Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
Κεντρική σελίδα |
Λίστα Μελών | Games | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
|
#1
|
#2
|
|
||||
Οδυνηρή η εμπειρία αλλα φυσικά καλύτερο ένα οδυνηρό τέλος απο μια ατέλειωτη οδύνη.
__________________
Omnes ad Forum ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ!!!! |
#3
|
|
||||
Ως παιδί χωρισμένων γονιών [οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 11, τώρα είμαι 24], έχω να πω πως το διαζύγιο με επηρέασε αρκετά και μακροχρόνια, αν και εκείνον τον καιρό, στην έκτη δημοτικού, διατεινόμουν [και ένοιωθα] πως δεν με έχει επηρεάσει καθόλου. Το ένοιωθα αυτό επειδή οι τομείς της προσωπικότητάς μου [και συνεπώς της ζωής μου] που έμελλε να αλλάξει, ήταν ακόμα μερικά χρόνια μακρυά.
Αμέσως μετά το διαζύγιο άνηκα μάλλον στην κατηγορία του υπερώριμου παιδιού, μιας και είχα τέτοιες τάσεις από μικρή [μάλλον κι εδώ λόγω του ότι ήμουν μοναχοπαίδι, και μοναχοπαίδι μορφωμένων γονιών], και φυσικά επειδή η μητέρα μου έδειχνε σημάδια κατάρρευσης, παρ' όλο που το διαζύγιο ήταν συναινετικό. Στην αρχή της εφηβείας άρχισαν να φαίνονται κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να οφείλονται στο διαζύγιο, αλλά ήταν μια δύσκολη εφηβεία έτσι κι αλλοιώς. Οι πραγματικές συνέπειες άρχισαν να φαίνονται όταν άρχισα τη δική μου προσωπική/ερωτική ζωή. Εδώ και κάποια χρόνια βλέπω ξεκάθαρα [με πολύχρωμα βελάκια που αναβοσβήνουν μανιακά] πού και πώς με επηρέασε η όλη κατάσταση. Είμαι κάτι σαν θέμα εγχειριδίου ψυχολογίας με τίτλο "Basic Cases: Psychology for Dummies". Παρ' όλα αυτά, θεωρώ τα όσα κουβαλάω κομμάτι μου, μιας και είναι. Όπως κάθε άνθρωπος, δεν θα ήθελα να ήμουν κάποιος άλλος, αγαπώ την προσωπική μου ιστορία με τα σκοτεινά και τα φωτεινά της σημεία. Πιθανόν να εισέπραττα λιγότερο πόνο, να είχα λιγότερες ιδιαιτερότητες και να είχα πιο ισορροπημένο ["ισορροπημένο";] συναισθηματικό κόσμο αν δεν είχαν χωρίσει οι γονείς μου, αλλά χωρις αυτά θα ήμουν σαφώς λιγότερο δημιουργική, λιγότερο συνειδητή, λιγότερο... εγώ, τέλος πάντων. Δεν θα ήθελα να μην είχαν χωρίσει οι γονείς μου και να είναι ακόμα μαζί σε μια νεκρή σχέση, αυτό δεν θα το ήθελα για κανέναν. Θα ήθελα ο κόσμος να προσέχει αρκετά περισσότερο τι κάνει στα συναισθηματικά του, όμως. Δεν είναι μόνο οι χωρισμοί με παιδιά. Τα λάθη στο συναισθηματικό τομέα κοστίζουν πάρα πολύ και στους ίδιους τους ανθρώπους, τους περισσότερους που όντως απέτυχαν τους κυνηγά η ματαιότητα μέχρι το τέλος της ζωής τους. Λίγη ενδοσκόπηση παραπάνω δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Κατά βάθος όλοι ξέρουμε για τις γκρίζες ζώνες μέσα μας όσον αφορά στο σύντροφό μας. Ξέρουμε αν υπάρχουν, τι είναι, γιατί είναι. Ξέρουμε για όλων των ειδών τις ζώνες, για όλων των ειδών τα χρώματα. Απλά κάποιοι άνθρωποι εθελοτυφλούν ή πείθουν τον εαυτό τους πως έχουν αχρωματοψία μπας και βρουν την ευτυχία τους γιατί η μοναξιά είναι επίπονη. Αυτό δεν δουλεύει. Οι ψεύτικες [και μπορούν να είναι ψεύτικές για πάαααρα πολλούς λόγους, ακόμα και για ηλίθιους λόγους που ξεπερνιούνται δύσκολα] σχέσεις είναι χειρότερες από τη μοναξιά. Μακάρι να μπορούσα να πείσω όλον τον κόσμο ότι δεν δουλεύει...
__________________
[Sola fide.] Her hair spread out in fiery points glowed into words, then would be savagely still. – T. S. Eliot, The Waste Land. Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Endelva : 27-11-07 στις 15:04 |
#4
|
|
||||
Η κατάθεση της ψυχής σου, θα πρέπει να γίνει εγχειρίδιο προς υποψηφίους γονείς.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#5
|
|
||||
Ακου να σου πω κ.Συσοπα, οταν κλεβεις μια τοσο πολύτιμη ρήση να αναφερεις και την πηγη της σοφίας....χαχα. Ευχαριστω.
Διοτι θα σου κανω ασφαλιστικα μέτρα. Και εσύ, θα μου ....πάρεις μέτρα. Χαχα
__________________
Omnes ad Forum ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ!!!! |
#6
|
|
|||
Κι εγώ χωρισμένος΄είμαι...
Και ξέρω πόσα προβλήματα δημιούργησα στα αγόρια μου με την απόφαση αυτή... Το προτίμησα όμως αυτός παρά να βλέπουν τα αγόρια μου μια οικογένεια "γαμι**μαστε" όπως δυστυχώς έχουν καταντήσει πάρα πολλές, με τον σύζυγο να κυνηγάει πιτσιρίκες και την σύζυγο τεκνά.... Το ξέρω πως θα με κρίνουν, ενδεχομένως και να με κατακρίνουν, μεγαλώνοντας... Αλλά μια άρρωστη κατάσταση πρέπει να τελειώνει.... Οπως λέει και μια καλή μου φίλη όταν την ρωτάω τί κάνουν τα κορίτσια της.... "όταν είμαι εγώ καλά είναι και τα κορίτσια μου καλά".....
__________________
"Επέλεξα την μοναξιά, μήπως και μπορέσω να βρω την άκρη..." http://kataramenonikos.wordpress.com |
#7
|
|
||||
Δυστυχώς το τζάμι δεν ξανακολλάει, το ράγισμα θα μεγαλώνει μέρα με την μέρα. Είναι σοκ ο χωρισμός και για τους δύο και πάνω απ' όλα για τα παιδιά, είναι όμως και λύση και διέξοδος, ειδικά πάλι για τα παιδιά, που αν έχουν δεδομένη την αγάπη των γονιών τους, αναγκαστικά θα προσαρμοστούν. Η διατήρηση μιας θολής συμβιβασμένης κατάστασης, οδηγεί σε χειρότερα αποτελέσματα. Είπα σε προηγούμενο μήνυμα μου στο θέμα αυτό :
Το στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, δεν είναι άλλοθι για να γεφυρωθεί το χάσμα.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#8
|
|
||||
Δυστυχώς το λέμε όταν είναι πλέον αργά και όταν ήδη έχουμε πετάξει όλες τις ευκαιρίες στα σκουπίδια. Δεν έχουμε μάθει ν' ακούμε, να αφουγκραζόμαστε, να προσέχουμε όταν χτυπούν τα καμπανάκια. Και μετά υποκρινόμαστε ότι μας ήρθε ουρανοκατέβατο. Δεν φαντάζομαι πως είναι κανείς εκ προοιμίου υπέρ του διαζυγίου. Δεν παντρεύεται κανείς για να χωρίσει και να σέρνει μαζί του πληγωμένα παιδιά. Είμαι κι εγώ παιδί χωρισμένων γονιών, και μάλιστα του χειρίστου είδους διαζυγίου. 4 ετών, η αδελφή μου 9, και ο μπαμπάς αποφάσισε να μας χωρίσει για να εκδικηθεί τη μαμά. Ξαναβρεθήκαμε μετά από 5 χρόνια... Ο μπαμπάς βασιλόφρων, σε μια δύσκολη εποχή, μέχρι που έσυρε τη μαμά στο στρατοδικείο με την κατηγορία κατοχής όπλου, για να την πείσει να γυρίσει κοντά του. Δεν έπαιξε! Μετά από 13 χρόνια ταλαιπωρίας - οι νόμοι τότε ήταν διαφορετικοί - βγήκε το διαζύγιο. Εγώ δεν τον γνώρισα παρά μόνο όταν μπήκα Πανεπιστήμιο, κι αυτό γιατί αναζήτησα να τον γνωρίσω. Απογοητεύτηκα... Μια ζωή κουβαλούσα την απορία "πώς είναι να έχεις πατέρα". Κι ο ζωντανός ο χωρισμός, είναι χειρότερος κι από θάνατο! Αποτέλεσμα... Μόνο όταν πέθανε έμαθα πως ζούσαμε στην ίδια περιοχή και στην κηδεία του δεν πήγα. Λάθη στη ζωή μας μπορεί να προκύψουν. Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει αυτό. Το θέμα είναι να τα αποδεχόμαστε με αξιοπρέπεια και να δίνουμε στο σύντροφό μας το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής. Δεν μπορείς να κρατήσεις με το ζόρι έναν άνθρωπο. Και φυσικά δεν μπορεί και δεν δικαιούται κανείς μας να συντηρεί μία κατάσταση που πληγώνει, και ιδιαίτερα όταν υπάρχουν παιδιά. Τα παιδιά χρειάζονται ηρεμία και σταθερότητα - έστω και με ένα γονιό - παρά καβγάδες και ανασφάλεια με δύο.
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#9
|
|
|||
__________________
Growing old is mandatory Growing up is optional |
#10
|
|
||||
το πόσο νορμάλ ειναι βέβαια τετοιες καταστάσεις χωρισμου ή "χωρισμού" αν προτιμάς ειναι άλλο θέμα.. Ποιες είναι οι πιο συνηθισμένες αιτίες διαζυγίου; Συμμετοχή της γυναίκας στον εργασιακό χώρο Οικονομική της ανεξαρτησία 'Aνοδος εκπαιδευτικού και μορφωτικού επιπέδου της γυναίκας Η αλλαγή της νομοθεσίας στο διαζύγιο, χωρίς υπαιτιότητα Οι αλλαγές στη ζωή και των δύο φύλων και στο ζευγάρι Οι αλλαγές στην αντίληψη για συζυγική και συντροφική ζωή Η μεταβολή στις αξίες και πρότυπα στις νέες γενιές, για τον θεσμό της οικογένειας Υψηλές οικονομικές απαιτήσεις το τρόπου ζωής μας Η μη ανοχή του ενός προς τον άλλο Οικονομικές δυσκολίες που φέρνουν το ζευγάρι σε συγκρούσεις και ενα Link ακομα...
__________________
Με όποιο Sysopa καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Fireseaker : 28-11-07 στις 18:16 |
#11
|
|
||||
Το τριτο ατομο βρισκει θεση μονο αν υπαρχει θεση για αυτον/-ην.Εκτος αν μιλαμε για πολυσυλλεκτικους ανθρωπους-χαρακτηριστικο που φαινεται απο την αρχη ... Ποιος οριζει το νορμαλ;καθε διαζυγιο ειναι μοναδικη περιπτωση,προσωπικα εχω συμπασχει και με αντρες και με γυναικες παθουσες..
__________________
...When there's nothing left to burn, you have to set yourself on fire.... |
#12
|
|
|||
Απλά είναι δύσκολη η παραδοχή... Και το χειρότερο είναι πως τις περισσότερες φορές ο εγωισμός μας είναι αυτός που δεν μας αφήνει να δούμε το ότι τέλειωσε.... Κι επειδή μιλάω και από προσωπική πείρα, δυστυχώς τις πιο πολλές φορές δεν μας πειράζει το ότι ο άλλος μας ζητάει να χωρίσουμε, περισσότερο είναι το γεγονός ότι μας πρόλαβε πριν το ζητήσουμε εμείς.... Δυστυχώς όμως για μια ακόμα φορά ξεφύγαμε.... Τα παιδιά είναι το ζητούμενο.... Αν και θα θέσω ένα προβληματισμό ακόμα.... Οσο είμαστε παντρεμένοι τα σκεφτόμαστε τα παιδιά, ή απλά εκ των υστέρων τα χρησιμοποιούμε απλά και μόνο ως μέσο πίεσης....
__________________
"Επέλεξα την μοναξιά, μήπως και μπορέσω να βρω την άκρη..." http://kataramenonikos.wordpress.com |
#13
|
|
||||
Πάλι διαζύγιο. Το να θέλει ο ένας να παραμείνουν μαζί δεν αρκεί. Απλά δε γίνεται να κρατήσεις τον άλλο με το ζόρι. Αν το μαζί του θέλουν και οι δύο, έχει καλώς. Αν το μαζί το θέλει μόνο ο ένας, αναγκαστικά παραμένει "μαζί" με τον εαυτό του.
__________________
Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη teo64x : 28-11-07 στις 21:45 |
#14
|
|
|||
Με τα παιδιά τι γίνεται;
Το σημαντικότερο σε ένα διαζύγιο είναι όταν υπάρχουν παιδιά. Πώς μπορείς να είσαι γονιός και μετά από ένα διαζύγιο; Ερώτημα απλό; Προκαλεί συνήθως ποταμό, αισθημάτων και σκέψεων. Η ελληνική κοινωνία είναι διψασμένη για λύσεις σ’ αυτό το ερώτημα. Όταν οι άνθρωποι συζητούν βασισμένοι στην εμπειρία τους και στον κοινό νου προκύπτει καλό. Στην περίπτωση του χωρισμένου γονιού έχει μορφή: Απαλλαγή από το βαρύ πέπλο του ναρκισσισμού που εδώ και τρεις δεκαετίες πλάκωνε ευαισθησίες κι αγωνίες, τραύματα και στοχασμούς, εμποδίζοντας τους ίδιους τους γονιούς να σταθούν, δίχως να φοβούνται, στην πραγματική τους θέση και να προσφέρουν στα παιδιά τους ότι εκείνα περιμένουν από τον επαρκή γονιό: Αγάπη και κανόνες. Μπορεί λοιπόν να θεωρείται πλέον βέβαιο ότι ένας ορίζοντας έχει φανεί, πιο ανθρώπινος και πιο πρακτικός, για την πρωταρχική ανθρώπινη σχέση. Έτσι ώστε να ξαναβρούμε το παρόν – την πραγματικότητα – και να μη χαθεί το μέλλον – τα παιδιά μας.
Δείτε περισσότερα στο www.gonis.gr |
#15
|
|
|||
ΑΝ...
Ανατροφή των παιδιών (κατά τον R. Russel και την Unicef)
Τα παιδιά μαθαίνουν από τον τρόπο που ζουν: Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική: Μαθαίνει να κατακρίνει. Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα: Μαθαίνει να καυγαδίζει. Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία: Μαθαίνει να είναι ντροπαλό. Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή: Μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο. Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση: Μαθαίνει να είναι υπομονετικό. Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ενθάρρυνση: Μαθαίνει να έχει εμπιστοσύνη. Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο: Μαθαίνει να εκτιμά. Αν ένα παιδί ζει μέσα σε ασφάλεια: Μαθαίνει να πιστεύει. Αν ένα παιδί ζει μέσα σε επιδοκιμασία: Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση. Αν ένα παιδί ζει μέσα σε παραδοχή και φιλία: Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο. Και οι Δυο Γονείς είναι εξίσου υπεύθυνοι για το περιβάλλον του παιδιού.Oταν λοιπόν αυτό ανατρέφεται σε περιβάλλον έλλειψης αγάπης, καλύτερα να χωρίζουν από σύζυγοι αλλά όχι από γονείς... Πώς ; δες www.gonis.gr |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | |
|
|