Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
Κεντρική σελίδα |
Λίστα Μελών | Games | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
#1
|
#2
|
|
||||
Οδυνηρή η εμπειρία αλλα φυσικά καλύτερο ένα οδυνηρό τέλος απο μια ατέλειωτη οδύνη.
__________________
Omnes ad Forum ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ!!!! |
#3
|
|
||||
http://www.acrobase.gr/showthread.php?t=84733
Ο γάμος, είναι μια ...σύμβαση αμοιβαίων υποχωρήσεων.
Προσέξτε την λέξη αμοιβαίων, εκεί κρύβεται όλη η πεμπτουσία, μια σχέσης. Οι μονόπλευρες υποχωρήσεις σημαίνουν ότι ο ένας από του δύο είναι δυστυχισμένος, άρα αυτή η σύμβαση θα πρέπει να λύεται αυτόματα. Τώρα αν ειδικά δύο άνθρωποι προχώρησαν την σχέση τους, έκαναν παιδιά, έφτιαξαν μια οικογένεια και μετά κατάλαβαν το λάθος τους, ε είναι και άμοιροι των ευθυνών τους. Ο άνθρωπος φυσιολογικά, δεν θα υπολογίσω τις εξαιρέσεις που πλησιάζουν το όριο των ψυχιάτρων ή τουλάχιστον σοβαρής θεραπείας από ψυχολόγους, δεν αλλάζει, έτσι ξαφνικά και απότομα, έτσι τον γνώρισε το έτερο ήμισυ, έτσι τον έμαθα και έτσι αποφάσισε να κάνει μαζί του οικογένεια. Η ύπαρξη παιδιών θα πρέπει να κάνει τους πάντες πιο προσεκτικούς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εις εκ των δύο θα ανεβαίνει καθημερινά τον γολγοθά του. Με καλή θέληση, αν υπάρχει, μπορεί να βρεθεί λύση.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#4
|
|
||||
Στέλιο μου συγγνώμη, αλλά όσο το έβλεπα στο άλλο θέμα το θεωρούσα πολύ ήπια απάντηση (δεν είναι αμοιβαία υποχώρηση ο ένας από τους δύο να τις "αρπάζει" με κάποιο τρόπο...).
Ταιριάζει καλύτερα εδώ.
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#5
|
|
||||
Μα γιατί είσαι τόσο σίγουρος οτι περισσεύει η καλή θέληση; Στο διαζύγιο, ακόμα και στο πλέον ήπιο,ο ένας κατασπαράσσει τον άλλο. Γίνονται Κατινιές και χτυπήματα κάτω από τη μέση. Κι ως γνωστόν "Όταν στο βάλτο μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια".
Ασε με Στέλιο, κι έχω πολύ πρόσφατη συζήτηση μ' ένα νέο κορίτσι που ξεμένει με δυό μωρά, μέσα στον πανικό και στην απόγνωση. Τί να πεις και τί να συμβουλέψεις σε μια μικρομάνα που χάνει την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή της; Και που δεν έχει στήριγμα από πουθενά; Δεν παίρνεις βέβαια, άρθρα σαν το παραπάνω, να τα κολλήσεις στον καθρέφτη του μπάνιου, μήπως και τα διαβάσει ο γονιός! Η πραγματικότητα δεν είναι τόσο πολιτισμένη.
__________________
Λέω να βγω για Τζόκερ! |
#6
|
|
||||
Γνωρίζω την πραγματικότητα και πολλές φορές η λύση είναι όντως οι χωριστοί δρόμοι. Καλύτερο και για τους γονείς και για τα παιδιά.
Οι άνθρωποι πάντως σε λογική βάση, θα πρέπει να κάνουν μια ακόμα προσπάθεια, όπου και όταν χωράει αυτή. Η παροιμία όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος, ταιριάζει απόλυτα εδώ. Μιλάμε πάντα θεωρητικά οι απ' έξω. Εγώ προτίμησα να ζήσω μόνος, με όλα τα καλά και τα κακά, γιατί φοβόμουν τον μετέπειτα χωρισμό και την διαρκή φθορά, μιας κατά τα άλλα μεγάλης αγάπης. Στην δικιά μου περίπτωση υπήρχε ένα γκρίζο σημείο, που το θεώρησα ότι σιγά σιγά μπορεί να γίνει η αιτία μιας κακής συνέχειας. Μπορεί να έκανα λάθος, μπορεί να είχα δίκαιο, μπορεί να μην είχα θάρρος ή μπορεί να είχα πολύ θάρρος. Αυτό δεν θα το μάθω ποτέ...
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#7
|
|
||||
Έχασες την εμπειρία της γνώσης, των καλών και των κακών. Έκλεισες ένα κεφάλαιο της ζωής σου, χωρίς καν να το ανοίξεις πρώτα... Δεν το μετάνιωσες; Πες, ειλικρινά... (και σταμάτα να κλείνεις ένα-ένα τα θέματα, αμάν πια... ).
__________________
VmF Skisters of Mercy © An eye for an eye, will make us all blind... Mahatma Ghandi Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη pazo : 27-11-07 στις 11:51 |
#8
|
|
||||
Τα πράγματα δεν είναι απλά, θα στο επαναλάβω, είναι κάτι μεταξύ παντελούς έλλειψης θάρρους και υπερβολικού θάρρους. Ποιος ξέρει; Εγώ πάντως όχι.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#9
|
|
||||
Θα γινόταν απο γκριζο, μαύρο σημείο......μέχρι που θα δηλητηρίαζε τη σχεση....Δυστυχως κατι ξερω απο αυτα....32 χρονια ...φουρναρης.Μην αμφιβάλλεις. Και ας σε βασανιζει το όχι, το σωστό σε όλη τη ζωή σου (Καβαφης)
__________________
Omnes ad Forum ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ!!!! |
#10
|
|
||||
Ως παιδί χωρισμένων γονιών [οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 11, τώρα είμαι 24], έχω να πω πως το διαζύγιο με επηρέασε αρκετά και μακροχρόνια, αν και εκείνον τον καιρό, στην έκτη δημοτικού, διατεινόμουν [και ένοιωθα] πως δεν με έχει επηρεάσει καθόλου. Το ένοιωθα αυτό επειδή οι τομείς της προσωπικότητάς μου [και συνεπώς της ζωής μου] που έμελλε να αλλάξει, ήταν ακόμα μερικά χρόνια μακρυά.
Αμέσως μετά το διαζύγιο άνηκα μάλλον στην κατηγορία του υπερώριμου παιδιού, μιας και είχα τέτοιες τάσεις από μικρή [μάλλον κι εδώ λόγω του ότι ήμουν μοναχοπαίδι, και μοναχοπαίδι μορφωμένων γονιών], και φυσικά επειδή η μητέρα μου έδειχνε σημάδια κατάρρευσης, παρ' όλο που το διαζύγιο ήταν συναινετικό. Στην αρχή της εφηβείας άρχισαν να φαίνονται κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να οφείλονται στο διαζύγιο, αλλά ήταν μια δύσκολη εφηβεία έτσι κι αλλοιώς. Οι πραγματικές συνέπειες άρχισαν να φαίνονται όταν άρχισα τη δική μου προσωπική/ερωτική ζωή. Εδώ και κάποια χρόνια βλέπω ξεκάθαρα [με πολύχρωμα βελάκια που αναβοσβήνουν μανιακά] πού και πώς με επηρέασε η όλη κατάσταση. Είμαι κάτι σαν θέμα εγχειριδίου ψυχολογίας με τίτλο "Basic Cases: Psychology for Dummies". Παρ' όλα αυτά, θεωρώ τα όσα κουβαλάω κομμάτι μου, μιας και είναι. Όπως κάθε άνθρωπος, δεν θα ήθελα να ήμουν κάποιος άλλος, αγαπώ την προσωπική μου ιστορία με τα σκοτεινά και τα φωτεινά της σημεία. Πιθανόν να εισέπραττα λιγότερο πόνο, να είχα λιγότερες ιδιαιτερότητες και να είχα πιο ισορροπημένο ["ισορροπημένο";] συναισθηματικό κόσμο αν δεν είχαν χωρίσει οι γονείς μου, αλλά χωρις αυτά θα ήμουν σαφώς λιγότερο δημιουργική, λιγότερο συνειδητή, λιγότερο... εγώ, τέλος πάντων. Δεν θα ήθελα να μην είχαν χωρίσει οι γονείς μου και να είναι ακόμα μαζί σε μια νεκρή σχέση, αυτό δεν θα το ήθελα για κανέναν. Θα ήθελα ο κόσμος να προσέχει αρκετά περισσότερο τι κάνει στα συναισθηματικά του, όμως. Δεν είναι μόνο οι χωρισμοί με παιδιά. Τα λάθη στο συναισθηματικό τομέα κοστίζουν πάρα πολύ και στους ίδιους τους ανθρώπους, τους περισσότερους που όντως απέτυχαν τους κυνηγά η ματαιότητα μέχρι το τέλος της ζωής τους. Λίγη ενδοσκόπηση παραπάνω δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Κατά βάθος όλοι ξέρουμε για τις γκρίζες ζώνες μέσα μας όσον αφορά στο σύντροφό μας. Ξέρουμε αν υπάρχουν, τι είναι, γιατί είναι. Ξέρουμε για όλων των ειδών τις ζώνες, για όλων των ειδών τα χρώματα. Απλά κάποιοι άνθρωποι εθελοτυφλούν ή πείθουν τον εαυτό τους πως έχουν αχρωματοψία μπας και βρουν την ευτυχία τους γιατί η μοναξιά είναι επίπονη. Αυτό δεν δουλεύει. Οι ψεύτικες [και μπορούν να είναι ψεύτικές για πάαααρα πολλούς λόγους, ακόμα και για ηλίθιους λόγους που ξεπερνιούνται δύσκολα] σχέσεις είναι χειρότερες από τη μοναξιά. Μακάρι να μπορούσα να πείσω όλον τον κόσμο ότι δεν δουλεύει...
__________________
[Sola fide.] Her hair spread out in fiery points glowed into words, then would be savagely still. – T. S. Eliot, The Waste Land. Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Endelva : 27-11-07 στις 15:04 |
#11
|
|
||||
Η κατάθεση της ψυχής σου, θα πρέπει να γίνει εγχειρίδιο προς υποψηφίους γονείς.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#12
|
|
||||
Ακου να σου πω κ.Συσοπα, οταν κλεβεις μια τοσο πολύτιμη ρήση να αναφερεις και την πηγη της σοφίας....χαχα. Ευχαριστω.
Διοτι θα σου κανω ασφαλιστικα μέτρα. Και εσύ, θα μου ....πάρεις μέτρα. Χαχα
__________________
Omnes ad Forum ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ!!!! |
#13
|
|
|||
Κι εγώ χωρισμένος΄είμαι...
Και ξέρω πόσα προβλήματα δημιούργησα στα αγόρια μου με την απόφαση αυτή... Το προτίμησα όμως αυτός παρά να βλέπουν τα αγόρια μου μια οικογένεια "γαμι**μαστε" όπως δυστυχώς έχουν καταντήσει πάρα πολλές, με τον σύζυγο να κυνηγάει πιτσιρίκες και την σύζυγο τεκνά.... Το ξέρω πως θα με κρίνουν, ενδεχομένως και να με κατακρίνουν, μεγαλώνοντας... Αλλά μια άρρωστη κατάσταση πρέπει να τελειώνει.... Οπως λέει και μια καλή μου φίλη όταν την ρωτάω τί κάνουν τα κορίτσια της.... "όταν είμαι εγώ καλά είναι και τα κορίτσια μου καλά".....
__________________
"Επέλεξα την μοναξιά, μήπως και μπορέσω να βρω την άκρη..." http://kataramenonikos.wordpress.com |
#14
|
|
||||
Δυστυχώς το τζάμι δεν ξανακολλάει, το ράγισμα θα μεγαλώνει μέρα με την μέρα. Είναι σοκ ο χωρισμός και για τους δύο και πάνω απ' όλα για τα παιδιά, είναι όμως και λύση και διέξοδος, ειδικά πάλι για τα παιδιά, που αν έχουν δεδομένη την αγάπη των γονιών τους, αναγκαστικά θα προσαρμοστούν. Η διατήρηση μιας θολής συμβιβασμένης κατάστασης, οδηγεί σε χειρότερα αποτελέσματα. Είπα σε προηγούμενο μήνυμα μου στο θέμα αυτό :
Το στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, δεν είναι άλλοθι για να γεφυρωθεί το χάσμα.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#15
|
|
||||
Δυστυχώς το λέμε όταν είναι πλέον αργά και όταν ήδη έχουμε πετάξει όλες τις ευκαιρίες στα σκουπίδια. Δεν έχουμε μάθει ν' ακούμε, να αφουγκραζόμαστε, να προσέχουμε όταν χτυπούν τα καμπανάκια. Και μετά υποκρινόμαστε ότι μας ήρθε ουρανοκατέβατο. Δεν φαντάζομαι πως είναι κανείς εκ προοιμίου υπέρ του διαζυγίου. Δεν παντρεύεται κανείς για να χωρίσει και να σέρνει μαζί του πληγωμένα παιδιά. Είμαι κι εγώ παιδί χωρισμένων γονιών, και μάλιστα του χειρίστου είδους διαζυγίου. 4 ετών, η αδελφή μου 9, και ο μπαμπάς αποφάσισε να μας χωρίσει για να εκδικηθεί τη μαμά. Ξαναβρεθήκαμε μετά από 5 χρόνια... Ο μπαμπάς βασιλόφρων, σε μια δύσκολη εποχή, μέχρι που έσυρε τη μαμά στο στρατοδικείο με την κατηγορία κατοχής όπλου, για να την πείσει να γυρίσει κοντά του. Δεν έπαιξε! Μετά από 13 χρόνια ταλαιπωρίας - οι νόμοι τότε ήταν διαφορετικοί - βγήκε το διαζύγιο. Εγώ δεν τον γνώρισα παρά μόνο όταν μπήκα Πανεπιστήμιο, κι αυτό γιατί αναζήτησα να τον γνωρίσω. Απογοητεύτηκα... Μια ζωή κουβαλούσα την απορία "πώς είναι να έχεις πατέρα". Κι ο ζωντανός ο χωρισμός, είναι χειρότερος κι από θάνατο! Αποτέλεσμα... Μόνο όταν πέθανε έμαθα πως ζούσαμε στην ίδια περιοχή και στην κηδεία του δεν πήγα. Λάθη στη ζωή μας μπορεί να προκύψουν. Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει αυτό. Το θέμα είναι να τα αποδεχόμαστε με αξιοπρέπεια και να δίνουμε στο σύντροφό μας το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής. Δεν μπορείς να κρατήσεις με το ζόρι έναν άνθρωπο. Και φυσικά δεν μπορεί και δεν δικαιούται κανείς μας να συντηρεί μία κατάσταση που πληγώνει, και ιδιαίτερα όταν υπάρχουν παιδιά. Τα παιδιά χρειάζονται ηρεμία και σταθερότητα - έστω και με ένα γονιό - παρά καβγάδες και ανασφάλεια με δύο.
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | |
|
|