Η Ελλάδα μετασχηματίζεται βίαια

[Xenios]

Εδώ και τρία χρόνια η ελληνική οικονομία και η χώρα ολόκληρη κινούνται σε τροχιά αναγκαστικής μεταβολής.

Υπό την πίεση δανειστών και εταίρων και πάντα υπό την απειλή της απόλυτης οικονομικής καταστροφής η πολιτική ηγεσία της χώρας αποδέχθηκε δομικές αλλαγές, αναλαμβάνοντας και το κόστος.

Όσο περνά ο καιρός και επικρατεί το πνεύμα των αλλαγών, νέες συνθήκες διαμορφώνονται στη χώρα.

Η Ελλάδα είναι αυτή την ώρα στη φάση της μεγάλης μετάβασης.

Η κρατικοδίαιτη, προστατευμένη σε μεγάλο βαθμό, οικονομία βαθμιαία μεταλλάσσεται σε ανοιχτή φιλελεύθερη.

Και μοιάζει η μετάλλαξη σχεδόν νομοτελειακή, παρά τις πολλές αντιδράσεις και τις επακόλουθες καθυστερήσεις.

Ήδη στην τριετία κανόνες και αρχές που κυριαρχούσαν επί δεκαετίες ανατράπηκαν, καθεστώτα πολιτικά κλονίσθηκαν και σχέσεις οικονομικές δοκιμάσθηκαν και δοκιμάζονται στην πράξη, συμφέροντα αμφισβητήθηκαν και αμφισβητούνται και μαζί νέες πεποιθήσεις και νέες συνειδητοποιήσεις διαμορφώθηκαν και συνεχίζουν να διαμορφώνονται.

Καλώς η κακώς, ανεξαρτήτως πως, η Ελλάδα μετασχηματίζεται και ενσωματώνεται, με βίαιο τρόπο είναι αλήθεια, στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Και κατά τα φαινόμενα τίποτε δεν μοιάζει ικανό να σταματήσει αυτή τη μεγάλη και βαθιά αλλαγή.

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι αν είχαμε άλλη επιλογή από την επερχόμενη απόλυτη ενσωμάτωση σε αυτό το αλληλοεξαρτώμενο και απόλυτα κινητικό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Και το δεύτερο αν έχουμε καμία τύχη εντός του.

Στο πρώτο ερώτημα η απάντηση είναι σχετικώς εύκολη. Εκεί που είχαμε φθάσει μάλλον δεν είχαμε άλλες επιλογές, ότι κι αν λένε όσοι τα αντίθετα δημοσίως υποστηρίζουν.

Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι επίσης μια: Εξαρτάται από τη βούληση της πολιτικής ηγεσίας και από την προσπάθεια του ελληνικού λαού.

Πηγή : ΤΟ ΒΗΜΑ

Σχόλιο : Θα έπρεπε να βρεθούμε με το μαχαίρι στο λαιμό, για να προσαρμόσουμε, την κοινωνία, σε συνθήκες επιβίωσης χωρίς δανεικά;

Φοβάμαι ότι καμιά άλλη Ελληνική Κυβέρνηση, δεν πήρε ποτέ το ρίσκο, να αγνοήσει το ρημάδι πολιτικός κόστος και να κάνει όχι αυτά τα ακραία που μας επιβάλουν σήμερα, αλλά την σταδιακή προσαρμογή, της βασικής οικονομικής θεωρίας, δίνουμε όσα βγάζουμε.

Να πάρω δανεικά, για να κάνω ένα έργο μακράς πνοής που μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, θα μου επιφέρει τόσα κέρδη, που και συνεπής να είμαι στις υποχρεώσεις μου προς τρίτους, αλλά να αφήσω και κάποιο κέρδος στο ταμείο μου, που θα το δώσω για τις λεγόμενες κοινωνικές προσφορές.

Να πάρω δανεικά, για να δώσω αυξήσεις ή να πληρώνω μισθούς υπεράριθμων, αυτό δεν το γράφει καμιά οικονομική μελέτη, κανενός οικονομολόγου. Είναι παρανοϊκό; Δεν είναι;

Το δόγμα «Τσοβόλα δώστα όλα», όταν ήδη έχεις πολλαπλασιάσει το δημόσιο χρέος, όχι σε υποδομές, αλλά σε παροχές, είναι εγκληματικό και θα έπρεπε να επιφέρει, την ανώτατη ποινή.