Προσεγγίσεις στην Αγία Γραφή

[Archmage]

Υποτίθεται ότι η Α.Γ. γράφτηκε από απλούς ανθρώπους και απευθύνεται επίσης σε απλούς ανθρώπους. Σε πολλά εδάφια της Α.Γ. υπάρχουν συγκεκριμένες περιγραφές, τόσο πολύ συγκεκριμένες μάλιστα που δε χωρά καμία αμφιβολία στον απλό άνθρωπο που τις διαβάζει για το τι πράγμα μιλάει το κείμενο. Για παράδειγμα, όταν αναφέρονται ο Αδάμ και η Εύα, είναι προφανές ότι μιλά για δύο φυσικά/βιολογικά ανθρώπινα όντα και έτσι έχει ερμηνευτεί στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του χριστιανισμού.

Ομοίως, όταν αναφέρει συγκεκριμένα ονόματα ως γενεαλογία του Ιησού, είναι προφανές ότι μιλά για συγκεκριμένους ανθρώπους που έζησαν και οι οποίοι είχαν την κοινώς εννούμενη βιολογική σχέση παππούς-πατέρας-γιός κλπ.

Με την πάροδο των αιώνων οι αγράμματοι χωρικοί (που ως μόνη πηγή πληροφόρησης είχαν τον ιερέα του οικισμού και σε καμία περίπτωση δεν είχαν πρόσβαση στο ίδιο το κείμενο) μετατράπηκαν σε πολίτες κρατών. Με την έλευση της τυπογραφίας και το μετέπειτα Διαφωτισμό ο απλός κόσμος μπόρεσε να διαβάσει και να κρίνει ο ίδιος το κείμενο. Με την έλευση της ηλεκτρονικής εποχής μας δόθηκε η δυνατότητα να αναλύσουμε το κείμενο με τρόπους που ήταν αδιανόητοι σε οποιαδήποτε άλλη εποχή. Ακόμα και ένας τελείως αρχάριος μπορεί να ψάξει για λέξεις, να αντιπαραβάλλει εδάφια, να μετρήσει αναφορές (references) κλπ.

Το αποτέλεσμα είναι να διακρίνουμε πλέον καθαρά τα προβλήματα του συγκεκριμένου κειμένου: ανακολουθίες, ασυμβατότητες και περιγραφές που απέχουν από την πατροπαράδοτη εικόνα που λάβαμε για το χριστιανισμό.

Ίσως πει κάποιος ότι δεν είναι πολλά ή τόσο σημαντικά. Όμως σε ένα κείμενο που παρουσιάζεται ως "θεόπνευστο" δεν επιτρέπονται λάθη, έτσι δεν είναι;

Η κατάσταση δε βελτιώνεται καθόλου από το γεγονός ότι ακόμα και όσοι πρεσβεύουν τη θεόπνευστη αλήθεια του κειμένου τείνουν να την εμφανίζουν επιλεκτικά. Πχ γιατί δεν αναφέρεται ποτέ ο Σηθ, από τον οποίο όλοι προερχόμαστε; Ή ότι πχ ο Λωτ προσέφερε τις παρθένες κόρες του στον όχλο για να τις .. μπιπ, τις ίδιες με τις οποίες κοιμήθηκε αιμομικτικά αργότερα;

Υπάρχει λοιπόν και το απλούστερο συμπέρασμα ότι πρόκειται για κείμενο γραμμένο από ανθρώπους που προσπαθούν να προσεγγίσουν με τα μέσα της εποχής τους το προαιώνιο αντικείμενο της μυστικιστικής αναζήτησης, όπως τόσοι έκαναν πριν από αυτούς και τόσοι μετά, βάζοντας όλοι με τον τρόπο τους ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα.

Νομίζω ότι είναι αξιοθαύμαστη η προσπάθεια ερμηνείας που κάνεις για να συμβιβάσεις τα προβλήματα και φυσικά καθόλου δεν αποκλείεται να κρίνεις ορθά. Όπως όμως ήδη έγραψα δεν υπάρχει κάτι επαρκώς στέρεο σε όλα αυτά για να μπορεί να συμφωνήσει ή διαφωνήσει κανείς.

[mystakid]

Νομίζω πως είναι λογική απαίτηση κάθε νοήμονος ανθρώπου να θέλει να διεισδύει πίσω από τα φαινόμενα, στην ενυπάρχουσα αλήθεια. Να μην μένει μόνο στην επιφάνεια, αλλά να καταλαβαίνει το βαθύτερο, στην πίσω από τα σχήματα και λόγια, ουσία, όχι πάντα φανερή ή ευκόλως εννοούμενη.

Από μικρός ο άνθρωπος (υποτίθεται) εκπαιδεύεται, να μην μένει π.χ. στην γλυκύτητα ή πικρότητα που αφήνει στη γεύση ένα φαγώσιμο, αλλά να διακρίνει το ποιόν και το αποτέλεσμα της αφομοίωσης. Το ίδιο φυσικά ισχύει και στα υπόλοιπα αισθητήρια. Είναι άτοπος ο ισχυρισμός ότι κάθετι ωραίο στην όψη, στην ακρόαση, στην όσφρηση, στην αφή είναι ωφέλιμο ή το αντίθετο. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να βασίζεται ΜΟΝΟ στα εξωτερικά αισθητήρια, δλδ αν είναι θελκτικό ή αποφευκτέο, ώστε να βγάζει συμπέρασμα ότι είναι ''καλό'' ή ''κακό''.

Βέβαια στην εποχή μας (αλλά ίσως συνέβαινε πάντα) την εξουσιοδότηση διάκρισης, την έχουν αναλάβει σχεδόν καθ' ολοκληρία τα εξωτερικά, ενώ τον κύριο λόγο σε θέματα ζωής, φυσικά και θάπρεπε να έχουν τα εσωτερικά. Φυσικά αυτή η έξωθεν και επιδερμική κυριαρχία, δημιουργεί πλήθος προβλημάτων.

Η πείρα δείχνει πως πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν πόσες φορές πίσω από γλυκά και ‘’ωραία’’ σε ένα ή περισσότερα εξωτερικά αισθητήρια, δεν κρύβονται δηλητήρια (όχι βέβαια πάντα) ή πίσω από πικρά δεν κρύβονται εξυγιαντικά φάρμακα (και πάλι όχι πάντα για να το έχουμε σημείο αναφοράς), τόσες φορές, ώστε ο άνθρωπος να μπερδεύεται και να ζητά επίμονα την διάκριση. Την διαπερατότητα της ύλης από το νου.

Έ! ο πόθος κίνησης και η κίνηση του νου προς την Αλήθεια ταυτίζεται – ισοδυναμεί με την κίνηση του νου προς τον Υπέρτατο Νου, ανεξάρτητα του προσδιδόμενου όρου. Αρκεί να θέλει να Την βρει, αρκεί να κινείται προς Αυτήν.

Μεταξύ Θεού και ανθρώπου, αναπτύσσεται ένας δρόμος. Στο νοητικό σκέλος, επειδή ο Θεός είναι υπέρτατος Νους, ο άνθρωπος Τον προσεγγίζει με το νου του. Επειδή είναι καρδιά και Αγάπη, Τον βιώνει με την καρδιά του… κι επειδή είναι και Λόγος και Πνεύμα, με λόγοι και πνεύμα γίνεται πάλι η προσέγγιση και οικείωση.

Όσον αφορά το νου, τη γνώση, από το πρώτο κιόλας κείμενο στο παρόν thread, ανέφερα (στην προτελευταία παράγραφο) για τον ΣΗΘ, θεωρώντας Δημήτρη, πως δεν ήταν καθόλου συμπτωματικό που διαπίστωσες την μη αναφορά του

Κι άλλες φορές ανέφερα για τις τρεις κινήσεις του νου στην προσευχή. Την κυκλική, την ευθεία και το άθροισμα των παραπάνω, σπειροειδή (ανοδική ή καθοδική εξαρτώμενη η σχέση του προσώπου με τον Σταυρό.

…αυτές οι τρεις κινήσεις …ερμηνεύουν την έννοια του ΣΗΘ, ως πνεύμα σοφίας, διαμπερές από το κατέναντι (Σ=18) και δια του απέναντι (Η=8) Ηλιακού Ενσαρκωθέντος και Σταυρωθέντος Λόγου Ιησού (888) Χριστού, της ολότητος της Σοφίας, εντός του Τριαδικού Θεού (Θ=9). (σχηματικά φαίνεται αυτό το αγιογραφικό απέναντι και κατέναντι…. στο: φυσική – μεταφυσική και ‘’φωτισμός’’)…

Ο κάθε νοήμων και φιλαλήθης άνθρωπος που θέλει να διεισδύσει και να περάσει από την πυκνότητα και παχυλότητα της ύλης για να διακρίνει την αλήθεια που είναι κρυμμένη πίσω από την επιφάνεια, διαθέτει νου οξυδερκή, λεπτό και ο άνθρωπος αυτός, δεν είναι μόνο ωφέλιμος κοινωνικά, αλλά πολύ περισσότερο, ευάρεστος στο Θεό.

Αυτή όμως η εύστοχη γνώση διακρίσεως, δεν είναι η πρώτη. Εκ πρώτης όψεως συνήθως γνωρίζεται η επιφάνεια. ΑΛΛΑ!!! ισχύει η λαϊκή ρήση… κοντά στο νου και η γνώση. Κοντά στο Νου και η Γνώσι.

Με αυτές τις εισαγωγικές διευκρινίσεις, νομίζω πως λαμβάνουν ‘’άλλη διάσταση’’ ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΦΥΣΙΚΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ, άρα υπαρκτή – βιώσιμη και όχι απλά ιδεατή ή εξωπραγματική, τα αναφερόμενα στην Αγία Γραφή, ευελπιστώντας να προκαλέσει ψυχωφελείς συνειρμούς, πέραν των πρώτων αντιδράσεων (απόρριψης ή υποτίμησής της).

Ο Αδάμ, ''έγνω'' την Εύα, και εγέννησε τον Κάιν. Πάλι ''έγνω'' την γυναίκα αυτού (εγνώρισε τη ζωή) (Γεν.δ’25) και συλλαβούσα έτεκε υιόν ονομαζόμενον ΣΗΘ. Εξανέστησε Ο Θεός σπέρμα έτερον αντί Άβελ που απέκτεινεν ο Κάιν, του οποίου (ΣΗΘ) απόγονος είναι ο ΕΝΩΧ, ...ο οποίος (με την σειρά του) ουκ ευρίσκετο καθώς μετετέθηκε από το Θεό, ευαρεστήσας Αυτόν!

Για τη συνέχεια του λόγου, επί του θέματος, μούρθε ένα σχετικό ανέκδοτο

Ο γύφτος δεν αγαπάει τόσο πολύ τα παιδιά, αλλά του αρέσει περισσότερο η διαδικασία

Ένας άνθρωπος όμως, που τον ενδιαφέρει η εμβάθυνση στα της Αγίας Γραφής, δεν μένει στις διαδικασίες (όχι ότι αυτές δεν έχουν καμμία σημασία) αλλά προχωρά στα τέκνα.

Κατά τον άγιο Θεόδωρο Συκεώτη, η Λεία και η Ραχήλ σύζυγοι του Ιακώβ, αναλογούν – συστοιχούνται με την πράξη και την θεωρία. Ο Ιακώβ, παρότι αγαπούσε πιο πολύ την Ραχήλ, δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει με αυτήν, αν δεν απέδιδε όλα τα τέκνα που αναλογούσαν στην Λεία (πράξη). Δεν είναι φυσικό, να προηγούνται οι πρακτικές αρετές (φιλοξενίας, ελεημοσύνης, εγκρατείας,…) από τα θεωρητικά χαρίσματα; Έτσι και προτυπώθηκε στην σκιά. Η Ραχήλ, γεννά τον Ιωσήφ (11ο παιδί) που πουλιέται στην Αίγυπτο από τα αδέλφια του σε προαπεικόνιση της προδοσίας και των αργυρίων. Εκεί (στην Αίγυπτο) αναπτύσσει τα θεωρητικά χαρίσματα, μη δουλεύσας ταις ηδοναίς της Αιγυπτίας. Κι ότι είναι παιδί με χαρίσματα, φαίνεται από την εξήγηση του ονείρου περί 7 παχιών και 7 ισχνών αγελάδων και την ορθολογιστική διαχείρηση του πλούτου. Την οικονομία και πρόνοια.

Η Ραχήλ τέλος, γεννά τον Βενιαμίν (12ο παιδί) και πεθαίνει πάνω στην γέννα. Θάπτεται όχι συμπτωματικά, στην Βηθλεέμ, εκεί όπου γεννάται η θεία θεωρία Χριστός. Βηθλεέμ = Οίκος του Άρτου. Είναι η Βηθλεέμ, η προτεινόμενη από σοφούς θεία θεωρία, καθώς συμπίπτει η ευθεία που δείχνει ο διάδρομος κατάβασης της πυραμίδας, όταν αυτός προβληθεί στο έδαφος…

Θέση νοερής μετάβασής μας, που προτείνεται και από τα ‘’σημεία’’ (Π. Διαθήκη) αλλά και από την ‘’σοφία’’.

Ίσως κάποιοι μένανε στην διαδικασία. Στις 2 κυρίες και στις 2 δούλες, του Ιακώβ. Νομίζω πως είναι προς συμφέρον μας ο νους να διαπεράσει την ύλη και να μην μείνει εκεί. Το ίδιο προτείνεται και στη σχέση με το Λωτ, μη εμμένοντας στην αμαρτία, αλλά στην σωτήρια δια Σταυρού μετάνοια όπως αναφέρεται στο ιστορικό του Τιμίου Ξύλου… (30 χρόνια πότιζε το τρίκλωνο δέντρο από τα νερά του Ιορδάνη, έως ότου φυλλοβόλισε…).

Την αίσθηση και οικείωση με την ενέργεια και Αλήθεια… που βρίσκεται πίσω από τα φαινόμενα. Την ευστοχία, μετά την αστοχία.

Αμήν Ο καλός Θεός να μας χαρίζει την ύψιστη αρετή της διακρίσεως. ΣΗΘ…(με νόημα)… αλλά και την δική μας τεκνογονία πρακτικών και θεωρητικών χαρισμάτων – αρετών, τη ενεργεία και δυνάμει του Αγίου Πνεύματος. (Αβραάμ – Ισαάκ – Ιακώβ, στον τύπο και σε παλαιοδιαθηκική σκιά του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, της Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Αγίας Τριάδος)… όπως ορθόδοξα Αυτή προσεγγίζεται και διδάσκεται όχι προς γνώση ή απλή ενημέρωση, αλλά προς βίωμα και μετοχή.

[SOTIRIOS]

Η Ορθοδοξία δεν έχει το μονοπώλιο της αλήθειας, υπάρχουν και άλλες θρησκείες που ισχυρίζονται ότι έχουν την αλήθεια και την ηθική.
Για να υπερασπίσουν την Αγία Τριάδα χρησιμοποιούν μεγάλη ρητορική τέχνη, και όμως η Αγία Γραφή ομιλεί απλά και με σαφήνεια.

Ο Λουκάς στης Πράξεις δ'25,27,30 μας λέγει ότι δούλος του Θεού ήταν ο Δαυίδ, αλλά δούλος του Θεού ήταν και ο Ιησούς, «Δαυίδ του παιδός σου, τον άγιον παίδα σου Ιησούν, του αγίου παιδός σου Ιησού» η λέξη παις σημαίνει δούλος σε αυτή την περίπτωση, άλλωστε έτσι τη μεταφράζει ο Κολιτσάρας στο εδάφιο 25, στα άλλα δυο την αφήνει αμετάφραστη για να ταιριάζει με το δόγμα της Αγίας Τριάδος.

Στην αγία γραφή δεν υπάρχουν οι δυο λέξεις μαζί: Ψυχή αθάνατη, ούτε οι λέξεις Αγία Τριάδα, Εβραίοι την έγραψαν, και δεν πίστευαν ούτε πιστεύουν στην Αγία Τριάδα.
Για να διαδώσουν το χριστιανισμό δεν έλεγαν ότι ο Ιησούς ήταν θεάνθρωπος, αλλά «μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς. Α Τιμόθεον β'5».
Αργότερα έκαναν τον Ιησού Θεό, και στη θέση του μεσίτη έβαλαν τη μητέρα του, και για να το πιστέψουμε, συνεχίζουν το τροπάριο:
«Την υψηλοτέραν των ουρανών και καθαρωτέραν λαμπηδόνων ηλιακών. Συνέκδημος σελίδα 68».
Και όμως ο Ιησούς αναφαίρετε ως υψηλότερος των ουρανών γενόμενος, και όχι η μητέρα του. Εβραίοuς ζ'26.

[mystakid]

Δλδ ας πούμε ο Αβραάμ, ΔΕΝ πίστευε στην Αγία Τριάδα; γιαυτό όταν βλέπει 3 αγγέλους τους προσφωνεί Ο (ενικός) Κύριος μου; Ο Μωυσής, ΔΕΝ προτύπωνε με την ράβδο του τον Σταυρό; αλλά και με το σώμα του όταν ο Ιησούς του Ναυή πολεμούσε τους αμαληκίτες; ΟΛΕΣ οι προφητείες ΔΕΝ αναφερόντουσαν στον Υιό του Θεού;

Ο Υιός σε σχέση με τον Πατέρα, ΔΕΝ είναι παιδί; (παις)

Μέρος της Αλήθειας κι άλλες θρησκείες - προσεγγίσεις φυσικά και έχουν μέσα στην θεωρία και πράξη τους. Είναι η μερική αλήθεια και ο σπερματικός λόγος , που όσο ''κάτι'' ελλείπει, καθιστούν τις άλλες προσεγγίσεις, α-τελείς.

Υπάρχουν δύο περιπτώσεις χειρισμού της μερικής αλήθειας. Αν κάποιος ξέρει ότι αυτό που λέει δεν είναι αλήθεια τι θα πει; πως θα παρουσιάσει την αληθοφάνειά του; πως θα πουλήσει το κίβδηλο για αληθινό; φυσικά και θα ισχυριστεί ότι κατέχει την αλήθεια... κι εκεί βρίσκεται η συνειδητή ψευτιά. Αν όμως δεν το ξέρει και απλά έτσι νομίζει, πάλι θα ισχυρίζεται το ίδιο, αυτή την φορά όμως με μικρότερο ειδικό βάρος συνειδησιακής ευθύνης. Έτσι και στις δύο περιπτώσεις, η μοναδική λύση είναι να συνεχίζει να ψάχνει, μέχρι να Την βρει... με την πρόσκληση - έκκληση της Ορθοδοξίας, να είναι πάντα επίκαιρη - διαχρονική όπως ο λόγος της σε αρμονία με Τον Λόγο...

Από την άλλη, όταν λες ότι Εβραίοι έγραψαν την ''αγία γραφή'' μάλλον εννοείς την Π. Διαθήκη ε;

Παρατηρώ όμως Σωτήρη, πως ο τρόπος που μιλάς (γράφεις), παρότι χρησιμοποιείς συχνά πυκνά τον Συνέκδημο, δεν μου μοιάζει για ορθόδοξο. Δικαίωμα βέβαια να έχεις αυτοδιάθεση πίστης, αλλά με την πρόφαση ότι αυτά είναι από την σκοπιά και ότι εσύ ''ξέφυγες'' και μας βοηθάς να ξεφύγουμε, παρουσιάζεις σκοτεινά (κατά την γνώμη σου) σημεία, ακαταλαβίστικα, αντί για διευκρινιστικά. Τελικά ρωτάς ή τοποθετείσαι;

π.χ. Ο Ιησούς, ως μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, κατ' εσέ, ΔΕΝ είναι θεάνθρωπος;

[SOTIRIOS]

Η Αγία γραφή δεν αναγνωρίζει τα ίδια δικαιώματα στης γυναίκες αγαπητέ mystakid, γι' αυτό δεν λέγει τίποτα για τη ΛΙΛΙΘ που τα διεκδικούσε, και όμως η ιστορία της υπάρχει στα εβραϊκά συγγράμματα, δεν ξέρω αν ο Κάϊν φοβόταν τα παιδιά της.
Μεταφράζω όπως μπορώ από το Dictionnaire Encyclopedique du Judaϊsme: Το κείμενο στη γαλλική θα σου το στείλω στο Email σου αν μου το ζητήσεις.
[[LILITH = ΛΙΛΙΘ: Γυναικεία οντότητα που κατέχει μια κεντρική θέση στην εβραϊκή δαιμονολογία, από τη βιβλική εποχή μέχρι της ημέρες μας, περνώντας από το μεσαίωνα.
Στην αρχή αυτό το όνομα σήμαινε μια κατηγορία κακοποιών πνευμάτων, και μόνο στο μεσαίωνα το συνδέσαμε με τη μορφή ενός ειδικού δαίμονα: την πρώτη γυναίκα του Αδάμ και την κομπάρσο του Σαμμαέλ, τον άγγελο του θανάτου.
Η Λιλίθ πηγάζει την καταγωγή της από την Βαβυλωνιακή δαιμονολογία, σ' αυτήν αναφέρονται κακοποιά πνεύματα που ονομάζονται Λιλού (αρσενικά) και Λιλιτού (θηλυκά). Φημίζονταν ότι αυτά τα πνεύματα διαφθείρουν τους άνδρες και βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή των γυναικών την ώρα του τοκετού.
Στο Ταλμούδ και στη Μηδρασική φιλολογία, αυτό το είδος των δαιμόνων ονομάζονται Λιλίν ή Λιλίθ. Αυτός καθ' εαυτός, ο όρος της Λιλίθ δεν παρουσιάζετε παρά μόνο μια φορά στη Βίβλο: (Οι αγριόγατες εκεί θα συναντούν της ύαινες. Οι σάτυροι εκεί θα χαιρετίζονται, εκεί επίσης θα εγκατασταθεί η Λιλίθ, αυτή εκεί θα βρει ανάπαυση). Ησαϊας λδ'14. (1)
Στο Ταλμούδ, η Λιλίθ περιγράφετε σαν ένα φτερωτό πλάσμα με μεγάλα μαλλιά, (Ερ 100β, Νιδ 24β) που έρχεται να βασανίζει στης κατοικίες τους, αυτούς που κοιμούνται μοναχοί. (Σιαβ 151β). Το Ταλμούδ διηγείται ότι, όταν ο Αδάμ ζούσε χωρισμένος από την Εύα, γέννησε πνεύματα, δαίμονες και Λιλίθες (Ερ 18β). Μεταγενέστερες παραδόσεις αφηγούνται ακόμη ότι η Λιλίθ ήταν που έβαλε σε πειρασμό τον Αδάμ, και γέννησε γι' αυτόν πνεύματα και δαίμονες.
Μια εβραϊκή δεισιδαιμονία βεβαιώνει ότι η Λιλίθ είναι ιδιαιτέρως επιβλαβείς στα νεογέννητα. Από τον ποιο παλαιό καιρό υπήρχε η συνήθεια να κατασκευάζουν φυλαχτά για να τα προφυλάξουν. Αυτή η συνήθεια βγήκε ευθέως από τη φιλολογία του Μίδρας, που διέδωσε μια δεύτερη θρυλική αφήγηση της δημιουργίας, στην οποία η Λιλίθ ήταν η πρώτη σύζυγος του Αδάμ, αφήγηση που τη βρίσκομε σε μεγέθυνση σ' ένα κείμενο που συντάχτηκε στην εποχή των Γεονίμ, «το αλφάβητο του Μπεν Σιρα» στο οποίο ταυτίζετε με την (πρώτη Εύα).

Δημιουργήθηκε από το χώμα της γης ταυτοχρόνως με τον Αδάμ, αυτή διεκδικούσε ένα καταστατικό ισότητας και προσκρούονταν επιμόνως μ' αυτόν στης σχέσεις τους. Αυτή είχε υψωθεί στον αέρα καλώντας το ανέκφραστο όνομα, και στο παράπονο του Αδάμ ο Θεός της είχε στείλει τρείς αγγέλους Snwy, Snsnwy και Smnglf που, βρίσκοντας την στην άκρη της ερυθράς θάλασσας, την είχαν απειλήσει να θανατώσουν τα παιδιά της αν δεν διορθώνονταν.
Αυτή είχε αρνηθεί εξηγώντας ότι δεν δημιουργήθηκε παρά για να βλάπτει τα νεογέννητα. Αλλά αναγκάστηκε να κάνει τον όρκο ότι δεν θα επιβουλευτεί ποτέ τη ζωή παιδιών παρουσία αυτών των αγγέλων! γι' αυτό συνηθίζουν οι Εβραίοι να φορούν φυλαχτά στα νεογέννητα με τα ονόματα αυτών των αγγέλων.
Αυτός ο ειδικός δαίμονας συναντάτε επίσης στης αφηγήσεις των καβαλιστών του 13ου αιώνα κυρίως στο Ζοχάρ, που την περιγράφει σαν τη σύζυγο του Σαμμαέλ και τη μητέρα των δαιμόνων. Η καβαλιστική φιλολογία την κατηγορεί επίσης ότι πνίγει τα νεογέννητα. Επί πλέων αυτή παίζει υπερέχοντα ρόλο στην καταδίκη των ανδρών, που αποπλανεί όταν κοιμούνται για να συλλάβει μαζί τους, τους Νεφιλίμ (ένα ειδικό είδος δαιμόνων) που εμποδίζουν τη ψυχή, να μη βρει ποτέ την αιώνια ανάπαυση.

(1) Η μετάφραση των Εβδομήκοντα και η μετάφραση του Βάμβα, δεν αναφέρουν το όνομα της Λιλίθ σ' αυτό το εδάφιο.
Στη Βίβλο της Ιεροuσαλήμ στη γαλλική γλώσσα είναι γραμμένο: La encore se tapira lilith, elle trouvera le repos. = Εκεί θα κατοικήσει ακόμη η Λιλίθ, αυτή θα βρει ανάπαυση.
Στη μετάφραση του Andre Chouraqui: La, se delasse lilit; elle s'est trouve un reposoir! = Εκεί ξεκουράζετε η Λιλίθ, αυτή βρήκε για τον εαυτό της αναπαυτήριο!
Στη μετάφραση καλόγηρων της Maredsous, dans les Notes = στης σημειώσεις: Le spectre nocturne = Το νυχτερινό φάντασμα, La lilith, demon feminin noctourne et malfaisant, toujours agite, = Η Λιλίθ, Θηλυκός δαίμονας νυχτερινός και κακοποιός, πάντοτε ανήσυχος.]]

Διαβάστε παρακαλώ και τα μηνύματα που έγραψα στο προηγούμενο θέμα, έγραψα όπως μπορούσα ανάλογα με της γραμματικές μου γνώσεις. Δεν θέλω να στενοχωρήσω τους πιστούς, αλλά να τους ωθήσω στην αναζήτηση καλλίτερης ερμηνείας, που δεν γίνετε στα γρήγορα.

Οι παπάδες δεν μπορούν να υπερασπίσουν ούτε την ιεροσύνη τους. Ο Κολιτσάρας ερμηνεύει ως εξής το εδάφιο Εβραίοuς ζ΄24:
Ο Χριστός όμως, επειδή μένει ζων εις τον αιώνα, έχει αμετακίνητον και αμεταβίβαστον την ιερωσύνην.
Ο Τρεμπέλας επίσης: Διηνεκή και αμεταβίβαστων εις άλλους έχει την ιερωσύνην.

Αυτά είχα να γράψω προς το παρόν και εύχομαι σε όλους καλές διακοπές.

[mystakid]

Θάθελα να θέσω υπόψη κάτι ευκολονόητο, αλλά αρκετά σοβαρό για τους πάσης φύσεως ερευνητές της Αλήθειας.

Αν η Αγία Γραφή αντιμετωπίζεται χωρίς την αναλογική της και ζωντανή σχέση Λόγου και λόγου, απλά ως θρησκευτικό ή ιστορικό βιβλίο, τότε είναι λογικό επόμενο, να τοποθετείται με ουδετερότητα ανάμεσα σε άλλα. Ανάλογα τώρα με τον τρόπο διανόησης, αποκομίζει αποτελέσματα αποκεντρωτικά, αν λειτουργεί αναλυτικά σε αντίθεση με την συνθετική μεθοδολογία που του προσδίδει την άλλη διάσταση που προσφέρει η Αγία Γραφή.

Από την αρχή είχα δώσει μια εικόνα, στο πως μοιάζει η όλη πορεία μας προς την Αλήθεια, μέσω της προσωπικής (θεμιτής) αλήθειας.

Μοιάζει ο κόσμος μας, με ένα πολυόροφο οικοδόμημα, το οποίο και σκάλα έχει και ασανσέρ, αλλά και διαμερίσματα απλωμένα οριζόντια, σε κάθε επίπεδο, που απομακρύνονται ή πλησιάζουν την κλίμακα.

Ο άνθρωπος που ψάχνει, και δεν βιάζεται να ανέβει, εύκολα ξεφεύγει από τη λιτή κλίμακα (κατά κάποιο τρόπο αδιαφορώντας για τα άνω, ενδιαφερόμενος για τα περί της ουσίας) και με πρόφαση την γνώση, εξέρχεται της κλίμακας, δυσπιστεί, απιστεί, ΔΕΝ κατακτά ύψος, αλλά πλάτος γνώσεων ( ; )

Το λέει όμως ο λαός. Κοντά στο νου και η γνώση και προσωπικά το μετέφερα στα κεφαλαία, κοντά στο Νου και η Γνώση.

Αλήθεια, τι γνώση είναι αυτή που προσφέρει πχ το Ταλμούδ ή τα απόκρυφα, όταν αναφέρονται υβριστικά στον Ιησού και στην Μητέρα Του; Είναι αλήθεια ή χωρίς Λόγο αήθεια; Πλησιάζουν το Νου; απεναντίας, τον αποφεύγουν. Αποφεύγουν τον Νου, σταυρώνοντας τον Υιό; λογικό και επόμενο να ξεφεύγουν και από τη Γνώση προσφέροντας απλά μία (ακόμη) γνώμη που δρα φυγοκεντρικά από την κλίμακα, καθορίζοντας τη δυναμική, το τάνυσμα, όχι μόνο της α-πιστίας αλλά και της α-νοησίας (καθώς απομακρύνεται από το Νού).

Αυτός ο Υπέρτατος Νους, ήλθε και θάφτηκε στον Γολγοθά = κρανίου τόπο. Κι είχα εξηγήσει με την λέξη εν-δια-φέρον, ότι όπως η Αθηνά εξέρχεται από την κεφαλή του Δία, έτσι και οι σκέψεις μας εξέρχονται της κεφαλής μας. Περνώντας από διάφορα αποκεντρωμένα πράγματα του κόσμου, καταστάσεις, γεγονότα κλπ, κάθε ημέρα, επιστρέφει στο νου και ξανά το ίδιο και ξανά το ίδιο. Ανεβαίνει συχνά και Ο Κύριος στην Ιερουσαλήμ, αλλά για να πραγματωθεί η Ανάσταση πρέπει να προηγηθεί η Σταύρωση (όπως πρέπει να έχουν προηγηθεί και άλλα κομβικά ''σημεία'' της Παρουσίας Του (γιαυτό έγραψα σε άλλο μήνυμα ότι ΔΕΝ υπάρχει ασυνέχεια λόγων). Κι η Σταύρωση, πλην του μυστηριακού σκέλους που είναι η Θεία Κοινωνία και το Άγιο Ποτήριο, έχει και το μυστικό σκέλος που είναι η μυστική θεία κοινωνία, του πανταχού παρόντος και τα πάντα πληρούντος Θεού.

Όσα λοιπόν έγραψες, βοηθούν στην αντίληψη και συνθετική προσέγγιση της Αγίας Γραφής, ή την φυγή από αυτήν, σε άλλα αναγνώσματα; Αν νομίζεις ότι βοηθάνε στην επιστροφή, έχει καλώς. Πολλές φορές από το κακό και δηλητήριο, εξάγεται υπό προϋποθέσεις καλό φάρμακο, όπως ισχύει και με τα εμβόλια, που είναι τα ίδια τα μικρόβια, αλλά σε παθητική μορφή.

Αν κάποιος δεν υπολογίζει το κόστος της αρρώστειας, της α-σθένειας, ώστε να τρέφεται με δηλητήρια, ο λογικός άνθρωπος τα αποφεύγει ή τουλάχιστον αν τα δέχεται, το κάνει για να εκμεταλλευτεί το παθητικοποιημένο φαρμάκι = φάρμακο που θα τον γιατρέψει και όχι άμεσα το φαρμάκι που τον αρρωσταίνει – δηλητηριάζει, τον ασθενεί.

Κι επιστροφή του νου, η μεταστροφή του νου στο Νου, είναι η μετάνοια, όντας αυτή η βάση (μετανοείτε ήγγικεν η Βασιλεία…) προσέγγισης της Βασιλείας του Θεού, που είναι εντός μας. Στην καρδιά. Κι ο δρόμος κίνησης του νου στην καρδιά, καθαρά αποτυπωμένος. Από την γη στον ουρανό με το παντοδύναμο Όνομα Του Κυρίου. (Η άσκησις της προσευχής)

Μεταστρέφοντας σιγά σιγά την ΓΝΩΜΗ σε ΓΝΩΣΗ. Μ ---> Σ. Το νου, σε θεοειδή νου. Τον λογικό κατά κόσμο, σε λογικό κατά Θεό, τον ενωμένο λόγο με τον Λόγο Χριστό, μυστικά και μυστηριακά.

Δρόμος κάθαρσης, φώτισης, τελείωσης από την Αγάπη και για την Αγάπη του Τριαδικού Θεού. Αμήν ο καλός Θεός να δίνει διάκριση στους ερευνητές… με πνεύμα μετανοίας, εμπιστοσύνης και ταπεινότητος.

[Archmage]

Αρχική Δημοσίευση από mystakid Αν η Αγία Γραφή αντιμετωπίζεται [..] απλά ως θρησκευτικό ή ιστορικό βιβλίο, τότε είναι λογικό επόμενο, να τοποθετείται με ουδετερότητα ανάμεσα σε άλλα.

Νομίζω είχαμε ξεκαθαρίσει ότι έτσι αντιμετωπίζεται, διότι σε αντίθετη περίπτωση δεν υφίσταται λόγος συζήτησης

Αρχική Δημοσίευση από mystakid Αλήθεια, τι γνώση είναι αυτή που προσφέρει πχ το Ταλμούδ ή τα απόκρυφα, όταν αναφέρονται υβριστικά στον Ιησού και στην Μητέρα Του; Είναι αλήθεια ή χωρίς Λόγο αήθεια; Πλησιάζουν το Νου; απεναντίας, τον αποφεύγουν.

Καλά, τώρα αυτό το ρωτάς σοβαρά; Κάθε ιερό βιβλίο παρουσιάζει τα πράγματα από τη δική του σκοπιά. Προφανώς και τον αποφεύγουν, αφού δε δέχονται ότι αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο. Τι θα έγραφε η Α.Γ. αν αναφερόταν στο Δία, ότι ήταν παντοδύναμος θεός;

Πώς είναι δυνατόν να κρίνεις το Ταλμούδ (πχ) με βάση την Α.Γ. ή το αντίστροφο; Και η Α.Γ. έχει διάφορα εδάφια που επιδέχονται κριτική, απλά οι πιστοί δεν μπορούν με κανένα τρόπο να το καταλάβουν αυτό (αν και πολύ εύκολα μπορούν να κρίνουν τα υπόλοιπα ιερά βιβλία).

[mystakid]

Νομίζω είχαμε ξεκαθαρίσει ότι έτσι αντιμετωπίζεται, διότι σε αντίθετη περίπτωση δεν υφίσταται λόγος συζήτησης

Κι αν ξεκαθάρισες την θέση σου; δεν συνεχίζεται η συζήτηση; ή ο δικός σου νους, λόγος και πνεύμα παραδέχεσαι πως καμία σχέση δεν έχουν με το Νου, Λόγο και Πνεύμα. Κρίμα δεν το περίμενα αυτό, θεωρώντας αυτήν ως στοιχειώδη γνώση σχέσης μέρους - Όλου. Για αυτήν την διάκριση αναφέρω στοιχεία της Αγίας Γραφής, που μάλλον δεν θέλεις να συναριθμήσεις στα δεδομένα σου, θεωρώντας τα αποκομμένα (ενώ ΔΕΝ είναι).

Υπάρχουν άνθρωποι που εμμένουν στην τακτική τήρησης ίσων αποστάσεων, με πρόφαση την απάθεια, για τάχα αντικειμενικοποίηση της γνώσης.

Απόλυτα σεβαστή η επιλογή τους και από τη μία, πολύ καλά κάνουν, αλλά από την άλλη, αν στερούν τον εαυτό τους από την ουσιώδη παράμετρο που προσδίδει ισορροπία στον άνθρωπο, δλδ το πραγματικό ενδιαφέρον για την Αλήθεια και διάκρισής της από την αληθοφάνεια, είναι τελικά άδικο. Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως όλα έρχονται κατά τάξη και ετοιμότητα, όπου ο κάθε άνθρωπος είναι μία δυναμική συνισταμένη ανακάλυψης και αποκάλυψης, βρισκόμενος αυτός στο μεταίχμιο...

Κάπου εκεί στα βιβλία, είχα αναφέρει αναλυτικά περί αρμονίας Απάθειας και Αλήθειας σε αντίθεση με την αναληθή απάθεια (των νοημόνων κατ’ όνομα) ή την έκφραση της Αλήθειας με εμπάθεια, (πιστών κατ’ όνομα) οι οποίες συμπεριφορές (κι οι μεν κι οι δε), χωλαίνουν.

Καλά, τώρα αυτό το ρωτάς σοβαρά; Κάθε ιερό βιβλίο παρουσιάζει τα πράγματα από τη δική του σκοπιά. Προφανώς και τον αποφεύγουν, αφού δε δέχονται ότι αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο. Τι θα έγραφε η Α.Γ. αν αναφερόταν στο Δία, ότι ήταν παντοδύναμος θεός;

Υπάρχουν ‘’ιερά’’ βιβλία που αποφεύγουν την αναφορά στον Χριστό και τον αντιμετωπίζουν λαθεμένα πχ ως Ίσα ιμπν Γιουσούφ (Ιησού υιό του Ιωσήφ), με αυτήν την μερική αλήθεια, να αποκρύπτει εντέχνως την όλη Αλήθεια. Κάποια άλλα, σαν το Ταλμούδ, δεν αναφέρουν καν την μερική αλήθεια, αλλά ψεύδονται ασυστόλως, περί μη Αναστάσεως, ποιού ήθους της Θεοτόκου.... συνεχίζοντας την Σταύρωση...

Πώς είναι δυνατόν να κρίνεις το Ταλμούδ (πχ) με βάση την Α.Γ. ή το αντίστροφο; Και η Α.Γ. έχει διάφορα εδάφια που επιδέχονται κριτική, απλά οι πιστοί δεν μπορούν με κανένα τρόπο να το καταλάβουν αυτό (αν και πολύ εύκολα μπορούν να κρίνουν τα υπόλοιπα ιερά βιβλία).

Να μην κρίνω; κρίνω για να διακρίνω, θεωρώντας το μάλιστα αυτό, ως αναφαίρετο δικαίωμα, ώστε να συνεχίζω να συζητώ προσωπικά βιώματα αντίληψης της Αλήθειας στο μέτρο του δυνατού. Κακώς τα τεκμηριώνω; (έστω και βαρετά, συγγνώμη ) κακώς εκτίθεμαι; πόσοι ακόμη από τους αναγνώστες έχουν γνώμη ή γνώση αλλά δεν τοποθετούνται;

Αν πρέπει να σταματήσω να εκφράζω αυτά που πιστεύω, κάτι ήθελα να μείνει από το παρόν μήνυμα. Θάναι άξια λόγου η προσπάθεια επίτευξης ισορροπίας ΑΠΑΘΕΙΑΣ και ΑΛΗΘΕΙΑΣ κι όχι μονομερών προσεγγίσεων, είτε υπερεκτίμησης της διανοητικής γνώσης χωρίς πίστη ή της πίστεως (κατ’ όνομα) με φόβο στο νου… λες και αυτά τα δύο δεν χωράνε μαζί...

Υπάρχει ισορροπία νόησης και πίστης κι αυτή δεν προσφέρεται σαν γνώση, παρότι ενδεικτικά κάτι παρουσιάζεται (προς ιχνηλάτηση αληθούς αυτογνωσίας και θεογνωσίας). Βιούται. Καλή συνέχεια...

[SOTIRIOS]

Αυτά που έμαθα σε νεαρή ηλικία, τώρα δεν με ικανοποιούν, γι' αυτό προσπαθώ να καταλάβω αν για τους αποστόλους ο Ιησούς ήταν θεάνθρωπος. Διαβάζω λοιπόν και μαθαίνω ότι ο Μωϋσής έλεγε στους εβραίους: Σεις είσθε υιοί Κυρίου (Yahve, Βίβλος της Ιερουσαλήμ) του Θεού σας. Δευτερονόμιο ιδ΄1. Αυτό δεν τους εμπόδισε να είναι και δούλοι του Θεού.
Για τους Εβραίους οι λέξεις υιός και δούλος είχαν την ίδια σημασία, γι' αυτό ο βασιλεύς Άχαζ της Ιερουσαλήμ «απέστειλε μηνυτάς προς τον Θεγλαθ-Φελασαρ, βασιλέα της Ασσυρίας, λέγων, Εγώ είμαι δούλος σου και υιός σου, ανάβα, και σώσον με εκ χειρός του βασιλέως της Συρίας κτλ. Β Βασιλέων ις΄7 = Ο΄. Δ Βασιλειών ΙΣΤ΄7.
Έμαθα να πιστεύω «Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων». Και ταυτοχρόνως εις «Τον συνάναρχον Λόγον Πατρί και Πνεύματι». (1) Λογικά, η ζωή του Υιού άχησε όταν γεννήθηκε, ο πατέρας ζούσε πριν από το γιό. Αν στο Θεό δεν άρεσε η λογική, θα μας έκανε χωρείς λογική σαν τα άλογα ζώα.

Μήπως η λογική δεν αρέσει στους θρησκευτικούς ηγέτες, που θέλουν να τους ακολουθούμε σαν τα πρόβατα; Να πληρώνομε το μισθό τους οι φορολογούμενοι, για να έχομε την ευλογία τους; μισθό στον ουρανό και μεταθανάτιες απολαύσεις! ;
Μας συμβουλεύουν να προσευχόμαστε πριν διαβάσομε την Αγία Γραφή αλλά, αν προσευχόμαστε τότε πιστεύομε, και αν πιστεύομε γιατί να διαβάσομε; Για να βρούμε λόγια που υπερασπίζουν το δόγμα της Αγίας Τριάδος;
Η Αγία γραφή δεν διδάσκει ισότητα μεταξύ ανδρός και γυναικός, ούτε μεταξύ Θεού και Χριστού, αφού «η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός, κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ, κεφαλή δε του Χριστού ο Θεός. Α Κορινθίους ια΄3».

(1) Έγραψα της παραπομπές στο Συνέκδημο, σελίδες 5 και 199. Και στην Αγία Γραφή, για να διευκολύνονται αυτοί που διαβάζουν για πρώτη φορά αυτά τα βιβλία.

[mystakid]

Αν μου επιτρέπεις, κάποιες απλές σκέψεις - απόψεις στα θέματα που έθεσες.

Αρχική Δημοσίευση από SOTIRIOS Αυτά που έμαθα σε νεαρή ηλικία, τώρα δεν με ικανοποιούν, γι' αυτό προσπαθώ να καταλάβω αν για τους αποστόλους ο Ιησούς ήταν θεάνθρωπος.

Ο ίδιος ο Ιησούς ρωτούσε τους μαθητές του, ….λέγοντας: Για ποιον με λένε οι άνθρωποι ότι είμαι εγώ ο Υιός τού ανθρώπου; Και εκείνοι είπαν: Άλλοι μεν για τον Βαπτιστή Ιωάννη• άλλοι δε για τον Ηλία, και άλλοι για τον Ιερεμία ή για έναν από τους Προφήτες. Λέει σ' αυτούς: Εσείς, όμως, για ποιον με λέτε ότι είμαι; Και αποκρινόμενος ο Σίμωνας Πέτρος, είπε: Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός τού ζωντανού Θεού. Και αποκρινόμενος ο Ιησούς είπε σ' αυτόν: Μακάριος είσαι, Σίμωνα, γιε τού Ιωνά, επειδή αυτό δεν σου το αποκάλυψε σάρκα και αίμα, αλλά ο Πατέρας μου, που είναι στους ουρανούς. (Ματθ.ιστ’)

Από τα παραπάνω υπογραμμισμένα φαίνεται:
1. ο κάθε άνθρωπος είχε και έχει κάποια γνώμη για το πρόσωπο του Ιησού.
2. Ότι είναι Υιός Θεού, δεν το αποκαλύπτει σάρκα (δεν είναι ‘’λογική’’ ανακάλυψις κατόπιν κάποιων επιστημονικών διεργασιών), αλλά υπέρλογη αποκάλυψις του Θεού. Άλλωστε πάλι αναφέρεται στην Αγία Γραφή, πως κανείς δεν ομολογεί τον Κύριο ως Κύριο, ει μη μόνο, εν Πνεύματι Αγίω.

Από τον καθένα εξαρτάται και ο τρόπος προσέγγισης, αλλά και το αποτέλεσμα αντίληψης

Όσον αφορά τους δύο όρους: υιό και δούλο.
Ο υιός είναι ελεύθερος και ο δούλος υπάκουος. Ο Υιός του Θεού είναι και ελεύθερος ως Θεός και άνθρωπος, αλλά και απόλυτα υπάκουος στο θέλημα του Πατρός.

Έχεις ακούσει ότι Ο Κύριος, έλαβε δούλου μορφή. Έλαβε ανθρώπινη μορφή για να μας ελευθερώσει και να μας κάνει υιούς Θεού και από τότε που ο Θεός ενανθρωπίστηκε, από τότε άνοιξε και ο δρόμος ο άνθρωπος να θεοποιηθεί.

Εκτιμώ πως οι παρακάτω δύο υπογραμμισμένοι όροι δίνουν κάποια είδους διάκριση της διαφοράς. Ο Ιησούς Χριστός είναι Υιός Θεού κατά φύσιν και όσοι τελειώνονται με την χάρι του Θεού, (μυστικά και μυστηριακά) γίνονται υιοί Θεού κατά χάριν. Υπάρχει εκτιμώ ευκρινής διαφορά.

Εφόσον σκεφτόμαστε χωροχρονικά και σχηματικά, δεν υπήρχε άλλος τρόπος να κατανοήσουμε τα Μυστήρια του Θεού, αν δεν κατέβαινε Ο ίδιος Ο Υιός, αν δεν τα κατέβαζε σε συχνότητα, αν δεν τα σχηματοποιούσε.

Αν τελικά ο Υιός ΔΕΝ γεννιόταν ανάρχως και αχρόνως γιαυτό και αναφέρεται συνάναρχος (χωρίς αρχή) και δεν γνωριζόταν ως Αρχή και Τέλος (Α και Ω) δεν θα υπήρχε δρόμος και τρόπος τελείωσης.

Έτσι, για την αντίληψη από το νου και την καρδιά, το προ πάντων των αιώνων… απαιτείται μια μετάβαση σε διάσταση υπεράνω χώρου και χρόνου, που από μόνη της η χωροχρονική περιορισμένη μας φύση, δεν δύναται να ανακαλύψει, παρά μόνο να της αποκαλυφθεί. Και είναι φυσικό, πως η παραπάνω πληροφορία, δεν πρόκειται να αναλυθεί απόλυτα στο κάτω απάρτιο του ανθρώπου (το σαρκικό) αλλά στο άνω και οικείο, την πνοή Θεού που εμπεριέχουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ. Άρα, υπό προϋποθέσεις, ΟΛΟΙ επιδεχόμαστε αυτήν την γνώση. Αρκεί να μεταστραφεί η μία λογική (η χωρίς Χριστό) η τετράγωνη, στην λογική του Λόγου και της πεμπτουσίας.

…και πως γίνεται αυτή η μεταστροφή; 2-3 στίχοι πριν από το εδάφιο που προαναφέρθηκε περί του ποιος νομίζετε ότι είμαι;…. (Ματθ.ιστ’), αλλά και Μάρκου η’. Ότι Ο ίδιος Ο Κύριος είναι Αυτός που τροφοδοτεί και τους 4000 άνδρες με 7 άρτους και περισσεύουν σπυρίδες 7 και σε άλλη φάση, τους 5000 άνδρες με 5 άρτους και 2 ιχθείς και περισσεύουν κοφίνια 12.

Αν το κατανοήσει ο άνθρωπος (ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ) ότι τροφεύς της σοφίας του κόσμου σε οντογνωσία, φυσιογνωσία κλπ και τροφεύς της σοφίας του υπέρκοσμου θεογνωσίας, αυτογνωσίας κλπ. είναι Ο ίδιος Ο Λόγος, είναι μια καλή αφετηρία ιχνηλάτησης και αντίληψης του θείου και της λογικής και του συναισθήματος (καρδιάς) που έδωσε στον άνθρωπο για να Τον αντιληφθεί.

Νομίζω κάτω από αυτήν την λογική έγραψες:

Αρχική Δημοσίευση από SOTIRIOS Αν στο Θεό δεν άρεσε η λογική, θα μας έκανε χωρείς λογική σαν τα άλογα ζώα.

Για το θέμα των χαραμοφάηδων θρησκευτικών αρχηγών, που θέλουν πρόβατα… ίσως βλέπεις μόνο λόγια…

Είναι στους ορθοδόξους ιερείς, και κάτι παραπάνω. Τελούν νόμιμα Μυστήρια, που όσο και καλός να είναι κάποιος άλλος άνθρωπος, δεν έχει αυτήν την δυνατότητα.

Κι αυτό, με λίγη συνειρμική διάθεση, μπορεί να το διακρίνεις, από την τελευταία σου παράγραφο.

Γνωρίζουμε όλοι, πως ο άνδρας γεννά και η γυναίκα τίκτει. Ο Νυμφίος Χριστός γεννά τα Μυστήρια και η Νύμφη Εκκλησία εκδηλώνει, αυτά τα νόμιμα Μυστήρια. Μία Κεφαλή, Ένα Σώμα.

Άντε τώρα να αποχωρίσουμε ή την κεφαλή από το σώμα ή το σώμα από την κεφαλή. Η ίδια ζημιά δεν θα επιτελεστεί; Εκεί βρίσκεται και η ζητούμενη ισότητα, την οποία η Ορθοδοξία σέβεται, κηρύττει - βιώνει.

Κι αν όλα αυτά είναι θεωρητικά και υψηλά, οι άγιοι τα έχουν βιώσει. Μην μένεις μόνο στον ιερό συνέκδημο. Η θεολογία μπορεί να σου εξηγήσει όλα τα δυσεπίλυτα αυτά προβλήματα, με πρότασή όμως, να ξεκινούμε από τα απλά και πρακτικά, και όλα (όσα μας αναλογούν) κατά τάξη θα έλθουν.

[SOTIRIOS]

Αρχίζοντας τη διδασκαλία του ο Ιησούς διάβασε στη Συναγωγή της Ναζαρέτ την προφητεία του Ησαία Κεφάλαιο 61:
((Πνεύμα Κυρίου του Θεού είναι επ' εμέ, διότι ο Κύριος με έχρισε διά να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς, με απέστειλε διά να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους, διά να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Κυρίου και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών, διά να παρηγορήσω πάντας τους πενθούντας. διά να θέσω εις τους πενθούντας εν Σιών, να δώσω εις αυτούς ώραιότητα αντί της στάκτης, έλαιον ευφροσύνης αντί του πένθους, στολήν αινέσεως αντί του πνεύματος της ακηδίας, διά να ονομάζωνται δένδρα δικαιοσύνης, φύτευμα του Κυρίου, εις δόξαν αυτού.

Και θέλουσιν ανοικοδομήσει τας παλαιάς ερημώσεις, θέλουσιν ανεγείρει τα αρχαία ερείπια, και θέλουσιν ανακαινίσει τας ερήμους πόλεις, τας ηρημωμένας από γενεάς γενεών. Και αλλογενείς θέλουσιν ίστασθαι και βόσκει τα ποίμνιά σας, και οι υιοί των αλλογενών θέλουσιν είσθαι οι γεωργοί σας και οι αμπελουργοί σας. Σεις δε ιερείς του Κυρίου θέλετε ονομάζεσθαι, λειτουργούς του Θεού ημών θέλουσι σας λέγει, θέλετε τρώγει τα αγαθά των εθνών και εις την δόξαν αυτών θέλετε καυχάσθαι.
Αντί της αισχύνης σας θέλετε έχει διπλάσια, και αντί της εντροπής θέλουσιν έχει αγαλλίασιν εν τη κληρονομία αυτών, όθεν εν τη γη αυτών θέλουσι κληρονομήσει το διπλούν, αιώνιος ευφροσύνη θέλει είσθαι εις αυτούς. Διότι εγώ είμαι ο Κύριος, ο αγαπών δικαιοσύνην, ο μισών αρπαγήν και αδικίαν, και θέλω ανταποδώσει το έργον αυτών πιστά και θέλω κάμει προς αυτούς διαθήκην αιώνιον. Και το σπέρμα αυτών θέλει φημισθή μεταξύ των εθνών και οι έκγονοι αυτών μεταξύ των λαών, πας ο βλέπων αυτούς θέλει γνωρίζει αυτούς, ότι είναι το σπέρμα, το οποίον ο Κύριος ευλόγησε.
Θέλω ευφρανθή τα μέγιστα επί τον Κύριον, η ψυχή μου θέλει αγαλλιασθή εις τον Θεόν μου, διότι με ενέδυσεν ιμάτιον σωτηρίας, με εφόρεσεν επένδυμα δικαιοσύνης, ως νυμφίον ευπρεπισμένον με μίτραν και ως νύμφην κεκοσμημένην με τα πολύτιμα αυτής καλλωπίσματα. Διότι καθώς η γη αναδίδει το βλάστημα αυτής και καθώς ο κήπος εκφύει τα σπειρόμενα εν αυτώ ούτω Κύριος ο Θεός θέλει κάμει την δικοιοσύνην και την αίνεσιν να βλαστήσωσιν ενώπιον πάντων των εθνών.))

"Λουκάς δ΄20 από το jesuslovesyou: Κατόπιν, αφού τύλιξε το βιβλίο, το έδωσε στον υπηρέτη και κάθισε, ενώ τα μάτια όλων στη συναγωγή ήταν καρφωμένα πάνω του. 21 άρχισε τότε να τους λέει: Σήμερα έχει εκπληρωθεί η προφητεία αυτή για σας που την ακούσατε. 22 Κι όλοι συμφωνούσαν μαζί του..."
Με αυτή την προφητεία που εκπληρώθηκε, ο Ιησούς δεν έλεγε ότι θα πέθαινε για να σώσει τους Έλληνες ούτε τους Εβραίους από την αμαρτία, αλλά ότι θα έκανε τους Εβραίους από δούλους των Ρωμαίων που ήταν τότε, αφεντικά. Ο Λουκάς που δεν ήθελε να θυμόσουν οι Ρωμαίοι, έγραψε μόνο τα πρώτα εδάφια και σταμάτησε, φοβήθηκε να γράψει για ημέραν εκδικήσεως του θεού των Εβραίων.

Αν υπάρχει διαφορετική ερμηνεία μ' ενδιαφέρει, αλλά μην κάνετε σαν το Χριστό που τον ρωτούσαν: εν ποία εξουσία ταύτα ποιείς. Και αντί να απαντήσει τους ρωτούσε, το βάπτισμα Ιωάννου πόθεν ήν, εξ ουρανού ή εξ ανθρώπων; Ματθαίος κα΄23,25.

[mystakid]

Από τα πρώτα κι όλας μηνύματα, μούκανες παρατήρηση πως προσεγγίζω και δεν ερμηνεύω….

Ο τίτλος του παρόντος δέντρου το λέει ξεκάθαρα. Προσεγγίσεις. Πιστεύω πως αν κάποιος προσεγγίζει λάθος ένα οποιοδήποτε θέμα, (κοινωνικό, επαγγελματικό,...) πιο εύκολο είναι να βγάλει και λάθος ερμηνείες – συμπεράσματα. Γιαυτό και επικεντρώθηκα να δοθεί το ορθόδοξο πλαίσιο προσέγγισης ώστε με μεγαλύτερη ευκολία και με περισσότερες πιθανότητες, να ερμηνεύσουμε σωστά τα γραφούμενα στις Γραφές. Συνολικά και όχι τμηματικά και αποκομμένα.

Από τις λίγες ερμηνευτικές αράδες που τόλμησα να παρουσιάσω, ήταν εκείνο με το ευαγγέλιο του μικρού παρακλητικού, στην ζωντανή σχέση του (κάθε) λόγου με Τον Λόγο, στην πορεία του από την αρχή προς το τέλος. (Όπως φαίνεται σε παραπάνω σχήμα η σύλληψη, η γέννηση και ο βιολογικός θάνατος, στον μικρόκοσμο και δημιουργία, σε σχέση με την σύλληψη, γένεση, Συντέλεια… στον μακρόκοσμο και Δημιουργία, με την παρουσία Του Λόγου να ενώνει τα πεδία).



Αν όμως υποτίθεται είναι θέμα (αυθαίρετης) ερμηνείας με σχήματα, παρουσίαση ιχνών... και μια απλή (ακόμη) γνώμη, τα φυσικά, είναι δυνατόν να χρησιμεύσουν ως οδοδείκτες Αληθείας. Να δώσω ένα μικρό παράδειγμα. Σε έναν ζωντανό βιολογικό οργανισμό, αντιτιθέμενες ενέργειες (μέσα σε αυτόν) έρχονται σε ισορροπία και το κρατούν στη ζωή. Ο ίδιος οργανισμός, από τη μία εκρύει ινσουλίνη και από την άλλη γλυκογόνο. Από τη μία ανεβάζει πυρετό και από την άλλη με την εφίδρωση τον κατεβάζει. Όλα σε ισορροπία όχι μόνο για την διατήρηση της ζωής, αλλά και για ποιότητα και υγεία….

Στα πνευματικά, χαιρετούμε την Παναγία με το: χαίρε η τα εναντία εις το αυτό αγαγούσα. Είναι χαρακτηριστικό λοιπόν και της ζωής (βιολογικής) αλλά και της Ζωής, όπως μας ενδεικνύει με τον τρόπο λειτουργίας Της, η Μητέρα της Ζωής - Θεοτόκος.

Πάνω στην παρατήρησή σου. Προσεγγίζοντας τον Ιησού και το χωρίο της Αγίας Γραφής αποκομμένο από την ολότητα, θεωρείτε (όσοι έτσι το αντιλαμβάνονται) με αυτήν την προσέγγιση, ότι ο Ιησούς χωροχρονικά είναι αποκομμένος και σε διάσταση από το Όλο.

Κι όμως από τότε που ο Άχρονος ενχρονίστηκε και ο Άχωρος εχωρήθη, από τότε ο Θεός γνωρίζεται ως ο Ήν (παρελθών) ο Ων (παρών) και ο Ερχόμενος (μέλλων) εισελθών στον χωροχρόνο, σε σχέση με την προ Χριστού γνώση του Θεού, μόνο ως Ων (όπως αποκαλύφθηκε στον προφ. Μωυσή).

Έχουμε μια ένδειξη, πως οι γραφές εκπληρώθηκαν. Έτσι αναφέρει Ο Κύριος. Προσεγγίζοντάς το όμως τμηματικά και αποκομμένα από την ολότητα, ερμηνεύεται ότι μιλά για την μετάβαση από την δουλεία να γίνουν οι εβραίοι αφεντικά.

Ερμηνεύοντας το γράμμα του νόμου, και προσεγγίζοντάς το (κάθε εδάφιο) ΜΟΝΟ του και κατά γράμμα, χάνεται το πνεύμα, το οποίο είναι αυτό που δίδει ζωή. Γιαυτό και Ο Κύριος στην Μεταμόρφωσή Του δορυφορείται ΚΑΙ από τον προφ. Μωυσή ΚΑΙ από τον προφ. (σήμερα εορταζόμενο) Ηλία. Για να δείξει ότι στον δρόμο της μεταμορφώσεώς μας, οι παράγοντες της πνευματικής γνώσης του Νόμου και η πνευματική γνώση των λόγων της φύσης είναι ισότιμοι διδάσκαλοι και δεν μπορεί να είναι αποκομμένοι.

Ξεκίνησες από την αρχή, το πρώτο ανάγνωσμα στην συναγωγή. Πάμε τώρα στο τέλος. Επί του Σταυρού, Ο Κύριος λέει ‘’τετέλεσται’’. Από μία άποψη τελειώνει το διδασκαλικό επί της γης έργο Του. Τελειώνει; Αν ναι, γιατί ανασταίνεται αφού το τέλειωσε; γιατί αναλαμβάνεται; γιατί στέλνει την Πεντηκοστή το Πνεύμα το Άγιο εν είδει πυρίνων γλωσσών δομώντας την Εκκλησία; γιατί μας αναφέρει ότι είναι μεθ’ ημών έως της Συντελείας; Τετέλεσται ή συνεχίζει; ακινητεί ή κινείται;

Αυτό που δίνει την ορθή αντίληψη του γεγονότος, εκεί στο τετέλεσται, είναι οι δύο συσταυρωμένοι ληστές. Ο αγνώμων και ο ευγνώμων.

Κάθε άνθρωπος που ζει μέσα στον τετραδιάστατο χωροχρόνο είναι σταυρωμένος. Σαν χρόνο, αφήνει πίσω του την γέννηση και οδεύει προς τον βιολογικό θάνατο. Έτσι ο χρόνος βιούται σαν οριζόντιο ευθύγραμμο τμήμα. Σαν χώρο, όπου κι αν βρίσκεται, στο βορρά ή στο νότο, επί της γης, κάτω ή επάνω, επάνω του απλώνεται ο μακρόκοσμος και κάτω (υπό τους πόδας του) απλώνεται ο μικρο-μικρόκοσμος, ορίζοντας τον χώρο ως κάθετο ευθύγραμμο τμήμα, ώστε στο σύνολό του ο χωροχρόνος να είναι σταυρός και η κουκίδα στο μέσον, συνείδησή μας.

Κι όλες οι συνειδήσεις έχουν ΜΟΝΟ δύο επιλογές. Της άρνησης, της ύβρης και αμφισβήτησης (ΑΝ είσαι Υιός Θεού, κατέβα να σε πιστέψουμε…) ή της συμφωνίας (μνήσθητί μου Κύριε εν τη Βασιλεία Σου).

Έχει λοιπόν κατά κάποιο τρόπο ενδειχθεί το ‘’τέλος’’ της ιστορίας. Ή σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω ή… όπως λέει ένα τροπάριο: του μεν καταγομένου τω άδη τω βάρει της βλασφημίας του δε κουφιζομένου πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας…

Τελικά; υλοποιήθηκε το ‘’τετέλεσται’’ ή Ο Κύριος Ζωντανός συνεχίζει το έργο; ‘’εκπληρώθηκαν’’ οι γραφές στο πρόσωπο του Ιησού και στην ελευθερία των εβραίων από την δουλεία των ρωμαίων, κάνοντάς τους αφεντικά ή Ο Κύριος (κεφαλή της Εκκλησίας) λειτορυγεί μυστικά και μυστηριακά δια του Αναστημένου Σώματός Του (Ορθόδοξη Εκκλησία) την ελευθερία μας;

Είναι Ο Κύριος μία αμελητέα μέσα στον χωροχρόνο αποκομμένη κουκίδα (προσωπικότητα) ή ο Υιός και Λόγος του Άχρονου και Άχωρου Θεού; Η όποια απάντηση ΤΕΛΙΚΑ οδηγεί εκεί Στον Ένα Εσταυρωμένο, με εμάς ή από τη μία ή από την άλλη, όχι μεσοβέζικα και περίπου και απαντήσεις υπεκφυγές. ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Πιστεύω και ομολογώ πρακτικά και θεωρητικά ή όχι. Τέλος, με αυτό το ‘’τέλος’’ να έχει έρθει ή να έρχεται; ΚΑΙ προτυπώθηκε ΚΑΙ έρχεται, όντας τελικά η Αγία Γραφή οδοδείκτης ΜΟΝΟ στην περίπτωση που προσεγγίζεται συνολικά κι όχι αποκομμένα. (Φυσικά, ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΠΙΛΟΓΩΝ)... αλλά και με την λεβεντιά μας να αποδεχτούμε τα δίκαια αποτελέσματα των επιλογών μας...