Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Πολιτιστικά > Μουσική
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 15-11-13, 09:47
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Η μουσική παράδοση της χώρας μας

Παίξε Χρήστο επειγόντως!



Αν έπρεπε να περιγράψω σ΄έναν ξένο την πατρίδα μου, θα έπαιρνα χρώματα και θα του έβαφα με θαλασσινό γαλάζιο, με χωμάτινο καφέ και με κάτασπρο λευκό την εικόνα της. Κι αν δεν καταλάβαινε, τότες θα έκαμνα το μόνο άλλο πράμα που θαρρώ πως μπορεί να εξηγήσει αυτόν τον τόπο: θα του τον τραγουδούσα.



Βρισκόμαστε στην Πλάκα. Εδώ, στη σκιά της Ακρόπολης, υπάρχει ένα μικρό μουσείο. Από εκείνα που συνήθως προσπερνάς, γιατί θαρρείς πως δεν έχουνε ενδιαφέρον, μήτε κάτι σημαντικό να σου αφηγηθούν. Όμως ετούτο το Μουσείο των Λαϊκών Μουσικών Οργάνων φυλάει μέσα του έναν σπουδαίο θησαυρό. Κρύβει τις μουσικές αυτού του τόπου. Τους ήχους του.


Το μουσείο βασίζεται στη συλλογή χιλίων διακοσίων ελληνικών μουσικών οργάνων από τον 18ο αιώνα μέχρις τις μέρες μας, που συγκέντρωσε με κόπο και μεράκι ο σπουδαίος μουσικολόγος Φοίβος Αγωγειανάκης. Και την οποία δώρισε στο ελληνικό δημόσιο (εύγε Φοίβο!). Το 1991 η συλλογή βρήκε ιδανική στέγη εδώ, στην οικία Λασσάνη, ένα παλιό αρχοντικό δίπλα στη Ρωμαϊκή Αγορά. Που και από μόνο του δηλαδής, θα άξιζε την επίσκεψή σου.



Στο ισόγειο του κτηρίου τα πρώτα που σε υποδέχονται είναι τα μεμβρανόφωνα. Τα ντέφια, τα νταούλια, τα τουμπερλέκια και τα τουμπάκια. Ο ήχος τους παράγεται από την ταλάντωση της μεμβράνης και μεγεθύνεται μέσω του σώματος του οργάνου που λειτουργεί ως αντηχείο. Ενδείκνειται για έθνικ εμφανίσεις, για να βράσουμε τα λευκά πρόσωπα στο τσουκάλι (αν είμαστε οι ΜάοΜάο) και για να εκδικηθούμε το γείτονα (αν συμπεριφέρεται ως ΜάοΜάο).



Ύστερα έρχονται τα αερόφωνα. Οι γκάιντες, οι ζουρνάδες και οι τσαμπούνες. Που η χρήση τους στην Ελλάδα είναι θεόπαλια και ανάγεται στον 1ο με 2ο αιώνα μ.Χ. -που πάει να πει σχεδόν είκοσι αιώνες μουσικής παράδοσης. Σχεδόν όσο έχει κρατήσει και η καριέρα των Ρόλινγκ Στόουνς.



Να και το κλαρίνο. Που έρχεται στην Ελλάδα με τους Τουρκόγυφτους στα μέσα του 19ου αιώνα. Κι ανταμώνει με το βιολί, το λαγούτο και το ντέφι για να σιάξουν όλα μαζί την κομπανία, το κατεξοχήν λαϊκό συγκρότημα της ηπειρωτικής χώρας. Δεν το σηκώνει εύκολα ο οργανισμός μου, αλλά έχω μάθει να το σέβομαι -κι ας μην το αγαπώ.


Μπροστά μας παρελαύνουν ουχί μόνον όργανα, αλλά και οργανοπαίκτες, μέσα από πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Άνθρωποι που αφιέρωσαν το χρόνο τους στην εκμάθηση, τη σύνθεση ή την αναπαραγωγή μουσικών.


Άνθρωποι που πήραν τη μουσική σκυτάλη από τις προηγούμενες γενιές και την έδωκαν στις επόμενες.


Και περνάμε σιγά σιγά στα έγχωρδα. Με πρώτο, το υπέροχο σαντούρι. Που μας ήρθε από τη Μικρά Ασία, κυρίως μετά την καταστροφή του '22. Κι είναι όργανο μελωδικό, πολυφωνικό, με μεγάλη γκάμα συναισθημάτων.


Οι μνήμες που έχω από το σαντούρι συνδέονται βεβαίως με τον σπουδαίο Αριστείδη Μόσχο (άντε και με την Αρετούλα Κετιμέ). Αλλά βλέποντας αυτήν τη φωτογραφία είναι που συνειδητοποίησα ότι φοριόταν κιόλας και το πήγαινες βόλτα. Επειδής φαίνεται και βαρύ, φαντάζομαι πως αποκτούσες πολύ φιτ ραχιαίους.



Εδώ η αγαπημένη Μαρίζα Κωχ ερμηνεύει με σεβασμό και μέτρο το μικρασιάτικο "Στο'πα και στο ξαναλέω", πάνω σε ένα μουσικό κελάρισμα από σαντούρι. Το ξεκούρδισμα προς το τέλος οφείλεται στην παλαιότητα του βίδεο και σε καμία περίπτωση στη Μαρίζα!



Περνάμε στο ούτι (προσοχή, ουχί μπαλαμούτι), ένα μεγάλο αχλαδόσχημο όργανο με κοντό χεράκι που το συναντάς στη μουσική παράδοση της Μικράς Ασίας και της Θράκης. Το λαγούτο από την άλλη είναι μετεξέλιξη από την αρχαιοελληνική πανδούρα και το αραβικό ούτι. Κυκλοφορεί σε σόλο καριέρα (π.χ. στην Κρήτη από τους λαουτιέρηδες) αλλά παίζει και ομαδικό παιχνίδι στην κομπανία ως όργανο αρμονικής συνοδείας.


Εδώ σου έχω μερικούς μπαγλαμάδες από την εποχή του μεσοπολέμου.

Συνέχεια στο επόμενο.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #2  
Παλιά 15-11-13, 09:48
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας

Όπως ίσως θα'χεις παρατηρήσει, πολλά από τα όργανα αυτά είναι φτιαγμένα από καύκαλα χελώνας και δέρματα ζώων. Με τα ίδια υλικά και τον ίδιο τρόπο που σιάχνονταν από την αρχαιότητα.


Μεταπολεμικά το λαγούτο αντικαθίσταται από την κιθάρα. Και σε ετούτη την προθήκη έχουμε ένα σελέμπριτι: την κιθάρα της υπέροχης Δανάης Στρατηγοπούλου.


Ίσως μίας από τις σπουδαιότερες και πιο γλυκιές φωνές που πέρασαν ποτέ από την ελληνική μουσική σκηνή. Σε όλα της εξαιρετική. Στη φωνή της, στις ιδέες της, στη συνέπεια και την ευστροφία της. Ξεκίνησε με ετούτη την κιθάρα, την αγαπημένη της κιθάρα, στη μάντρα του Αττίκ. Και ταυτίστηκε με τη ρετρό νοσταλγία μας. "Ας ερχόσουν για λίγο μοναχά για ένα βράδυ, να γεμίσεις με φως το φριχτό μου σκοτάδι και στα δυο σου τα χέρια να με σφίξεις ζεστά, ας ερχόσουν για λίγο κι ας χανόσουν μετά".


Να το μαντολίνο! Που συνοδεύει την αστική λαϊκή μουσική. Την αθηναϊκή κι επτανησιακή καντάδα. Το κελαηδήστε ωραία μου πουλάκια, κελαηδήστε!


Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι καλοκαιρινές βραδιές στην Πλάκα του '30, να σεργιανάω κάτω από το φεγγάρι. Ανάμεσα σε νεοκλασικά σπίτια κι ακούοντας μόνο τα τζιτζίκια και τις καντάδες. Τα τραγούδια από τις ταβέρνες και τις κομπανίες.


Εκείνες τις εποχές, μπήκε στ'ακούσματά μας και τ'ακορντεόν. Αρχίσαμε να επικοινωνούμε μουσικά με τη Δύση και με το όνειρο της αστικής μας κουλτούρας. Ένας νέος ρομαντισμός αγκάλιασε τις μουσικές μας. "Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά, μου χαϊδεύεις μετά τα μαλλιά κι όλη μέρα γελάς, λόγια λες τρυφερά και γιομίζεις το σπίτι χαρά"! Από τη μεγάλη Σοφία Βέμπο.


Αλλαγή κλίματος με μπαγλαμάδες και ταμπουράδες. Που είναι πανάρχαια όργανα και χρησιμοποιούνται από τη 2η χιλιετία π.Χ. στη Μεσοποταμία και την Αίγυπτο. Έχουν σχετικά μικρό ηχείο, αλλά είναι μακρυχέρηδες. Παίζονται με πένα ή με τα δάχτυλα (το νυχάκι είναι μεγάλο πλας). Στην αρχαία Ελλάδα το λέμε τρίχορδο ή πανδούρα, στο Βυζάντιο θαμπούρα και στο μοντερνιτέ, το ονομάζουμε ταμπουρά και μπαγλαμά. Υπάρχει και σε σμολ-σάιζ, το τσιλιβίθρικο μπαγλαμαδάκι. Και βεβαίως υπάρχει το μπουζούκι.


"Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει, η κάθε σκέψη μου κοντά σου τριγυρίζει, δεν ησυχάζω και στον ύπνο που κοιμάμαι (ωωωωωω) εσένα πάντα αρχοντοπούλα μου θυμάμαι!" Μπαγιαντέρας.



Και ειλικρινά, μπορούμε να μιλάμε για μπουζούκι και για νέο ελληνικό τραγούδι, μπορούμε να μιλάμε για σύγχρονο ελληνικό ηχόχρωμα δίχως τον Τσιτσάνη; Εδώ με την ανυπέρβλητη Μαρίκα Νίνου, στην περίφημη "Ταμπακιέρα".



Αλλάζουμε και πάλι μουσική ρώτα και κατευθυνόμαστε στους πιο ροκ ήχους της ελληνικής μουσικής ταυτότητας. Διότι ναι σιγά μην έλειπε από την παρέα μας η κρητική λύρα και ο ποντιακός κεμεντζές!


Ήχοι πιο παθιασμένοι που παραπέμπουν σε πανάρχαια μουσική αφήγηση. Τα ριζίτικα και τα συρτά. Οι χοροί της Κρήτης.


Αναγνωρίσιμοι και ιδιαίτεροι. Εδώ ένα νέο συγκρότημα που παρακολουθώ με εκτίμηση για το σεβασμό με τον οποίο αντιμετωπίζουν την κρητική παράδοση. Τους λένε Daulute και τραγουδούν τον Ερωτόκριτο. Θα έλεγα ορθότερα, ψέλνουν τον Ερωτόκριτο.



Κι από την Κρήτη, λίγο βορειότερα στις Κυκλάδες. Που δεν είναι ασφαλώς μονάχα Πάριος και Κονιτοπουλέοι. Αλλά μία μεγάλη, μελωδική σχολή ήχων.


Ένα απόσπασμα από εκείνη τη σπουδαία εκπομπή που έκαμε η Δόμνα Σαμίου για να συναντήσει τις δημοτικές μουσικές αυτού του τόπου. Το έτος είναι 1976 και το μέρος είναι η Σκιάθος. "Βλέπω καράβια κι έρχονται" Α καπέλα, από τους άντρες του χωριού.


Στην αντίπερα υδάτινη άκρη της χώρας, στα πλούσια σε μουσική παράδοση Επτάνησα, η ελληνική μουσική συναντά τα ηχοχρώματα των Φράγκων. Γιαλό να πας, γιαλό να ρθεις!


Στην πανέμορφη Κέρκυρα, η γλυκήτητα των μαντολινάδων δίνει μουσικότητα στις γιορτές, στους Επιταφίους, στον τρόπο εκφοράς του λόγου, στην καθημερινή ζωή. Ακόμα κι όταν βρίζονται στους δρόμους οι Κερκυραίοι, ακόμα κι όταν στεναχωριούνται ή θρηνούν, όλα μπορούν να εγκαταλείψουν εκτός από τη μουσικότητά τους.


Κατεβαίνοντας στο κατώι του μουσείου και κατευθυνόμενος προς την τελευταία αίθουσα του μουσείου, συνάντησα τη λατέρνα. Που η γλυκιά της μελωδία, πάντοτε με συγκινούσε. Γιατί -άκου ένα περίεργο πράμα- θεωρούσα πως δεν ήταν αντικείμενο, αλλά ύπαρξη. Με ολόδικιά της προσωπικότητα.

Συνέχεια στο επόμενο
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #3  
Παλιά 15-11-13, 09:48
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας

Και πάντοτε εκτιμούσα εκείνες τις καταπληκτικές εικονογραφήσεις που της έδιναν ψυχή και ταυτότητα. Σαν πίνακες ναϊφ ζωγραφικής.



"Γαρύφαλλο στ'αυτί και πονηριά στο μάτι, η τσέπη πάντα αδειανή, μα η καρδιά γεμάτη". Στο χαρίζω, αναγνώστα.


Τελευταία ενότητα της έκθεσης είναι τα λεγόμενα ιδιόφωνα. Που κάμνουν ήχο όταν τα χτυπάς και δονούνται! Ζίλια, μασιές, αλλά και σφυρήλατα κουδούνια.


Και τα χυτά, οι κύπροι.


Να τα πούμε; "Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά, ψηλή μου δεντρολιβανιά κι αρχή καλός μας χρόνος!" Κάλαντα χωρίς τρίγωνα γίνονται; Αμ δεν γίνονται.


Και τα λεγόμενα "μουσικά ποτήρια". Κρασοπότηρα που παίζουμε στα δάχτυλα.


Ή τρίβουμε πάνω στις κεχριμπαρένιες χάντρες.


Και χέρια που χτυπούνε τα κουτάλια. Κάθε παραγόμενος ήχος είναι μία αφορμή για μουσική έκφραση και για καλλιτεχνία. Αλλά και για κέφι ή ντέρτι. Και για χορό.


Βεβαίως υπάρχουν και ήχοι πιο εσωτερικοί. Σαν αυτοί που παράγουνε τα σήμαντρα. Κι αντηχούν απάνου στα Μοναστήρια. Στις ράχες και τις χαράδρες, στον Άθω και στο Μέγα Σπήλαιο. Στα Μετέωρα.


Σου είπα ότι είναι μικρό το μουσείο και δες πόση ώρα περάσαμε εδώ. Ακούγοντας τη χώρα να δονείται, να πάλεται και να βγάζει ήχους. Να περιγράφει μουσικά τα συναισθήματά της. Να ξετυλίγει μία από τις πιο πλούσιες, αλλά όχι τόσο συνειδητοποιημένες πτυχές του πολιτισμού της: τη μεγάλη λαϊκή μουσική της παράδοση. Ένα σπουδαίο μουσείο λοιπόν. Που μακάρι να ανακαλύψουν και να αγαπήσουν περισσότεροι.


Θα μου επιτρέψεις να κλείσω ετούτη την ανάρτηση συναισθηματικά. Και ν'αφιερώσω το τελευταίο αυτό κομμάτι στην δικιά μου πατρίδα, τη Θράκη. Και στη μαμά μου. Που αν μπορούσε ν'ακούσει εκεί που βρίσκεται, είμαι βέβαιος ότι θα το χόρευε. Για σένα μαμά. Πάμε, Χρόνη!

Πηγή
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #4  
Παλιά 15-11-13, 09:51
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Αν πάτε στην πηγή που αναφέρω, θα δείτε και εξαιρετικά βίντεο, από την μεγάλη, μουσική μας παράδοση.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 01:25.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.