμψε σὰν ἄριστος συνεργάτης τῆς διακονίας τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Αὐτὸ φαίνεται κατὰ τὴν δεύτερη φυλάκιση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὴ Ῥώμη, ὅταν ὁ ἴδιος στὴ δεύτερη πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολή του (δ´ 11) γράφει: «Λουκᾶς ἐστὶ μόνος μετ᾿ ἐμοῦ». Μόνος ὁ Λουκᾶς εἶναι μαζί μου. Δηλαδὴ τὸν προβάλλει σὰν παράδειγμα τέλειας ἀφοσίωσης, στὸν ἀγῶνα του γιὰ τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐπίσης, ὁ Λουκᾶς ἔγραψε τὸ τρίτο κατὰ σειρὰ Εὐαγγέλιο στὴν Καινὴ Διαθήκη, καθὼς καὶ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ποὺ ἀποτελοῦν ὑπηρεσία ἀνυπολόγιστα μεγάλης ἀξίας. Σύμφωνα μὲ διάφορες πηγές, ὁ Λουκᾶς μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, δίδαξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴ Δαλματία, Ἰταλία, ἀρχαία Γαλλία, Ἀχαΐα καὶ Βοιωτία. Λέγεται ὅτι πέθανε μὲ μαρτυρικὸ θάνατο, καὶ τὸ 357, τὸ λείψανό του μετακομίσθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.


Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ακέστωρ σοφώτατος, Ιερομύστα Λουκά, ζωγράφος πανάριστος, της Θεοτόκου Μητρός, εδείχθης Απόστολε, έγραψας μάκαρ, λόγους, δια πνεύματος θείου, έδωκας εννοήσαι, συγκατάβασιν άκραν, Χριστού της παρουσίας, διό πρέσβευε σωθήναι ημάς.


Κοvτάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμεροv.

Μαθητής γενόμενος του Θεού Λόγου, συν τω Παύλω άπασαν, εφωταγώγησας τηv γην, και την αχλύν απεδίωξας, το θείον γράψας, Χριστού Ευαγγέλιον.
Απάντηση με παράθεση
  #71  
Παλιά 20-10-08, 22:11
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Ο Άγιος Αρτέμιος ο Μεγαλομάρτυρας 20 Οκτ

Πολλές και σοφές άγιες μορφές παρελαύνουν από τις σελίδες της ιστορίας της μεγάλης μας Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Μια τέτοια μορφή και εξαιρετική προσωπικότητα είναι κι ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Αρτέμιος που έζησε και μαρτύρησε περί τα μέσα του τέταρτου αιώνα μ.Χ. (361-363). Για τον Μεγαλομάρτυρα τούτον Άγιον αξίζει να μιλήσουμε κάπως εκτενέστερα. Γι' αυτόν λοιπόν κι οι γραμμές που ακολουθούν.

Νέος, νεότατος ο Άγιος χάρη στη χριστιανική μόρφωση που πήρε από τους πιστούς γονείς του άρχισε να ξεχωρίζει ανάμεσα στους συνομήλικους της πόλεως του με τα χαρίσματα και τα προσόντα του. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, από την πρώτη στιγμή που γνώρισε τον ευσεβή και σοφό τούτο νέο, τον εξετίμησε ιδιαίτερα κι έσπευσε να τον αναδείξει δούκα και αυγουστάλιον της μεγάλης πόλεως της Αλεξανδρείας. Δηλαδή τον διόρισε ανώτερο διοικητή όλης της Αιγύπτου. Στην επίσημη αυτή και τιμητική θέση ο Αρτέμιος σαν πιστός χριστιανός ασκούσε τα καθήκοντα του με πολλή προσοχή και σύνεση, ώστε όλοι να θαυμάζουν τα υπέροχα πολιτιστικά και ηθικά του χαρίσματα.

Οι ευτυχισμένες κι ευλογημένες εκείνες μέρες δεν κράτησαν δυστυχώς για πολύ. Ο γιος και διάδοχος του Μεγάλου Κωνσταντίνου Κωνστάντιος, πού μετά τον θάνατο του πατέρα του ανέλαβε τη διοίκηση της Ανατολής από το Ιλλυρικόν πέλαγος μέχρι την Προποντίδα, την Ασία, Συρία, Παλαιστίνη, Μεσοποταμία, Αίγυπτο και όλες τις νήσους, κατά την περίοδο που είχε πάει στην Αντιόχεια αρρώστησε βαριά και απέθανε. Τότε την εξουσία της μεγάλης αυτής αυτοκρατορίας ανέλαβε ο Ιουλιανός, που είναι γνωστός στην ιστορία ως παραβάτης και αποστάτης. Ο νέος αυτός βασιλιάς , σε κάποιο ταξίδι του στην Αίγυπτο είχε συναντήσει και γνωρίσει τον άρχοντα Αρτέμιο, για τον οποίον είχε ακούσει και πολλά καλά λόγια για τις ικανότητες του, όπως και για τη χριστιανική του ιδιότητα. Το χάρισμα όμως τούτο της εκλεκτής αυτής προσωπικότητος όχι μόνο δεν εξετιμήθηκε από τον αποστάτη βασιλιά, που είχε ήδη κινήσει και τον διωγμό ενάντια στους χριστιανούς, αλλά και θεωρήθηκε μεγάλο μειονέκτημα και αμάρτημα. Με πάθος μάλιστα κάθε φορά προσπαθούσε να κατακρίνει και να δείχνει γι' αυτό την περιφρόνηση του. Τούτο έκαμε και σε μια επίσκεψη του άρχοντα Αρτεμίου σ' αυτόν, όταν βρισκόταν στην Αντιόχεια. Ο αποστάτης βασιλιάς, σαν είδε τον άρχοντα της Αιγύπτου Αρτέμιο, τρελλός από θυμό τον κάλεσε κοντά του κι άρχισε με περιφρόνηση να του ομιλεί και να τον υβρίζει. Όσην ώρα ο υβριστής απευθυνόταν στον Άγιο, τον κατηγορούσε και τον ύβριζε, ο ενάρετος Αρτέμιος σιωπούσε κι είχε σκυφτό το κεφάλι. Μπροστά στα μάτια του είχε τα λόγια του Κυρίου: «Μακάριοι έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ' υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. ε', 11-12). Μακάριοι γίνεσθε σεις οι μαθητές μου, όταν σας χλευάσουν και σας καταδιώξουν και σας κακολογήσουν με κάθε ψεύτικη κατηγορία εξ αιτίας μου. Χαίρετε και ζωηρά εκδηλώστε τη χαρά σας, γιατί η ανταμοιβή σας στους ουρανούς θα είναι με το παραπάνω.

Όταν όμως ο εγωιστής και ασεβής βασιλιάς άρχισε να επεκτείνει τις ύβρεις του στα ιερά και όσια της αμώμητης χριστιανικής μας πίστεως, τότε ο Άγιος με θάρρος σήκωσε το κεφάλι, ύψωσε τη φωνή του και με παρρησία είπε στον παραβάτη άρχοντα.

- Βασιλιά μου, επιδείξατε, σας παρακαλώ ολίγο σεβασμό προς το πρόσωπο του Κυρίου. Αυτός είναι ο αληθινός Θεός. Τούτο μαρτυρούν περίτρανα τα λόγια Του και τα έργα Του. Όσο για τις ύβρεις σας ενάντια στους χριστιανούς, που αποτελούν την ευγενέστερη και πιο άξια μερίδα των υπηκόων σας, δεν είναι καθόλου φρόνιμο και συνετό ούτε και δίκαιο από μέρους σας να τους υβρίζετε και να τους διώκετε. Εντροπή σας! Η συμπεριφορά σας αυτή σας αδικεί και σας εξευτελίζει.

Τις τελευταίες λέξεις του Αγίου διέκοψαν οι γεμάτες μίσος και ειδωλολατρικό φανατισμό φωνές του μαινόμενου κυριολεκτικά βασιλιά Ιουλιανού.
- Πάψε, ανόητε, του φώναξε. Κι αφού τον ύβρισε ξανά και ξανά διέταξε να του αφαιρέσουν τη ζώνη του αξιώματος του και να τον ρίξουν στη φυλακή για να συνέλθει.
Με την ψυχή γαληνεμένη ο πιστός κι άτρομος χριστιανός χωρίς ψωμί και νερό για μέρες περνά τις ώρες του γονατιστός ευχαριστώντας τον Κύριο για το χάρισμα που του δόθηκε. «Ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν» (Φιλιπ. α' 29), έλεγε και επαναλάμβανε με ανείπωτη χαρά. Δηλαδή σε μας δόθηκε σαν χάρισμα όχι μόνο να πιστεύουμε στον Χριστό, αλλά και να πάσχουμε για το όνομά του.
Τα επακόλουθα της ομολογίας του είναι τρομερά. Αδούλωτος κι ελεύθερος ο Άγιος τα αντιμετωπίζει όλα με ζηλευτή ψυχραιμία κι υπομονή και καρτερία.

Όταν ύστερα από ολίγες μέρες κατά διαταγή του Βασιλιά βγήκε από τη φυλακή και παρουσιάστηκε μπροστά του, ο Ιουλιανός του ζήτησε να προσφέρει θυσία στους μεγάλους θεούς, αν ήθελε να του χαρισθεί η ζωή κι η ελευθερία. Στην πρόταση αυτή του άρχοντα ο σταθερός στις αρχές και το φρόνημα του Άγιος αλλά και ατρόμητος στις πεποιθήσεις του απολογήθηκε με πολλή δύναμη και παρρησία κι απέδειξε ψευδή κι ανόητα όσα ειπώθηκαν κατά του Χριστού. Στο τέλος πρόσθεσε: Αυτό που μου ζητάτε, άρχοντα μου, ν' αρνηθώ τον Χριστό και να προσφέρω θυσία στα ξύλα και τις πέτρες της πεθαμένης πια ειδωλολατρίας, μου είναι αδύνατον όχι να το κάμω, αλλά ακόμη και να το σκεφθώ. Ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός και δημιουργός που έγινε άνθρωπος κι απέθανε για τη σωτηρία μας. Πως ημπορώ εγώ να τον αρνηθώ;

Η τολμηρή αυτή και με τόση παρρησία ειπωθείσα ομολογία του Μάρτυρος προκάλεσε το μίσος και τη μανία του αποστάτη βασιλιά, που σαν τρελός φώναξε:
- Να αρχίσουν τα βασανιστήρια. Τα πιο σκληρά βασανιστήρια. Στη διαταγή του βασιλιά οι δήμιοι που στεκόντουσαν δίπλα όρμισαν, άρπαξαν τον Μάρτυρα, τον γύμνωσαν κι αφού τον ξάπλωσαν στη γη άρχισαν να τον κτυπούν με βούνευρα μέχρις αίματος. Το δέρμα ξεσχίσθηκε, μα οι δήμιοι όχι μόνο δεν σταματούν αλλά και συνεχίζουν λες μεθυσμένοι με το άνομο έργο τους. Στη συνέχεια καταξεσχίζουν τις σάρκες του με μαχαίρια κι ύστερα με λαμπάδες καίνε τις πληγές. Το σώμα του Μάρτυρος έγινε μια άμορφη μάζα από κρέατα και κόκαλα σπασμένα. Σ' αυτή την κατάσταση τον πήραν και τον πέταξαν στη φυλακή. Σκέφθηκαν να τον αφήσουν εκεί να πεθάνει μόνος του χωρίς καμιά βοήθεια.

Αυτά οι άνθρωποι. Μα εκείνος που υποσχέθηκε κι είπε στον κάθε πιστό ακόλουθο του, «ου μη σε ανώ, ου δ' ου μη σε εγκαταλείπω» δηλαδή δεν θα σε αφήσω, παιδί μου, αβοήθητο• ποτές δεν θα σε εγκαταλείψω. Κατά τα
μεσάνυχτα έρχεται στο μισοπεθαμένο κορμί, το αγγίζει, το παρηγορεί και το θαύμα γίνεται. Η μάζα των ξεσχισμένων κρεάτων και των σπασμένων κοκάλων ξαναβρίσκει την πρότερη κατάσταση. Θεραπεύεται. Και ο Μάρτυρας με βαθιά συγκίνηση γονατίζει, ευχαριστεί και δοξολογεί τον Θεό ...

Όρθιον να βαδίζει επάνω-κάτω και να ψάλλει τα λόγια του Αγίου Ιακώβου
του Αδελφοθέου «μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμόν» (Ιάκ. α', 12), δηλαδή Μακάριος ο άνθρωπος που δέχεται με υπομονή τις δοκιμασίες, τον βρίσκει ο δεσμοφύλακας που πήγε το πρωί να ιδεί αν είναι ζωντανός. Χωρίς να χάσει καιρό, τον παίρνει από το χέρι και τον οδηγεί μπροστά στον άρχοντα. Ο αποστάτης, όταν τον είδε, τα έχασε. Δεν πίστευε στα μάτια του. Κάποια στιγμή συνήλθε κι είπε, για να διασκεδάσει τη σιωπή και τα επιφωνήματα του θαυμασμού του πλήθους.

- Μεγάλοι οι θεοί μας, Αρτέμιε. Αυτοί σε έκαμαν καλά. Σπεύσε να προσφέρεις θυσία σ' αυτούς και να τους δοξάσεις. Μην φανείς αχάριστος.
- Την υγεία μου, βασιλιά μου, την χάρισε ο Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι ο αληθινός Θεός και Σωτήρας όλων των ανθρώπων. Τα είδωλά σας ούτε αισθάνονται, ούτε μιλούν.

- Πάψε, αλιτήριε. Την αχαριστία ακολουθεί πάντα η αδιαντροπιά. «Τη αχαριστία έπεται η αναισχυντία». Να συνεχισθούν τα βασανιστήρια.

Την ίδια στιγμή μερικά δυνατά χέρια άρπαξαν τον Μάρτυρα και τον έριξαν κάτω. Ύστερα μερικοί άλλοι αφού έσπασαν μια πελώρια μυλόπετρα, πήραν τη μισή κι αφού άπλωσαν επάνω τον Άγιο, άλλη ομάδα δυνατών κατά διαταγή του Ιουλιανού σήκωσαν την άλλη μισή και την έριξαν επάνω στον Μάρτυρα. Σκοπός ένας. Να του συντριβούν όλα τα κόκαλα. Αφόρητοι οι πόνοι. Ο Αρτέμιος όμως με τη χάρη του Θεού διατηρεί όλη την καρτεροψυχία του. Υπομένει γιατί γνωρίζει τι το Πνεύμα του Θεού λέγει στην περίπτωση αυτή. «Εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης. και ολίγα παιδευθέντες μεγάλα ευεργετηθήσονται». (Σοφ. Σολομ. γ', 4-5). Δηλαδή οι δίκαιοι, κι αν ακόμη στα μάτια των ανθρώπων και από μέρους των ανθρώπων πάσχουν και θλίβονται, αυτοί έχουν σταθερά και ακλόνητη την πεποίθηση τους στην αθάνατη και μακαριά ζωή. Κι αν ταλαιπωρηθούν και βασανισθούν ολίγον στην παρούσα ζωή θα λάβουν μεγάλες αμοιβές και βραβεία στην αιωνιότητα. Για την αιωνιότητα προοριζόμαστε όλοι οι άνθρωποι. Την αιωνιότητα πρέπει να έχουμε πάντα στη σκέψη μας. Γι' αυτήν πρέπει και να αγωνιζόμαστε. Την αιωνιότητα έχει στη σκέψη του κι ο Μεγαλομάρτυρας. Γι' αυτήν αγωνίζεται τώρα κι υποφέρει με καρτερία τα βασανιστήρια. Η γαλήνια ματιά του συγκλονίζει κυριολεκτικά τον αποστάτη, που μηχανεύεται κι άλλα σκληρότερα βασανιστήρια. Ένα τέτοιο ήταν κι η εντολή με ένα ξίφος να βγάλουν τα μάτια του Μάρτυρος. Η εντολή εκτελείται την ίδια στιγμή. Η γαλήνη όμως δεν ξανάρχεται στην καρδιά του Ιουλιανού. Ο Μάρτυρας δέχεται και τούτο το βασανιστήριο με ιώβειο καρτερία και υπομονή.

Μπροστά στο αλγεινό θέαμα τρέμει ο αποστάτης. Για να απαλλαγεί από τις τύψεις δίνει την τελευταία εντολή.
- Κόψτε το κεφάλι του.

Ο δήμιος πιστόν όργανο της εξουσίας σήκωσε το σπαθί κι αποκεφάλισε τον Άγιο. Έτσι τελείωσε μια ζωή που σύνθημα της είχε του Αποστόλου τα λόγια:
«Τα άνω ζητείτε ... τα άνω φρονείτε μη τα επί της γης» (Κολ. γ', 1-2). Να επιδιώκετε δηλαδή τα αγαθά που βρίσκονται στον ουρανό. Προς αυτά να είναι στραμμένες οι σκέψεις σας και όχι προς τα γήινα πράγματα. Κάποια ευγενικιά ψυχή πήρε το λείψανο του Αγίου κι από την Αντιόχεια το μετέφερε στην καρδιά της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, την Κωνσταντινούπολη κι εκεί το ενταφίασε σ' ένα από τα νησιά των Πριγκιποννήσων, την Οξειά, στην εκεί εκκλησία του Προδρόμου.

Στη γη λοιπόν εναποτέθηκε ο Μάρτυρας. Η αγία ψυχή του όμως δεν έπαυσε να ενδιαφέρεται γι' αυτούς που ζουν πάνω στη γη και υποφέρουν σωματικά. Πολλά θαύματα έγιναν και γίνονται σε όσους με πίστη και ευλάβεια εκζητούν τη μεσιτεία του. Ο Μεγαλομάρτυρας Άγιος Αρτέμιος είναι για τους πιστούς χριστιανούς ο ιατρός της κήλης. Ένα από τις χιλιάδες των θαυμάτων είναι και τούτο που έγινε στο παιδί μιας πνευματικής μας κόρης. Στο αγοράκι της χριστιανής αυτής παρουσιάστηκε στην ηλικία των δεκαπέντε περίπου μηνών υδροκήλη βαριάς μορφής. Το παιδί ήταν πολύ αδύνατο. Επέμβαση χειρουργική εθεωρήθηκε πολύ επικίνδυνη να γίνει. Η πιστή μητέρα είχε ακούσει για τα θαύματα που γινόντουσαν από τον Άγιο Αρτέμιο στην εκκλησία του εκεί στην τουρκοκρατούμενη σήμερα Αφάνεια. Κατόπιν οδηγιών του πνευματικού έκαμε ένα τάμα και πήγε στη χάρη του. Ετοίμασε λειτουργία, εξομολογήθηκε, πήγε στην Εκκλησία του, παρακολούθησε με ευλάβεια τη θεία Λειτουργία, κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων κι αυτή και το παιδί της, παρεκάλεσε τον ιερέα και της έκαμε παράκληση και το απόγευμα επέστρεψε. Την επομένη το πρωί το παιδί της ήταν τελείως καλά. Οι θεράποντες ιατροί εβεβαίωσαν τη θεραπεία. Η υδροκήλη ουδέποτε παρουσιάσθηκε από τότε στον άρρωστο.

Μεγάλη η δύναμη της πίστεως, αδελφοί μου. Εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί έχουμε βοηθούς και προστάτες σε τούτο τον κόσμο τους φίλους του Χριστού και οικείους του Θεού. Φτάνει με πίστη ζωντανή να καταφεύγουμε στη χάρη τους και να εκζητούμε τη βοήθεια και τις πρεσβείες τους. «Έκλεξαι αγίους υπερασπιστάς σου και αφιερώσου εις αυτούς» μας συμβουλεύει κι ο Άγιος Νικόδημος. Όταν οι χριστιανοί δοκιμαζόμαστε, ας καταφεύγουμε στη χάρη των αγίων της πίστεως μας και στη χάρη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Αρτεμίου και ας ζητούμε με πίστη τη θεραπεία του σώματος και της ψυχής μας. Κι εφ' όσον η θεραπεία θα είναι για την ωφέλεια μας θα μας την προσφέρει ο Κύριος με τη μεσιτεία του Αγίου μας. Εκεί που μιλούν τα γεγονότα δεν υπάρχει λόγος να επιμένουμε. Ένα μόνο στην ανάγκη να λέμε: Άγιε του Θεού Αρτέμιε, πρέσβευε υπέρ ημών. Αμήν.

Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Ευσέβειας τοις τρόποις καλλωπιζόμενος, αθλητικής αγλαΐας ώφθης σοφέ κοινωνός, προς αγώνας ανδρικούς παραταξάμενος· όθεν ως λύχνος φωταυγής, των θαυμάτων τας βολάς, εκλάμπεις τη οικουμένη, Αρτέμιε Αθλοφόρε, προς σωτηρίαν των ψυχών ημών.

Κοντάκιοv. Ήχος β’. Τους ασφαλείς.

Τον ευσεβή και στεφηφόροv Μάρτυρα, τον κατ' εχθρών νίκης αράμενον τρόπαια, συvελθόντες επαξίως vυν, εν υμνωδίαις ευφημήσωμεv, Αρτέμιον τον μέγιστον εν Μάρτυσι, θαυμάτων τε δοτήρα πλουσιώτατον, πρεσβεύει γαρ Κυρίω υπέρ πάντων ημών.


Η Οσία Ματρώνα η Χιοπολίτιδα, η θαυματουργή

Ονομαζόταν Μαρία και γεννήθηκε στο χωριό Βολισσός της Χίου από γονείς ευσεβείς και πλουσίους, τον Λέοντα και την Άννα. Έξι άλλες αδελφές της Μαρίας, μεγαλύτερες της, παντρεύτηκαν η μία μετά την άλλη, περιζήτητες νύφες για την ομορφιά, την ανατροφή και για την καλή προίκα τους. Η μικρότερη αφοσιώθηκε στη μελέτη των θείων και ασχολείτο θερμά με φιλανθρωπικά καθήκοντα. Έτσι θέλησε να ακολουθήσει άλλο δρόμο. Η τακτική επαφή της με τις καλογριές των γυναικείων μοναστηριών του νησιού, έκανε τη Μαρία να ποθήσει την αγνή μοναχική ζωή. Αλλά η αγάπη προς τους γονείς της, τη συγκρατούσε στο πατρικό της σπίτι. Όταν όμως αυτοί πέθαναν η Μαρία δοκίμασε τη μοναχική ζωή κοντά σε μια ευσεβή χήρα, που ασκήτευε με τις δύο θυγατέρες της. Μετά απ' αυτή τη μοναχική εμπειρία, αποφάσισε να προσχωρήσει στις μοναχικές τάξεις. Χειροτονήθηκε λοιπόν μοναχή και μετονομάσθηκε Ματρώνα. Η διαγωγή της μέσα στη μικρή αδελφότητα ήταν άριστη. Η διάθεση της πάντοτε αγαθή, φιλάδελφη, ταπεινή και εγκάρδια. Μάλιστα, από τα έσοδα της πώλησης της περιουσίας της, κτίστηκε στο μοναστήρι ωραιότατος ναός. Μετά από κάποιο χρόνο, πέθανε η γυναίκα που κοντά της η Ματρώνα γυμνάστηκε στη μοναχική ζωή. Τότε όλες οι μοναχές από κοινού, εξέλεξαν ηγουμένη -παρά τη θέληση της- τη Ματρώνα. Υπό τις οδηγίες της η αδελφότητα ζούσε με πολλή εγκράτεια, υπακοή και ευσέβεια. Το 1462 η Ματρώνα πέθανε, αφού έζησε ζωή πραγματικά αγία. Άλλες πηγές υπολογίζουν τον χρόνο κοιμήσεως της Αγίας 100 περίπου χρόνια πριν το 1462, διότι η πρώτη βιογραφία της γράφτηκε από τον Μητροπολίτη Ρόδου Νείλο (1357).

Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Χριστού τοις ίχνεσιν, ακολουθήσασα, κόσμου τερπνότητα, Οσία έλιπες, και εμιμήσω εν σαρκί, Αγγέλων την πολιτείαν όθεν ταις του Πνεύματος, δωρεαίς κατεφαίδρυνας, την ενεγκαμένην σε, νήσον Χίον πανεύφημε· διό χαρμονικώς εκβοά σοι χαίροις Ματρώνα πανολβία.


Ο Όσιος Γεράσιμος ο νέος ασκητής, ο Πελοποννήσιος (Μνήμη ανακομιδής ιερών λειψάνων του)

Γεννήθηκε το 1509 στα Τρίκαλα της Κορινθίας. Καταγόταν από την επίσημη οικογένεια των Νοταράδων και ήταν γιος του Δημητρίου και της Καλής. Από μικρός έλαβε χριστιανική και αρχοντική ανατροφή και διακρινόταν στο σχολείο για την ευστροφία και την ευφυΐα του μυαλού του. Ευγενική ψυχή ο Γεράσιμος, συμπαθούσε τους φτωχούς συμμαθητές του και τους βοηθούσε με κάθε τρόπο. Όταν έφτασε σε ώριμη ηλικία, περιηγήθηκε διάφορα μέρη, όπως την Ζάκυνθο, την Κωνσταντινούπολη και τα γύρω απ' αυτή, το Άγιον Όρος, διάφορες Μονές της Ανατολής για να μείνει στην Ιερουσαλήμ. Εκεί υπηρέτησε σαν νεωκόρος για ένα χρόνο στον Ναό της Αναστάσεως και χειροτονήθηκε Διάκονος και αργότερα Πρεσβύτερος, από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Γερμανό. Κατόπιν έφυγε και από εκεί και κατέληξε στην τοποθεσία Ομαλά της Κεφαλονιάς, όπου έκτισε γυναικείο Μοναστήρι και το ονόμασε Νέα Ιερουσαλήμ. Στη Μονή αυτή λοιπόν, αφού έζησε ασκητικά και ανέπτυξε μεγάλες αρετές, βοηθώντας πνευματικά και υλικά τους κατοίκους της Κεφαλονιάς, απεβίωσε ειρηνικά στις 15 Αυγούστου του 1579, σε ηλικία περίπου 70 ετών. (Κυρίως αυτή τη μέρα, εορτάζεται η μνήμη της ανακομιδής των Ιερών λειψάνων του 1580-81).


Απολυτίκιο. Ήχος α’. Αυτόμελον.
Των Ορθοδόξων προστάτην και εν σώματι άγγελον, και θαυματουργόν θεοφόρον νεοφανέντα ημίν, επαινέσωμεν πιστοί θείον Γεράσιμον ότι αξίως παρά Θεού απείληφεν, Ιαμάτων την αέναον χάριν ρώννυσι τους νοσούντας και δαιμονώντας ιάται. Διό και τοις τιμώσιν αυτόν, βρύει ιάματα.
Απάντηση με παράθεση
  #72  
Παλιά 26-10-08, 00:31
dimitrios83 Ο χρήστης dimitrios83 δεν είναι συνδεδεμένος
Mέλος
 

Τελευταία φορά Online: 11-09-18 04:16
Φύλο: Άντρας
Θεσσαλονίκη 3ος μχ αιώνας

Στη Θεσσαλονίκη γεννήθηκε ο άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης γύρω στα 280 (περίπου) μχ από ευσεβείς γονείς. Τα ονόματά τους έχουν μείνει άγνωστα. Ένα όμως είναι σίγουρο, πως ο Δημήτριος μεγάλωσε σε ένα αριστοκρατικό περιβάλλον που από νωρίς είχε γνωρίσει τον Ιησού. Με την αγάπη και τη φροντίδα των γονιών του μεγάλωνε ο Δημήτριος. Μέσα στο όμορφο πλούσιο σπίτι τους έτρεχε σκορπώντας γύρω την ευτυχία, κι ο τόπος αντιλαλούσε το αγγελικό του γέλιο.

Από πολύ μικρός έδειξε τα σπάνια χαρίσματά του, όταν οι γονείς του τον οδήγησαν στο πρώτο του σχολείο. Προικισμένος με εξαιρετικά χαρίσματα ο Δημήτριος, συγκέντρωνε στο πρόσωπό του εξαιρετική ευφυΐα, δύναμη σώματος, ευγένεια, ομορφιά σώματος (τον αποκαλούσαν μάλιστα "νέο Αβεσσαλώμ"), αλλά πάνω απ όλα την αγάπη του για το Θεό.

Ο Δημήτριος δεν ακολούθησε κάποιο επιστημονικό κλάδο της εποχής του. Δεν έγινε φιλόσοφος, ούτε συνήγορος στα δικαστήρια, ούτε ρήτορας, ούτε νομοδιδάσκαλος. Ο Δημήτριος έγινε αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού. Ήταν γενναίος και πειθαρχικός στρατιωτικός κάτι που δεν άργησε να γίνει αντιληπτό. Συχνά άφηνε τη Θεσσαλονίκη με άλλους αξιωματικούς και λεγεωνάριους ζώντας σκληρές μέρες στις στρατιωτικές μετακινήσεις της μονάδας του. Όταν όμως επέστρεφε στην Θεσσαλονίκη, εκπαίδευε νέους στρατιώτες όπου τους δίδασκε την τέχνη του πολέμου. Στο τότε ρωμαϊκό στράτευμα υπηρετούσαν και χριστιανοί. Και οι πιστοί που ήταν στη μονάδα του Δημητρίου, έβρισκαν ένα στήριγμα και ένα θερμό συμπαραστάτη. Ωστόσο είναι γνωστό πώς οι χριστιανοί στρατιωτικοί αποτελούσαν τη μειονότητα. Τα στρατόπεδα των Ρωμαίων αντιβούιζαν από ευχές στους θεούς των Ρωμαίων και των Ελλήνων όπου προσέφεραν λεγεωνάριοι και στρατιώτες θυσίες στα ξόανα και στα αγάλματα...η ειδωλολατρία εκείνη την εποχή ακόμα σφάδαζε! Μα οι χριστιανοί στρατιώτες αν και λίγοι στον αριθμό, με την υποταγή, την υπομονή, την αντοχή στην κακοπάθεια, και την αγάπη τους διακρίνονταν ανάμεσα στους συστρατιώτες τους.

Πολλούς από αυτούς ο αξιωματικός τους Δημήτριος, τους δίδασκε τη θεία διδασκαλία. Τους θύμιζε πώς εκτός από στρατιώτες του Ρωμαϊκού κράτους, είναι πάνω απ’ όλα του Χριστού στρατιώτες! Πώς ακόμα και αν ο πραίτορας προστάξει να τους υποβάλλουν σε φριχτά βασανιστήρια για να απαρνηθούν την πίστη τους, εκείνοι να έχουν κατά νου πώς εκτός ότι θα ναι ώρα σκληρή, θα ναι όμως και θριάμβου ώρα!

Ήταν από τους αξιωματικούς του Ρωμαϊκού στρατού που πρώτευε σε όλα! Αγαπητός στους συναδέλφους του. Σεβαστός στους στρατιώτες του. Συνδύαζε: στρατιωτικές αρετές και γνώση. Ώρες ατελείωτες περνούσε διαβάζοντας τις περγαμηνές του με κείμενα των αρχαίων Ελλήνων. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα ο Δημήτριος σε ηλικία 22 περίπου ετών να φέρει το βαθμό του χιλίαρχου ξεπερνώντας τη δόξα του πατέρα του.

Άρχοντας πια με δόξα και πλούτη, άνεση και τιμές. Άρχοντας όμως που δεν τον υποδούλωσαν τα αξιώματα .Έμεινε αδούλωτος στην ψυχή γιατί μέσα του φώλιαζε η αγάπη του για το θεό. Ποτέ δεν προσκύνησε τα είδωλα. Είχε πάντα τις αρχές του. Ακολουθούσε τη γραμμή που είχε χαράξει ο Κύριός Του και δεν θα άλλαζε ούτε μία κεραία τη συμπεριφορά του. Μέσα στα μεγαλεία που του έδιναν τα αξιώματά του ζούσε απλά και ταπεινά. Οι μεγάλες του θέσεις δεν τον έκαναν σε τίποτα να αλλάξει. Δεν τον ζάλιζαν τα πρωτεία, οι επιτυχίες οι κολακείες των γύρων του, ούτε που τον άγγιζαν καθόλου. Ο κόσμος από την πρώτη στιγμή τον αγάπησε. Ήταν κοντά του πάντοτε. Δεν είχε ύφος άρχοντα. Όλους τους καταδεχόταν. Όλους τους άκουγε με προσοχή και ενδιαφέρονταν για τα προβλήματά τους. Όλοι ήταν αδέρφια του, όμοιοι και ίσοι με αυτόν. Ήταν πάντα δίκαιος και ποτέ του δεν αδίκησε κανέναν για αυτό και πάντοτε ζητούσε να πρυτανεύει η δικαιοσύνη. Ήταν πράγματι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, γνωστός για το δυναμισμό του. Πάντοτε έμπαινε μπροστά, δίνοντας έτσι το καλό παράδειγμα.

Επίσης δεν λησμόνησε το έργο της κατήχησης κυρίως σε νέους ανθρώπους. Τις συγκεντρώσεις του αυτές τις πραγματοποιούσε στη χαλκευτική στοά που σύμφωνα με τις ενδείξεις βρίσκονταν στην περιοχή γύρω στην Παναγία των Χαλκέων . Ανάμεσα στους μαθητές του ξεχώριζε ο νεαρός Νέστoρας. Ήταν ένας νέος γεμάτος ζήλο και όρεξη να μαθαίνει, γι’ αυτό ζήταγε συνεχώς από τον δάσκαλό του Δημήτριο να του λύσει τις απορίες του, να τον ενισχύει στον πνευματικό του αγώνα. Γιατί εκείνα τα «ήσυχα» χρόνια εκείνης της εποχής δεν ήταν τίποτε άλλο από "διαλείμματα" στις σκληρές εκείνες εποχές για τους οπαδούς του Ναζωραίου. Τότε η ζωή του χριστιανού ήταν μια ετοιμασία θανάτου. Και ο κάθε χριστιανός έπρεπε να είναι έτοιμος να δώσει ακόμα και τη ζωή του αν χρειαζόταν.

Ο Αυρήλιος Γαλέριος Μαξιμιανός γνωστός με το τελευταίο του όνομα Μαξιμιανός, υπηρέτησε στο στρατό κάτω από τους αυτοκράτορες Αυρηλιανό και Πρόβο και συμπολέμησε με τον Διοκλητιανό με τον οποίο δέθηκε στενά και του στάθηκε πάντα αφoσιωμένος. Ο Μαξιμιανός δεν είχε μεγάλα ηγετικά προσόντα ανέβηκε όμως ως τα ύπατα αξιώματα. Για ένα διάστημα υπήρξε και συναυτοκράτορας του Διοκλητιανού, Γρήγορα όμως ο Διοκλητιανός του πήρε το αξίωμα...και ο Μαξιμιανός έπεσε στην αφάνεια.. Στο διάστημα όμως που ήταν συναυτοκράτορας, ο Καίσαρας Γαλέριος Μαξιμιανός, έστρεψε το ενδιαφέρον του για τη Θεσσαλονίκη. Το ενδιαφέρον του αυτό εκδηλώθηκε κυρίως με την απόφασή του να ιδρύσει "νομισματοκοπείο" και να κτίσει εκεί ανάκτορα. Έτσι εγκαταστάθηκε στη νύμφη του Θερμαϊκού ανακαινίζοντας και τον ιππόδρομο όπου γίνονταν αθλητικές και άλλες εκδηλώσεις. Συχνά όμως έλειπε απο τη Θεσσαλονίκη. Ως επί κεφαλής του στρατού του πολεμούσε
βαρβαρικές φυλές. Και όταν τις κατατρόπωνε, γύριζε στην έδρα του. Σκληρός ο Μαξιμιανός, κάθε νίκη του τη θεωρούσε ασήμαντη αν δεν κατόρθωνε να εξαλείψει τη χριστιανική πίστη.

Και τότε έμαθε πώς ένας από τους αξιωματούχους της Θεσσαλονίκης ο Δημήτριος, ήταν και αυτός χριστιανός. Ο τόσο σπουδαίος στρατιωτικός να είναι οπαδός αυτής της θρησκείας...Μη μπορώντας να το πιστέψει και θέλοντας να το εξακριβώσει ο ίδιος ζήτησε να τον συλλάβουν και να τον φέρουν μπροστά του. Πλέον οι "φόβοι" του αυτοκράτορα ήταν αληθινοί. Ο Δημήτριος ήταν Χριστιανός. Τι προσπαθώντας να τον μεταπείσει με υλικά αγαθά, άλλοτε απειλώντας τον ότι θα τον τιμωρήσει σκληρά, ο Δημήτριος ήταν ακέραιος στην απόφαση του.
Ο γενναίος αξιωματικός ούτε με δώρα πείθεται, ούτε με παρακάλια ούτε με οτιδήποτε άλλο υλικό πράγμα. Εξοργισμένος πλέον ο Μαξιμιανός διέταξε να τον αποφυλακίσουν. Αφού απογύμνωσαν το Δημήτριο από κάθε τι που φανέρωνε το αξίωμά του, τον πήγαν στα λαγούμια εκεί που ήταν οι ρωμαϊκές φυλακές, γεμάτες με βαρυποινίτες. Και αφού τον χτύπησαν, του πέρασαν χειροπέδες και τον έριξαν εκεί σαν να ήταν ο χειρότερος κακούργος.

Η ζωή στη Θεσσαλονίκη συνεχιζόταν κανονικά. Ο Μαξιμιανός τότε αποφάσισε να διοργανώσει στο μεγάλο στάδιο αγώνες. Οι Ρωμαίοι αγαπούσαν τους αγώνες. Κι οι αγώνες που διοργάνωναν ήταν ποικίλοι. Εκείνοι όμως οι αγώνες θα χαν κάτι το ιδιαίτερο. Θα έπαιρνε μέρος ένας γιγαντόσωμος παλαιστής πολύ φημισμένος για τις ικανότητες του. Το όνομα αυτού Λυαίος...Η άφιξή του έγινε αφορμή υβριστικών και χλευαστικών σχολίων έναντι των χριστιανών καθότι ο Λυαίος θεωρείτο φοβερός χριστιανομάχος. Ακούγοντας όλα αυτά ο Νέστoρας, ο μαθητής του Δημητρίου, έχοντας όλο ζωντάνια στην εφηβική του καρδιά, πήρε μία ηρωική απόφαση. Να παλαίψει με τον φοβερό εκείνο παλαιστή! Δεν είπε τίποτα σε κανέναν! Μόνο έτρεξε στη φυλακή να συναντήσει το δάσκαλό του, να πάρει δύναμη να τον συμβουλευτεί και να προσευχηθεί για αυτόν. O Δημήτριος αφού τον πληροφόρησε για τους κινδύνους που μπορεί να βρει, γρήγορα κατάλαβε πόσο θέρμη είχε στην καρδιά του και πόσο εμπιστοσύνη είχε στο Θεό. Έτσι λοιπόν το γενναίο παλικάρι ακούμπησε το κεφάλι του στο στήθος του αλυσοδεμένου διδασκάλου του. Και ο δάσκαλός του προσευχήθηκε.. για να δώσει δύναμη στο Νέστορα.
Ο Νέστορας έφτασε τρέχοντας στο στάδιο. Κόσμος πολύς μέσα και γύρω από το στάδιο.Λεπτός και ευλύγιστος καθώς ήταν προσπάθησε να φτάσει στο μεγάλο στάδιο. Ξαφνικά ο μεγάλος παλαιστής έκανε την εμφάνισή του μέσα στις φωνές και τις ζητωκραυγές του πλήθους. Και ήρθε η σειρά του να παρουσιαστεί στη μέση της αρένας..αλλά κανείς δεν τολμούσε να αναμετρηθεί μαζί του. Τότε εμφανίστηκε ο Νέστορας και στάθηκε δίπλα στον γιγαντόσωμο παλαιστή. Η παράδοση αναφέρει πώς η σιγή από την έκπληξη του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη, σε σημείο να ακούγονταν ο διάλογος μεταξύ του Νέστορα και του Λυαίου! Άφωνος μαζί με το πλήθος και ο Αυτοκράτορας Μαξιμιανός όπου έσκυψε και αυτός και κοίταξε με περιέργεια, και δεν μπορούσε να πιστέψει πώς ένα τόσο όμορφο και νέο παλικάρι, θα τολμούσε να παλέψει με έναν τέτοιο γίγαντα. Τότε έδωσε διαταγή να τον φέρουν μπροστά του καθότι τον λυπήθηκε και θέλησε να του δώσει το χρηματικό έπαθλο που αντιστοιχούσε στο νικητή, χωρίς ο Νέστορας να ήταν αναγκασμένος να βρει τέτοιο τραγικό θάνατο. Όμως τα λόγια του βασιλιά-συμπάθειας λόγια-δεν έκαμψαν το Νέστορα. Με ψηλά το κεφάλι και με ανδρείο φρόνημα έκανε φανερή την επιθυμία του στον αυτοκράτορα να ταπεινώσει τον Λυαίο. Μη μπορώντας ο Μαξιμιανός να τον μεταπείσει, τον άφησε να βρει το σκληρό θάνατο που γύρευε..

Ο Λυαίος προχωρά αγέρωχα και αποφασιστικά θεωρώντας το νεαρό πολεμιστή μια πολύ εύκολη και σίγουρη νίκη. Τότε ο Νέστορας γονάτισε λέγοντας τα εξής λόγια: "ο Θεός του Δημητρίου ας με βοηθήσει". Λόγια προσευχής που είχαν ως ανταπόδοση πλούσια δύναμη! Ο Λυαίος είχε ήδη καρφώσει το βαρύ του χέρι στο πλευρό του Νέστορα. Τότε συνέβη όμως κάτι το απίστευτο! Ο Νέστορας άρπαξε τον γίγαντα με τόση δύναμη, που ο Λυαίος κλονίσθηκε, κάμφθηκε, το τρομερό του πρόσωπο σπάραξε από αγωνία, το τεράστιο κορμί του σωριάστηκε στο χώμα!
Κι έμεινε εκεί ακίνητο..Μη μπορώντας κανείς να το πιστέψει, ο αυτοκράτορας διέταξε να τον συλλάβουν. Και αφού έμαθε ποιος ήταν ο "υποκινητής" του, εξοργισμένος διέταξε να σκοτώσουν τον Δημήτριο. Άγριοι στρατιώτες όρμησαν μέσα στη φυλακή και άρχιζαν να λογχίζουν μανιωδώς με τα ξίφη τους τον Δημήτριο. Αποκαμωμένος από τα χτυπήματα ο γενναίος αξιωματικός δεν άντεξε άλλο…Η ατρόμητη καρδιά του πλέον έπαψε να χτυπά και η πάλευκη ψυχή του πέταξε στα ουράνια! Πέταξε σε Αυτόν που τόσο πόθησε και που τόσα θυσίασε για να βρεθεί αιώνια κοντά Του!

Εξοργισμένος όμως ο Μαξιμιανός, δεν κόρεσε τη δίψα του για αίμα με το θάνατο του Δημητρίου. Ζήτησε και το θάνατο του Νέστορα! Αφού τον ρώτησε να πει ποιες μαγείες χρησιμοποίησε για να φονεύσει τον Λυαίο τον ανδρειωμένο, ο Νέστορας του απάντησε πώς η μόνη δύναμή του ήταν ο ίδιος ο Ιησούς. Αυτή ήταν και η τελευταία ομολογία του. Αφού κήρυξε το Χριστό μέσα στο κατάμεστο από ειδωλολάτρες στάδιο, αφού με τη θεία δύναμη κατατρόπωσε τον επηρμένο γίγαντα, αφού άλλη μία φορά μπρος στον Αυτοκράτορα διαλάλησε την πίστη του, ήταν τώρα έτοιμος να προσφέρει ακόμα και αυτή τη ζωή του για το βωμό της Αληθείας. Έτσι ο Μαξιμιανός διέταξε το θάνατό του. Αφού τον έβγαλαν έξω από την πόλη, του έκοψαν το κεφάλι. Και ο μάρτυρας του Χριστού Νέστορας κέρδισε το αμαράντινο στεφάνι της νίκης και διάβηκε στο Θεό που τόσο αγάπησε με όλη του την καρδιά πλάι στον αγαπημένο του διδάσκαλο.
Η μνήμη του τιμάται στις 27 Οκτωβρίου, την επομένη της μνήμης του Αγ. Δημητρίου.

ΥΓ: Σε κάποιο thread έδειξα μία δυσαρέσκια για το εν λόγω topic.Σκεφτόμενος όμως ότι ένα forum μπορεί να έχει και εποικοδομητικό χαρακτήρα καθώς και ότι τέτοια "άρθρα" μπορεί κάποιους να ωφελήσουν, ωφείλω να ανακαλέσω και να παραδεχτώ το λάθος μου.
Χρόνια πολλά και καλά σε όλους τους Δημήτρηδες και τις Δημητρούλες!
:-)

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη dimitrios83 : 26-10-08 στις 02:26
Απάντηση με παράθεση
  #73  
Παλιά 26-10-08, 01:15
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας

Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Μέγαν εύρατο, εν τοις κινδύνοις, σε υπέρμαχον, η οικουμένη, Αθλοφόρε τα έθνη τροπούμενον. Ως ουν Λυαίου καθείλες την έπαρσιν, εν τω σταδίω θαρρύνας τον Νέστορα, ούτως Άγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Κοντάκιοv αυτόμελον. Ήχος β’.

Τοις τωv ιαμάτων σου ρείθροις Δημήτριε, τηv Εκλησίαν Θεός επορφύρωσεν, ο δους σοι το κράτος αήττητοv, και περιέπων την πόλιν σου άτρωτοv, αυτής γάρ υπάρχεις το στήριγμα.

εσπερινός - όρθρος - Θ. Λειτουργία σε πολυτονικό

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 26-10-08 στις 01:20
Απάντηση με παράθεση
  #74  
Παλιά 28-10-08, 23:45
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Η Αγία Αναστασία η Ρωμαία, η Οσιομάρτυς 29 Οκτ


Από την ΙΜ Γρηγορίου - Αγίου Όρους

Η οσία Αναστασία έζησε στα χρόνια του Διοκλητιανού και καταγόταν από τη Ρώμη. Όταν πέθαναν οι πλούσιοι γονείς της, διαμοίρασε την περιουσία πού κληρονόμησε στους φτωχούς και αποσύρθηκε σε μοναστήρι. Όταν τη συνέλαβε ο ηγεμόνας Πρόβος, υπενθύμισε στην Αναστασία την ανθηρή νεότητα της, για την οποία θα έπρεπε να αρνηθεί το Χριστό. Τότε, δυναμική υπήρξε η απάντηση της Αναστασίας: "Εγώ, είπε, μία ωραιότητα και νεότητα γνωρίζω, εκείνη που δίνει ο Χριστός στις πιστές και γενναίες ψυχές, που προτιμούν γι’ Αυτόν το θάνατο αντί άλλων εγκόσμιων αγαθών, όταν αυτά προτείνονται για την προδοσία του Θεού τους. Πλούτη είχα άφθονα. Δεν τα θέλησα. Αλλά το Χριστό μου τον θέλω και απ' Αυτόν καμία δύναμη δε θα μπορέσει να με χωρίσει. "Αν αμφιβάλλεις, δοκίμασε". Εξαγριωμένος από την απάντηση ο Πρόβος, τη μαστίγωσε στο πρόσωπο και την άπλωσε σε αναμμένα κάρβουνα. Έπειτα, την κρέμασε και της έσκισε το σώμα. Μετά έκοψε τους μαστούς της, ξερίζωσε τα νύχια της και τελικά την αποκεφάλισε. Έτσι, η Αναστασία πήρε τον αμαράντινο στέφανο του μαρτυρίου.


Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ασκήσει εκλάμψασα, ώσπερ παρθένος σεμνή, αθλήσεως αίμασι, την της αγνείας στολήν, ενθέως εφοίνιξας, όθεν Αναστασία, ως Οσία και Μάρτυς, χάριτος ιαμάτων, απαστράπτεις τω κόσμω, πρεσβεύουσα τω Σωτήρι, υπέρ των ψυχών ημών.


Κοvτάκιοv. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.

Παρθενίας νάμασι, καθηγνισμένη οσία, μαρτυρίου αίμασιν, Αvαστασία πλυθείσα, παρέχεις τοις εν ανάγκαις των νοσημάτων, ίασιν και σωτηρίαν τοις προσιούσιν, εκ καρδίας, ισχύν γάρ νέμει, Χριστός ο βρύων, χάριν αέναοv.
Απάντηση με παράθεση
  #75  
Παλιά 01-11-08, 00:32
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός, οι Ανάργυροι και θαυματουργοί (01 Νοε)


Οι Άγιοι αυτοί κατάγονταν από την Ασία. Οι γονείς τους ήταν άριστο πρότυπο χριστιανών συζύγων. Όταν η μητέρα τους Θεοδότη έμεινε χήρα, αφιέρωσε κάθε προσπάθεια της στη χριστιανική ανατροφή των δυο παιδιών της, Κοσμά και Δαμιανού. Τους δύο αδελφούς διέκρινε μεγάλη ευφυΐα και επιμέλεια, γι' αυτό και σπούδασαν πολλές επιστήμες. Ιδιαίτερα όμως, επιδόθηκαν στην ιατρική επιστήμη, την οποία εξασκούσαν σαν διακονία φιλανθρωπίας προς τον πλησίον. Θεράπευαν τις ασθένειες των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των φτωχών, χωρίς να παίρνουν χρήματα, γι' αυτό και ονομάστηκαν Ανάργυροι. Πολλοί ασθενείς που θεραπεύθηκαν ήθελαν να τους ευχαριστήσουν. Αλλά αυτοί, δε δέχονταν τις ευχαριστίες και απαντούσαν με τον ορθό λόγο της Αγίας Γραφής:
Η ευλογία και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμις και η ισχύς τω Θεώ ημών εις τους αιώνας των αιώνων". Δηλαδή, όλος ο ύμνος και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμη και η ισχύς, ανήκει στο Θεό μας, στους αιώνες των αιώνων. Έτσι ταπεινά αφού διακόνησαν σε όλη τους τη ζωή τον πλησίον, πέθαναν ειρηνικά και ετάφησαν στην τοποθεσία Φερεμά.

Απολυτίκιο. Ήχος πλ. δ’.
Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν.

Έτερον. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος, τη χειρουργία, θεραπεύετε, παντοίας νόσους, συν Κοσμά Δαμιανέ οι Ανάργυροι, ο γαρ Σωτήρ ιατρούς υμάς έδειξεν, εις περιποίησιν πάντων και ίασιν όθεν ρύσασθε, παθών δυσαλθών και θλίψεων, τους πόθω τω ναώ υμών προστρέχοντας.

Κοντάκιον. Ήχος β’.

Οι την χάριν λαβόντες των ιαμάτων, εφαπλούτε την ρώσιν τοις εν ανάγκαις, Ιατροί θαυματουργοί Ένδοξοι, αλλά τη υμών επισκέψει, και των πολεμίων τα θράση κατεβάλετε, τον κόσμον ιώμενοι εν τοις θαύμασιν.

...είναι το τρίτο ζευγάρι ''Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού''. Το πρώτο από Ρώμη (μάρτυρες) που εορτάζει 01 Ιουλίου, το δεύτερο από Αραβία (17 Οκτ) και το τρίτο από Ασία, 01 Νοε)


Οι Άγιοι Ιάκωβος ο νέος Οσιομάρτυρας από την Καστοριά και οι δύο μαθητές του Ιάκωβος ο Διάκονος και Διονύσιος ο Μοναχός

Ο Ιάκωβος γεννήθηκε σ' ένα χωριό της Καστοριάς (Κορησός), από χριστιανούς γονείς, τον Μαρτίνο και την Παρασκευή. Έγινε βοσκός προβάτων και απόκτησε αρκετό πλούτο, με αποτέλεσμα να τον φθονήσει ο αδελφός του, που τον διέβαλε στον κριτή, ότι δήθεν βρήκε θησαυρό. Για ν' αποφύγει τον φθόνο του αδελφού του ο Ιάκωβος, έφυγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργαζόμενος σαν έμπορος προβάτων έγινε και πάλι πλούσιος. Κάποια μέρα όμως, πήγε στον Πατριάρχη, εξομολογήθηκε και διαμοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, πήγε στο Άγιο Όρος, όπου εκάρη μοναχός στη Μονή Δοχειαρίου. Κατόπιν πήγε στη Μονή Τιμίου Προδρόμου (που ήταν σκήτη της Ι. Μονής Ιβήρων), όπου ησύχαζε υποτασσόμενος σε κάποιον γέροντα Ιγνάτιο. Αφού ασκήθηκε αρκετά στις αρετές, αναχώρησε και από εκεί ήλθε στα ενδότερα του Αγίου Όρους, όπου εγκαταστάθηκε μαζί με έξι μαθητές του, και διακρίθηκε σαν δάσκαλος της αρετής στη μοναχική πολιτεία. Αργότερα αναχώρησε με τους μαθητές του από το Άγιο Όρος και πήγε στο Κάστρο Πέτρα και από κει στα Μετέωρα, όπου δίδαξε στους εκεί Μοναχούς. Έπειτα πήγε στο Μοναστήρι Τιμίου Προδρόμου της Δεβέρκιστας, κοντά στη Ναύπακτο, όπου ζούσε με προσευχή τον λόγο του Θεού. Εκεί λοιπόν, συκοφαντήθηκε απ' τους Τούρκους, ότι εξεγείρει τους χριστιανούς κατά της εξουσίας. Συλλήφθηκε και οδηγήθηκε μαζί με δύο μαθητές του στον Μπέη Τρικάλων, που τον έκλεισε στη φυλακή για 40 μέρες. Από τη φυλακή αυτή, οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος μαζί με τους μαθητές του, Ιάκωβο διάκονο και Διονύσιο μοναχό, στο Διδυμότειχο της Θράκης, όπου βρισκόταν ο Σουλτάνος Σελήμ. Εκεί αφού τους βασάνισαν φρικτά, τους έστειλαν στην Αδριανούπολη, όπου ήλθε και ο Σουλτάνος, ο οποίος τους πίεζε να αλλαξοπιστήσουν. Οι Άγιοι όμως, με μια φωνή απάντησαν:

''μη γένοιτο ποτέ να αρνηθώμεν τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν, καν μύρια βάσανα μας παιδεύσετε''.

Τότε με διαταγή του Σουλτάνου, οι βασανιστές έξυναν με σιδερένια νύχια τις σάρκες τους, γρονθοκοπούσαν τα σαγόνια του γέροντα Ιακώβου και έβγαζαν λουρίδες το δέρμα του από το στήθος, και στις πληγές του έριχναν αλάτι και ξύδι. Τους δύο μαθητές του, τους μαστίγωσαν σκληρά με μαστίγια από νεύρα βοδιών. Επειδή όμως και οι τρεις ήταν αμετακίνητοι στην πίστη τους, τους απαγχόνισαν στις 1-11-1520. Τα λείψανα του οσιομάρτυρα Ιακώβου και των συμμαρτύρων του, βρίσκονται στη Μονή Αγίας Αναστασίας κοντά στη Θεσσαλονίκη. Βίο και Ακολουθία του νεομάρτυρα αυτού, συνέγραψε ο ρήτωρ Θεοφάνης ο Θεσσαλονικεύς, που υπήρξε σύγχρονος του. (Η μνήμη του επαναλαμβάνεται την 28η Ιανουαρίου και την 2α Νοεμβρίου).


Ο Όσιος Δαβίδ που ασκήτευε στην Εύβοια


Καταγόταν από το χωριό Γαρδινίτζα, που βρισκόταν κοντά στο Ταλάντιο, τόπος παραθαλάσσιος απέναντι από την Εύβοια. Έζησε όταν Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης ήταν ο Ιερεμίας, περί το 1519. Τον πατέρα του έλεγαν Χριστόδουλο και ήταν ιερέας, τη δε μητέρα του Θεοδώρα. Ο όσιος Δαβίδ είχε άλλον έναν αδελφό και δύο αδελφές. Από μικρός ο Όσιος έδειξε εξαίσια μορφή και έμαθε άριστα τα Ιερά γράμματα. Σε ηλικία 15 ετών υποτάχθηκε σ' έναν άγιο γέροντα, τον Ακάκιο, που τον εκπαίδευσε στις αρετές της μοναχικής πολιτείας και από τότε ο όσιος Δαβίδ κάνει μια φοβερή, σύμφωνα με τον βιογράφο του, πνευματική πορεία, διδάσκοντας την έμπρακτη αρετή και κάνοντας διάφορα θαύματα. Προείδε τον θάνατο του και απεβίωσε ειρηνικά και με μεγάλη αγιότητα την 1η Νοεμβρίου.

Βιογραφία του συνέγραψε ο μαθητής του Χριστόφορος μοναχός και Ακολουθία του ο επίσκοπος Ταλαντίου Νεόφυτος από την Αθήνα. Μονή του Όσιου Δαβίδ υπάρχει στην Εύβοια. (εκεί όπου διακρίθηκε ο σύγχρονος άγιος γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης)

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 31-10-10 στις 22:25
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 17:07.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.