Ποιήματα Θεοδώρας Κουφοπούλου-Ηλιοπούλου

[Nelly]

Στην Αρκαδία, λοιπόν, είναι ένα χωριό, που το λένε Σπάθαρι, που κάνει ωραία ηλιοβασιλέματα, που κάνουν ωραίους ποιητές.

[jimil]

Περίτρανο τραγούδι

Πανσέληνος.
Θερινός κινηματογράφος.
Αγιόκλημα και γιασεμί.
Εσύ, Εγώ, η ομορφιά.

Νοσταλγική αναπόληση
Μυρόβλητης άνοιξης.
Θυμάσαι;

Ανθόμελο τα λόγια σου.
Πέλαγα ταξιδιάρικα
τα μάτια σου.

Μέθη του νου,
Πεμπτουσία της καρδιάς,
Ολοκλήρωση του είναι.

Αχ.΄και νάταν λέει
πάλι άνοιξη…
και μεις στην άνοιξή μας.΄

Ω.΄εξαίσια νεότης.΄
Ιριδίζεις το ανέσπερον φως,
και συντονίζεις
με γλυκιά μελωδία
το περίτρανο τραγούδι μου.

[Nelly]

Έλειψες!

[jimil]

Αλλαξοκαιριά.

Βοούν οι καιροί.
Σ΄ένδεια το πνεύμα.
Η αγάπη εξορισμένη.
Η αλήθεια φιμωμένη.
Η ελπίδα λαβωμένη.
Ορφάνεψε η χαρά,
το γέλιο.
΄Ιλιγγος.
Ταχύτητα.
Κατηφοριά.
Μολεμένος ο ορίζοντας.
Θλιμμένη η φύση.
΄Αγευστοι οι καρποί.
Στο ψυγείο η δράση.
Μη ζητάς έξω από σένα
τις αιτίες.
Η αλλαξοκαιριά σε περιμένει.

[jimil]

Για να μην ξεχνάμε εμείς οι νεοέλληνες, αφιέρωμα...τα κάτωθι ποιήματα.

Μνήμη

Απ τα βάθη του καιρού
να σας υψωσω θέλω δόξες.
Τη μνήμη διατάζοντας
ενάντια στη λήθη.
Θεών και ηρώων
πολυφίλητη γή, Πατρίδα μου.
Κάθε σπιθαμή σου
που νοσταλγείς,....
πληγή μου αιμάσσουσα.

****
Αρχαίοι θησαυροί

Στης μνήμης το σεντούκι
αμπάρωσε πολύτιμους θησαυρούς.
΄Οταν της μοίρας κάλεσμα,
ευκλεών προγόνων,
φωνή ψιθυρίσειι...
για τους μελλούμενους
οι αρχαίοι θησαυροί.

[justin]

Εύγε!!!


Είσαι ποιητής.

Μα όσο γυρίζει ο ήλιος κι’ ο ίσκιος της πένας σου τρανέψει,
το μελάνι σου ζωγραφίζει, το πιο όμορφο όνειρο φυσικής
τελείωσης που έδωσες ποτέ.
Είσαι ένας άλλος ποιητής, είσαι προφήτης.
Γιατί έχεις μέσα σου την πίστη,
την υπεράνθρωπη δύναμη του πρωτομάστορα.
Γιατί συνταιριάζεις και ζεύεις το ήμερο με το άγριο,
ξέρεις το χτες, πλάθεις το σήμερα, μαντεύεις το αύριο.

(Μικρή αφιέρωση)

[jimil]

ΩΔΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ


Απόψε, την ΄Αγια Νύχτα την Χριστουγεννιάτικη
Το Ολόλαμπρο ΄Αστρο της Βηθλεέμ θ΄ακολουθήσω.
Στα ΄Αγια Βουνά να φτάσω. Στο Σπήλαιο.
Στην ΄Αχραντη Φάτνη σου Θείο Βρέφος να προσκυνήσω.
Με τους αγγέλους και ποιμένες αγραυλούντες
Χαρμόσυνα κι΄εγώ τον Θεό να Υμνήσω,
κι΄ακόμη μια φορά την επί γης Ειρήνη
Χριστέ μου να διαλαλήσω,
Που όλο κινάει ναρθεί, μα, χάνεται
Στο γύρισμα των κύκλων.

[jimil]

Γράμμα στον ΄Αγιο Βασίλη


Χαίρε ΄Αγιε μου Βασίλη από την Καισαρεία.
Να σου συστηθώ.Πώς να με γνωρίζεις αφού ποτέ δεν πρόλαβες να μου φέρεις ένα δώρο
και ήμουν πολύ θυμωμένη κάποτε μαζί σου. Αγρότες οι γονείς μου. Μάταια όργωναν την
ιερή και βραχόσπαρτη Γη, μπας κι΄ανθίσει. Οχτώ βλαστάρια γέννησαν. Οχτώ ελπίδες
να καρποφορήσει η ζωή. Δέκα στόματα λοιπόν. Πού να φτουρίσει το φαί. και το ψωμί
λιγοστό κι΄εκείνο. Μ έθρεψαν της γιαγιάς μου και της μάννας μου τα παραμύθια.
Το πιο ωραίο, ήταν το δικό σου. Κάλπαζεν η φαντασία μου.
Ήσουν λέει, Ωραίος, ψηλός, Μεγάλος, Δυνατός, Καλωσυνάτος, και έφερνες δώρα και
παιχνίδια στα παιδιά.
Με πόση λαχτάρα περίμενα κι΄εγώ παραμονή πρωτοχρονιάς.
κι΄έμπαζεν …ένα.. κρύο…η χαραμάδα της ξύλινης πόρτας.
΄Εκαιγε στο τζάκι η φωτιά. Έτριζαν τα κούτσουρα. Ξαγρυπνούσε η πετρελαιολάμπα.
Ξαγρυπνούσα κι΄εγώ. Κυλούσε η νύχτα, και περίμενα..περίιι…μενα.
Μα ,εσύ, πού να φανείς. Θάταν μακρινός ο δρόμος, και πολλά τα παιδιά έλεγα. δεν πρόλαβε.
του χρόνου όμως; Και ήρθε η άλλη χρονιά, και η παράλλη…και πολλές ακόμα, κι΄εγώ
περίι..μενα…..
ώσπου ένα καφτό πικραμένο δάκρυ σφάλιζε τα παιδικά μου βλέφαρα.
Σ΄έχει αγγίξει τάχα, πικραμένο δάκρυ ενός παιδιού;
Κάποια πρωτοχρονιάτικη αυγή, σαν λιώσανε τ΄αστέρια και σύ δεν είχες φανεί,έφαγα με
δάκρυα το ψωμί που κρατούσα στο ένα χεράκι ,και το άλλο κομμάτι ψωμί που κρατούσα
στο ΄αλλο μου χεράκι,-τυρί που το είχα βαφτίσει- και είχε όντως γεύση τυριού,έστρεψα το
βλέμμα μου στον θόλο τ΄ουρανού.
Εκεί…ψηλά ,που κατοικεί ο Θεός λένε, και ξέρεις τι είπα;
Θεούλη μου,είναι κακός και Άδικος ο ΄Αγιος Βασίλης, αφού τόοο…σα χρόνια και δεν μου
έφερε ένα δώρο. Να τόσο δα μικρό. Μήτε και κείνα τα πολυπόθητα παπούτσια,που φάντα-
ζαν τόσο όμορφα μια τόσο Μεγάλη ημέρα. Πρωτοχρονιά….
΄Εχεις περπατήσει ΄Αγιε μου Βασίλη ξυπόλητο παιδάκι,να πηγαίνεις στην εκκλησιά
και στο σχολειό, μέσα στο λιοπύρι, σ΄ένα χώμα τάλκ που να σου καίει την παιδική ψυχή;
έχεις περπατήσει μέσα στα λασπόνερα, και στο χιόνι, και να σου παγώνει η παιδική
καρδούλα ;

Ας είναι ….Περασμένα, ξεχασμένα.
Σήμερα, ούτε πείνα, ούτε δίψα. Αγάλλιασεν η ψυχή μου.
Μου χρωστάς όμως ΄Αγιε μου Βασίλη. Μου χρωστάς.
Σήμερα αλλιώτικα ο άνεμος φυσάει. Ούριος δεν είναι. Φτάνει να τον αφουγκραστείς,
και θ΄ακούσεις να τρίζει του Κόσμου η Στέγη .
Και να φανταστείς, βρισκόμαστε στον 21ον αι΄αιώνα, όπου στο Ζενίθ η τεχνολογία,
αφθονούν τα επίγεια αγαθά.
Απουσιάζουν τα ουράνια, ο λογισμός και το όνειρο.
Γέμισαν τα πιάτα. μα, Άδειασαν οι καρδιές των ανθρώπων.
Μερικοί πεθαίνουν για μια μπουκιά ψωμί, κι΄άλλοι σκοτώνονται γιατί δεν έχουν
μια στάλα αγάπη.
Φρίκη. .Ρουφάει..Ρουφάει η Γης αίμα αδικοσκοτωμένων ανθρώπων.
Για τούτο προστρέχω σε σένα Άγιε μου Βασίλη, και μια χάρη σου ζητώ.
μικρή για σένα, μεγάλη για μένα και την ανθρωπότητα.
Να λοιπόν το δώρο που μου χρωστάς . Πραγματικότητα ας γίνει.
Τον ΄Ηλιο των ΄ηλιων. τον ΄Ηλιο της Δικαιοσύνης στείλε.
Το δίκιο να σκορπίσει, την πλάση να φωτίσει.
Αδέλφια να γίνουν οι ανθρώποι , ποτάμι η αγάπη να κυλίσει.
Μεσάνυχτα που γράφω, και έξω βρέχει. Βρέχει….και στην ψυχή μου.
Τι κι΄άν μεγάλωσα. Βαθιά μου δακρύζει ένα παιδί.
Και είναι τότε, που ο πόνος και η πίκρα μετουσιώνονται σε στίχο. σε ποίημα.
Μετουσιώθηκαν σε τούτο το γράμμα, κι΄ευγνωμονώ το ’’Acrobase’’
που μου έδωσε την ευκαιρία, να βγεί στο φως το παιδικό παράπονό μου.
Δεν ξέρω άν σε πίκρανα ΄Αγιε μου Βασίλη, αν δεν έπρεπε να σου στείλω
το γράμμα μου.
Μην ξεχνάς, πως η ανυπόταχτη ψυχή μου, κατάγεται από το γραφικό χωριό
Σπάθαρι της Κολοκοτρωνέικης Γορτυνίας.
Ες αύριον…΄Αγιε μου Βασίλη.

[justin]

Αρχική Δημοσίευση από jimil Τι κι΄άν μεγάλωσα. Βαθιά μου δακρύζει ένα παιδί.

Τι κι’ αν τούτο το δάκρυ έχει γίνει ποιο σοφό με τα καπρίτσια της ζωής, είναι παραπονιάρικο, ολόιδιο με εκείνο το αθώο, το παιδικό…

Χρόνια πολλά Θεοδώρα. Χρόνια πολλά Δημήτρη

[jimil]

Αυτοί οι άνθρωποι

Ήρθαν…
με τα χρώματα του χαμαιλέοντα,
του κροκοδείλου τα δάκρυα,
το γέλιο της ύαινας,
την πονηράδα της αλεπούς.
Ήρθαν…
με το δίχτυ της αράχνης,
το χάδι της τσουκνίδας,
το μελάνι της σουπιάς.

Και τι ειρωνεία….
Ήρθαν ντυμένοι φίλοι.

( ΤΡΟΙΚΑ,,,)

[jimil]

Δάκρυ μαργαριτάρι


΄Ηταν τέτοια η ώρα,
Που την τραγουδούσαν τα πουλιά.
Τη μοσχοβολούσαν τα λουλούδια,
Τη ζηλεύαν τα παιδιά.
Τέτοια η Αγάπη
Στην Αγριοκερασιά…
Δάκρυ μαργαριτάρι
έσταξε
από την κορασιά.
Ποίημα εγεννήθη.



Το όνειρο
Είσαι η θαλπωρή του χειμώνα.
Η ευωδιά της ΄Ανοιξης.
Η γλύκα του Καλοκαιριού.
Του Φθινοπώρου το κάρπισμα.

Είμαι το όνειρο,που δεν έμεινε σκέψη.
Το ανθόμελό σου είμαι.
Το όνειρο που σε ταξιδέβει.
Το λιαστό,φλογάτο κρασί σου.

Είμαστε
Οι ευλαβείς προσκυνητές,
Στον ιερόν ναόν της Αγάπης.
Το κάλεσμα και η προσταγή της Φύσης.
Η ιερή στιγμή της αιωνιότητας
είμαστε,
που διαιωνίζουμε την ζωή καλέ μου.

[jimil]

Εαρινή Ωδή

Σοι, πρέπει ύμνος ΄Ανοιξη.΄
Ανθοφόρα και Μυρόβλητη.
Ω !Γλυκοξύπνημα αυγής.
Δόνηση των αιθέρων.
Φως Ανέσπερον-Ελπιδοφόρον.
Ω !Της Φύσης αναγέννηση.
Σαγήνη των οφθαλμών.
Της ακοής χάδι.
Κι είναι τότε..που ο νους σιγά…
Ρίγος το είναι διαπερνά.
Η ψυχή, α π ο γ ε ι ώ ν ε τ α ι….
Ω !Υπερκόσμια ..Θεϊκή Στιγμή.
Κοινωνία Αχράντων Μυστηρίων.
΄Ανοιξη !
Η ποίηση, την ομορφιά της σκορπάει.