Η μετά θάνατον ζωή

[mystakid]

Η μετά θάνατον ζωή από το εγκόλπιο, αλλά και ιστολόγιό του.

με θεματολογία: «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν...»... του πρωτοπρ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
Θάνατος και απώλεια... Αντώνιος (Μπλουμ) Μητροπολίτης Σουρόζ (Σουγδαίας)
Η ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟ ΖΩΗ - ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ Ιωάννη Μαξίμοβιτς
Μνήμη θανάτου - Αντώνιος (Μπλουμ) Μητροπολίτης Σουρόζ (Σουγδαίας)
...οι πρώτες ημέρες και τα τελώνια
...για τα 40
Θάνατος - Αντώνιος (Μπλουμ) Μητροπολίτης Σουρόζ (Σουγδαίας)
η κατάσταση των ψυχών μέχρι την τελική κρίση...
τι μπορούμε να κάνουμε για τους νεκρούς...

[mystakid]

...για τον άγνωστο (μη εγγεγραμμένο) κύριο/α που παρέθεσε έναν δεσμό, ψυχιατρικής ένταξης ατόμων στην κοινωνία, συγχαρητήρια για το φιλάνθρωπο έργο σας. Καλή σας δύναμη.

[pilotsf]

Διαβάζω και έχω τις εξής ενστάσεις:


«Έτσι, είναι ευτυχισμένη» είπε ένα από τα παιδιά.
«Ναι» είπα.
Κατόπιν πήγαμε στο δωμάτιο όπου βρισκόταν η γιαγιά. Η ησυχία ήταν όμορφη. Η ηλικιωμένη γυναίκα, που το πρόσωπό της είχε ρητιδωθεί τα τελευταία χρόνια από τον πόνο, κειτόταν απόλυτα ακίνητη και ήρεμη.

Ένα από τα παιδιά είπε: «Αυτός λοιπόν είναι ο θάνατος».
Και το άλλο συμπλήρωσε: «Τι ωραία».

Αυτό είναι μια εικόνα ωραιοποίησης του θανάτου υπό συγκεκριμένες συνθήκες που σημειολογικά δεν στέκει μια και δεν συντρέχουν πάντοτε οι προϋποθέσεις.



Την ώρα αυτή (την τρίτη ημέρα), η ψυχή διέρχεται από λεγεώνες πονηρών πνευμάτων πού παρεμποδίζουν την πορεία της και την κατηγορούν για διάφορες αμαρτίες, στις όποίες αυτά τα ίδια την είχαν παρασύρει.
Σύμφωνα με διάφορες θεϊκές αποκαλύψεις υπάρχουν είκοσι τέτοια εμπόδια, τα επονομαζόμενα «τελώνια», Σε καθένα από τα οποία περνά από δοκιμασία κάποια μορφή αμαρτίας η ψυχή, αφού περάσει από ένα τελώνιο, συναντά το επόμενο, και μόνον αφού διέλθει επιτυχώς από όλα τα τελώνια μπορεί να συνεχίσει την πορεία της χωρίς να απορριφθεί βιαίως στη γέννα.


Επίσης, εδώ, τι μπορεί να σημαίνει η τελευταία πρόταση; Υπονοεί μετενσάρκωση;

Πόσο μπορεί κανείς να υποθέσει οτι τα είκοσι αυτά τελώνια υπάρχουν και για κάποιον άνθρωπο που δεν γνώρισε ποτέ το Χριστιανισμό σε οποιαδήποτε μορφή του;


Θα ήθελα πραγματικά μια άποψη, γιατι αυτές οι αποριες μου δημιουργήθηκαν κατά την ανάγνωση του κειμένου. Επίσης να πω οτι σε πολλά θρησκευτικά κείμενα που κατα καιρούς έχουν πέσει στην αντίληψή μου, διαβάζω πολλά πράγματα τα οποία είτε δεν βγάζουν νόημα, είτε ειναι αντιφατικά μεταξύ τους. Ειναι εκείνα τα "περίεργα" συντακτικα΄και νοηματικα λεγόμενα που συνήθως συναντα κανείς σε δογματικά κείμενα οποιουδήποτε είδους; Ισως. Ομως, σπάνια έχω αναγνώσει ένα κείμενο θρησκευτικού περιεχομένου το οποίο να μην μου δημιουργησε απορία για την ΠΟΙΟΤΗΤΑ των λεγομένων του συγγραφέως του.

Αν σε ένα κείμενο βαθέως δογματικού περιεχομένου γράψω μυστικιστικά σε κάποια φάση ενώ περιγράφω εντελώς φυσιολογικά πράγματα: "Φοβού λοιπόν, διότι η μη ενσάρκωση της όμοιας ρίζας ακούγεται πράσινη",μπορεί να προσδώσω ακόμα πιό μεγάλο ενδιαφέρον ή μπορεί να οδηγηθώ στο να μην γίνω κατανοητός. Φοβούμαι οτι ορισμένοι συγγραφείς θρησκευτικών κειμένων , ενω ίσως γνωρίζουν πολύ καλά τι εννοούν, δεν μπορούν να το αποδώσουν με το σωστό τρόπο με αποτέλεσμα να ακούγεται όπως η παραπάνω φράση μου...

[mystakid]

Από μόνα τους τα κεφάλαια ΖΩΗ και ΘΑΝΑΤΟΣ, γεμίζουν τόμους, για να μην πούμε πως τα πάντα εμπεριέχονται μέσα σε αυτές τις έννοιες, είτε σαν δραστηριότητες, είτε σαν τμηματικές επιστημονικές προσεγγίσεις ή πιο γενικές φιλοσοφικές – θεολογικές.

Στο παρόν thread παρατίθενται κάποιες σκέψεις (συλλεχθείσες από κάποιον καλό μας φίλο στο εγκόλπιο) όχι για τα πριν του (βιολογικού) θανάτου, αλλά για τα μετά.

Ευνόητα Ζωή και θάνατος είναι για όλους, δύο ακραίες έννοιες. Είναι από τη μια η (βιολογική) αφετηρία και από την άλλη το (βιολογικό) τέρμα, οπότε, υπό αυτήν την έννοια, μπορούν να εντοπιστούν στον χρόνο, ως σημεία - ίχνη. Με αυτό όμως το σκεπτικό, περιορίζονται οι παραπάνω έννοιες και ενέργειές τους, και το μυστήριο της ζωής και του θανάτου, ισοπεδώνεται μόνο στις ψηλαφούμενες χωροχρονικές σκιές.

Ο θάνατος όμως, όπως και η ζωή έχει δύο διαστάσεις: Το προσωρινό (στιγμιαίο) φαινόμενο και την αιώνια κατάσταση. Με αυτήν την οπτική, οι ακριβείς διαστάσεις δεν είναι αντικείμενο μελέτης και φιλοσόφησης μόνο από ‘’ειδικούς’’, δλδ επιστήμονες, φιλοσόφους και θεολόγους, αλλά από όλον τον κόσμο, που τα ‘’βιώνει καθημερινά, αλλά και τα βρίσκει μπροστά του, θέλοντας και μη’’.

Είναι καλό (νομίζω από όλους και ποθητό) να υπερσκελίζουμε τα προσωρινά φαινόμενα που μπερδεύουν το νου και να εισδύουμε στα συμφερότερα, υψηλότερα και την ουσία. Την αιώνια κατάσταση που μας περιμένει, (λόγω του αθάνατου της ψυχής) τακτοποιώντας τη ζωή μας ΚΑΙ θεάρεστα ΚΑΙ φιλάνθρωπα δλδ, ΚΑΙ νυν ΚΑΙ αεί. Όχι μονοδιάστατα, (κύκλωπας – Γολιάθ) αλλά διασκοπικά και αρμονικά, εμπνεόμενοι από την Σοφία και την Δύναμη του Θεού.

Αναφέρεται από Τον Κύριο, ότι ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνει, ζήσεται… πάλι αλλού οι πατέρες λένε: αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν θα πεθάνεις. Πίσω από αυτά τα φαινομενικά αντιφατικά άντε και διφορούμενα, υπάρχουν νοηματικές – επεξηγηματικές παρενθέσεις. Αν πεθάνει κάποιος (σαν κίνηση προς τα πάθη) πριν πεθάνει (βιολογικά) δεν θα πεθάνει (πνευματικά), όταν θα πεθάνει (βιολογικά).

Λένε, πως όταν ο άνθρωπος ζει, ο θάνατος (ως χρονικό σημείο) δεν υφίσταται (άμεσα στη ζωή του ζώντος). Όταν πεθάνει, ο θάνατος έχει ήδη παρέλθει, άρα πάλι δεν είναι παρών. Με αυτόν τον ορισμό, ο ‘’βιολογικός’’ θάνατος είναι μια πύλη. Μια πύλη όμως, που κλείνει το ένα κεφάλαιο και αρχίζει – εισάγει τον άνθρωπο, στο άλλο.

Ο βιολογικός θάνατος, είναι η πύλη εξόδου (εξού και εξόδιος ακολουθία) που τελεσιουργεί το πέρασμα από τα φαινόμενα στην πραγματικότητα των κεφαλαίων, από το ‘’στιγμιαίο συμβάν’’ της βιολογικής παρουσίας μας ζωής, μέσω του θανάτου - πύλης, στην ‘’αιώνια μετοχή μας ή στην Ζωή ή στον χώρο χωρίς Ζωή, που ονομάσαμε θάνατο’’. Από το ‘’νυν’’ εις το ‘’αεί και εις τους αιώνας των αιώνων’’.

Θα μπορούσαν όπως τα ζεύγη καλό – κακό, φως – σκοτάδι, γνώση – άγνοια…. να τοποθετηθούν όχι διπολικά αντίθετα, αυθύπαρκτα, (και αυθαίρετα θεωρούμενα) ισοδύναμα, αλλά πάνω σε μία κλίμακα. Από το 0% έως το 100%. Άπλετου αδύτου - ανεσπέρου Φωτός – έλλειψης (αυτού του) Φωτός (αντί για σκοτάδι), Γνώσης – έλλειψης Γνώσης (αντί για άγνοια)… η οποία κλίμακα είναι ανεωγμένη και απλωμένη μεταξύ γης και ουρανού και προτείνεται προς οδοιπορία από τον θάνατο στη Ζωή, από το εδώ και το τώρα, στην αιώνια διάστασή της.


Συγγνώμη για το απαραίτητο της εισαγωγής, θεωρώντας πως αν δεν υπάρξει κάποιου είδους προσυνεννόηση και συμφωνία στην ορολογία, δεν θα οικοδομηθεί και πάνω σε αυτήν την βάση, στέρεο οικοδόμημα.

Όσον αφορά την άχαρη ‘’ωραιοποίηση’’ του θανάτου, η ένστασή σου, είναι δίκαια. Εκτιμώ πως στο συγκεκριμμένο κείμενο, είναι εκπαιδευτική η νουθεσία και απλά καταδεικνύεται η αντιμετώπιση του φυσικού στιγμιαίου γεγονότος, δλδ του βιολογικού θανάτου, υπό την θετική του οπτική γωνία, δλδ όταν σε αυτό το ομολογουμένως ψυχρό συμβάν, προστίθεται η ελπίδα, η χάρι, η προοπτική της μέλλουσας αιώνιας ζωής, με την μετάβαση της ψυχής σε χώρο και χρόνο, όπου …‘’ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος’’. Κι αυτό είναι ωραίο (η μετάβαση από τον πόνο στον μη πόνο, από την αρά στην χαρά) όπως ορθά το αντιλήφθηκαν οι μικροί.

Αν ο θάνατος δεν είναι πύλη, αλλά αντιμετωπίζεται ως αδιέξοδο, είναι φυσικό και επόμενο, να θεωρείται φρικτός και καμμιά αντιμετώπιση και καμμιά θεωρία και γνώμη, να μην μπορεί να τον εξωραΐσει. Καμμιά λέξη δεν μπορεί να άρει την ζοφερή απελπισία του χάους και της απώλειας του οικείου, ακόμη και του εαυτού, στρεφόμενη εμπαθώς κατά του Δημιουργού.

Αυτή η εμπάθεια είναι στάση ζωής, είναι τάνυσμα αρνητικό και πραγματικά ακολουθείται η φυγόκεντρος. Η προϋπόθεση της επιστροφής, οπότε και μετάβασης είναι η χάρι του Θεού σε συνδυασμό με την μεταστροφή του νου του ανθρώπου (μετα-νοίας) και εν γένει βιωτής του ανθρώπου, τις επιθυμίες του, την πρακτική εφαρμογή (σε όσο βαθμό ήταν κοινωνός σε Αυτήν) της Αγάπης και της Αλήθειας στην ζωή του, δλδ στο μέτρο που αυτή έδρασε (κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής) και συνεχίζει να δρα και μετά αυτήν.

Επειδή μια εικόνα = χίλιες λέξεις, η παρακάτω γνωστή εικόνα της κλίμακας (κάπως εξωραϊσμένη) , δεν αφορά φυσικά και ΜΟΝΟ τους μοναχούς, αλλά όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους, που δεν έλαβαν την ψυχή τους επί ματαίω. Για όσους πραγματικά πόθησαν το Αληθινό Φως, την Αγάπη… και απέφυγαν – νίκησαν τα εμπόδια που τους ανέστειλαν την, προς τα άνω κίνησή τους, ή για αυτούς, που πάλι με ελεύθερη επιλογή εστράφησαν αλλού, τηρώντας και εμπνεόμενοι από την στάση (επανάσταση - αποστασία), αντί την ανάσταση και επιστροφή - ενέργεια των πρώτων.



Έτσι, αυτό που φαίνεται κάπως μετα-φυσικό… έχει ήδη συντελεστεί – (αλλά και) συντελείται στα φυσικά, στην ζωή του καθενός.

εμπόδια, τα επονομαζόμενα «τελώνια», Σε καθένα από τα οποία περνά από δοκιμασία κάποια μορφή αμαρτίας η ψυχή, αφού περάσει από ένα τελώνιο, συναντά το επόμενο, και μόνον αφού διέλθει επιτυχώς από όλα τα τελώνια μπορεί να συνεχίσει την πορεία της χωρίς να απορριφθεί βιαίως στη γέννα.

Όσον αφορά λοιπόν την γέννα, στο συγκεκριμμένο σημείο υπονοεί την γέεννα, όντας, αν όχι ορθογραφικό λάθος που λέγεται και γέννα του πυρός, αλλά τουλάχιστον νοηματική διαστρέβλωση, όταν αυτή η πρόταση θεωρηθεί ως βιαία απόρριψη προς μετενσάρκωση.

Επιστρέφοντας στην εύγλωττη εικόνα, η Ορθοδοξία, είναι Ζωή και Φως, καθόλου υποσχόμενη τα υλόφρονα μεταφυσικά ‘’θα’’ άλλων, αναληθών προσεγγίσεων του θείου.

Θάταν ανόητο να πιστεύαμε, πως η ζωή πριν και μετά τον βιολογικό θάνατο, δεν έχουν σχέση. Απλά και λογικά, έχουν σχέση, έχουν λόγο. Εκεί λοιπόν ανευρίσκεται ο δικαιοκρίτης και παντεπόπτης και φιλεύσπλαγχνος Λόγος ως δρόμος – κλίμακα ανόδου αλλά και πέρατος ως Ω (τελείωσης) και Α ως αρχής.

Αυτή η κλίμακα, είναι βατή, προσφέρεται για άνοδο, και συγχρόνως αποτυπούται πάνω μας, με το σημείο του Σταυρού. Τυπώνοντάς το επάνω μας, από το ‘’και νυν’’ (κεφαλή) στο ‘’και αεί’’ (κοιλία) παρεμβάλλεται ενωτικά (πίσω από τα φαινόμενα) η σπονδυλική στήλη. Είναι η μικρογραφία της κλίμακας που συνδέει την γη (το εδώ και το τώρα) με τον ουρανό (την αιωνιότητα και αθανασία του θείου) η ύψιστη θυσία (σπονδή) Του Κυρίου.

Η παραπάνω σχέση, λόγος, αναλογία ζωής και Ζωής, τροφοδοτείται με κάθε μας ελεύθερη επιλογή. Η κάθε μας ακολούθηση καλού ή κακού επί της γης, σαν σκιά, ‘’αναλογεί’’ σε μία ‘’δυναμική’’ και ‘’ρευστή’’ θέση επί της καθέτου κλίμακας από τη γη στον Ουρανό. Θυσιάζοντας τα χαμερπή για χάριν των υψηλών, ανερχόμαστε ενώ αν δρούμε αντίθετα, απομακρυνόμαστε από την κορυφή (όπως απεικονίστηκε στην παραπάνω κλίμακα) εκπίπτοντες από την θέρμη εκ του θείου πυρός, στον συντονισμό με το εξώτερο.

Μετά τα σκαμπανεβάσματα και το άστατο της ζωής με τις δυναμικές εναλλαγές ακολούθησης, άλλοτε των ψυχοφθόρων και άλλοτε των ψυχωφελών επιθυμιών μας, με τον βιολογικό θάνατο, η κρινόμενη ψυχή κάπου ισορροπεί ‘’στατικά’’, όπου ο καλός Θεός την τάξει - κατατάξει, αφού η προηγούμενη ρευστή δυναμική (δυνατότητα) αλλαγής, μέσω ενσώματων πράξεων και σκέψεων, έχει κλείσει σαν κεφάλαιο.

Μετά τον θάνατο, ουκ εστίν μετάνοια… γιαυτό και η Εκκλησία (ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ) παιδαγωγεί – νουθετεί την παρούσα φάση ζωής προτείνοντάς μας, ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, μετάνοια και αγαθοεργίες (τήρηση των ζωηφόρων εντολών Του) και μη συγ-κοινωνία μετά των ψυχοφθόρων παθών και τέλος, εύχεται: ‘’μετά των αγίων ανάπαυσον, Χριστέ, τας ψυχάς των δούλων σου, ένθα… ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος’’.

Μακρυά από τον αγιασμό και τον δρόμο προς κάθαρση – φώτιση – τελείωση, με βάση την όλη ψυχωφελή παιδειά (edify) είναι ο αποχρωματισμός και έκπτωση εκ του πρώτου κάλλους του προσώπου (fugio) και λύπη και θλίψη και στεναγμός και ζάλη και αρά…. (dol, flam, daze...) δολώματα και εξαρτήματα του αποκρουστικού homelier)... Ενώ αντίθετα, κοντά στον Χριστό, αναφαίρετη χαρά και Φως και ιλαρή λάμψις (radiants) και συμμετοχή (partyers) στη Ζωή.

Για λόγους συμπύκνωσης της θεώρησης (περί Ζωής και θανάτου) και μόνο γιαυτό, επαναπαραθέτω το παρακάτω ''μη συμπτωματικό'' σχήμα, για να μην λογισθεί ως θεωρία ανεφάρμοστη, ανύπαρκτη, χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα, αλλά!!! με ίχνος ακολούθησης και τέλος βατής οδού προς τα άνω, που ήδη υπάρχει και απλώνεται, αρκεί να έχουμε τα ''μάτια και το νου'' να την διακρίνουμε.



...αναλυτικά τα στοιχεία εδώ (από το #8 και εφεξής)

Επειδή μακρυγόρησα και δεν θα ήθελα να καταχρασθώ την καλωσύνη και υπομονή σας, αφήνω τις άλλες εύλογες ενστάσεις για άλλο χρόνο. Συγγνώμη για την τοποθέτησή μου, επί υπαρξιακών (καθαρά προσωπικών) ζητημάτων.

[mystakid]

…αν η προηγούμενη απάντηση εντάσσεται στα δύσκολα και ήξεις αφήξεις... αναγνώσματα, (ειλικρινά συγγνώμη) θα προσπαθήσω, τουλάχιστον σ’ αυτό, να είμαι πιο σαφής, πιο λιτός, πιο ακριβής.

Πόσο μπορεί κανείς να υποθέσει οτι τα είκοσι αυτά τελώνια υπάρχουν και για κάποιον άνθρωπο που δεν γνώρισε ποτέ το Χριστιανισμό σε οποιαδήποτε μορφή του;

Κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα πίστης και πεποιθήσεων, κουβαλά τον δικό του σταυρό. Δεν είναι σχήμα λόγου και απλής προτίμησης συμβόλου, αλλά αλήθεια. Κάθε άνθρωπος που λαμβάνει χωροχρονική υπόσταση, κινείται επί οριζόντιου ευθυγράμμου τμήματος ‘’χρόνου’’, αφήνοντας πίσω του το σημείο γέννησης και προχωρά μπροστά, προς το σημείο του βιολογικού θανάτου. Άσχετα αν είναι στο βόρειο ή νότιο ημισφαίριο ή στον πλανήτη …. του αστερισμού …. επάνω του αντιλαμβάνεται τον μακρόκοσμο και κάτω του, (υπό τους πόδας) τον μικρο-μικρόκοσμο.

Έτσι, με κέντρο (σαν κουκίδα) τον μικρόκοσμο του κάθε ανθρώπου, την πεμπτουσία του, τα πίσω – εμπρός (της διάστασης του χρόνου) και επάνω – κάτω (του χώρου) συνθέτουν πρακτικά έναν σταυρό, τον χωροχρονικό τετραδιάστατο σταυρό, που αίρει ΚΑΘΕ άνθρωπος, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων.

Δεν είναι μόνο όμως η αρχή και το τέλος, που ενούμενα δίνουν τον σταυρό, αλλά για να έχει ‘’ζωή’’ πάλι μυστικά ή φανερά, δρα ο σταυρός.

π.χ. για να έχει μια μπαταρία ‘’ζωή’’, πρέπει να έχει διαφορά τάσεως, ώστε μεταξύ των δύο πόλων να δημιουργείται ρεύμα, να ρέει ενέργεια… ( - ) …. ( + ).

Ομοιάζουσα διαδικασία ισχύει και στον άνθρωπο, που έχει ζωή και ενέργεια. Είναι ο μεταβολισμός (η ροή) με τα απαιτούμενα εισερχόμενα – εξερχόμενα. Επειδή όμως ο άνθρωπος είναι διττός, αποτελούμενος και από σώμα και από ψυχή και ο μεταβολισμός του είναι κι αυτός δυσδιάστατος. Κάθετος μεταβολισμός στην οριζόντια βιολογική φύση, όπως φαίνεται από την ροή των εισερχόμενων φαγητών, εισπνοής και εξερχόμενων – εκπνοής, ορίζοντας το προσωπείο και στην κάθετη πνευματική υπόσταση, (το πρόσωπο) ο μεταβολισμός ρέει από αριστερά (εισερχόμενα) προς τα δεξιά (εξερχόμενα), σχηματίζοντας πάλι το σημείο του σταυρού. Οι δύο σταυροί που σχηματίστηκαν από τις φύσεις με τους μεταβολισμούς τους, δημιουργούν την δυναμική αλληλεπίδραση του προσώπου με το προσωπείο. Της φυσικής και της πνευματικής (του ίδιου ατόμου) ζωής.

Γιαυτό και Ο Κύριος, μετά από κάθε ανάσταση (δλδ αποκατάσταση της μίας ροής) πρότεινε στους παρευρισκόμενους του αναστάντα: …δώστε του να φάει (προς αποκατάσταση και της άλλης απαραίτητης ροής)… αλλά! …ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται ο άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού…

Από εκεί και πέρα, είναι θέμα του καθενός η αντιμετώπιση του σταυρού = ζωής. Συμπαθής, αντιπαθής, αδιάφορη. Νοητικά και καρδιακά.

Εκεί στο Γολγοθά Ο Κύριος συσταυρώνεται με δύο ληστές. Έναν εκ δεξιών και έναν εξ ευωνύμων, με γνωστή την ιστορική συνέχεια.

Όλοι οι λόγοι – άνθρωποι, έχοντας σχέση με τον Λόγο – Άνθρωπο, εκ της κατ’ εικόνα και καθ’ ωμοίωσιν πλάσης, (άνθρωπος = ο έχων την όψη του ανδρός) είμαστε (χωροχρονικά, όπως τυπώθηκε παραπάνω) συσταυρωμένοι με τον Εσταυρωμένο. Το σκεπτικό και η στάση ζωής: ΑΝ είσαι Υιός Θεού κατέβα να σε πιστέψουμε… και λοιπά υβριστικά και περιπαιχτικά, προσθέτουν στην ήδη φυγόκεντρο δύναμη εκ της πρώτης αποστασίας, και την αντιπάθεια, την αμφισβήτηση, υποτίμηση του Χριστού, οπότε και τελικά αντί-στασης κατά του σωτηριώδους έργου του Θεού, που είναι: θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν. Αντίθετα, το (με την μεταστροφή του νου στο Νου): μνήσθητί μου Κύριε εν τη Βασιλεία Σου… του ευγνώμονα ληστή, δυναμώνει την κεντρομόλο και επισφραγίζεται ως ευλογία: ..σήμερον μετ’ Εμού, έση εν τω παραδείσω.



Κι αν τα παραπάνω ισχύουν με την ιδιαίτερη ένταση του καθενός, ως συμπάθεια – αντιπάθεια, η αδιαφορία, είναι ακινησία, ως προς τον Σταυρό, αλλά δυστυχώς χωρίς κάποιος να το καταλαβαίνει, και ενάντια ως προς την Ζωή. Άλλωστε, αν γνώριζαν τι έκαναν οι σταυρωτές, ΔΕΝ θα το έκαναν. Η μη προσήλωση σε Αυτόν, δεν σημαίνει και ακινησία ως προς την (βιολογική) ζωή, αλλά στην πνευματική της διάσταση.

Είναι διαφορετικό σύστημα αναφοράς, όπου οι φυσικοί (ή εκ του κόσμου τούτου, ως κοσμικό πνεύμα) δεν κατανοούν την εργασία των πνευματικών. Κατά τον Απ. Παύλο: …Ο φυσικός όμως άνθρωπος δεν δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού• διότι είναι μωρία εις αυτόν, και δεν δύναται να γνωρίση αυτά, διότι πνευματικώς ανακρίνονται….

Στα αρχαία ελληνικά επίσης, η λέξη ‘’αργός’’ σήμαινε ‘’γρήγορος’’, (αργοναύτες, γαστρίμαργος, λαίμαργος…) ενδεικνύοντας τα διαφορετικά συστήματα αναφοράς.
Βλέπουμε το σπερματοζωάριο όταν είναι έξω του ωαρίου (δεν έχει συλληφθεί), με το οφιοειδές μαστίγιό του, να ‘’κινείται’’, ενώ το ‘’εύστοχο’’ σπερματοζωάριο, που του έχει κοπεί το μαστίγιο, να ‘’ακινητεί’’. Παρά όμως την κινητικότητα διαπνέεται από την κατάρα της ‘’αστοχίας’’ (καθώς μετά από λίγο πεθαίνει), ενώ η φαινομενική ακινησία (που μάλιστα κατακρίνεται από όσους είναι απέξω του πρώτου ζυγωτού) βλέπουν, αλλά μάλλον ΔΕΝ βλέπουν αυτό να πολλαπλασιάζεται γεωμετρικά, ανεβαίνοντας διάσταση.

Τώρα, ποια είναι η ευλογημένη κίνηση και ποια ευλογημένη ακινησία, (και οι αντίθετες παράλογες κινήσεις - ακινησίες) πάλι σε εμάς επαφίεται η επιλογή. Προσήλωση στη Ζωή (στον Ζωοπάροχο Σταυρό) και ‘’δυναμική’’ παραμονή στην αναγεννώσα μήτρα (Ορθόδοξη Εκκλησία) ή όχι.

Αν η ιστορική συνέχεια απαιτεί ο Σταυρός, να προηγείται ‘’απαραίτητα’’ της Ανάστασης, και χωρίς Αυτόν σαν αιτία, να μην έχουμε το ποθούμενο αποτέλεσμα, πως εμείς θα σκεφτόμασταν να ανατρέψουμε αυτήν την σειρά; το κάνουν οι φυγόπονοι που ενώ δεν θέλουν να δουλέψουν, δεν θέλουν και να στερηθούν τα αγαθά. Πιο εύστοχο παράδειγμα σχετικής ανακολουθίας, είναι, σαν να θέλαμε να κτίσουμε σε ένα πολυόροφο οικοδόμημα, π.χ. τον 4ο όροφο, προσπερνώντας τον 3ο. Αν αυτό στέκει λογικά, προχωράμε. Αν όχι, πρέπει να επανεξετάσουμε την ‘’λογική’’ που μας εμπνέει ( ; ) και να την αναβαθμίσουμε

Ο Κύριος, επί του Σταυρού, ανοίγει τον Δρόμο από τις (οριζόντιες) σκιές (καλού και κακού) στα άνω, δίνοντας εφεξής δια του Σταυρού, πνευματικό ύψος, αληθινού Καλού και επίγνωσης του αληθινού κακού. …δια του Σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω.

Όσον αφορά το θέμα μας, της κρίσεως εκ των τελωνίων, υψούμενος Ο Κύριος προς τον Πατέρα, αναφέρει: …διότι έρχεται ο άρχων του κόσμου τούτου• και δεν έχει ουδέν εν εμοί.

Έχοντες οι άνθρωποι (ανεξάρτητα πεποιθήσεων) κοινά προβλήματα και τον ίδιο θάνατο να τους σκιάζει και απειλεί και με τα αγκίστρια του (παγίδες – δολώματα – αμαρτίες) να πειράζει, να παραπλανά, να ελκύει, κοινή και μία είναι η λύση αυτών, και του θανάτου. Ο Σταυρός. Όχι απρόσωπα και απλά συμβολικά, αλλά προσωποποιημένα. Είναι Ο Εσταυρωμένος Λόγος Χριστός, που δια του θανάτου και της Ανάστασής Του, δια του ΣΤΑΥΡΟΥ νικά τον θάνατο (θανάτω θάνατον πατήσας…) και μας παραδίδει τον τρόπο και της δικής μας νίκης.

Ίσως χρειάζεται εδώ, κάποιου είδους διευκρίνιση, όταν μιλάμε για σταύρωση. Δεν εννοούμε την φυσική με καρφιά και μαστιγώματα… αλλά, το φυσικοπνευματικό ‘’γεννηθήτω Κύριε το θέλημά Σου’’, το όχι πάντοτε ευχάριστο και εύκολο, (ως φάρμακο των ασθενειών μας) αλλά σίγουρα αναστάσιμο.



…κι αν κάποιος εκτός χριστιανισμού έχει ετοιμότητα και πόθο να γνωρίσει το θέλημα του Αληθινού Θεού, θα οικονομήσει ο καλός Τριαδικός Θεός. Άλλωστε, αυτιά που είναι έτοιμα να ακούσουν, θα βρεθεί στόμα να τους μιλήσει…. αιτείται και δοθήσεται…

…αρκεί (σε πρώτη φάση) να εργάζεται πάνω στο: καρδίαν καθαράν… αποκρούοντας τα βέλη (ενέργειες αρνητικές που απομακρύνουν τον άνθρωπο από τον Θεό κρινόμενες οι αμαρτίες στα τελώνια… ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. οργή, υπερηφάνεια, φθόνος, φιλαργυρία, γαστριμαργία...) και θα ισχύσει όπως Ο Κύριος υπεσχέθη… ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΕΜΠΡΑΚΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, οι καθαροί την καρδίαν, τον Θεόν όψονται. Αμήν γένοιτο.

[pilotsf]

Συγχώρεσέ με αν ακουστώ τεμπέλης, σε καμία περίπτωση δεν προτίθεμαι να υποτιμήσω το πόνημά σου, αλλά σαφή απάντηση δεν πήρα (λεγοντας σαφή, εννοώ μια απάντηση απόλυτα συγκεκριμένη και - ει δυνατόν - πιό σύντομη) επάνω στο εξής ερώτημα:

- Ειμαι γεννημένος στη ζούγκλα. Η φυλή μου πιστεύει σε μια θρησκεία που δεν έχει καμία σχέση με το Χριστιανισμό. Δεν έχω συναντήσει στη ζωή μου Χριστιανό. Δεν γνωρίζω τι είναι ο Χριστιανισμός. Οταν πεθάνω, θα περάσω από 20 τελώνια; Η είναι μια πεποίθηση που αγγίζει μόνο όσους έχουν ασπαστεί το Χριστιανισμό;

Ενδέχεται η απάντηση να κρύβεται εντός του κειμένου που συνέγραψες, συγχώρεσέ με αν δεν το αντελήφθην, αλλά είναι ακριβώς ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζω εγώ, ο σκεπτικός, ο αμφισβητίας ενδεχομένως, όταν μιλώ με άτομα που έχουν ασπαστεί τις αρχές μιας οποιασδήποτε θρησκείας (και ενίοτε και άλλων, μη θρησκευτικών δογμάτων): Η ασάφεια και η πολυπλοκότητα. Δυσκολευομαι να κατανοήσω ασαφή και περίπλοκα πράγματα όταν ρωτώ μια σαφή ερώτηση.

[Archmage]

Αρχική Δημοσίευση από pilotsf - Ειμαι γεννημένος στη ζούγκλα. Η φυλή μου πιστεύει σε μια θρησκεία που δεν έχει καμία σχέση με το Χριστιανισμό. Δεν έχω συναντήσει στη ζωή μου Χριστιανό. Δεν γνωρίζω τι είναι ο Χριστιανισμός. Οταν πεθάνω, θα περάσω από 20 τελώνια; Η είναι μια πεποίθηση που αγγίζει μόνο όσους έχουν ασπαστεί το Χριστιανισμό;

Νομίζω η επίσημη εκδοχή είναι ότι θα περάσεις από 20 τελώνια.

[mystakid]

... η κρίση, δεν έχει σχέση με την ακολουθούμενη από τους ανθρώπους θρησκεία - πεποίθηση. Η κρίση, είναι κρίση. Η κρίση του Λόγου και του Σταυρού, στον λόγο και χωροχρονικό σταυρό. Στις ανατολικές θρησκείες, στα σανσκριτικά, η κάθε κίνηση, ακόμη και το νεύμα, καταγράφεται στα ''ακασικά αρχεία''. Δεν θα μπω στις διαδικασίες που ενεργοποιούνται - ενεργούν κατά τα δικά τους δεδομένα ως δάρμα και κάρμα, αλλά όποιος έχει διαβάσει και την θιβετανική βίβλο των νεκρών και την αιγυπτιακή (φαινομενικά άσχετες με τον χριστιανισμό) θα παρατηρήσουν την ταυτότητα των 40 ημερών, ως πέρασμα, ως διάδρομο πριν την ένταξή τους στην επίγεια ζωή (νεογέννητα) ή την μεταθανάτιο (οι εκλιπόντες).

Για τα 40 του νεκρού και τα 40 του νεογέννητου, είχα ανεβάσει λίγο πιο πάνω, σχετικό δεσμό.

Ίσως αυτό που θα ενδιέφερε περισσότερο έναν άνθρωπο, δεν είναι τόσο, αν θα περάσει κάποιος άλλος την κρίση, αλλά προβληματίζεται, για το αποτέλεσμα αυτής.

Έναν επίγειο δικαστή, νοούμενο αυτόν, ως λειτουργό (και όχι ότι κρίνει μεροληπτικά για το ίδιο συμφέρον) που μάλιστα ΔΕΝ έχει όλα τα δεδομένα, παρόλα αυτά, τον εμπιστευόμαστε στην κρίση του. Δεχόμαστε να διαφοροποιεί την απόφασή του, ανάλογα με τους λόγους που συντρέχουν στην τέλεση μιας πράξης, δίνοντας ελαφρυντικά αν π.χ. ήταν άμυνα,... και τον επιβραβεύουμε στην ''δικαία του κρίση'' και τον ''ευχαριστούμε για την κατανόησή του''.

Και τώρα, μπροστά μας έχουμε τον Θεό ως κριτή, που δεν μεροληπτεί. Ο Θεός, ου προσωποληπτεί. Είναι Πανάγαθος, Ευσπλαγχνικός, είναι Δίκαιος και έχει ΟΛΑ τα δεδομένα. Άραγε θα αδικήσει αυτόν που είναι στην ζούγκλα; στο βουνό; στην πόλη; τον προ ή μετά Χριστόν; ή τον καθένα, ανάλογα με τις συνθήκες θα τον κρίνει δίκαια (αλλά ευτυχώς και για μένα, ευσπλαγχνικά; ) Έτσι, επειδή γνωρίζω πως δεν θα αδικήσει κανέναν και τον εμπιστεύομαι, προσωπικά, δεν έχω λόγους να Του απευθύνω τέτοιες ερωτήσεις, ώστε και να σου απαντήσω. Ή μάλλον καλύτερα, κάποτε είχα, αναπηδούσαν πολλά γιατί, αλλά η αγάπη και η εμπιστοσύνη, τα υποτόνισε. Τα νέκρωσε ως διαβολές κατά της Παναγαθότητάς Του, δλδ η ισχύς της Αγάπης, της πίστης και της Αλήθειας παύει (για τον καθένα με την ετοιμότητά του και κατά χάριν) την εκ πονηρού ψευδαίσθηση ισχύος, της αμφισβήτησης, του μακρόθυμου και πολυέλεου Αληθινού και Δημιουργού, Τριαδικού Θεού.

Κατά το αιτείται και δοθήσεται, ο καθένας, ας ρωτήσει ό,τι θέλει στον καλό Θεό. Μόνο που θέλει υπομονή και καθαρή, άδολη (και όχι περιπαιχτικά) καρδιά. Λένε, πως ένας μοναχός ρώτησε κάτι τον Θεό, (επί προσωπικού ζητήματος) και την απάντηση την πήρε μετά από 45 χρόνια. Άργησε ( ) αλλά την πήρε. Πρέπει όμως να υπολογίσουμε πως ήταν και προσωπική ερώτηση. Αν λοιπόν, μας αναλογεί μία απάντηση ακόμη και γιά κάποιους άλλους υποθετικά, και όχι πραγματικά, και είναι και για το συμφέρον μας (όπως το λογίζεται ο Θεός) νάμαστε σίγουροι, πως θα την λάβουμε. Αλλιώς, ίσως ( ; ) σε λάθος ερωτήσεις δεν λαμβάνουμε απαντήσεις. (ίσως )

Χαρακτηριστικά, στην ερώτηση του Πιλάτου τι είναι αλήθεια; Ο Κύριος εσιώπα, ώστε θαυμάζειν λίαν. Η απρόσωπη και φιλοσοφική αλήθεια δεν έχει τέρμα. Αν όμως ρωτούσε, τις είναι Αλήθεια, (στην αναζήτηση του Προσώπου της ενυπόστατης Σοφίας και Δύναμης) θα του απαντούσε όπως έκανε λίγο πριν, Εγώ ειμί η Αλήθεια και η Οδός και η Ζωή και η Ανάστασις...

Όσον αφορά τέλος (και πάλι συγγνώμη για την πολυλογία) την βαρύτητα των ευθυνών, φυσικά και οι τα φαύλα (και τα μη φωτεινά έργα) πράσσοντες ενώ τα εγνώριζαν - διδάχθηκαν, φυσικά και έχουν άλλο ειδικό βάρος σε σχέση με αυτούς που δεν τα διδάχθηκαν.

Χαρακτηριστικά σε ένα βιβλίο των Σούφι (του Ίντρις Σαχ), αναφέρεται πως ένας δάσκαλος σε μια συγκέντρωση, απέδειξε ότι ο Θεός είναι μεγάλος … και όλοι τον χειροκρότησαν. Μετά από λίγο, βασιζόμενος στις Γραφές (Π. Διαθήκη που παραδέχονται) απέδειξε ότι Αυτός, που εμείς θεωρούμε ως Ίσα ίμπν γιουσούφ είναι τελικά ο Υιός του Θεού… και τότε, όλοι τον λιθοβόλησαν. Ο μαθητής του, κατατρομαγμένος τούριξε λίγη λάσπη στο γόνατο. Τότε, ο δάσκαλος, άρχισε να κλαίει. Απορημένος ο μαθητής του είπε:
- δάσκαλε, άντεξες τις τόσες πέτρες που σου έριχναν στο πρόσωπο και στο στήθος που σε μάτωναν, λίγη λάσπη στο γόνατο σε έκανε να κλάψεις;
- αυτοί παιδί μου δεν ήξεραν. Εσύ όμως;

[mystakid]

...Επειδή συνήθως η ανάγνωση ενός αποκομμένου μέρους κάποιου κειμένου εξάγει διαφορετικά συμπεράσματα από αυτά που θα ήθελε να δώσει ο συγγραφέας συνολικά, ιδιαίτερα αν αυτό (το κομμάτι) εισάγεται σε ένα νέο έργο το οποίο τονίζει μια όψη (συμπαράσταση - πλαγιοστήριξη) στο σύνολο του δικού του (νέου) έργου, δίνω σε δεσμό το πρωτότυπο Θάνατος και απώλεια για (αν είναι δυνατόν), άρση παρεξηγήσεων.

Το ενδιαφέρον αυτού που θα ακολουθήσει, ενδεικνύεται από την εισαγωγή του:

Θα ήθελα να αρχίσω εξαφανίζοντας, αν είναι δυνατό, τη συνηθισμένη στάση που έχουν αναπτύξει οι σύγχρονοι άνθρωποι, όσον αφορά το θάνατο.

Είναι ένα αίσθημα φόβου και απόρριψης, ένα αίσθημα ότι ο θάνατος είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί σ' έναν άνθρωπο και ότι πρέπει να επιδιωχθεί η επιβίωση με κάθε κόστος, ακόμη κι όταν αυτή δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική ζωή...

ΥΓ. Οι 16 σελίδες του παραπάνω κειμένου, θέλουν οπωσδήποτε κάποιου είδους υπομονή και διάθεση. Προσωπική μου άποψη, είναι, πως επειδή αποδίδει τις έννοιες με ακρίβεια, αξίζει η μελέτη.

[LOCKHEART]

Διάβασα πρόσφατα το βιβλίο του Σεραφείμ Ρόουζ
"Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ" και ειναι πραγματικά εκληκτικό αναφέρει τα πάντα μέχρι τελωνίων και την πλευρά του κακού αλλα και κάνει αντιπαράθεση όσο αφορά με αντιλήψεις άλλων θρησκειών όπως η Θιβετιανή βίβλος των νεκρών πραγματικά αξίζει την προσοχή σας. Μπορείται να το βρείτε και στο νετ με μορφή pdf

[pilotsf]

Αρχική Δημοσίευση από LOCKHEART . Μπορείται να το βρείτε και στο νετ με μορφή pdf

Μπζιιιιπ! (Ηχος buzzer). Εχμ, γκουχ, μπορείτε και να το αγοράσετε για να μην στηριζετε (αθελά σας) την πειρατεία στα βιβλία. Από ο,τι γνωρίζω δεν είναι κείμενο ελεύθερο πνευματικών δικαιωμάτων, οπότε κάνω αυτή την παρένθεση (χωρίς να υπονοώ οτι ο φίλος Lockheart προωθεί επι τουτου την πειρατεία, σε καμία περίπτωση!)

Από την άλλη τώρα: Το έχω διαβάσει και εγώ, μια γρήγορη ανάγνωση είναι η αλήθεια. Μου φάνηκε σε ορισμένα σημεία (τα οποία η αδύνατη μνήμη μου με εμποδίζει από το να σας παραθέσω, τουλάχιστον τώρα) "πρόχειρο", "αφελες" σε ορισμένα σημεία ή "δογματικό" σε κάποια άλλα (πάντα εντός εισαγωγικών). Θυμάμαι οτι μου άφησε μια εντύπωση του στυλ "ωραία τα λέει, αν θέλεις όμως πραγματικά να πιστεψεις οτι όλα αυτά που λέει είναι έτσι". Δεν με έπεισε, ειδικά σε ορισμένα σημεία που περιγράφει, αν θυμαμαι καλά, "μια άλλη πολιτεία με σχολεία, δρομους και άλλα όπως στη γή". Εκεί έχασα τη μπάλα.

[LOCKHEART]

Παιδιά θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη δεν είχα τέτοιο σκοπό να προωθήσω την πειρατεία ειμαι κατα για αυτό αγόρασα κιολας το βιβλίο απλά το είπα για να μπορέσουν καποιοι να πάρουν μια ιδεια. Συγνώμη και πάλι.